maandag 25 maart 2013

Afscheid


Na tweehonderd blogs is het even tijd voor bezinning.
De koek lijkt op.
Wordt vervolgd.

woensdag 13 maart 2013

(13-03-'13) Raar

Raar:
Het is gebeurd. Afgelopen zaterdag heb ik mijn eerste zuster verloren sinds ik in het klooster verzorgingshuis werk. Natuurlijk, je weet dat het altijd kan gebeuren, de gemiddelde leeftijd is ergens in de tachtig, als ik het wel heb. Het blijft raar.  Ik ga me toch hechten aan de zusters, ook al weet je dat het maar voor even is. Het is goed zo, in dit geval. De zuster was oud, had pijn en was vaak angstig. "Hou je even mijn hand vast?", vroeg ze dan. Steevast bedankte ze me dat ik was gekomen. Dankbaarheid is een mooi iets.
Waar ik aan moet wennen is de beslotenheid van een kloostergemeenschap. De begrafenis wordt in eigen kring gevierd, daar mogen alleen zusters zelf bij zijn. Dat vind ik dan weer een beetje vreemd. Maar ach, het zij zo.

Ook raar:
Opeens zit ik weer met een huis vol mensen, jonge mensen. De oudste zoon permanent, tenminste...het zou voor ongeveer een maand zijn. De jongste zoon kwam gisteren met zijn vriendinnetje samen toch onverwacht zijn verjaardag een beetje vieren, gedenken.
Geld, geld, geld. Wat een grote rol speelt geld momenteel in het leven. Het niet hebben van geld. Het niet hebben van een inkomen, en daardoor niet kunnen betalen van rekeningen, die verdubbelen, totdat deurwaarders beginnen te dreigen met dagvaardingen, gevolgd door... etcetera etcetera. Wat een onrechtvaardigheid. Doet me denken aan een liedje van vroeger: De boom wordt dikker en dikker. De schulden worden groter en groter. Schuldhulpverlening helpt je niet als je geen inkomen hebt. Het dreigen gaat door.
Raar.
Ik sta aan de kant en kan niets doen.

Raar:
Ik heb het ongelooflijk koud. Nog geen maand geleden had ik het ongelooflijk warm. Toen daar, Afrika, nu hier, Nederland. Vorige week heb ik in de zon in de tuin gewerkt, redelijk warm, toen hier. Een paar weken terug had ik het af en toe koud, 's avonds buitenzittend toch maar een trui aan. Toen daar.
En nu? Nu sneeuwt het en het vriest en de lente staat te wachten om te beginnen.

woensdag 6 maart 2013

(06-03-'13) Life is a Roller Coaster

Jeetje, wat is het leven toch speciaal, heftig, mooi, aandoenlijk enzovoorts.
Vandaag is mijn lief jarig en al zit er zo'n vijf- of zesduizend kilometer tussen ons in, we zijn dichter bij elkaar dan ooit. Net lekker ge- facebook-chat. Mensen mopperen wel over Facebook, maar ik ben er maar wat blij mee. Lieve woordjes en woorden van dankbaarheid dat we elkaar ooit tegenkwamen. We memoreren vaak hoe ver we zijn gekomen sinds we elkaar tegenkwamen, alsof we wonderen mogelijk maken. Zo mooi, zo lief, zo bijzonder.

Morgen en overmorgen mag ik weer naar de zusters, mijn nieuwe vriendinnen. Heerlijk. Het leven kan soms zo simpel zijn.

De zoon is thuis, het huis is aangepast. We hebben meer ups dan downs. Eigenlijk ben ik blij wanneer ik zie dat hij tot rust komt in zijn oude vertrouwde huisje. Ik voel me ook wel een beetje trots, of is het tevreden, wanneer ik zie dat ik hem een beetje hoop kan geven wanneer hij het even niet ziet zitten. Hij heeft jarenlang zo hard, te hard, gewerkt, en zoveel mooie projecten zijn steeds op het laatste moment niet doorgegaan. Muziek is geen prioriteit in tijden van crisis, hoe stom toch. Muzikanten moeten toh ook huur en zorgverzekeringen betalen.
Al twee dagen het vriendinnetje in huis dat hem, maar zeker ook mij, liefdevol verzorgt. Er wordt gekookt, boodschappen gedaan, en dan rook ik ook nog van haar. Nou ja zeg.

Morgen gaat de andere zoon zijn de opnamen maken voor zijn hoofdrol in een aflevering van 'Beschuldigd', een televisieserie. Trots op hem, ook al worden rekeningen niet betaalt voorlopig omdat er geen inkomsten zijn.

Life is a Roller Coaster. Ik verveel me nooit.