zaterdag 26 februari 2011

(C26-02-’11) Twee dagen arbo-arts


Vriidag, gisteren had ik een telefonisch spreekuur met de arbo-arts, nou moest ik ’s ochtends werken en er werd geen tijdstip genoemd dat ik kon worden gebeld. Uit ervaring weet ik dat hij meestal ’s middags belt dus ik liet het zo. Ik kwam rond twee uur uit mijn werk thuis, moe natuurlijk, want dat is een van mijn grootste klachten, chronisch moe, uitgeput. Er stond een bericht op mijn voicemail of ik wilde terugbellen en ik besloot dat maar meteen te doen zodat ik daarna even kon gaan liggen.

“Ik bel u vanochtend en dan neemt u niet op en nu bent u er wel. Hoe kan dat!” klinkt het aanvallend.
“Ik kom net uit mijn werk, en ik bel meteen. U belt toch altijd 's middags.”
“Oh oh, ja ik bel meestal ’s middags maar ik werk nu vanuit huis. Bent u nog naar het Militair Onderzoekscentrum geweest?”
“??? Waar?”
“Het Militair Onderzoekscentrum. Oh was u dat niet, sorry.”
“En hoe was het in Doorn, bent u daar al geweest?”
“??? Waar, in Doorn, ik weet van niets.”
“Oh, dat was dan iemand anders zeker.”

Zo ging dat gesprek ongeveer. Ik was erg moe van het werk en na deze intro begreep ik amper meer wat de man zei. Ik legde hem uit dat ik in plaats van 3x4 uur naar 2x4 uur terug ben omdat ik helemaal instort iedere keer als ik drie ochtenden werk. Hierop krijg ik het advies om een deskundigenoordeel moet aanvragen bij het UWV als ik denk dat ik mij niet aan zijn advies kan houden. Er wordt nog meer besproken en ik vraag of hij een en ander op papier wil zetten omdat ik niet alles kan onthouden wat er gezegd werd. Het ging nog over een psycholoog, een coachingstraject, Skills, Keerpunt en Qs, en ik heb geen overzicht meer wie wat is en wie wat doet.

’s Middags besluit ik op het internet even te kijken wat zo’n deskundigenoordeel precies inhoudt. Door de bergen zie ik nauwelijks het bos, zoveel en vooral zo veel verschillende informatie tref ik aan. Mijn indruk is dat een deskundigenoordeel vooral wordt aangevraagd wanneer werkgever en werknemer een conflict hebben, en dat hebben we niet. Ook zie ik dat ik €50.00 moet betalen voor dit oordeel dat bovendien niet bindend is, je kunt ook niet ertegen in beroep als je dat al zou willen. Maar als je je niet houdt aan het advies van de arbo-arts dan kan je dat een korting op je salaris opleveren. Misschien is het in ons geval dan toch handig om het aan te vragen?

Zaterdag, vandaag. Ik kom nat en moe thuis van de boodschappen doen en er ligt een brief van de arbo-arts. Ik ben blij verrast dat hij er al ligt. Wat is zijn advies en oordeel:
Stapsgewijze uitbreiding van de werkzaamheden is mijns inziens mogelijk en zal het herstel van uw medewerkster bevorderen. Zij wordt geacht in ieder geval 3x4 uur werkzaam te zijn. Vervolgens acht ik een tijdcontingente uitbreiding van uren ook mogelijk.”
Ik vraag me echt af hoe hij hier nou op komt, we hebben net besproken dat 2 x 4 uur het maximum is. Hij verwart me toch niet met een ander, die naar een Militair centrum, of naar Doorn moest!

Wat doet zo’n gesprek en later zo’n brief met me? Vooral in combinatie met het bericht eerder deze week dat ik mijn baan kwijt raak.
Ik doe veel moeite om mijn situatie steeds van de zonnige kant te bekijken, maar zaken als UWV, arbo-arts, allerlei contacten waar ik geen overzicht meer over heb, trekken me als een spiraal naar beneden. Over stress gesproken, als je al niet ziek bent dan wordt je het wel hiervan.

Hoe kan ik nou de moed er in houden?

Vanavond is er een feestje van vrienden waar ik heen wil, ik ben in geen eeuwigheid naar een feestje of naar vrienden geweest, omdat ik verdomme steeds maar te moe moe moe ben. Ik ben het zat. Ik wil mijn leven terug!!! Ik wil weer eens naar een feestje kunnen!!! En de arbo-/ UWV-stress helpt me niet bepaald om weer op te knappen.
Voor degene die zich zorgen om me maakt/ maken, doe maar niet. Het komt wel weer goed.

26-02-‘11

Update: Ik ben naar het feestje geweest en heb me prima vermaakt. Ik heb zelfs nog gedanst! :)
27-02-'11

donderdag 24 februari 2011

(C24-02-’11) Nieuwe mogelijkheden


De kogel is door de kerk, ik ben mijn baan kwijt. Gisteren heb ik gehoord dat mijn functie wordt opgeheven. Dat bericht kwam toch nog onverwacht, ik wist wel dat de functie al werd uitgehold in verband met reorganisatie binnen het bedrijf, maar echt opgeheven dat zag ik nog niet aankomen. Het gekke is alleen dat ik omdat ik in de ziektewet zit niet kan worden ontslagen, er verandert daardoor nog niet direct veel voor me. Ik blijf voorlopig bezig met reïntegreren en dat gaat alsnog verdomd langzaam. Pas wanneer ik beter ben zal ik worden ontslagen, en dat is tegelijk een raar idee natuurlijk. Ben ik nu blij dat ik ziek ben? Nee, dat kan ik niet bepaald zeggen. Ik wil niets liever dan mijn leven weer oppakken, vol energie en weer dingen ondernemen. Mijn collega die niet ziek is en voor een deel hetzelfde werk doet staat wel direct, nou ja binnen een paar maanden op straat. Voor mij duurt dat nog even, niemand weet hoe lang.

Op een bepaalde manier ben ik ook opgelucht, ik voelde me naar het bedrijf toe opgelaten omdat ze steeds vervangers moesten inhuren en omdat niemand wist hoe het nou verder gaat mijn ziekzijn en vooral hoe lang het nog gaat duren. Voor de functie is het ook niet ideaal dat er steeds anderen in de administratie en de database werkten, en nu de functie ophoudt hoef ik me over dat aspect geen zorgen te maken.

Wanneer er een deur sluit gaan andere deuren voor je open. Cliché, maar wel waar. Natuurlijk maak ik me zorgen om mijn inkomen dat op een gegeven moment zeker 30% zal dalen en de rekeningen moeten toch betaald worden. Aan de andere kant is het belangrijk dat ik nu echt keuzes maak waardoor ik mijn eigen pad ga volgen en ik moet er op vertrouwen dat wanneer ik mijn eigen pad eindelijk durf te volgen dat het universum zorgt dat ik ontvang wat ik nodig heb. Mijn eerste neiging is om vacatures te zoeken waar ik op zou kunnen reageren, maar al doende besef ik dat ik helemaal niet in staat ben om te werken, ik zit niet voor niets al maanden thuis. De re-integratie verloopt zelfs veel trager dan gedacht en gehoopt.

Nu de zaken toch zo liggen kan ik beter de tijd die ik nu van hogerhand krijg gebruiken om te kijken wat nu echt mijn pad is, hoe geef ik vorm aan mijn legende. Plannen maken is één ding, maar ik loop lang genoeg rond om te weten dat plannen maken een illusie is, het leven neemt zijn eigen wending. Ik moet en mag nu vertrouwen op het universum dat er op mijn pad komt wat ik nodig heb. Ik mag de touwtjes uit handen geven en allereerst zorgen dat ik de grote schoonmaak in mijn lichaam en geest zijn beloop laat hebben. Wellicht ben ik daarna klaar om de grote sprong naar Afrika te wagen en eindelijk met mijn lief een dagelijks leven delen. Ik heb nu nog geen idee, nog minder dan eerst, hoe ik mijzelf daar kan onderhouden, maar ook daar moet ik vertrouwen dat er zich een oplossing aandient. Alles is onzeker op dit moment, maar hoeveel zekerder is je situatie wanneer je een vaste baan, een eigen huis, en een pensioen hebt. Voor het leven zelf geldt geen enkele verzekering, het komt zoals het komt.

Ik ga me nu eerst genieten van het vooruitzicht dat mijn lief en ik binnenkort samen zijn, al is het voor drie weken. En ik geniet van mijn grote mooie zoons en hoe ze hun leven vormgeven.

Elk verlies van (schijn-) zekerheid biedt nieuwe mogelijkheden. Ik ben er klaar voor.

24-02-‘11

zondag 20 februari 2011

(C20-02-’11) Over schrijven 2


Door het schrijven van een verhaal voor een schriftroman, zie de column van 29-01 jl., besef ik hoeveel plezier ik aan het schrijven beleef, en ik was ook even uit het veld geslagen dat de uitgever aangaf geen nieuwe verhalen nodig te hebben. In mijn fantasie schreef ik al iedere maand een verhaal en van de opbrengsten kon ik in Afrika leuk leven, helaas, ik liep te hard van stapel. Wat ik wel heb overgehouden aan dat ene verhaal, is de overtuiging dat ik door wil en dat ik meer wil. Ik was vergeten dat ik veel van schrijven hou. Voordat ik in mijn huidige baan stapte was ik veel met schrijven bezig: lezen over schrijven, heerlijk, of workshops volgen, hartstikke leuk, een cursus korte verhalen schrijven, geweldig. De cursus bloedde langzaam dood doordat ik minder tijd/ rust kreeg om te schrijven en ook omdat de juf ziek werd, en werd vervangen, en de laatste lessen werden vergeten door een nieuwe juf. Ik was weliswaar bijna klaar met de cursus maar toch voelde het onaf. Geeft verder niet, het is al weer jaren geleden. 

Ik las boeken van Renate Dorrenstein: Het geheim van de schrijver; van Natalie Goldberg: Wild Mind; Julia Cameron: The Artist’s Way; en ik was net begonnen in De wil en de weg van Jan Brokken, waarvan ik een gesigneerd exemplaar heb weten te bemachtigen na een lezing die hij gaf in Utrecht op een Dag van het schrijven. Ik heb een abonnement op het tijdschrift Schrijven en kijk vaak op schrijven.org. Vlak daarna viel het stil, ik werd in beslag genomen door andere dingen, mijn baan nam bijna een hele week in beslag, daarnaast waren beide zoons nog thuis, er viel een huis te houden en ik schilderde in de spaarzame vrije tijd. 

Nu ben ik weer veel thuis en langzaam is het schrijfgevoel teruggekomen. Ik schilder tegenwoordig bijna niet, mijn huis is inmiddels volgepropt met schilderijen en andere kunstwerken, en helaas ben ik niet handig in het verkopen van mijn eigen werk. Er komt ongetwijfeld een moment dat ik het schilderen weer oppak, maar nu is het schrijven voor mij. Het schrijven van het verhaal van 23.000 woorden heeft me het vertrouwen gegeven dat ik een stapje verder kan dan alleen korte verhalen schrijven. Maar waar begin je?

Op het internet is natuurlijk ongelooflijk veel informatie te vinden, meer dan je lief is, maar vandaag kwam ik via een link van uitgeverij Houtekiet in België op de site Schrijverspunt.nl (ik heb een link geplaatst op dit blog), een leuke informatieve site die ik even in de gaten hou, er staat echt veel info op. Langzaamaan ben ik me aan het voorbereiden op het schrijven van een lang verhaal. Waarover? Dat weet ik echt nog niet. Ik ga er van uit dat verhalen al bestaan en alleen maar uit de lucht hoeven te worden geplukt, nou ja ‘alleen maar,’ het vraagt concentratie en rust in je hoofd om een verhaal uit de lucht te kunnen plukken. 

Ik heb er zin in.

20-01-‘11

woensdag 16 februari 2011

(C16-02-’11) Met hulp van mijn zoon(s)


De laatste tijd was ik aan het wegzakken, wegzakken in gezeur en gemiezemuis. Ik verloor de grip en vergat wat ik juist aan het leren was. Negatieve gedachten en hersenspinsels voerden een tijdje de boventoon. Het lukte me niet te ontspannen noch te relativeren. Een vervelend gevoel is dat en ik wist me er niet uit te trekken.

Mijn jongste zoon die momenteel wat vaker thuis is, keek het zo eens aan en besloot in te grijpen. “Vertel nou eens wat je dwars zit mam.” Hij liet me praten en praten, alle tegenstrijdigheden en knopen in mijn gedachten liet hij de revue passeren en probeerde er een lijn in te zien. De pagina’s van dit blog die ik heb uitgeprint, pakte hij er zelfs bij en hij las enkelen terug, Hij was een tijd stil en zei toen dat hij niet snapte dat ik in het begin, en zelfs vlak na die moeilijke tijd met hem een paar maanden terug, zo krachtig en sterk naar voren kwam, terwijl ik, wat ik zelf ook al had bemerkt, de laatste tijd zeurde en negatief was in mijn teksten. Confronterend, dat is waar.

De oudste zoon heeft prachtige meditatiemuziek geschreven, en de jongste zoon wilde dat ik deze eens rustig ging beluisteren. “Daar heb ik geen zin in, ik heb er de rust niet voor.” Hij ‘dwong’ me om het toch te doen. Ik deed het. Hij gaf me de muziek en twee oordopjes, en gaf me een pen en papier. “Schrijf alles op dat in je opkomt terwijl je luistert.” Ik deed het.

Voor het eerst sinds tijden kwam er een rust over me zoals ik lang niet had gekend, er rolden prachtige, krachtige, positieve teksten uit mijn hand, en eindelijk voelde ik me vredig. Ik was gelukkig, en zag het verschil tussen dagelijkse beslommeringen die eigenlijk niet zo erg zijn als ze lijken, en ik zag het grotere geheel, waarin ik een gezegend mens ben. Twee prachtige zoons die echt met hun moeder begaan zijn, en bovendien prachtige mensen zijn geworden. Een prachtige liefde, weliswaar op afstand, in de namiddag van mijn leven, een lief die onvoorwaardelijk van me houdt en altijd de goede woorden weet te vinden. Bovendien een ticket op zak om over een paar weken mijn lief weer te gaan zien, wat wil je nog meer.

Lang had ik me niet zo tevreden en ontspannen gevoeld. Wat een rijkdom zo’n zoon, wat een rijkdom zulke zoons, Wat heerlijk om met hun hulp de knop om te zetten en weer te kunnen genieten van wat ik ben en wat ik heb, in plaats van me te laten leiden door angst voor het verliezen van een baan, waar ik niet eens zeker van ben, en door dingen die niet helemaal gaan zoals ik zou willen. Wanneer ik kijk naar het grotere geheel, en vooral naar de liefde en betrokkenheid van de belangrijkste mensen om me heen dan zie ik dat er zoveel is om dankbaar voor te zijn.

Dank je lieverds.

zondag 13 februari 2011

(C13-02-’11) De metamorfose: van rups naar vlinder


Vandaag sta ik stil bij de situatie waarin ik verkeer: fysiek en geestelijk lijkt het of ik steeds verder van het pad af raak en ik vraag me af, wat is er aan de hand. Wat moet ik leren van de worsteling waarin ik zit? Ik kom uit op het beeld van de rups die met veel pijn zijn oude zieke huid aan het afscheuren is, ter voorbereiding op het leven zoals dat is bedoeld. Te stralen en te genieten en vol bewondering rond te vliegen. Zich te koesteren aan de vrijheid, de schoonheid en de blijheid.

Ik ben mijn huid, hier en daar zelfs letterlijk, aan het afscheuren, ik ben afscheid aan het nemen van mijn bestaan als rups. Ik ben onderweg om mijn leven te gaan leven als een vlinder, eindelijk. Alle gevechten, innerlijk, uiterlijk, in mijn binnenwereld en in mijn buitenwereld, zijn een voorbereiding op wat gaat komen. De stap, de sprong is eng, hij vraagt moed, afscheid nemen is pijnlijk en vraagt zijn tijd. Het einde van de rups komt naderbij en het begin van de vlinder laat zich reeds hier en daar zien, als je heel goed kijkt. 

Al googelend naar het verhaal van de transformatie van rups naar vlinder stuit ik op een site van het Leger des Heils (!) op onderstaande tekst. Ik voel de bevestiging: dit is het dat aan het gebeuren is. Hier en daar heb ik de tekst aangepast, zo vervang ik God en Jezus door het universum, een begrip dat meer in mijn lijn ligt. De tekst is mooi en optimistisch, en komt voor mij samen met het verhaal van de Alchemist van Paolo Coelho: leef je legende, stap uit de angst en bega je eigen pad.


Je ziet een prachtige vlinder. Een genot om naar te kijken als hij rondfladdert van bloem naar bloem. Echter, een vlinder word je niet zomaar: eerst moet er een rups uit een vlindereitje komen. Een rups lijkt in de verste verte niet op de vlinder die hij moet worden. Toch is dat zijn uiteindelijke doel: vlinder worden. De rups vreet zich vol alsof zijn leven er van af hangt. Hij eet voor zijn veelbelovende toekomst: een prachtige, kleurrijke vlinder worden die niet gedoemd is aan een blad te blijven knagen en nauwelijks vooruit te komen, maar te kunnen vliegen in vrijheid en genieten van de zoete nectar. 

Vrijheid, blijheid, schoonheid! Het leven van een rups is niet te vergelijken met het leven van een vlinder. Er heeft een totale metamorfose plaatsgevonden als een rups vlinder wordt! Van lelijkheid naar schoonheid. Van gebondenheid naar vrijheid. 

Een rups is in dit voorbeeld een beeld van een mens die zijn legende niet erkent. Een 'rups' is bezig met het aardse en heeft geen benul van de heerlijke toekomst die het universum bedoeld heeft voor hen die hun legende erkennen. Een 'rups' is zijn hele leven bezig met eten, drinken, werken, uitgaan. Je mist je doel als je altijd rups blijft en nooit een vlinder wordt. Als je nooit die geweldige metamorfose ondergaat. Het universum wil dat je je leven totaal verandert en je kleurrijk maakt als een vlinder en dat je alle vrijheid neemt om te leven!

http://www.legerdesheilsutrecht.nl/index.php?option=com_content&view=article&id=210:metamorfose-rups-naar-vlinder-&catid=39:korpsinformatie&directory=329

13-02-'11

zaterdag 12 februari 2011

(C11-02-’11) Oproep aan mijn zoon

Lieve zoon,

Vandaag vielen er weer twee brieven van incassobureau's op de mat, en het is me te veel.
Ik raak volkomen gestressed, oh mijn God, houdt het nooit op!
Waar ik vooral moeite mee heb, is dat het je zo weinig lijkt te schelen.
Ik merk niet dat je er mee zit, of dat je probeert om het te veranderen.
Hele schema's maak ik voor je, en je neemt niet eens de moeite om ze bij te houden.
Je vult niet in wat je hebt verdiend, je houdt je niet aan de afspraak om op dinsdagochtend je administratie even in te vullen, en je doet geen moeite om op tijd je rekeningen te betalen, of mij terug te betalen. Maak je toch niet zo druk, zeg je me, maar heb je enig idee waar je zou zijn als ik me niet zo druk maakte.
Diep, diep, in de stront zou je zitten. Het enige dat ik je vraag is om nu zelf de draad op te pakken, en nu ook echt je verantwoording te pakken: zorg dat het goed komt, vanaf nu!!! Alsjeblieft, mijn zoon.

woensdag 9 februari 2011

(09-02-’11) Op onderzoek_ Zelfgenezing


Van een collega ontving ik naar aanleiding van enkele van mijn klachten de tip om eens op http://www.fibromyalgie.nl/ te kijken. Wat ik vooral opmerkelijk vond was de lijst met eigenschappen die veel mensen met fibromyalgie gemeen hebben en die op genoemde site staat vermeld voor wie daarin is geïnteresseerd. De lijst houdt me sindsdien bezig omdat ik bijna alle eigenschappen herken.

Daarnaast zijn me door het lezen van ‘Heden ik’ van Renate Dorrenstein ook een aantal dingen duidelijker geworden, waarbij met name het volgende citaat van Dorrenstein me aanspreekt:

Vroeger namen mijnwerkers een kanariepietje mee naar beneden in de mijnen. Als het beestje van zijn stokje viel, was dat een teken dat er giftige damp of te weinig zuurstof in de schacht aanwezig was, en dan trof men de benodigde maatregelen.
Misschien zijn ME-patiënten wel de menselijke kanariepietjes van deze tijd, en kan de mensheid maar beter snel haar consequenties trekken uit het feit dat wij als eersten en blijkbaar toevallig meest kwetsbaren nu al ziek zijn geworden van onze omgeving, van onze wereld, van de twintigste eeuw.
(Twiettwiet)

Dit is al geschreven in 1993, en het is alleen maar erger geworden. Neem alleen het feit dat ik drie maanden moet wachten voordat ik terug kan bellen of ik op de wachtlijst kan komen voor een intake bij een CVS centrum!

Sinds ‘Heden ik’ van Renate Dorrestein lijkt het of ik langzaam een idee krijg van wat er aan de hand is met me, waar dat ongeveer vandaan komt en waar mogelijk een oplossing kan liggen. Ik heb geprobeerd om een en ander in een schemaatje weer te geven :

Het gaat om de combinatie van factoren:
Jarenlange stress zorgt dat het lichaam en de geest constant gespannen zijn,

Symptomen:
· Niet kunnen uitrusten ‘s nachts omdat je de diepste slaap niet hebt,
· Slaapstoornissen hiermee samenhangend => uitputting
· Door (onbewuste) constante (aan-)spanning spierpijnen bij aanhechtingspunten
· Concentratie- en geheugenstoornis
· Slecht zien/ vermoeide ogen

Oorzaken
In combinatie met geestelijke stress”
· Er is altijd wat/ ik moet altijd wat/ eeuwige zorgen,
· Overgevoeligheid geestelijk
· Geen grenzen kunnen stellen/ teveel aanpassen
· Doen wat je niet wilt doen(verzorgen/ ondersteunen) en niet doen wat je wel wilt doen (leven van de wind/ stralen).
· Jarenlange geldzorgen
Fysieke stress door milieuverontreiniging zoals
· Uitlaatgassen, /hoofdpijn in verkeer
· Overgevoeligheid fysiek
· Gemanipuleerde voeding
· Roken (vergift)/ Koffie)/ Suiker (vergift)
· Koude geeft extra spierspanning/ constant spieren aanspannen/ rillen
· Overgewicht/ houdt giffen vast in vetresidu’s

Ontsstressend
Daarom voelt Feldenkrais als het enige waar ik baat bij heb:
· Diepe ontspanning, en energetische oefeningen
· Zelfde bij zwemmen
· Schrijven: geen druk/ vrij gevoel
· Schilderen. geen druk/ vrij gevoel

Tricker:
virus (CMV) dat aanslaat bij weinig weerstand (door ‘trauma’), en dat niet geneest doordat de geestelijke/ fysieke weerstand niet de kans krijgt te genezen.

Oplossing
Wat heb je nodig (Hiervoor moet ik The Healer Within nog verder lezen)
:
· Geestelijke ontspanning:
o Wapenen tegen overgevoeligheid
§ Afstand van gezin en verantwoordelijkheden nemen
§ Makkelijker in het leven staan
§ In Nederlang niet Ubuntu/ ik ben omdat wij zijn
§ Minder dienstbaarheid
o Werk naar je zin/ waardering/ uitdaging (niet stressvol)
§ Geen geldzorgen
§ Inkomen zonder sollicitatiedwang
§ Schrijven/ schilderen/ humor
o Vrijheid (ont-moeten)

· Lichamelijke ontspanning
o Licht bewegen/ ontspannen bewegen
§ Feldenkrais/ Gi Qung
§ Zwemmen/ fietsen
§ Humor / seks/ dansen bv.
o Gezonde voeding.
o Zon/ warmte/ massage

Niet dat ik nu dè oplossing heb gevonden, maar ik vind dit alles herkenbaar en overtuigend klinken. Het voelt als een belangrijke stap op weg naar de zelfgenezing, al besef ik meteen dat echt opknappen nog heel lang kan gaan duren, zeker wanneer ik bedenk dat drie ochtenden werken nog veel te belastend is. Vandaag kwam ik nog uitgeput thuis en moest de hele middag slapen…Maar ik heb het gevoel dat ik langzaamaan op de goede weg zit, en dat vind ik al heel wat, bij al die vage klachten.

09-02-2011