Ken je dat gevoel?
Als klein kind val je en je schaaft je hele vel open, maakt niet uit waar, arm, been, desnoods je hoofd. Je voelt je zielig, het doet behoorlijk zeer.Je bloedt en schrikt daarvan.
Wanneer er niemand in je omgeving iets merkt dan kun je wel huilen en je ongelukkig voelen, maar op een gegeven moment raap je jezelf bij elkaar en ga je verder, zo goed en zo kwaad als het lukt. Maar wat nou als er iemand in de buurt is die naar je toe komt, je over je hoofd aait en heel lief en meelevend is. Tja, dan is het echt, dan mankeer je echt iets...Ondanks het fijne gevoel dat iemand je pijn ziet, voel je de pijn toch zeker twee keer zo erg.
Jarenlang heb ik mezelf opgepakt en ben ik doorgegaan. Niemand zag de pijn, alleen het gesukkel. Op een gegeven moment redde ik het niet meer, in mijn werk kwamen de eerste scheuren naar voren. Een lange weg van zoeken naar de oorzaken volgde. Ondertussen stapelden fysieke klachten zich op, en bij tijden voelde ik me zielig, en boos... boos omdat ik niet werd gezien. Mijn pijn werd niet gezien.
Ik werd een beetje afgekeurd, 25-35%. Het was een lange strijd geweest, waarbij ik met name het UWV als een grote vijand zag. Op een gegeven moment veranderde mijn houding tegenover deze grote logge instelling. Ik was niet meer kwaad en kon het nemen zoals het kwam. Ik had vrede met de uitslag.
Een van de grote lessen die ik de afgelopen jaren heb geleerd is dat mensen, en zeker instellingen, niet helderziend zijn. Je kunt je verongelijkt voelen als ze niet zien wat er in je omgaat, of hoe je lijf weigert te doen wat het moet doen, maar als je het niet laat zien, niets vertelt, hoe moeten ze het dan weten.
Zo besloot ik tegen de uitspraak van het UWV in beroep te gaan, omdat ik vond dat ze mijn fysieke klachten niet serieus namen.
Nu moest ik bijna letterlijk met 'de billen bloot', omdat ik het niet gemakkelijk vind om te vertellen over alle klachten in de bekkenbodemstreek, heb ik alles op papier gezet. De klachten zelf, en wat die voor impact hebben in het dagelijks leven.
Ik was er een paar dagen beroerd van toen ik alles had opgeschreven. Ik besefte niet hoe ik mijn leven om mijn klachten heen had gevormd. Hoe beperkt ik eigenlijk was in gewone dingen als lopen, zitten, staan, tillen etc. Goed, toen kwam de middag van de hoorzitting. Ik overhandigde mijn aantekeningen aan de verzekeringsarts, zij las ze aandachtig door, en zei: dat is duidelijk, Lichen sclerosis is een bekende ziekte die niet over gaat. We gaan uw zaak opnieuw bekijken. Tien minuten later stond ik verbouwereerd weer buiten.
Ik was tevreden, ik was voor mezelf opgekomen en ik werd gehoord. De uitslag maakte me niet meer uit, al hoopte ik stiekem dat ik een paar procenten erbij zou krijgen, zodat ik minder uren zou moeten werken voor mijn inkomen.
Toen kwam de uitslag! ... en ik werd serieus genomen, serieuzer dan ik mijzelf eigenlijk nam... en de schrok was groot.
'Gefeliciteerd', zeiden mensen om me heen.
Ik kan/ kon niet helemaal blij zijn: ik heb echt iets. Ik heb officieel beperkingen om 'normaal' te functioneren...
Langzaam lukt het me om naar de mogelijkheden te kijken die deze uitslag biedt. Ik ben vrij... nu is het aan mij om met deze uitslag mijn leven vorm te geven op mijn eigen manier, op een manier die bij mij past. Laat ik daar nu vooral van gaan genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten