zaterdag 31 december 2011

(31-12-’11) Nou, dat was het dan

Een jaar voorbij, en ik mag blij zijn, het heeft weer goeie dingen gebracht. Veel geleerd, veel geleefd, en veel liefgehad, wat wil je nog meer…

Maar toch; gisteren ontving ik het bericht dat een hele mooie, dappere, sterke, jonge vrouw (29) de strijd heeft moeten opgeven. Nog een laatste keer was ze naar haar zo geliefde Gambia gegaan, maar helaas moest ze eerder terugkomen omdat het niet meer ging. Ze was op. Met de laatste levenskracht die ze nog in zich had heeft ze een prachtig bedrijfje opgebouwd. Ret-urn, een bedrijf in mooie, persoonlijke houten urnen die in de Gambia worden gemaakt. De enige keer dat wij elkaar fysiek ontmoetten was toen de houtbewerkers na een verblijf in Nederland terug naar huis gingen, en zij me vroeg een oogje in het zeil te houden. Natuurlijk deed ik dat, hartstikke leuke vlucht gehad waarin Pa honderduit vertelde. Gisteravond hadden Pa en ik een troostend gesprekje via Facebookchat. Oh, Modern times!

Lieve Lonneke, rust zacht!
Eindelijk bevrijd van je pijn, maar helaas ook van hoop.

Ik zit alleen thuis, dat doe ik vaker, maar vandaag voel ik me een beetje allenig. Mijn lief zo ver weg, en het troost me nauwelijks dat ik hem bijna weer zie. Mijn jongens, mijn grote mannen, allebei met hun meisjes het leven aan het vieren. Ik ben blij voor ze. We hebben zo’n heftige tijd gehad samen, soms apart, dat het alleen maar goed is dat we nu weer ieder ons eigen weg verder gaan.
Toch doet het af en toe zeer, de oude angsten zijn nog niet helemaal verdwenen. Hoe hard ik ook probeer, en zeker op lange termijn heb ik er alle vertrouwen in, soms zie ik mijn grote mannen nog als kleine jongetjes, en dan denk ik: ‘Ach God, moet het nou zo moeilijk allemaal’. Maar ze zijn jong en energiek en ze komen er wel.

Eind van het jaar, op naar het jaar 2012.
De stormen die 2012 aankondigen zijn al tijden bezig. In de wereld met alle klimatologische rariteiten, met allerlei vreemde gebeurtenissen, zoals een Arabische lente en wat daarvan over blijft, een al dan niet vermeende economische crisis, en wat al niet meer. Stormen die in en tussen mensen razen, hoeveel mensen ken je niet die het niet meer trekken, het ritme van deze maatschappij. Mensen die door ziekte en/ of werkloosheid zichzelf moeten herdefiniëren. Vaak is dat uiteindelijk een cadeautje, maar in het begin voelt het meestal niet zo. Mensen die elkaar de vreselijkste dingen aan doen, waar je met je verstand niet bij kunt.

Toch, en toch, geloof ik dat we de goeie kant op gaan. Er ontstaat langzaamaan een tegenreactie, een voorbeeld vind ik Occupy, protest tegen de verzakeling en het materialisme. Trendwatchers spreken wel van de nieuwe zestiger jaren: Love, Peace & Happiness. We zullen met zijn allen andere keuzes moeten/ willen/ gaan maken. De veranderingen die ons nog te wachten staan zijn misschien niet altijd makkelijk, maar ik vertrouw erop dat de veranderingen verbeteringen zullen zijn.

Ik duik vandaag onder in prettige boeken, dagboeken, misschien een mooie sentimentele film op televisie, en ik wens jullie allemaal een goed veilig uiteinde, en dat 2012 al zijn beloftes waar mag maken.

Tot in het nieuwe jaar!

woensdag 28 december 2011

(27-12-’11) Grote schoonmaak


Het einde van het jaar is altijd een periode van terugkijken en overdenken, maar dit jaar meer dan anders. Er hangt iets in de lucht, al een tijdje zijn we bezig om onszelf en elkaar los te maken, te bevrijden van het verleden, en ons klaar te maken voor de toekomst. Wij als gezin, als moeder, zoon en zoon.

Was ik door omstandigheden in het nog niet eens zo verre verleden vooral bezig met de jongste zoon, op dit moment hebben de oudste en ik iets uit te werken. De huidige periode staat in het teken van de grote reflectie, op mijn leven, op ons leven, op het verleden en het heden, en soms kijk ik vooruit.
Bijna twee maanden geleden schreef ik mijn lieve oudste zoon een lange brief waarin ik terugkijk op ons als gezin toen we nog samen in een huis leefden. Ik bied hem mijn excuses aan voor steken die ik heb laten vallen als hoofd van het gezin, maar boven alles ontsla ik hem van de verantwoordelijkheid voor zijn broer en voor mij.
Mijn oudste zoon is een gevoelige serieuze man die zijn verantwoordelijkheid neemt. Als oudste zoon zonder vader moet hij onbewust de vaderrol over hebben willen nemen, zeker toen ik ziek werd, en in zijn ogen zwak. Ik heb me nooit echt gerealiseerd hoe zwaar hij zijn taak moet hebben opgevat en gevoeld, zeker toen zijn broertje ook nog eens de nodige heftigheid het gezin in bracht. De oudste is een zeer loyale broer die ondanks alle gekkigheid voor zijn broertje door het vuur gaat en als eerste klaar staat om waar nodig weer te ruimen.
In genoemde brief heb ik hem bevrijd van zijn verantwoordelijkheid voor ons. Ik heb hem uitgelegd dat zijn broer en ik, net als hij, ieder ons eigen pad moeten gaan en zelfs recht hebben op onze eigen fouten en ook onze eigen successen, net als hij.

Sinds die brief is er iets aan het veranderen. Mijn oudste zoon lijkt zich weer te openen, en er is een ontspanning, bevrijding over hem gekomen. Maar het verleden heeft zijn sporen nagelaten, bij hem net zo goed als bij mij en bij zijn broer.
Vorige week was er een laatste stuiptrekking in de vorm van een aantal zware telefonische gesprekken waarin hij zijn zorg over zijn broer uitsprak. Het was een knoop uit het verleden die nog ontward moest worden. Door deze gesprekken kon ik ook mijn eigen angst en pijn herleven en daardoor hopelijk loslaten.

Hoe wonderlijk is synchroniciteit. Op het moment dat het verleden los komt en de ballast gaat stromen, begint voor mijn oudste ook de materiële beloning voor al zijn harde werk te stromen. Vandaag kwam hij langs, helemaal in het nieuw gestoken. Wat een heerlijk gevoel. Samen met zijn broer deed hij boodschappen en bereidde hij een geweldig feestelijke derde kerstdagmaaltijd. Aandoenlijk hoe die twee zo samen bezig waren. Ik genoot.
Er wordt veel geheeld deze dagen, het is niet altijd makkelijk maar erg mooi.
We ronden onze periode als gezin af en bereiden ons voor op ieders eigen toekomst, waarin altijd ruimte en heel veel liefde voor elkaar blijft.

zondag 25 december 2011

(25-12-’11) Eind december

Het is de ochtend van de eerste kerstdag. Ik hoop dat iedereen het naar zijn zin heeft, zich veilig en geliefd voelt. Eigenlijk hoop ik dat iedere dag en voor iedereen. Ik moet bekennen dat kerstmis geen grote rol in mijn leven speelt. Er staat geen boom in huis, maar dat komt vooral omdat ik geen ruimte heb. Het huis is vol, op veel manieren. Een ding dat opvalt aan kerst is het vele eten. Nog steeds worden er karren vol eten ingeladen. Ik erger me er niet meer aan, en ik zal zeker niemand er om veroordelen, maar persoonlijk hou ik meer van de eenvoud, ook met kerstmis. Komt dat even goed uit met mijn budget…(grapje). Er zal wel een oorzakelijk verband zijn tussen mijn budget en mijn behoefte aan eenvoud…hmm, daar duik ik nog een keer dieper in. Niet nu.

Ik mis mijn lief, meer nog dan op andere dagen. Dat is iets dat december met me doet, het maakt me melancholiek en het doet me mijn lief missen. Net nu hoor ik bijzonder weinig van mijn lief. Hij is keihard aan het studeren, opdrachten aan het schrijven, etc. en dat alles naast zijn werk en vele familieverplichtingen. Hij heeft geen eigen internetverbinding en moet dus het huis uit om online te kunnen. De internetcafè’s zijn niet altijd fijne plekken om rond te hangen, weinig privacy. Je geheugenstick wordt gemakkelijk geïnfecteerd met een virus, bovendien moet je maar net ‘credit’ hebben. Ik kan thuis aan de computer wanneer ik maar wil, al is het midden in de nacht, en ik heb een vaste verbinding met een vast abonnement. Ook niet goedkoop maar ik voel het niet per keer dat ik online ga. Toch mopper ik weleens wanneer ik bijna een week niets heb gehoord. Zeker wanneer ik hier met allerlei zaken rondloop die ik zou willen bespreken, en het gevoel krijg dat de afstand te groot wordt wanneer de communicatie basaal wordt. Ik wil weten hoe het met hem gaat, wat hij meemaakt in zijn dagelijks leven en ik mis hem gewoon. Hij studeert zo hard om zijn zoon en mij straks een beter leven (materieel) te kunnen bieden, maar soms vergeet ik dat en dan vind ik dat alles van mijn kant moet komen. Zo ben ik net weer gestart met het invullen van een nieuwe visumaanvraag, de strijd rond het vorige visum zit nog vers in mijn geheugen. Wanneer ik weinig van mijn lief hoor denk ik soms heel even:’Ja, waar doe ik dit eigenlijk voor’. Onredelijk hè, ach ja.

Ondertussen zijn er hevige stormen in ons gezin. Heel existentieel, soms pijnlijk, soms mooi, uiteindelijk goed. Ging het eerst vooral tussen de jongste zoon en mij, plotseling is er een heel opvallende rol voor de oudste weggelegd. Ik probeer te begrijpen waar zijn houding vandaan komt, en soms lijkt het zelfs een machtstrijd tussen hem en mij, over het hoofd van de jongste. Bizar. Tegelijk sta ik te kijken van mijn veranderde houding, ik ga meer dan vroeger staan voor wie ik ben en waar ik in geloof. Of ik er een aardiger mens van word, betwijfel ik weleens. Het lijkt in ieder geval wel beter voor mijn gezondheid om mijn gedachten uit te spreken en niet alles maar te slikken voor de lieve vrede, de harmonie in en uit huis. Spannend dus.

Ook dat is eind december: een grote schoonmaak.

dinsdag 20 december 2011

(20-12-’11) Sommige dagen… update 1& 2

Ik voel de behoefte om terug te komen op mijn blog van gisteren. Nadat mijn (ex-) zakenpartner en ik per telefoon ons hart hadden gelucht, heb ik meteen haar naam van mijn sites verwijderd en haar telefoonnummers weggegooid, mede omdat ze haar naam en telefoonnummer niet graag verspreidt. Maar na enkele momenten van bezinning vond ik toch dat we wel erg raar en kinderlijk reageerden. Ik stuurde haar kort een ‘sorry-mailtje’, kennelijk had ik haar geraakt en dat was niet echt mijn bedoeling. Niet heel lang daarna ontving ik een ‘sorry-mailtje’ terug. Dat was leuk. Vandaag hebben we elkaar even gezien en gesproken. We besloten dat we elkaar te veel de moeite waard vinden om zo uit elkaar te gaan. Het is fijn om weer door een deur te kunnen gaan. De samenwerking hebben we voorlopig stopgezet. We zien wel over een tijdje of we misschien toch nog iets samen gaan doen.

Wat betreft de jongste: nadat de huisarts op vakantie bleek, ging het verhaal nog verder. Omdat hij al anderhalf jaar niet of nauwelijks een inkomen heeft, besloten we achter een eventuele uitkering aan te gaan. Om een lang verhaal kort te houden: We hebben de hele middag in vicieuze cirkels rondgedraaid, van UWV naar gemeente, naar Sociale Zaken van buurgemeente, naar Werkplein en weer terug en weer opnieuw. Ik moet bekennen dat ik mijzelf erg tegenkwam, bijna hysterisch werd ik van het UWV met name, De amorfe machine die allang niet meer goedgeolied is en niets van doen heeft met (mede-) menselijkheid. We kwamen niet door de muren van bureaucratie heen.
Wat een vervuilde energie komt er in huis wanneer je met dit soort dingen bezig bent. Ik ben eind van de middag een blokje om gegaan voor een frisse neus en even uitwaaien. Toen ik terugkwam heb ik kaarsen aangestoken, wierook gebrand en met mijn benjamin afgesproken dat we alles gewoon verder zouden laten rusten voor die dag. Dat lukte ook nog.

Vanochtend bedacht ik dat als het zo veel moeite kost, dat we dan kennelijk op de verkeerde weg zitten. Denkend aan zelfgenezing kwamen we uiteindelijk uit op een combinatie van
·         Neuro Linguistisch Programmeren,
·         Gezonde voeding, gezond waak/ slaapritme
·         Lekker skaten
·         Mediteren/ reflecteren
·         Gevoel voor humor

Dat is waar we ons nu eerst op richten en kijken hoe ver we nu komen, eigenlijk hoeft hij alleen maar een baantje te vinden dat echt bij hem past en waar hij zichzelf kan zijn. We moeten vooral problemen niet groter maken dan ze zijn. Uiteindelijk gaat het meeste hartstikke goed en zijn er heel wat mensen die hem zouden willen zijn. En toen belde een oude baas… ben benieuwd.

Update 2, 21-12-'11

Mijn schatje komt net thuis met de sleutels van zijn nieuwe huis en bedrijf. Zijn oude baas zou de zaak aan hem overdoen, maar hij zag in dat mijn benjamin niet gauw een lening zou krijgen dus nou mag hij de zaak hebben, gewoon hebben...
We zijn beiden beduusd.

maandag 19 december 2011

(19-12-’11) Sommige dagen…


Soms vraag je je af of je er goed aan hebt gedaan om überhaupt je bed uit te komen. Vandaag is zo’n dag. Het is nog redelijk vroeg in de ochtend, maar ik heb al een hevige discussie achter de rug met een vrouw die me zou helpen met de zakelijke kant van Humble™. Het leek een hartstikke leuk contact en de samenwerking stimuleerde me om een stapje verder te gaan dan ik uit mezelf zou doen. Ik vond het ook heerlijk om met haar te sparren. Maar de lol was van korte duur. Ik kreeg steeds minder reacties. Er speelde een hoop in haar privéleven dus daar had ik alle begrip voor. Op een gegeven moment hoorde ik niets meer en vanochtend schreef ik een mail met het voorstel om de zaak maar af te ronden en er een punt achter te zetten. En ja, ik zei haar eerlijk dat ik teleurgesteld was in de samenwerking.
Niet veel later ging de telefoon, en ijzige stem die me voor van alles en nog wat uitmaakte, en dat ze … Nou ja, je snapt het. Natuurlijk vind ik het rot voor haar wat ze allemaal meemaakt en ik heb alle begrip maar ik ben niet helderziend. Laat even weten dat er wat aan de hand is. Om me nu een stalker te noemen omdat ik gewoon informatieve mails blijf sturen en vanochtend probeerde te bellen, tsja. Kom op. Over dus, afgelopen, klaar. Sadder but wiser, zal ik maar zeggen.

Er zijn meer contacten die me storen op het moment. Ik kan niet overal diep op ingaan hier, maar soms ben je gewoon teleurgesteld in mensen die je in meer of mindere mate als vriend beschouwt. En als er zo een paar tegenvallers tegelijk zijn, dan vraag je je toch af. Zou IK misschien…? Zo moeilijk ben ik toch eigenlijk niet, is dat nou een gevolg van dat aan jezelf werken, grenzen leren stellen? En ben ik daar dan wel blij mee? Nou ja, dat soort dingen dus.

Terwijl eigenlijk ben ik rauw, heb ik verdriet en ben ik beetje bang of onzeker. Nadat mijn jongste weer een baan kwijtraakte nog voordat hij goed en wel was begonnen, gingen er wat balletjes aan het rollen. Mijn oudste was het weekend thuis en met zijn drieën hebben we een felle strijd gestreden. De strijd bracht ons zo vreselijk dicht bij elkaar, dat is prachtig. Maar er kwam zoveel oud zeer boven, angsten, onbegrip. Echt zwaar. Om een lang verhaal kort te houden en betrokkenen hun privacy toch nog wat te gunnen, zal ik niet verder uitweiden. We hadden besloten dat er vanochtend naar de huisarts zou worden gegaan om te kijken hoe we een stap verder kunnen komen. Een moeilijke beslissing, een soort erkennen dat er wellicht meer aan de hand is…etc. En toen bleek de huisarts op vakantie deze week. Fijn voor hem, alle recht van de wereld op vakantie, maar waarom juist nu?

En nu? Daar zitten we. Een beetje onwerkelijk, ontheemd. Plannen vallen stil, contacten verbreken, anderen zijn juist intenser dan ooit.
We zijn hard op weg naar 2012 met alle stormen in- en extern.

dinsdag 13 december 2011

(13-12-’11) Het is MIJN leven en MIJN lijf

Gisterochtend was ik voor controle bij mijn huisarts. Twee weken geleden was ik er ook en stelde toen voor om met rode klaver aan de gang te gaan in plaats van de hormoonzalf die me was voorgeschreven. (i.v.m. Lichen Sclerosis) Met vaseline en rode klaver heb ik een mooie zalf gemaakt en daarnaast zet ik thee van rode klaver waar ik ongeveer twee koppen per dag van neem. (zie column 20-11-‘11)

Het is een experiment, ook voor de dokter, vandaar dat ik nu voor controle had afgesproken. Ze bevestigde wat ik zelf al ervaarde: de huid is steviger, minder droog, beter doorbloed, en de witte, voor Lichen Sclerosis zo karakteristieke plekken zijn zo goed als verdwenen. Nou vind ik het laatste een wat erg snelle reactie na twee weken, maar ik ben blij. En trots. Bij het weggaan kreeg ik een complimentje van de dokter: Wat goed dat je dat zelf hebt ontdekt. Oh ja, ik had een paar dagen eerder net een artikel gezien over rode klaver en Lichen Sclerosis, dat heb ik meteen voor haar uitgeprint. Wie weet heeft een ander er ook iets aan. Ik ben trots op het feit dat ik zo af en toe genoeg naar mijn eigen lijf kan luisteren om te vinden wat ik nodig heb.

Vandaag was ik bij het UWV, ja alweer! Nu bij een arbeidsdeskundige. Het was een aardige man maar een vreselijk gesprek waar ik helemaal niets van snapte. Volgens het UWV kan ik weer hele dagen werken in het soort baan waar ik net ben uitgevallen. ..?!? Tijdens het gesprek raakte ik in paniek, wat??? Dit geloof je toch niet. Toen zei deze man bijna letterlijk:’Maar mevrouw, u kunt helemaal niet werken. Als u morgen gaat werken bent u overmorgen weer ziek thuis’. Maar toch, regels zijn regels. Twee uur later met volgejankte zakdoeken en veel schaamte ging ik beroerd naar huis.
Mijn jongste zoon hielp me om alles weer even te relativeren. Om een lang verhaal kort te houden; ik besluit dat ik niet langer het UWV en arboartsen etc. mijn leven wil laten vergallen. Het is MIJN leven, ik weet wat wel of niet goed voor me is. Ondanks het eeuwige gevecht tussen wat maatschappelijk gewenst is en wat voor mij persoonlijk gewenst is, doe ik uiteindelijk toch waar ik in geloof. Wat is er dus logischer dan het gevecht opzij te zetten en rechtstreeks te gaan doen waar ik voor sta, waar ik in geloof. Dat zal me een hoop vervuilde energie schelen.

Kijk, ik sta niet boven de wetten, maar ik wil niet meer dat mijn gezondheid, psychisch en fysiek, zo enorm wordt beïnvloed door deze anonieme amorfe instanties. Het is MIJN leven en ik ga mijn eigen pad. Niemand kan me meer tegenhouden, zeker niet mensen of instellingen die alles raar vinden wat ik doe of de keuzes die ik maak niet begrijpen. Zolang ik weet dat ik integer en zo oprecht mogelijk handel is het goed. Laat mij, laat mij mijn eigen gang maar gaan.

zondag 4 december 2011

(04-12-'11) Mooi doorzicht

Over het spoor bij Hilversum Noord, het Mediapark heb je tegenwoordig een loopbrug met dit fascinerende doorzicht: