Het is weer zover, er is er weer een verhuisd hier. De jongste zoon heeft zijn spullen gepakt. Hij heeft een plek in Amsterdam gevonden voor onbepaalde tijd deze keer, én ook nog betaalbaar.
Deze keer heeft hij heel veel meegenomen.
Van een vorige verhuzing waarna hij terugkwam stond er nog een bed en een stoel in de schuur. Een bankje dat hij via een vriend had gekregen voor huis nummer zoveel, stond sinds een maand of acht in onze woonkamer. Eerlijk is eerlijk, het was handig en zelfs wel gezellig.
Het bankje is nu weg. Tijd dus om de woonkamer aan te passen. De tafel staat waar het bankje stond en een schommelstoel staat waar de tafel stond. Oh ja mam, mag dat boekenkastje mee? 'Tuurlijk schat. Gauw een nieuwe plek gezocht voor de inhoud van het kastje. Andere planken leeggemaakt: al die nooit meer gebruikte video's, wat moet je ermee? Zomaar weggooien? Zitten zelfs nog video's bij van toen de jongens heel klein waren. Nou ja, voorlopig maar even in een boodschappentas want er moet ruimte komen.
Gisteren heeft hij kleding en andere spullen uit zijn kamertje hierboven ingepakt. Toen ik gisteravond bovenkwam zag het eruit alsof er een bom was gevallen. Klein kamertje, volle dozen, zakken en tassen van vorige verhuizingen die niet meer in kasten pasten. Dat was even slikken.
Vanochtend ben ik tekeer gaan, en ik heb maar liefst vier boodschappentassen vol nutteloze zooi weggegooid. Oude doosjes van allang overleden mobiels. Veel plastic en papieren tasjes... Waarom bewaar je die toch. Om een lang verhaal kort te maken: Ik weet niet wat ik zie als ik boven kom. De kamer is voor het eerst sinds tijden zo verschrikkelijk opgeruimd dat het plotseling tot me doordringt dat het nu weleens menens kon zijn. Hij is vertrokken!
Het voelt anders dan andere keren. Definitiever. Ieder keer als een van de jongens weer thuis woont moet ik wennen, maar iedere keer dat er weer een weggaat moet ik ook wennen. Het huis voelt leeg...
Ik vroeg me van de week al voorzichtig af, zou het nu echt van mij zijn, dit huis. Zou het eindelijk gaan gebeuren?
De katjes werden net zo onrustig als ik. Vaste plekjes zijn ook voor hun verdwenen. Alles weer veranderd. Opeens weer geen grote kerel in huis waar je zo lekker kopjes aan kan geven. Geen slingerende vesten die naar grote jongen ruiken en waar je zo lekker op kunt gaan liggen.
Natuurlijk, het is ook fijn en licht en wat een andere energie in huis opeens. Maar het is toch weer even wennen. Eindelijk kan de hangmat weer uithangen in de woonkamer, dus daar ga ik maar eens even van genieten nu. Dat was een tijd geleden.
Help, wat is mijn huis leeg, en, hmmm, wat is mijn huis leeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten