donderdag 28 april 2011

(C28-04-’11) Rumi’s Daughter

Af en toe kom je zo’n boek tegen waarvan je zou willen dat het nooit uit was. Zo’n boek is voor mij: Rumi’s Daughter, van Muriel Maufroy. Het wordt wel vergeleken met De Alchemist van Paolo Coelho, ik snap waarom maar voor mij gaat Rumi’s Daughter verder. Het zal dan ook niet gauw zo’n groot publiek krijgen als de Alchemist

Een paar maanden geleden ‘ontdekte’ ik, tot mijn schande, pas Rumi: Mohamed (D)Jalal ad-Din (of al-Din) Balkhi Rumi of Roemi (Perzisch: مولانا جلال الدین محمد بلخى رومی ) Hij is een groot dichter en naar mij later bleek ook een Soefi. Op mijn stapeltje actuele boeken ligt zijn dichtbundel ‘Rumi, In the arms of the Beloved’. Alleen de titel al sprak me erg aan. Ik hou van zijn romantische gedichten. Laat me een voorbeeld geven:

I am your moon and your moonlight too
I am your flower garden and your water too.
I have come all this way eager for you,
without shoes or shawl.
I want you to laugh, to kill all your worries, to love you, to nourish you.
Oh sweet bitterness, I will soothe you and heal you.
I will bring you roses. I too have been covered with thorns.

Sinds mijn bekering tot de Islam, ben ik mij (verder) aan het oriënteren op het Sufisme, kort gezegd een mystieke tak van de Islam. Daar kwam ik Rumi opnieuw tegen. Ik had eerder de link niet gelegd tussen Rumi en het Soefisme. In mijn zoektocht kwam ik het boek ‘Rumi’s Daughter’ tegen. Het gaat over de aangenomen dochter van Rumi, Kimya.

Kimya was een jong meisje, geboren in een eenvoudig gezin. Ze had bijzondere gaven, waardoor noch zijzelf noch haar omgeving wisten wat ze met haar aan moesten. Via visioenen en bijzondere ontmoetingen komt ze terecht in het gezin van Rumi, waar ze liefdevol wordt opgevangen en verder ingewijd in het mystieke. Een aparte rol speelt Shams, de bijzondere vriend van Rumi, niet helemaal van deze wereld lijkend, die later Kimya’s echtgenoot wordt. Het is een prachtig geschreven liefdevol boek dat ondermeer de vrouwelijke beleving weergeeft van het leven van en met een mysticus.

Opmerkelijk is hoe de schrijfster laat zien dat de dingen niet altijd zijn wat ze lijken. Er wordt veel geroddeld over Shams, en zijn rol in het leven van zowel Rumi, die zich terugtrekt uit het dagelijks leven, en in het leven van het jonge meisje Kimya. De geruchten gaan dat Shams slecht was voor het meisje, terwijl de schrijfster laat zien dat bepaalde vormen van liefde niet door iedereen te herkennen zijn. Er is een liefde zonder zelfzucht, waarbij nabijheid van de geliefde bijna bijzaak lijkt. (Ja, dat spreekt me natuurlijk aan en is heel invoelbaar) Een liefde die pijn doet en tegelijk prachtig is.

Het hele boek ademt een liefdevolheid uit die je verwarmt en opneemt terwijl je leest. Een liefdevolheid die ik herken in de Islam zoals ik die in Afrika meemaak, jaren geleden in Mali en nu in de Gambia, en die zo anders lijkt dan de Islam zoals die hier in het Westen naar voren komt, in al zijn gewelddadigheid.

Rumi’s Daughter

zondag 24 april 2011

(24-04-’11) Leuk even bellen


Ruim twee weken terug in het land, dus hoog tijd om mijn lief even te bellen. Ik wilde zijn stem graag horen: drie weken getrouwd en alweer twee weken apart, niet leuk. Eigen schuld dikke bult, ja, ik weet het. Maar toch.

Via een 0900 nummer kon ik steeds bellen voor 18 cent per minuut, dat valt te doen zo nu en dan. Opeens werkt dat nummer niet meer, tenminste, je kunt het bellen en dan na een aantal handelingen kun je het gewenste nummer draaien, en pas dan wordt er verteld dat je dat nummer niet meer kunt bereiken met het gedraaide 0900 nummer, je moet een ander nummer bellen en dat kost je 30 cent per minuut. Je hebt dan al voor heel wat wachttijd moeten betalen. De afgelopen dagen gebeurde me dat een paar keer en onnozel dacht ik nog: ik wacht een paar dagen, straks werkt alles weer gewoon.

Gisteravond heb ik de hele avond goedkope belnummers opgezocht via het internet en velen van ze uitgeprobeerd, allemaal tevergeefs. Steeds kreeg ik de melding dat het nummer dat ik wilde bereiken toch weer via een ander 0900 nummer moest worden gebeld, de minimale kosten waren weer 30 cent per minuut. Ofwel ik kreeg nadat ik was ingebeld helemaal geen contact meer, terwijl de teller doorliep. Er waren ook nummers bij waar na het eerste contact niets meer gebeurde, steeds wacht je toch even of de telefoon misschien later overgaat. 

Ik bedacht dat ik dan maar voor 30 cent per minuut zou bellen, maar nadat ik die stap had gezet gebeurde het zelfde. Ik hoorde niets meer, of de telefoon ging wel over maar werd niet opgenomen. In die gevallen belde ik hoopvol nog een keer, maar er gebeurde niks. Gefrustreerd dacht ik: Nou ja, dan maar even rechtstreeks bellen, de nood was immers hoog, ik miste mijn lief gewoon.

Zo gezegd zo gedaan. Om een lang verhaal kort te maken. Ik heb minstens 10 x gebeld, we kregen wel contact maar konden elkaar niet verstaan. Een enkele keer ging het een beetje, en konden we een paar zinnen uitwisselen, maar dan werd of de een of de ander weer een marsmannetje met meer gebliep dan verstaanbaars te vertellen. Dan maar mijn mobiel geprobeerd, hetzelfde resultaat. Twee keer geprobeerd, de enige conversatie was; “Hallo…’, “Hallo…’, ‘Hi darling, you hear me?...’Stilte, gekraak. “Hallo…’, “Hallo…’, Ik had een beltegoed van €19.00 en aan het eind was er 5 cent over. Shit! Wat zal de rekening van mijn vaste telefoon dan wel niet zijn de komende maand.

Via de vaste telefoon konden we na het “Hallo…’, “Hallo…’, “Hallo…’, “Hallo…’, “Hallo…’, een paar keer moeizaam wat zinnen uitwisselen. Zo slecht verstaanbaar, mijn linkeroor was helemaal uitgerekt van het in de telefoon kruipen, mijn ogen keken scheel van de inspanning, en mijn nek zat in een gigaknoop, zo moest ik me inspannen om wat er werd gezegd te ontcijferen. 

We lopen tegen de deadline van de IND aan en hadden dus naast de gewenste lieve woordjes ook serieuze zaken te bespreken, dat maakt het extra frustrerend. Volgens mij hebben we nu afgesproken dat mijn lief vanmiddag probeert een uitgebreide mail te sturen met alle benodigde info en antwoorden op eerder per mail gestelde vragen. Hij had vrijdag geprobeerd te mailen, maar hoera, het internet, of de door hem gebruikte pc, werkte ook al niet mee. De mail werd niet verstuurd. Vanmiddag probeert hij het weer, en weer, en weer.

“Hallo…’, “Hallo…’, “Hallo…’,waar blijft de hulp van het Universum wanneer je haar nodig hebt...

donderdag 21 april 2011

(C21-04-’11) Tijd voor bezinning

Het zal niet verbazen dat er weer van alles aan de hand is. Dingen die mijn hoofd en hart verwarren en om aandacht vragen. Zo speelt op mijn werk het feit dat ik moet re-integreren in een functie die wordt opgeheven, hetgeen inhoudt dat zo gauw ik ben hersteld ik word ontslagen. Een rare, niet motiverende positie. Ik vroeg me af of het misschien een idee was om me dan maar beter te laten verklaren zodat ik meteen kan worden ontslagen. Het idee voelt enerzijds goed omdat het werk toch afloopt, maar anderzijds stuit het me tegen de borst omdat het niet klopt, ik ben niet beter. Bovendien wordt ik met klem gewaarschuwd om me niet beter te melden wanneer ik niet beter ben. Ingewikkeld. Ik laat mijn gedachten er nog over gaan.

Daarnaast ben ik getrouwd, bijna drie weken geleden, en we zijn al weer twee weken uit elkaar, ik hier, hij daar. Pijnlijk, het is belangrijk om vertrouwen te blijven hebben in de kracht van onze liefde. We wisten dat het moeilijk zou zijn, maar aan de andere kant zijn we al zo ver gekomen.

Wat ik me niet had gerealiseerd is dat ons (Moslim-) huwelijk zo veel vragen en hier en daar verwijten zou oproepen. Tijdens de voorbereiding van ons huwelijk gingen we er van uit dat een Moslimman met een niet- Moslim kon trouwen, op het laatste moment bleek dat in onze situatie niet op te gaan. Mijn lief heeft vele Imams gesproken, maar het bleek echt een voorwaarde om Moslim te worden, wilden we een Moslimhuwelijk doen. Nou waren er natuurlijk andere opties: Niet trouwen was zo’n optie, maar dat wilden we allebei niet. Mijn lief liet me vrij in de beslissing maar ik weet dat trouwen voor hem belangrijk was om gewaardeerd te worden door familie en vrienden en de rest van de gemeenschap, voor mij was het belangrijk om te trouwen als ceremonie voor het feit dat we van elkaar houden en dat we echt de rest van ons leven met elkaar willen delen. Een andere mogelijkheid was om voor de wet te trouwen, maar dat was voor allebei geen echte optie. Ik heb er geen behoefte aan om nog meer regels en administratieve rompslomp mijn leven binnen te halen, om aan de wereld te laten zien dat wij van elkaar houden.

Voordat ik vertrok had ik het met mijn zoons nog er over gehad dat ik niet de behoefte had om me ergens bij aan te sluiten, en dat ik mijn eigen geloof graag zelf vorm geef. Dit is dan ook wat ze me het meest kwalijk nemen en ze verwijten het me dat ik mijn eigenheid opgeef voor een man, ook al is dit de liefde van mijn leven. Ik heb letterlijk slapeloze nachten en lange discussies gehad over deze beslissing. Wat voor mij de doorslag gaf was dat als ik geen rekening hield met mijn jongens maar echt alleen voor mijzelf een beslissing nam, wat ik dan zou doen, en dan zou ik mij bekeren. Niet gemakkelijk, en zeker niet lichtzinnig. Sinds lange tijd wist ik dat als ik een keuze zou maken dat dat voor de Islam zou zijn. Niet zoals wij die hier in het Westen kennen, maar zoals ik deze in Afrika, zo’n 25 jaar geleden, had leren kennen. Een Islam van Liefde en mededogen en voor elkaar zorgen.

Ik ben me nu aan het oriënteren en inlezen in een vorm van de Islam waarin ik mij het meest kan vinden, vanuit mijn eigen achtergrond. Ik ben uitgekomen bij het Soefisme, een mystieke tak binnen de Islam, er bestaat ook een Universeel Soefisme, maar ik richt mij op het Islamitisch Soefisme. Er zijn raakvlakken met het Boeddhisme en de Bhagavad Gita die me aanspreken. Ik sta nog helemaal aan het begin van mijn ontdekkingstocht, maar ik ben er blij mee. Het lezen en denken over dit soort beslissingen en keuzes geeft richting en diepte, en daardoor rust en een vredig gevoel. Het is jammer dat ik bij terugkomst mij zo vaak moest verdedigen, maar zelfs in de moskee hadden ze het erover dat er mensen zijn die de Koran naar hun eigen negatieve behoeften interpreteren, dat ze me veel sterkte wensten bij mijn terugkeer naar Europa.

Wat ik steeds tegenkom is het feit dat er zoveel interpretaties zijn van de Islam, waarschijnlijk van alle religies, en dat met name de intentie telt. Zo stelt 5 keer op een dag bidden niets voor als het niet met de juiste intentie gebeurt. Soefi's geloven dat de Koran en de strikte regels van de sharia (letterlijk 'weg naar de bron',) uiterlijke regels zijn en dat er diverse stadia van (innerlijke) nabijheid tot God, Allah, het Universum bestaan.

Met recht dus: Tijd voor bezinning.

zondag 17 april 2011

(C17-04-’11) Black Seed/ Nigella sativa

Degenen die mijn blog al langer volgen weten inmiddels dat mijn immuunsysteem al tijden overhoop ligt. Enkele maanden geleden kreeg ik van mijn lief, getrouwd of niet hij blijft mijn lief, de tip om eens Black Seed Oil te gebruiken want dat zou goed zijn voor de versterking van het immuunsysteem. Hij had hierover een interview op de radio gehoord en dacht daarbij aan mij. Eigenwijs als ik ben, laat ik zo’n advies vaak een tijdje voor wat het is, maar op een gegeven moment ben ik eens gaan googlen naar dit Black Seed. Niets dan lovende reacties en de beroemdste uitspraak is dat Black Seed alles geneest behalve de dood. Hollandse nuchterheid hield me nog even tegen maar ik ben toch eens gaan rondkijken. In de natuurwinkel bleken ze Black Seed Oil te verkopen, dus daar ging ik heen, het ergste vrezend qua prijs. En jawel, een flesje van 120 ml voor €17.50. Mijn afkeer van de prijs overwinnend kocht ik een flesje en in ernstige gevallen (bv. Bij auto immuunziekte) werd aangeraden 3x daags een theelepel te nemen, maar zuinig als ik ben hield ik het bij 1 theelepel ’s ochtends. Het voelde goed, maar om nou te zeggen dat ik meteen resultaat zag, hm nee, dat is overdreven.

Toen ik de afgelopen weken bij mijn lief was zijn we samen naar wat ik dacht dat een winkel was namelijk de Prophetic Herbal Treatment gegaan, en daar bleek dat we meteen op consult konden komen. Omdat de herbalist nauwelijks Engels sprak voelde ik me zoals buitenlandse vrouwen zich hier moeten voelen, wanneer hun man met de arts overlegt en voor hen vertaalt. Beetje wennen. Mijn lief legde mijn klachten uit, tot in de intiemste details. Ik aarzelde om alle details te vertellen aan een jonge man in karakteristiek Moslimgewaad, maar zoals mijn lief al zei, het is een dokter. Ik kreeg een kuur mee met verschillende Black Seed onderdelen en ook nog hele fijne Aloë Oil voor de aangedane huid van mijn edele delen. Aloë Vera vertrouw ik dus daar was ik blij mee. Daarbij kreeg ik een recept voor lavendelthee voor de broodnodige ontspanning. Het was een heel pakket maar oké, ik was er blij mee. Deze herbalist was een serieuze Islamitische jongeman met prachtige ogen, toen mijn lief vertelde dat we die week zouden trouwen brak er de meest stralende lach op het gezicht door en hij feliciteerde ons van harte.
Mijn lief was al een paar dagen op zoek naar een mooie passende Moslimnaam voor mij, en hij overlegde hierover met deze jonge man. Na enig overleg en denkwerk stelde hij de namen Aicha of Sofia voor. Sofia wordt ik al wel eens genoemd door mensen die mijn naam vergeten, maar Aicha vind ik een erg mooie naam, dus ik koos voor Aicha. Aicha werd het. Ik ben blij met deze naam die mijn lief op mijn trouwring heeft laten graveren. Aicha is de meest geliefde vrouw van de profeet die ook intellectueel van alles in haar mars had, dus dat is helemaal niet gek om naar vernoemd te worden.

Nu ben ik weer een week terug in Nederland en ik heb het gevoel dat het gebruik van het Black Seed zijn vruchten heel langzaam begint af te werpen. Nou kan ik niet met zekerheid zeggen of mijn verblijf met mijn lief eraan bij heeft gedragen of dat het de Black Seed is, maar toch. Het lijkt of het ( hele prille begin) begin er is. Gelukkig heb ik een voorraadje Black Seed poeder en Black Seed zaadjes meegenomen en die doe ik dagelijks door mijn avondmaaltijd.

Het gebruik van Black Seed heeft een lange traditie in grote delen van de wereld, en langzaam lijkt het ook in Nederland door te breken. Het lijkt me een uitstekend middel binnen de zelfgenezing.

(C17-04-’11) De Barrow Bag


Tijdens mijn verblijven in de Gambia zag ik steeds lege waterzakjes op de grond liggen. Dit zijn zakjes die je overal kunt kopen en waaruit je water kunt drinken. Volgens goed (!) Gambiaans gebruik wordt alles op de grond gegooid. Ja, milieuverontreiniging, afvalberg etc. De zakjes bleven me fascineren, naast dat het afval is vind ik ze ook gewoon mooi en ik vroeg me af of je daar nou niet iets leuks of zinnigs mee zou kunnen doen.

Tijdens mijn laatste reis heb ik samen met Barrow, mijn Gambiaanse zoon, het plan opgevat om er mooie tassen van te maken. Enerzijds als een vorm van bewustwording om de omgeving schoon te houden voor het nageslacht en om het land netjes te houden, nou ja, maken. Anderzijds omdat we als Nederlanders natuurlijk een belangrijke relatie met water hebben. Een prins die aan watermanagement doet, waterwerken die over de hele wereld bekend zijn en niet vergeten enorm veel water dat bijna dagelijks in de vorm van regen over ons neerdaalt.

We maakten een tekeningetje van hoe die tassen er uit moesten gaan zien, en we gaven ze de naam van Barrow, waardoor zijn ego enigszins groeide. Barrow ging aan de slag met het verzamelen van tientallen waterzakjes die hij op straat vond, en samen gingen we ze schoonmaken en opensnijden, om ze naar Moussa, de kleermaker uit de straat bij onze compound (erf) te brengen. Natuurlijk keek Moussa ook even vreemd op van het idee om afval te verwerken in een produkt maar hij pikte het al gauw op. We vroegen hem of hij misschien restlapjes had die hij als voering wilde gebruiken. Zo gezegd zo gedaan. 

Barrow en ik waren vol verwachting en toen Moussa ons de prototypes liet zien waren we vol bewondering en erg enthousiast. De hengsels van de prototypes waren iets anders dan het voorbeeld dat we hem hadden gegeven en dat heeft hij bij volgende modellen aangepast. Als souvenir heb ik een tas laten maken met reststof van mijn bruidsjurk, wat het helemaal een persoonlijk produkt maakte.
Ik heb voor de Barrow Bag een website aangemaakt http://barrowbag.blogspot.com, waarin we verslag doen van het maken van de tassen en waarin Barrow uitlegt waarom we ze maken. We zijn nu aan het proberen of het maken van de tassen ook door Barrow alleen kan worden geregeld, want ik ben nu weer terug in Nederland. Intussen heb ik labels gemaakt voor aan de tassen, en ik verwacht ze ieder moment teurg van de drukker. Het is nog even uitproberen hoe we de distributie kunnen doen zo over de grens heen. Tassen moeten voorlopig worden meegegeven met welwillende vakantiegangers uit de Gambia.

We hopen allebei dat dit project gaat uitgroeien en dat we er geld mee kunnen verdienen.Het geeft Barrow ook een zinvolle bezigheid in een land waar heel moeilijk werk is te vinden, wanneer het gaat lopen kunnen mogelijk nog meer jongeren er werk in vinden. Stiekem hopen we dat het zo groot wordt dat Barrow een studie ervan kan gaan betalen. 

We zijn zelf in ieder geval al enthousiast over deze unieke handgemaakte tassen die we binnenkort in Nederland, en mogelijk ook in de Gambia zelf willen gaan verkopen.
De Barrow Bag.


verkoper

    gebruiker
Barrow, de initiatiefnemer 



  Moussa, de kleermaker
                              

dinsdag 12 april 2011

(C12-04-’11) We zijn er weer


Maandagochtend borstkankeronderzoek; met de borsten stevig vastgeklemd en afgeplet in het röntgenapparaat, war een raar gevoel is dat toch. Mijn hoofd was er nog niet helemaal bij en dus vergat ik mijn paspoort en ik vergat een meegestuurd formulier in te leveren. De reacties van de dames zijn me ook ontgaan want ik ben niet naar huis gestuurd en toch was het uiteindelijk in orde. Over een paar weken hoor ik de uitslag van het onderzoek.

Zoals je weet zijn mijn lief en ik in beroep gegaan tegen de afwijzing van zijn visumaanvraag, dat deden we op twaalf januari jl. Toen ik terugkwam van mijn reis op negen april, lag er een brief van de immigratie- en naturalisatiedienst, de IND, die was verstuurd op 24 maart en die binnen twee weken beantwoord had moeten worden. Natuurlijk! Zul je net zien. Een bewijs van de Universiteit zou niet geldig zijn, maar hoe kun je een geldig bewijs dat als ongeldig bewijs wordt gezien nou verbeteren, wat voor bewijs moet je dan heeft. Om een lang verhaal kort te houden, ik heb maandagochtend gebeld en na lang wachten kreeg ik de juiste persoon aan de telefoon. Hij was onverwacht vriendelijk en gaf ons twee weken uitstel om een nieuw/ beter bewijs te sturen. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Vanochtend vroeg moest ik naar het UWV in Almere. Ik zit al weer een maand of acht in de ziektewet en de arboarts wil dat ik sneller meer uren ga werken, en ik merk dat ik dat niet kan. Met twee ochtenden zit ik aan mijn tax, met drie ochtenden ga ik daar overheen. Vervelend, vooral voor mij, en ook voor mijn werkgever. Vervelende bijkomstigheid is dat de afdeling waar ik werk wordt opgeheven, wat inhoudt dat ik word ontslagen zo gauw ik weer beter ben. Een rare situatie is dat. Nadat ik met een brok in mijn keel mijn hele hebben en houden op het bureau bij de UWV heb gelegd, wat niet fijn noch makkelijk is, werd geconstateerd dat de arboarts zich waarschijnlijk goed aan de regels hield, namelijk mij zo snel mogelijk aan het werk zien te krijgen want anders krijgt hij een boete. Het ging er dus niet om of hij of ik gelijk hebben maar of de regels worden opgevolgd. Wat dat in de praktijk dan ook voor een gewone burger mag betekenen. Ik vroeg of er dan geen oplossing was, ik weet namelijk dat ik niet het advies van de arboarts kan opvolgen, daarom zat ik überhaupt bij het UWV. Nee, er is geen oplossing. Kortom, het is maar goed dat ik teveel mooie dingen in mijn leven heb om voor de trein te springen. UWV: niet te geloven.

We zijn er weer.

zondag 10 april 2011

(10-04-'11) Getrouwd

Gisteren ben ik teruggekomen van mijn reis naar de Gambia, maar zelfs vandaag ben ik nog niet echt terug. Mijn hoofd en hart zijn vol, vrijdag 1 april 2011 zijn mijn lief en ik getrouwd in de Gambia, en nu ben ik weer in Nederland, en hij is nog daar.
Zodra er meer rust is in mijn hoofd kun je hier weer stukjes verwachten.