(C16-08-‘11) De tijd vliegt

Inmiddels zijn we al drie en een halve week verder, de tijd gaat veel te snel voorbij. Mijn lief en ik hebben nog steeds de tijd van ons leven samen. Elke dag groeit onze liefde en het respect voor elkaar nog verder. Wat kan het leven mooi zijn.

Vorige week donderdag hebben we een trouwfeestje gegeven voor familie en vrienden in Nederland. We zijn ontroerd door alle aandacht en moeite die mensen namen om van heinde en ver te komen. De avond zelf was geweldig. We mochten de werkruimte van vrienden gebruiken en de vrienden stonden de hele avond tot onze dienst als gastheer en – vrouw, daarmee namen ze veel werk uit handen. We hebben zoveel lieve wensen ontvangen, en iedereen vond het leuk om ons zo gelukkig te zien. De liefde straalde op iedereen over. Het was ook erg leuk om te zien hoe vrienden uit verschillende hoeken met elkaar mengden en er werden zelf onderling adressen uitgewisseld.

Het geven van een feest is niet iets dat me gemakkelijk afgaat, ik heb er weinig ervaring mee. Zo draaien sommigen hun hand er niet voor om om voor grotere groepen te koken, ik wel. Ik ben nogal onzeker over mijn kookkunsten. Een deels Afrikaanse avond kan natuurlijk niet zonder dat je het bezoek iets te eten aanbiedt. Na lang zoeken vond ik recepten voor twee couscoussalades die een dag van te voren gemaakt konden worden. Het was een experiment voor me maar het bleek heel geslaagd en ik kreeg veel complimenten.

Ik volg nooit een recept maar maak er een eigen creatie van. Het is voor mij een belangrijke stap geweest in het overwinnen van een angst. Ook het houden van een toespraakje is iets dat ik liever vermijd. We wilden toch allebei kort een woordje tot de gasten richten. Mijn lief draait hier zijn hand niet voor om, gesneden koek voor hem. Voor de zekerheid had ik een paar regeltjes op papier gezet en ik las ze gewoon op. Het werd me vergeven, en ik ontving zelfs een applausje. Nog een angst overwonnen.

De grootste angst die ik overwon is echter dat ik me met hart en ziel heb verbonden aan een ander. Voor het eerst in mijn 54-jarige leven ben ik getrouwd. Voor het eerst heb ik het gedurfd deze stap te zetten, sterker nog, met deze man ken ik geen angst. Hoe onduidelijk de toekomst ook is, we zijn er allebei van overtuigd dat we samen blijven en dat het allemaal goed komt. We weten nog niet hoe, maar dat we ooit samen een huisje in de Gambia zullen hebben is een ding dat zeker is.

Deze tijd samen verbindt mijn Nederlandse en mijn Gambiaanse leven. De mensen die voor mij belangrijk zijn hebben elkaar ontmoet en blijken elkaar erg te waarderen. Mijn lief wint de harten van iedereen die hij tegenkomt en hij heeft een paar echte vrienden gemaakt. Mijn familie en vrienden doen er alles aan om hem zich welkom te laten voelen, en ik ben trots op ze. Ik waardeer het enorm dat hij met open armen is ontvangen. Het samenzijn is geweldig en alles gaat heel vanzelfsprekend. Wat een heerlijk mens om mijn leven mee te delen.

Gelukkig hebben we nog twee en een halve week samen. En daarna…daar denken we nog maar niet aan. Het is nu goed.