De wekker ging af om vijf uur vanochtend, twee werkers voor de zekerheid, eindelijk gaat het gebeuren. De buurvrouw gesmst, ja ze is ook wakker. Om zes uur vertrekken we naar Schiphol, de plek van vreugde en verdriet, van afscheid en hereniging. Vandaag is het heerlijk om er te zijn.
De opwinding wanneer we de eerste blauw-witte vliegtuigen levensgroot langs de weg zien staan! Parkeerplaats zoeken, waar moeten we ook al weer heen? Tsjongejonge, wat is het toch groot hier. We nemen een veel te dure kop koffie want we zijn ruim op tijd. Zenuwachtig loop ik naar het bord met de aankomsttijden, geen veranderingen, nog even geduld hebben. De buuf en ik kletsen lekker bij iets waar we normaal gesproken niet zo gauw aan toekomen.
Het is altijd leuk om gewoon te zitten en mensen te kijken, er is zoveel te zien, zoveel mensen heen en weer en weer terug. De drukste dagen van het jaar maar het valt mee met de drukte 's ochtends om zeven uur. Ik kan mijn hoofd er niet goed bij houden. Hij komt hij komt hij komt hij komt.... zingt het in mijn hoofd. Tot het laatste moment is het onwerkelijk.
De eerste blik wanneer we elkaar zien, het is echt waar, hij is er, ook al is het nog achter een grote glazen wand. Allebei beginnen we te stralen om de komende zeven weken hier niet meer mee te stoppen. Het lange wachten op de bagage en voordat hij door de deur heen komt. Mijn God, wat hou ik van deze man en wat zijn we verschrikkelijk graag samen.We kunnen niet ophouden met lachen en stralen, dat is altijd zo geweest.
Na een half jaar waarin een hoop is gebeurd zijn we eindelijk weer even samen. Zeven hele weken kunnen we van elkaar genieten en vooral heel gelukkig zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten