Pakjes zakdoeken gaan er door heen. Enge kriebel in mijn neus en jawel, weer een nies, en nog een, en nog een. Spierpijn, hoofdpijn. Ik ben gevloerd. Nu ben ik even vrij, ik kan nergens heen. Gisteren had ik nog bezoek, sorry, ik hoop dat ik je niet aan heb gestoken, maar vandaag heb ik afspraken afgezegd.
Geen wonder, ik kwam uit vier weken vijfendertig graden en toen ik uit het vliegtuig stapte was het hier min vijftien. Gek genoeg had ik het bloedheet toen ik aankwam en zo gauw ik een stap buiten de deur deed voelden vooral mijn benen heel vreemd van de kou, een soort shock op mijn benen was het.
Daarna werd ik in beslag genomen door de situatie met mijn moeder, dagen aan een stuk. Soms had ik het koud, soms had ik het warm, maar tijd om er bij stil te staan had ik niet. Ik sliep diep en veel en weet dat aan de ongewone situatie. Donderdag was ik voor het laatst bij mijn moeder en ik had zelfs een woordenwisseling met haar. Ja wreed hè, zo'n oud mensje dat de weg kwijt is, ik voelde me dan ook erg schuldig. Okee, ik ben ook maar een mens en kennelijk was mijn grens bereikt.
Dus werd ik ziek...Als ik dan zelf niet voor mij zelf kan zorgen doet het universum het wel. Nu maak ik een paar dagen pas op de plaats. Rust. Tijd voor mijn eigen gedachten en gevoel en heimwee!!! Eindelijk kijk ik mijn foto's door en het boekje dat ik maakte van mijn laatste reis. Ik herlees de Valentine's card van mijn lief, en besef dat ik dit even nodig had. Stom, maar ik kon niet tot rust komen toen ik nog op de been was. Als ze me riep dan ging ik (natuurlijk).
Nu lig ik op de bank, tenminste zo gauw dit stukje af is, en ben blij met de rust.
Nou ja rust, de jongste zoon is weer zijn huis uitgegooid en sinds vrijdag weer thuis en de oudste zoon is even boven muziek aan het maken, want zijn werk apple staat nog hier. Rust. Ja toch wel. Ik geniet van de rust en van mijn zoons die zichzelf wel redden.
En mijn moeder? Ze lijkt snel vooruit te gaan.
En ik besef opeens dat vijftig graden verschil toch wel ongezond veel is.
Waarom durf je niet te geloven wat je al heel lang weet? Moet je echt eerst helemaal afbranden voordat je langzaam weer uit de as durft te herrijzen?
Hier kun je het verhaal lezen van een vrouw die na ruim twintig jaar alleenstaand ouderschap de weg terug naar zichzelf zoekt en vindt. Hulpmiddel hierbij is het pad van zelfgenezing, vandaar het symbool van de Phoenix die uit de as herrijst.
zondag 26 februari 2012
(26-02-'12) Vijftig graden verschil
Labels:
Afrika,
Grenzeloos verliefd,
Grenzen,
Heimwee,
Kinderen,
Moederschap,
Thuiskomen,
Universum,
Verbinding
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten