'Je zou eens naar je ademhaling moeten kijken. Je ademt te snel', dit zei iemand een tijdje terug tegen me. Ik merk dat zelf ook. Hoewel ik soms heel goed kan ademen, kan ik wanneer ik niet oplet, en dat is heel vaak, echt lopen hyperen, zoals ik dat noem. Een typische stressademhaling...
Toen ik onverwacht de kans kreeg om mijn Heart Rate Variablity (hartritme) te laten testen door iemand die is verbonden aan een sportcentrum in Amsterdam, nam ik die kans van harte aan. Gisteren had ik de afspraak.
Lopend door Amsterdam besefte ik opeens hoe weinig ik het dorp uitkom. Ik kom bij wijze van spreken vaker in Afrika dan in Amsterdam dat maar dertig kilometer verder ligt. Met diepe teugen ademde ik de stad in en de toeristen... Ik was vergeten hoeveel toeristen er rond deze tijd in de stad zijn. Ik ving een glimp op van het nieuwe filmmuseum. Goh, ik dacht dat het veel groter en imposanter was. De grachten en rondvaartboten, de woonboten en zelfs de leenfietsen van gevaarlijke toeristen-fietsers lieten me terug in de tijd gaan en brachten een glimlach op mijn gezicht.
Ik heb iets raars met tijd en dus was ik ondanks treinvertraging errug vroeg op mijn afspraak, ik deed nog even een rondje en een koffie en ging terug naar de plek van de afspraak in de Jordaan. Ik wachtte in de sportschool aan de overkant. Dit was het type sportschool waar alleen slanke mensen komen. Het zag er allemaal heel goed uit.
De ruimte tegenover de sportschool was mooi en nieuw, net als de vriendelijke mevrouw (meisje) die me hielp. Vreemd genoeg lukte het me niet goed om te ontspannen. Nou ja vreemd, ik bleef me constant bewust van het feit dat deze jonge vrouw bevriend was met mijn oudste zoon, of in ieder geval heeft mijn oudste muziek voor haar gemaakt die ze zou gebruiken bij de ademhalingsoefeningen. Hierdoor durfde ik niet echt mezelf te zijn, bang om iets te doen of te zeggen waardoor de oudste zich zou kunnen schamen voor zijn niet nieuw-en-mooie moeder. Stomstomstom, ik weet het, maar toch.
Ik had een hartslagmeter om en mijn ademhaling verscheen bij haar op het scherm. Ik was vooral bezig met het feit of ik het wel goed deed. Niet precies wetende wat 'het' dan was.
Mijn gewicht en bloeddruk werden ook gemeten. Mijn bloeddruk was veel hoger dan een week of twee geleden bij mijn huisarts waar deze nog prima was. Gewicht is veel te hoog, dat weet ik, maar ook mijn bloeddruk was vrij hoog en dat verbaasde me. Al met al was het een aparte ervaring. Wat voor mij confronterend was is dat je direct kon zien hoe jarenlange stress fysiek zijn tol eist. Zelfs na bijna twee jaar ziektewet en werken aan mezelf nog. Opmerkelijk vond ik ook dat hier weer naar voren kwam dat ik moet proberen een verbinding te maken tussen mijn hoofd en mijn gevoel, en dat de ademhalingsoefeningen daarbij kunnen helpen.
Ik heb ademhalingsoefeningen meegekregen die ik 's ochtends en 's avonds ga doen. Opvallend vond ik haar opmerking dat rust zo belangrijk is om naar een gezond gewicht te gaan. Nachtbraker als ik soms ben moet ik daar maar eens wat meer op gaan letten. We hebben over drie weken een nieuwe afspraak. Hopelijk kan ik dan wat meer ontspannen, want nu ik dit zo opschrijf snap ik wel dat mijn bloeddruk te hoog en mijn ademhaling te snel waren bij haar.
Al met al vind ik het een mooie methode die je kan ondersteunen bij je genezing, en daarom wil ik de volgende keer in de gaten houden dat ik voor mijzelf kom, en me niet druk moet maken om mijn zoon. Maar ja, dat is een oud patroon hè, je om iedereen bekommeren behalve om jezelf. Zo ben ik in deze burnout terecht gekomen natuurlijk. Zo, nu eerst even goed doorademen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten