maandag 30 januari 2012

(30-01-'12) De test

Voordat ik vertrok zei mijn moeder een aantal keer dat ze er tegenop zag dat ik wegging. Ik lachte haar angst luchtig weg. Ach joh, die weken zijn zo om. (Hier in het internetcafe zitten verschillende tekens op andere plaatsen, of ze ontbreken, vandaar af en toe geen komma\s of dubbele punten.)

Na het eerste weekend belde ik haar, ze klonk heel kwetsbaar en vroeg verbaasd waar ik was. Eind van die week belde ik weer, ze klonk verkouden. Nog een paar dagen later kon ik haar bijna niet verstaan en ik had met haar te doen. Later die week toen ik heerlijk met vrienden zat te genieten in de schaduw van een grote boom op hun compound, we wilden net de attaya inschenken, ontving ik een smsje dat mijn moeder longontsteking had en vocht achter haar longen.Wat een schok! Ik kon niet wachten tot ik 's avonds het internet op zou kunnen om mijn mail te checken. Er was inderdaad een mail van mijn zusje waarin ze uitlegde dat mijn moeder naar het ziekenhuis moest maar niet wilde. Ze mocht daarop thuis blijven en mijn zus. broer en de dokter zouden haar om de dag bezoeken.
Ik voel me schuldig dat ik niet bij haar ben om haar te steunen. Mijn zusje zegt dat het niet nodig is om eerder terug te komen.

Wat een dilemma. Aan de ene kant geniet ik van elke dag samen met mijn lief, zijn familie en vrienden, en aan de andere kant gaat het thuis in Nederland niet goed. Ik vraag me af of ik eerder terug zal gaan, maar ik weet dat ik financieel gezien niet snel terug zal kunnen gaan naar mijn lief en mijn moeder zal zich ongelukkig voelen als ik voor haar eerder terug kom, dat weet ik zeker. Maar toch...

Dan ontvang ik van mijn broer een sms dat mijn moeder 's nachts is gevallen en haar pols heeft gebroken. Ik hoef niet terug te komen volgens hem. Wanneer ik deze sms ontvang zit ik net met mijn nieuwe schoonzusje in de keuken omdat ze me Afrikaans gaat leren koken. Wat een verwarring. Mijn arme moedertje, had ze misschien een voorgevoel? Zag ze daarom er tegenop dat ik wegging? Terwijl mijn schoonzusje en ik doorgaan met koken. sms ik met mijn broer. nee, er is geen reden om eerder terug te komen.

; s Avonds lees ik een uitgebreide mail van mijn zusje en mijn hart huilt.Ik zie voor me hoe mijn moeder  's nachts valt en met een blauw gezicht en een dikke pols naar de buurvrouw strompelt. die midden in de nacht mijn zus belt, die op haar beurt mijn broer belt. De hele zondag zitten ze op de eerste hulp. Er gaat iets mis en ze moet waarschijnlijk geopereerd worden. Eerst is mijn moeder opstandig en kwaad, later kalmeert ze. Ze is nu dus toch in het ziekenhuis terecht gekomen, iets wat ze niet wilde.

Ik schrik wanneer ik de details lees. Ik denk aan mijn broer in Amerika, die hetzelfde moet voelen als ik. Dezelfde twijfels, moet ik erheen of niet. Onmacht. Ik wil mijn moedertje bijstaan. Frustratie. hebben de jongens door hoe erg het is en nemen ze wel contact met hun oma op?

Ik uit mijn frustratie, angst en onmacht op een verkeerde manier en mijn lief en ik zijn even niet meer zo lief. Ik ga mokkend naar bed. Ik kan de slaap niet vatten. ik denk aan mijn moeder en aan mijn jongens. en aan mijn broer en zus die nog maar met zijn tweëen over zijn om voor mijn moeder te zorgen. Wanneer mijn lief me in tranen aantreft is hij weer de liefste van de hele wereld en vol overgave weet hij me te troosten en te kalmeren. We zijn weer blij met elkaar.

Net als ik tot de conclusie kom dat ik hier in Afrika, met mijn lief wel zou kunnen leven, word ik zwaar getest. Kan ik hen die me lief zijn wel achterlaten? Laat ik ze in de steek nu ze het moeilijk hebben? Ben ik een monster als ik voor mezelf kies?

woensdag 25 januari 2012

(25-01-2012) Verbinding

Eindelijk zijn we weer samen, mijn lief en ik. Nou ja, samen. Hij heeft zijn werk, zijn studie, zijn familieverplichtingen. En toch zijn we samen. ‘s Avonds hebben we de mogelijkheid om lekker bij te praten, flauwe grapjes te maken, en elkaar eindelijk weer vast te houden, aan te raken, naast elkaar wakker te worden.  Voor de meeste echtparen is dit heel normaal maar voor ons is elke dag samen een cadeautje.  Elke nieuwe dag samen verbindt onze zielen vaster met elkaar. Tot de dood ons scheidt maar ook daarna blijven we met elkaar verbonden.
De band met de familie op de compound wordt ook steeds hechter. Iedere keer dat ik hier ben wordt ons leven meer met elkaar verbonden. We delen lief en leed en leren steeds meer wat we aan elkaar hebben. Ik hou van de mensen op de compound, de meesten in ieder geval, en ik denk dat ze ook wel van mij houden.  Ik merk het als het nieuwe meisje Touray komt brengen, een wierook waarvan ze weet dat ik het zo lekker vind, of als ik de kamer van mijn ambiaanse zoon binnenloop en daar een foto van hem en mij samen op zijn muur zie hangen. Hij heeft er een hart omheen geschilderd. Hij is in een jaar tijd zo volwassen geworden.
Ik leer de ‘ echte’ zusjes van mijn lief kennen. Echte zusjes houdt in dit geval in dat er een bloedband is. Ze zijn niet van dezelfde vader en dezelfde moeder, zoals in Nederland het geval is bij echte broers en zussen, maar ze zijn jaren door hun gezamenlijke grootmoeder opgevoed. Een bijzondere vrouw die hen een betrekkelijk vrije opvoeding gaf in een overwegend Islamitisch land. Bovendien heeft ze hen liefde voor boeken en studeren meegegeven.  Na haar overlijden is mijn lief geadopteerd door een familie waar hij nu nog woont. Natuurlijk was het heel mooi dat ze hem samen met zijn zoon, in huis namen, maar toch… Ik krijg vaak assepoester- associaties als hij vol respect over deze familie vertelt.  Ik heb dan ook nauwelijks contact met hen, en ze lijken niet erg geïnteresseerd om de vrouw van hun broer te leren kennen.  Ook dit zijn broers en zussen maar ze hebben geen (bloed-) band.  De echte zusjes van mijn lief zijn hartelijke en gastvrije, zelfstandige vrouwen met leuke gezinnen. Tijdens deze reis worden we met elkaar verbonden. Ze voelen als mijn nieuwe zusjes en ze stralen dezelfde liefdevolle warmte uit als mijn lief zelf.
In de tijd dat ik hier ben gebruik ik al mijn zintuigen om het land en de gewoonten te leren kennen. Ik heb genoeg gezien en gehoord om te weten dat  het leven hier niet gemakkelijk is. Maar ja, waar wel? In Nederland? Daar hangt het ook maar net van bepaalde factoren af of het leven een beetje makkelijk voor je is. De allerbelangrijkste factor hierin ben jezelf. Hoe sta je in het leven, ben je dankbaar voor wat er op je pad komt, of zie je alleen maar problemen.  De verbinding tussen mij en Afrika wordt steeds sterker. De volgende stap is een woning voor mijn lief en mij. En zijn zoon. Ik werk hard aan het creëren van een werkplaatsonafhankelijk inkomen, zodat ik voor langere tijd of zelfs permanent in Afrika bij mijn lief kan blijven en samen met hem hier een toekomst op kan bouwen.
De verbinding tussen mijn Nederlandse leven en mij blijft altijd bestaan. Mijn na- en voorgeslacht zijn in Nederland. Laten we hopen dat het internet ons helpt om technisch de verbinding op zijn minst te onderhouden, zo niet te versterken.
Kortom, de verbinding tussen mijn twee levens heeft plaats. Er ontstaat een geheel waardoor ik steeds meer klaar ben om de overstap naar Afrika te maken.

vrijdag 13 januari 2012

(13-01-’12) Ik zweer bij zwart


Dat geloof je toch niet: niemand wil zwarte katten. Een klein berichtje in zo’n gratis treinkrantje gisteren. Metro, Spits, de naam weet ik niet meer, maar het stond er echt. Dat kon ik niet zo maar over mijn kant laten gaan. Ik wilde direct een stukje schrijven, maar bedacht toen dat ik beter en dag kon wachten en ook op vrijdag de dertiende aandacht aan dit fenomeen kon besteden.

Vrijdag de dertiende, ongeluk. Zwarte katten zouden ook ongeluk brengen en dat is dan meteen de hoofdrede dat mensen geen zwarte katten willen. Nou heb ik een broer die op vrijdag de dertiende is geboren, en toevallig vandaag ook weer op vrijdag de dertiende jarig is, dus in onze familie zijn we niet bang voor vrijdag de dertiende.



Zoals je hier ziet, zijn we ook niet bang voor zwarte katten. Integendeel, ze zijn een belangrijk deel van ons leven. Sinds ze ruim tien jaar geleden in ons gezin kwamen hebben we lief en leed gedeeld, Waren het eerst nog kleine pluizige bolletjes waar de kinderen en ik met verbazing naar keken. Bewegende knuffels die ademden en, echt waar, windjes konden laten tot grote hilariteit van de kinderen. Konden ze in het begin nog rechtop onder de sofa door, of samen in die leuke rijstmandjes van Albert Heijn, tegenwoordig barst elke doos waar ze steevast samen in willen liggen uit zijn voegen.


Ik zweer bij zwart!
Dit is mijn ode aan onze zwarte katten: Magic Johnson en Luna. Geweldige huisgenootjes, die niets dan liefde en genot in het gezin hebben gebracht.
Op deze avond dat ik in een niemandsland tussen twee werelden zit, klaar om morgenochtend vroeg met het vliegtuig naar mijn lief aan de andere kant van de wereld te vliegen, ben ik meewarig, niet in de laatste  plaats omdat ik de zwarte harige schatjes achter moet laten.
Ik heb ze uitgelegd dat ik weliswaar een tijdje wegga, maar dat ik echt weer terugkom, en dat ze zich over moeten geven aan de zorgen van lieve buren. Een hele handleiding heb ik voor de buren geschreven, want ja, qua aandacht zijn ze verwend. Terecht, want ze zijn intens lieve gemakkelijke katten, broer en zus uit hetzelfde nestje.

Ik kan me herinneren toen we ze net hadden dat er een vriendje van een van de kinderen zei dat hij ze saai vond, die zwarte katten. Hij had liever een kat met meer kleurtjes. Wat waren we verontwaardigd dat hij zo over onze katjes sprak! Hoe zeer ik ook van kleur houd, qua katten zweer ik bij zwart. Ik vind ze geweldig.

Het is inmiddels eind van de dag en ik heb geen idee hoe succesvol de acties om zwarte katten in het daglicht te zetten, door asiels zijn geweest, maar ik hoop dat mensen nog eens nadenken. Ze zijn namelijk geweldig, die zwarte katten.

zondag 8 januari 2012

(07-01-’12) Grenzeloos verliefd, grenzeloos getrouwd

Het is zo stil, mijn mailbox blijft leeg. Al weken. Ik mis je, een onbestemd gevoel… We zijn eraan gewend om zo om de dag met elkaar te mailen, onze dagelijkse beslommeringen te delen. Vooral die onbenullige dagelijkse dingetjes, groetjes van familie en vrienden over en weer uitwisselen. Flauwe grapjes, tedere herinneringen, voorzichtige toekomstplannen, bevestiging van onze onbegrensde liefde voor elkaar. Troosten wanneer de vooroordelen hier of daar ons parten spelen. Je advies: ‘Trek je niets van ze aan, niemand weet hoe het tussen jou en mij is.’ Het overleg wanneer moeilijke tijden zich afspelen, de steun die we aan elkaar hebben, ik mis het, ik mis je.

‘Ach, wat ben je toch een meisje, mam,’ zegt mijn jongste zoon gekscherend. Hij legt me uit dat meisjes altijd meer aandacht willen dan een man kan geven (…) Ik lach mijn onbestemde gevoel weg, voor even. Ik stuur mijn lief een mailtje en leg hem uit dat het zo belangrijk is, zeker over zo’n afstand, om contact te houden. Die week lukt het ons om via Facebookchat bijna twee uur lang bij te praten. Ik merk dat hij onder druk staat, grote druk. Voor zijn studie heeft hij zich vastgelegd op zo’n zeven examens en werkstukken in heel korte tijd. Hij is dag en nacht bezig. Naast zijn baan, zijn college’s, zijn familieverplichtingen etc. Op die manier probeert hij vooruit te werken om af en toe vrij te zijn wanneer ik in januari/ februari bij hem ben.

De stroom valt regelmatig uit. Mijn lief moet dan studeren bij een ledlampje, of een kaars. Wanneer hij zit valt hij in slaap en midden in de nacht staat hij dan op om verder te studeren. Hij heeft thuis geen internet natuurlijk, dus om een mail te sturen moet hij het huis uit, naar een internetcafé waar hij eigenlijk niet graag komt vanwege gebrek aan privacy en de rondhangende jongeren. Vaak heeft hij gewoon geen credit om te bellen, omdat hij zijn zoon naar een goede, maar dure school probeert te sturen. Ik weet het, ik weet het heel goed, maar toch mis ik het contact.
‘Hij studeert zo hard om jou en zijn zoon straks een beter leven te kunnen geven.’ zegt mijn zoon terecht.

Misschien breekt de afstand me gewoon op. We zijn getrouwd in april, en we hadden een meer dan geweldige zomer samen, nu zijn we al weer maanden apart. De toekomst willen we samen zijn, samen doorbrengen, maar hoe. Sinds mijn salaris 30% achteruit ging is het eigenlijk onmogelijk geworden om nog naar mijn lief te gaan. Hij kan nooit van zijn leven een reis hierheen bekostigen, zijn hele maandsalaris is minder dan wat een tiener hier met een bijbaantje van een paar uur verdient. Het schattige huisje dat ik als door een wonder heb kunnen laten bouwen in zijn land is door omstandigheden niet geschikt om samen in te wonen. We hebben een eigen plek nodig. Bij zijn familie intrekken is geen optie, als geadopteerde zoon heeft hij een andere status dan de eigen kinderen. Tja. Bovendien zit het huis vol, inmiddels wonen er zo’n dertig mensen. Hij heeft geen eigen huis. Hoe komen we aan een huis?

Ik weet financieel niet hoe het me verder zal vergaan. Zal het me lukken een nieuwe baan te vinden, lukt het me mijn eigen bedrijfje op te zetten en uit te bouwen. Zoveel onzekerheden.

En toch, tegen alle logica in geloof ik dat het ons zal lukken om bij elkaar te komen en te blijven. Ik haal hierbij Paulo Coelho opnieuw aan, wanneer hij in de Alchemist zoveel zegt als dat het universum zich samenspant om jou te geven wat je wilt. (When you want something, the whole Universe conspires to help you realize your desire). Natuurlijk heb ik mijn momenten dat ik twijfel waar ik mee bezig ben, maar wanneer ik stil sta en luister naar mijn hart, mijn gevoel, dan weet elke vezel in me dat mijn lief en ik in de niet meer zo verre toekomst samen zullen zijn. Te beginnen met volgende zaterdag, dan vlieg ik weer naar hem toe om vier weken samen te zijn.
Sinds deze week begint het besef door te dringen dat ik echt ga, dat we echt samen zullen zijn voor een hele maand.
Laat ik mij over geven aan het vertrouwen dat het wel goed komt met ons, en nu gaan genieten van alles dat we wel hebben en meer is dan menig mens zal kennen, namelijk de onvoorwaardelijke liefde die je boven jezelf doet uitstijgen. De intense blijdschap wanneer we eindelijk samenzijn.

donderdag 5 januari 2012

(05-01-'12) Over linken, storm en naderend vertrek

Zoals je kunt zien ben ik aan het spelen met Facebook en Bloggerknoppen op mijn website: Saskia Angenent Vormgever.
Leukleuk, ik hou van dit soort grappen. Nu kun je via mijn werksite rechtstreeks een link op Facebook plaatsen, waardoor ik weer meer bezoekers krijg op mijn site. Hierboven zie je dat ik ook een rechtstreekse link hier op mijn weblog kan zetten, maar wanneer hij in een gewoon bericht staat dan zal hij niet zo veel bezoekers trekken. Immers zo gauw er een nieuw bericht is geplaatst zie je de link niet meer.

Ach, en nu ik onverwacht op mijn eigen bloggerpagina terecht kom kan ik hier net zo goed meteen even doorgaan. Hoe gaat het? Heb je ook altijd zo'n onrustig hoofd als het stormt? Ik wel, alsof er een wervelwind in mijn schedel rondgaat. Ik woon in een huisje uit 1925 en alle ramen en deuren zijn in de loop der jaren uitgesleten waardoor nu alles gezellig tegen elkaar aan staat te klapperen. Serieus, ik vind het wel wat hebben. Daarnaast heb ik zowel in de voor- als in de achtertuin van die bamboemobielen die zich in de wind flink laten horen. Ik heb nooit klachten gehad van de buren hierover, en zelf vind ik het een geruststellend geluidje. Ik heb er een filmpje van gemaakt zodat je kunt zien wat ik bedoel:


Nog anderhalve week, en dan is het zo ver: dan vertrek ik voor vier weken naar mijn lief! Niet te geloven hè. Ik ben nu van alles aan het regelen voordat ik weg kan. Ik denk dat ik bijna alle nodige boodschappen heb gedaan, behalve nog voor vier weken kattenvoer en kattenzand in huis halen. De buren op de hoek zijn zo lief om dagelijks even eten neer te zetten en af en toe een aai over een kattenbolletje te geven. Eigenlijk zou de jongste zoon de katten verzorgen, maar die is hals over kop naar zijn nieuwe leefplek vertrokken sinds een week. Dat was even schrikken, maar gelukkig heb ik een paar zomers voor de inmiddels overleden (van ouderdom!) kat van de buren gezorgd en daardoor durfde ik hun te vragen.

Het blijft onwerkelijk: getrouwd zijn met een man in een ander werelddeel. De toekomst is onzeker, ik kan het me niet meer veroorloven om naar hem toe te gaan, maar mensen die weten hoe gek mijn lief en ik op elkaar zijn, vinden het een goed doel om ons in onze hereniging te steunen. Is dat hoe het universum ingrijpt wanneer je je legende leeft?
De UWV-arts vond het vreemd dat ik wel naar Afrika kan en niet kan werken. Daar kan ik me iets bij voorstellen, maar ik legde hem uit dat ik daar helemaal niets hoef te doen, zelfs boodschappen en koken worden voor me gedaan. Ik doe er niet veel, ik kom voor mijn lief en familie/ vrienden, dan ga je geen drukke excursies ofzoiets doen. Ik kan in ons kleine paradijs, het ronde huisje, rusten wanneer ik maar wil.
Andere klachten neem je gewoon mee, en het maakt niet veel uit of ik hier of daar moe ben of pijn heb... Jawel, het maakt wel uit: wanneer je met de liefste van de wereld bent herenigd kan  pijn je minder schelen, en zorgen om de jongens of mijn inkomen kan ik daar even laten gaan.

Ik hoop dan ook wat dingen voor mezelf op een rijtje te zetten. Niets spectaculairs, gewoon, hoe ik mijn dromen kan gaan verwezenlijken. Niet zo gewoon dus, eigenlijk heel mooi!!!

Waarschijnlijk zal het even wat stil zijn, hier op mijn blog, en ik hoop ook in mijn hoofd. Laat het maar even razen in mijn hart en ziel. Eindelijk weer samen met mijn lief.