zaterdag 30 juli 2011

(C30-07-’11) Een week later

Niet te geloven dat er al weer een week voorbij is sinds mijn lief voet op Hollandse bodem zette. De dagen vliegen voorbij, voorbij met nietsdoen. We doen geen toeristische trips of iets dergelijks. Voorlopig willen we de dagen alleen gebruiken om samen te zijn en onze relatie verdiepen. 

Het grote doel van deze reis was dat mijn lief mijn zoons, moeder en andere familie zou ontmoeten. Ik moet zeggen; er zijn prachtige ontmoetingen voorbij gekomen. Ik ben vooral erg ontroerd door de zoons en mijn lief samen, ieder op hun eigen manier tasten ze elkaar af, en de algehele conclusie is dat ze goed vlees in de kuip hebben. Over en weer. 

Ook ontroerd ben ik door alle enthousiaste en meelevende reacties van familie, vrienden, bekenden en collega’s. We worden regelmatig uitgenodigd voor etentjes door mensen bij wie ik nooit eerder at .

Het allerbelangrijkste is dat we het samen zo fijn hebben. Soms lijkt alles heel vanzelfsprekend en gemakkelijk, alsof we al jaren samenwonen. Soms kijken we elkaar ongelovig aan: Is dit echt? Zijn we samen in Nederland? Mijn lief is een erg prettig mens om mee in één huis te zijn. Zelfs voor iemand die niet eerder samenwoonde en erg op zichzelf is, zoals ik. Het is een wijze man met wie ik diepe gesprekken voer, en hij is een clown die gekke liedjes voor me zingt als hij in een vrolijke bui is. Een man met een heel groot inlevingsvermogen en een hoge gevoeligheid. Hij is behulpzaam in huis, veegt de vloer aan en doet de afwas. Wat heel spannend en soms erg confronterend is: hij houdt me een spiegel voor. Door hem zie ik sommige gewoontes, goed of slecht of gewoon, vanuit een andere lichtinval en dat valt niet altijd mee. Ik leer een heleboel.

Tijdens mijn hersteltraject met psycholoog, coach en fitness, is voor mij het centrale thema: Verbinding. Verbinding tussen hart en hoofd, tussen lichaam en geest, tussen spiritueel en aards, tussen mij en de ander, de samenleving, mijn kinderen etc. De aanwezigheid van mijn lief valt in die zin op ultieme wijze in het thema verbinding. Mijn angst voor verbinding en mijn verlangen naar verbinding steken beiden om de beurt de kop op. Het is daardoor ook een spannende tijd, en het lijkt soms alsof vele losse eindjes samen komen en duidelijk worden.

Vooral ben ik erg gelukkig, zijn we allebei erg gelukkig. Het is zo goed om samen te zijn. We voelen ons allebei zo vrij en gewaardeerd en geliefd en gestimuleerd en alles wat je maar wenst, wanneer we maar samen zijn. Het was het knokken om een visum meer dan waard.

zondag 24 juli 2011

(C24-07-’11) Lekker samen


Het voelt soms alsof we dromen. Voorzichtig doe ik mijn ogen dicht en weer open, en jawel, hij is er echt!!! We hebben het heerlijk samen. 

Ik had me op het ergste voorbereid, wat betreft de douane op Schiphol. Alle papieren en mailwisseling op een geheugenstick gezet en meegenomen. Kopie gemaakt van de garantstelling bij de gemeente en mijn uitnodigingsbrief. Volgens het ticket zou mijn lief om 4.45 uur aankomen, volgens de Schiphollijst om 4.05. Ik ‘sliep’ bij mijn zusje en we hadden de wekker op 3 uur gezet. Met slaperige ogen keken we naar teletekst om 3.20 uur en zagen daar dat het vliegtuig al was geland om 3.18 uur! Hup, ongewassen in de kleren en racen naar Schiphol, hoewel we er rekening mee hielden dat hij bij de douane wel wat tijd zou kwijt zijn. Tot onze grote verbazing en vooral blijdschap, zagen we hem al bij de bagageband staan. Wat een happiness! Niks geen gedoe bij de douane.

Vandaag is het de tweede dag. We genieten van elk moment en vooral het ongestoord samenzijn. Hier heeft hij geen werk, studie, familieverplichtingen. We zijn er 24/7 voor elkaar, wat een luxe. En wat een ontspanning na al die stressvolle weken!

Omdat voor mij het gewone leven natuurlijk wel doorgaat, heb ik vanochtend al een ingewikkelde vragenlijst van het UWV ingevuld. Gisteren belde ik naar het UWV om te vragen of het formulier ‘verslechterde gezondheid’, dat ik voor de tweede keer had ingestuurd, nu wel was aangekomen. ‘Nee, kunt u het nogmaals opsturen.’ Natuurlijk, en ik deed het vrijdag nogmaals op de post. Tot mijn grote verbazing lag gisteren een reactie op het tweede formulier in de bus!!! Leve het UWV. Wat wordt er heerlijk langs elkaar heen gewerkt. Niets kan me gek maken vandaag of gister of morgen. Ze doen allemaal maar.

Hoewel er vreselijke dingen in de wereld gebeuren: Oslo en arme Amy, ben ik blij en gelukkig. We gaan er een heerlijke tijd van maken. Vanmiddag hebben we een uitgebreide kennismaking met de familie, waar we ook de 24e verjaardag van mijn oudste vieren. Mijn moeder stond de eerste dag al vroeg met bloemen op de stoep. Hoe ontroerend, mijn moeder en mijn lief samen.

Terwijl ik zit te schrijven ontving ik een telefoontje van Omar, een hele goede vriend die in Duitsland (Oost) woont, we gaan proberen elkaar hier of daar binnenkort te ontmoeten. Kortom, het leven is weer een feest.

Nu ga ik kijken of ik mijn liefste wakker kan krijgen. Yippie yeah…


donderdag 21 juli 2011

(C21-07-’11) Bijna zover

Nog één nachtje slapen en dan is de allerliefste bij me. Het is nog steeds onwerkelijk, we hebben er zo lang aan gewerkt om het visum te krijgen, in spanning gezeten etc., en nu gaat het gebeuren. In de nacht van vrijdag op zaterdag komt hij op Schiphol aan.

Er wordt nog een laatste was gedraaid, vast wat boodschappen in huis. Veel fruit en groenten gehaald op de markt. De rest doe ik vanmiddag of morgenochtend vroeg. Het huis heb ik de afgelopen weken van boven naar beneden schoon gemaakt. Een lekker gevoel. De tuin had ik onkruidvrij gemaakt, maar dankzij warmte en regen is het allemaal al weer bijna terug. De jongste zoon die momenteel weer even thuis woont, is een weekje op vakantie waardoor mijn lief en ik de eerste dagen echt met zijn tweetjes zijn, ook lekker. 

Hoewel ik het ook leuk vind dat hij regelmatig thuis zal zijn en mijn lief zo wat beter kan leren kennen.
Net voor hij vertrok kreeg de jongste te horen dat hij is aangenomen voor een klus waar hij heel veel zin in heeft. Een baantje als productie assistent bij een film. Lekker even geen horecabaantje, maar iets in zijn richting en hopelijk luidt dit een nieuwe fase voor hem in. 

Beide zoons zijn momenteel erg gelukkig op relatiegebied, dat doet je als moeder natuurlijk altijd goed. Zelfs moeder, de eeuwige vrijgezel, is erg gelukkig op relatiegebied.

Ik ben blij dat ik nog even respijt heb van mijn werk tot zeker eind september, en nu tijd en hopelijk energie genoeg heb om van mijn lief te genieten. Nog nooit in mijn leven heb ik samengewoond dus het is spannend, leuk spannend, om zes weken met de liefste samen te zijn. Het idee dat hij straks gewoon hier in huis is, naast me op de bank zit, een boek leest, verhalen vertelt, grapjes maakt… Soms is het leven zo mooi.

Ondanks de drukte en de uitvallende stroom in zijn stad kreeg ik gisteren nog een mail, en hij heeft het verschrikkelijk druk met de voorbereidingen. Zes weken lang zullen anderen zijn werk over moeten nemen, en dat vraagt veel voorbereiding. Hij is ook druk met het uitzoeken van cadeautjes voor mijn familie. Gelukkig is de stress van het visum nu weg, en het ticket heeft hij ook al op zak. 

Morgenochtend moet hij nog wat laatste klusjes doen en dan eind van de middag gaat hij naar het vliegveld. Hij heeft eerder in Europa gewoond, maar dat is al weer een tijd geleden. Mijn lief is opgewonden over de reis, hij wil heel graag mijn familie leren kennen. Zondag heeft mijn zusje ons uitgenodigd, om samen met mijn moeder en broer bij haar te komen eten, als welkom. Tegelijk vieren we de verjaardag van mijn oudste die voor de gelegenheid het nieuwe vriendinnetje meeneemt. Ik ben benieuwd naar die middag, leuk om iedereen bij elkaar te zien. Mijn moeder heeft gemaild met mijn lief dat ze een keer echte Hollandse pot voor hem komt koken, en mijn lief is zwaar onder de indruk van de open ontvangst door iedereen.
Morgen aan het eind van de middag ga ik naar mijn zusje die dicht bij Schiphol woont, ik probeer daar wat te slapen en dan midden in de nacht zal mijn zusje ons naar huis rijden. En dan gaat het beginnen, eindelijk weer samen.

maandag 18 juli 2011

(C18-07-’11) Tsjongejonge, wat een gestress. Ofwel: Life can be good.


Zoetjesaan stuiterend van de spanning belde ik mijn lief vanmiddag. Ik durf het nog bijna niet hardop te zeggen, maar WE HEBBEN HET  VISUM !!!! Beter laat dan nooit, zal ik nu maar zeggen. Meteen na het nieuws ben ik als een blok in slaap gevallen…Wat een gestress. Nu morgen gaat mijn lief nog bij het reisbureau zijn paspoort en het visum laten checken, en als ik het goed heb begrepen via de krakende telefoonlijn. worden er zelfs pasfoto’s van hem gemaakt, en als alles okee is krijgt hij ook het ticket. Dan staat ons niets meer in de weg om elkaar in de nacht van vrijdag op zaterdag op Schiphol te omhelzen. Kan het nog niet echt geloven, maar het lijkt er op dat alles goed komt.

Iedereen die mee heeft geleefd wil ik vast bedanken voor alle lieve wensen en alle gebrande kaarsjes. Eindelijk kunnen mijn lief en mijn kinderen elkaar leren kennen. Wat een belevenis zal dat zijn. Mijn moedertje heeft al beloofd een echte Hollandse stamppot met gehaktbal voor hem te maken, en mijn zusje heeft ons uitgenodigd voor een welkomstmaaltijd bij haar thuis. Ja, mijn lief is meer dan welkom. Vrienden en familie staan te popelen om de langverwachte in levenden lijve te zien. Life can be good.

Ook spannend was het bezoek aan de arboarts afgelopen week. De vorige keer moest ik in een paar weken tijd terug naar 32 uur werken, met als gevolg dat ik volkomen instortte en weer terug bij af was qua energielevel. Geen wonder dus dat ik gespannen was voor deze afspraak met hem. Zou ik weer terug naar 32 uur moeten, en dat terwijl mijn lief hier is. Om een lang verhaal kort te maken, ik hoef pas eind september terug voor controle en tot die tijd werk ik alleen aan mijn herstel en hoef nog niet terug aan het werk. Life can be good.

Een maand geleden had ik een belangrijk formulier ingestuurd naar de UWV en sinds die tijd wachtte ik op een oproep van hen. Mijn baas vroeg me deze week fijntjes of ze het wel hadden ontvangen. Ik bellen. Nee, het is nooit op de juiste plek terecht gekomen. Zo’n groot en log apparaat is het UWV. Ik had dus kunnen wachten tot ik een ons weeg, en dat is heeeel lang in mijn geval. Goed, opnieuw het formulier op de bus gedaan en nu om een ontvangstbevestiging gevraagd. 

Alle stress is natuurlijk niet goed voor mijn gezondheid. Mijn lief had trouwens vorige week nog malaria, zijn gezondheid lijdt er uiteraard ook onder. Een oude peesontsteking aan mijn duim speelt weer op, de Lichen Sclerosis klachten zijn verergerd, heel fijn, en ik ben hartstikke moe. 

Maar goed, nu gaan we lekker uitkijken naar vrijdag/ zaterdag en daarna zes weken samenzijn met mijn allerliefste. Als bezigheidstherapie heb ik de afgelopen weken mijn huis eens flink onder handen genomen en van boven naar beneden gepoetst en opgeruimd. Nu nog een beetje ontstressen de komende dagen en dan ben ik er meer dan klaar voor. Life can be good!!!

woensdag 13 juli 2011

(C13-07-’11) Weer over het visum



Ik voel me zoooo machteoos. Maandag ontving ik een mail van de vice consul, naar aanleiding van mijn mail aan hem, waarin hij zegt dat het paspoort met visum in Banjul zou moeten zijn. Natuurlijk meteen mijn lief gesmst dat hij het consulaat moet bellen.

Vandaag, woensdag een sms gestuurd of hij kan laten weten of hij het visum nou al heeft. Komt er een half smsje aan dat gisteren al is verstuurd waarin hij schrijft dat het consulaat zegt dat het visum nog in Dakar is. Het consulaat zou bellen met de ambassade… en daar breekt het smsje af.

Ik heb net weer een mail gestuurd naar de vice consul met de vraag wat we nou nog kunnen doen? Waarom het zo lang duurt? En of hij ons alsjeblieft kan helpen. Ik wil niet te lastig zijn natuurlijk want dat kan averechts werken, maar ik raak zoetjesaan in paniek.
Geprobeerd mijn lief te bellen maar ik krijg geen contact. Zijn nummer zou niet available zijn…

HELP

Zo dicht bij de finish na een jaar visumperikelen. Wanneer kunnen we nou eens blij en gerust zijn en gaan genieten van de voorpret??? Dit is toch niet menselijk meer.

Als je dit leest, wil je dan een kaarsje voor ons opsteken?

maandag 11 juli 2011

(C11-07-'11) Nog steeds visumperikelen

Vandaag ontving ik een mail van de vice consul dat het paspoort met visum voor mijn lief op het consulaat zou moeten liggen. Vrijdag nog heeft mijn lief contact gehad en er lag volgens het consulaat nog niets. En nu...


Help

zondag 3 juli 2011

(C03-07-’11) Visumperikelen


Begin mei 2011 ontvingen mijn lief en ik het bericht van de IND (Immigratie- en Naturalisatie Dienst) dat een visum voor het verblijf gedurende zes weken in Nederland, zou worden toegekend. Het is nu begin juli en nog steeds hebben we niets ontvangen. Precies een week geleden ontving ik een mail van de viceconsul dat ik een nieuwe garantstelling bij de gemeente moest halen en insturen, samen met mijn laatste salarisstrook. Ik schrok hier in eerste instantie van omdat ik dacht dat alles in orde was en dat we ieder moment het visum konden verwachten. De volgende ochtend ben ik druk in de weer geweest om alles te regelen bij de gemeente en met mijn werk. Het laatste loonstrookje had ik nog niet binnen namelijk, maar een collega was zo vriendelijk om het in te scannen en door te mailen. De vertrekdatum uit Gambia waar om werd gevraagd stond op de ticketbevestiging die al was ingeleverd, maar ik heb een nieuwe kopie toegevoegd. ’s Avonds ontving ik al het bericht dat alles in orde was. 

Omdat de tijd gaat dringen, we hebben nog drie weken voordat mijn lief hier is, heb ik de ambassade nog een mailtje gestuurd over de verdere gang van zaken. Volgens hem is er tijd genoeg en hoef ik me niet druk te maken. Maar…ik zou het visum zo graag eindelijk in handen hebben.

Een jaar geleden zijn we begonnen met de visum aanvraag. Ongelooflijk wat je allemaal moet laten zien aan persoonlijke informatie. We vroegen in eerste instantie een visum aan voor drie weken in december 2010. Op de datum van het geplande vertrek hadden we nog steeds geen uitsluitsel ontvangen. Inderdaad, dat werden een eenzame Kerst en Oud & Nieuw. Toen we uiteindelijk de redenen voor weigering ontvingen waren we helemaal verbaasd, en ook beledigd. Omdat we toch bij elkaar wilden zijn, en nu een keer in Nederland, zodat mijn lief en mijn zoons en familie elkaar kunnen leren kennen (is dat nou te veel gevraagd?) hebben we een uitgebreid bezwaarschrift ingediend. Dat was begin januari van dit jaar.

In april zijn mijn lief en ik getrouwd en toen ik terug in Nederland was lag er een brief van de IND die twee dagen voor mijn terugkomst zijn deadline had. We moesten nog meer bewijsmateriaal opsturen dat we waren wie we zeiden dat we waren en dat we deden wat we zeiden dat we deden. In paniek belde ik de volgende werkdag met de IND, ik kreeg een vriendelijke man aan de lijn en we kregen nog even uitstel om te reageren. Als een gek ging mijn lief aan de gang om bewijzen te verzamelen dat hij studeert waar hij zegt te studeren. De wet van Murphy trad in werking, werkelijk alles dat mis kon gaan ging mis. De vriendelijke man van de IND gaf ons alternatieven voor het eerstgevraagde bewijsmateriaal, en uiteindelijk viel op 12 mei 2011 DE brief op mijn deurmat. Er was geen bezwaar meer voor toekenning van het visum voor mijn lief. 

Daarna was het afwachten wanneer mijn lief zijn paspoort naar het consulaat kon brengen voor de laatste handelingen rond het visum. Op 9 juni kon lief zijn paspoort en andere benodigdheden afgeven op het consulaat en het grote wachten begon opnieuw. Ondertussen moest het ticket worden betaald. Een gok zolang het visum niet in handen is. Geïnformeerd bij het betreffende reisbureau en zij zagen geen probleem. ‘Je hebt nog tijd genoeg.’ Okee, het ticket en de Schengenverzekering zijn nu betaald. Wachten, wachten, wachten.

De 26e juni ontving ik dus de bovenaangenoemde mail van de viceconsul waarna ik de 27e een laatste(?) fiat kreeg. En nu is het weer, of nog steeds, wachten, wachten, wachten. We zijn heel dicht bij het visum, maar na al die verrassingen willen we het nu gewoon in handen hebben.

Wordt vervolgd…


Zie ook: 03-12-’10 & 10-01-‘’11

zaterdag 2 juli 2011

(M&L 02-07-’11) Update Magic

Het is al weer even geleden dat ik vertelde over Magic Johnson, onze eigen je-weet-wel-kater. Hij lag stilletjes weggekropen en ik vroeg me af of hij ons zou verlaten. Inmiddels ben ik toch met hem naar de dierenarts geweest omdat hij al dagen niet gegeten of gedronken had. Het was nog een heel gedoe om hem daar te krijgen. Ik heb geen auto dus heb ik hem in een tas, een speciale kattentas dat wel, aan het stuur van mijn fiets gehangen. Voordat hij hier in ging had ik een hele trukendoos geopend. Op een gegeven moment was hij in het gras in de tuin gaan liggen.
Ruim voor ik de afspraak bij de dierenarts had heb ik de tas alvast bij hem gezet, zo kon hij wennen. Ik hield hem natuurlijk in de gaten dat hij niet opeens weg zou lopen, maar de arme schat had absoluut geen behoefte aan bewegen, laat staan aan weglopen. Even later heb ik hem voorzichtig opgepakt en in de tas gedaan en binnen gezet.
Hij was te zielig om te protesteren. In de tas had ik lekker een stinkend T-shirt gelegd en zijn favoriete knuffel, genaamd ‘Lummeltje.’

Toen het zover was ben ik gaan lopen met de fiets aan de hand zodat hij niet teveel last zou hebben van gehobbel over verkeersdrempels en dat soort gein. Ruim op tijd arriveerde ik. Vol medeleven met Magic ging ik in de wachtkamer zitten. Ondertussen had ik al met de assistente gesproken over het feit dat ik nogal low budget leef en dat ik erg bang was voor de kosten. Volgens haar was dat geen probleem en konden we eventueel een afbetalingsregeling treffen. Op het internet had ik belachelijke bedragen gezien voor kosten voor operaties etc. Het is altijd een van mijn grote angsten geweest dat ik de rekening niet zou kunnen betalen voor zo’n behandeling en dus zat ik nu enigszins nerveus hier. Natuurlijk kwam er iemand met een grote hond langs. ‘Hij doet niets hoor, hij is gewend aan katten.’ Meteen stoof het monster op Magic af die in de tas een rolberoete kreeg terwijl hij zich al zo lamlendig voelde. Ik haatte direct de hond en het baasje kreeg een standje van de assistente dat ze eigenblijk niet zonder afspraak binnen mocht komen.

Gelukkig hoefden we niet al te lang te wachten. De dierenarts was erg lief voor Magic en gaf hem complimentjes dat hij zo’n lieve kat was. Hij constateerde een flink abces in zijn bek en legde uit dat dit door vechten kwam. Ik verfoeide direct de gemene vijandkat waar ik het eerder over heb gehad. Magic’s wang werd geschoren en er werd een mes ingezet om de troep eruit te laten komen. Het kwam echter niet hard en met zijn vingers ging de dierenarts in zijn bek en kokhalzend haalde de arme man alle pus eruit. Toen was het al klaar. Ik kreeg nog een goedkope variant van antibiotica mee en kon alweer naar huis. De kosten vielen uiteindelijk erg mee. Voor €50.00 waren we klaar. Gedurende een dag of vier moest ik ’s ochtends en ’s avonds een tablet geven. Magic was natuurlijk niet van plan om vrijwillig zijn bekje op te houden om een tablet in ontvangst te nemen. Ik gebruikte de aloude truc om medicijnen te verstoppen in heel lekker eten dat hij zeker op zou eten, en zo gebeurde het dat Magic verwend werd terwijl zijn jaloerse zusje buiten opgefokt tegen het raam stond te tikken. ‘Hee, vergeet mij niet. Dat wil ik ook.’ Heel zielig maar ze kreeg niets.

We zijn nu een paar weken verder en alles gaat goed, met Magic en met zusje Luna. De vijandkat komt nog steeds regelmatig langs en als ik snel genoeg ben krijgt hij een plens water over zich heen. Een keer betrapte ik de vijandkat toen hij met zijn gore nagels weer in Magic’s zere wang hing en hij keek me triomfantelijk aan. Met de bezem die standaard klaar staat voor dit soort gevallen probeerde ik de kat weg te jagen maar hij viel voor de zoveelste keer de bezem aan. Die liet hij niet meer los en moest ik buiten laten liggen, maar gelukkig kon ik Magic binnen krijgen. Niet veel later zag ik weer een abces, ditmaal op zijn borst maar gelukkig liep dit op een gegeven moment vanzelf leeg. Ja, heel goor!

Nu loopt Magic weer rond alsof er nooit iets is gebeurd. Hij drinkt zelfs weer stinkend brak water uit de parasolvoet. Binnen bij zijn voerbak staat heerlijk fris water dat ik elke dag ververs, maar er gaat niets boven het gehengel naar het oude water volgens hem.