De draad weer oppakken; precies een week geleden zat ik nog in het vliegtuig dat me wreed wegvoerde van mijn lief, terug naar waar ik vandaan kom. Mijn huis, mijn land, mijn katten, mijn kinderen, mijn moeder.
De afgelopen week stond in het teken van mijn moeder. Ik was bang dat het niet meer goed kwam en dat ze misschien zelfs zou moeten worden opgenomen in een tehuis. Het soort einde dat ze zelf nooit zou willen. Net zoals haar botten breken iets is waar ze altijd bang voor is geweest. Eigenlijk was ze altijd bang haar heup te breken maar het werd haar pols. Nou ja. Ze was ook bang haar verstand te verliezen, en ook daar was ze hard mee bezig.
Ze zeggen wel: pas op met wat je wenst want het zou wel eens uit kunnen komen. Net zo goed moet je oppassen met wat je vreest, ook dat kun je over je af roepen. Hoe werkt dat dan? Misschien vallen beiden onder het gezegde: Alles dat aandacht krijgt groeit. Een reden temeer om zo positief mogelijk te denken.
Mijn moeder lijkt flink vooruit te gaan zodat ik de laatste twee dagen aan mijzelf en alles dat is blijven liggen kon besteden.
Zo ontving ik een berichtje dat mijn arboarts arbeidsongeschikt is geworden. Verbaast me niets, maar toch. Ik krijg een nieuwe oproep voor een afspraak. Het UWV stuurde een langverwachte reactie, die even nietszeggend als onbegrijpelijk was.
De eerste foto's van mijn reis zijn al binnen. Bravo Webprint, binnen één dag en van goede kwaliteit.
Nieuwe Humblekaarten besteld. De eerste bestelling is ook al binnen. Bravo Vistaprint, ook binnen één dag en van prima kwaliteit. De tweede bestelling is vandaag gedaan. Daarmee zal de nieuwe serie Humblekaarten compleet zijn. Ze zijn erg leuk al zeg ik het zelf. Binnenkort te zien op http://landvandehumble.blogspot.com. Ik heb de beide humblesites geupdate met Afrikaverhaaltjes.
Helaas kwam ik ook tot de ontdekking dat een lange termijn visum niet mogelijk is met mijn inkomen. Pijnlijk. Geld houdt ons gescheiden, dat mag toch niet.
Op de een of andere manier was bidden het thema van mijn afgelopen reis. Ik kom uit een katholiek gezin maar er werd niet veel aan geloof gedaan bij ons thuis. In mijn pubertijd zong ik in een kerkkoor en aan het eind van mijn middelbare schooltijd ging ik op Pax Christi. Dat was zo'n beetje het meest religieuze dat ik deed.
Ik bid, dat wel. 's Ochtends en 's avonds. Ik spreek dan mijn dank uit voor alle mooie dingen die op mijn pad komen, en af en toe vraag ik wat extra hulp voor deze en geen.
Ik ben tegenwoordig Moslim. Ik zoek mijn eigen weg daarin en ben ervan overtuigd dat de intentie belangrijker is dan de regels. Maar toch...
Ik merk dat de regels ook je geloof kunnen versterken. Wanneer je vijf keer op een dag op vaste tijden bidt, dan kan dat je contact met het grotere, met God, Allah, het Universum, vergroten en versterken. Niet wanneer je het uit gewoonte doet maar wel wanneer je het doet uit de behoefte dichter bij de bron te komen.
Vanuit spirituele hoek heb ik ook geleerd dat als je iets heel graag wilt dat je hierom kunt vragen en dat het universum zich dan samenspant om het te laten gebeuren. Is dat niet hetzelfde als bidden?
Mijn lief en zijn grootvader hebben samen drie dagen gevast en gebeden voor het herstel van mijn moeder en een grootmoeder aan zijn kant. 'Hij is heel goed in bidden', zei mijn lief over zijn grootvader, en ik geloof dat direct. Hij had de uitstraling van een healer. Zowel de grootmoeder in Afrika, als mijn eigen moeder zijn onverwacht snel aan de beterende hand.
Alles dat aandacht krijgt groeit. Bidden is een krachtige vorm van aandacht geven.
Mijn lief en ik willen graag samen zijn en blijven. Alle dichte deuren ten spijt geloven we allebei dat het zal gebeuren. Inshallah, als God het wil, en dit is waar we zwaar voor bidden. Iedereen die dit leest wil ik vragen om op zijn eigen manier mee te bidden voor ons samenzijn. We zullen samen zijn, hier of daar, misschien zelfs hier en daar. We zullen het zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten