woensdag 21 september 2011

(21-09-’11) Er tussen in

SPhoenixB: Het verhaal van het herrijzen uit de as. Hoe lang ga je daar mee door, hoe lang ga ik daar mee door? Bijna een jaar heb ik hier mijn stukjes geplaatst, altijd met veel liefde. Terugkijkend zijn sommige stukjes erg geslaagd, terwijl anderen een beetje zeurderig van aard zijn. Het zij zo.

En nu? De geboorte van Blue Rose/ Blauwe Roos is daar. Het is een tweetalig blog: Engels/ Nederlands. Waarom Blue Rose/ Blauwe Roos?  De Blauwe Roos is het alchemistische symbool van het bereikte onmogelijke. Tegen alle verwachting in ontstaan vaak de mooiste situaties. Wat betekent dat? Alchemistisch: De roos is wijsheid en het rosarium is het werk; zij staat ook voor de wedergeboorte van het spirituele na de dood van het tijdelijke. De rozentuin is een symbool van het paradijs en is de plaats van het mystieke huwelijk, de vereniging van de tegendelen. Blauwe roos: Het is een mystieke bloem, wiens kleur niet bestaat in onze realiteit. Het is de bloem van de aspiratie, een verlangen naar een andere staat van bewustzijn. De blauwe roos is een belofte, een mystieke belofte. Zij vertelt dat er meer onder de zon en de maan te vinden is, dan wij met ons gewone gehoor kunnen horen en wij met het blote oog kunnen zien. De blauwe roos verwelkt niet, zij is een eeuwigheidsymbool voor de bron van het leven.

Ik heb behoefte aan licht en aan lucht. Niet als in luchtig want mijn stukjes kunnen net zo zwaar zijn op de Blauwe roos als in SPhoenixB. Het is een volgende stap, de blauwe roos is een volgende stap. Nadat de Phoenix uit de as is herrezen gaat zij uit het vuur het licht en de lucht in. Na alle twijfels en worstelingen en mooie momenten die ik als Phoenix tijdens het herrijzen meemaakte, komen nu nieuwe stappen, nieuwe initiatieven die weer genomen kunnen worden. Een voorbeeld hiervan zijn de Humbles™, en zelfs de Blauwe roos. Ik ga nu in het licht staan: ik wil gezien worden. Boven alles wil ik licht opvangen en doorgeven, en liefde. Onvoorwaardelijke liefde.
Dat klinkt mooi hè.

Maar omdat een verandering nooit in één keer, in één beweging gaat, hou ik SPhoenixB nog in leven. Het ene moment zal ik op SPhoenixB schrijven, het andere moment op Blauwe roos. Zo kan ik me voorstellen dat er nog wel eens een stukje over het UWV of de arboarts zal komen; dat hoort bij SPhoenixB. Bedrijven met een ziekmakende energie, niets lichtgevends. Daarentegen horen nieuwe geboortes op gebied van werk of verhalen over de UCL, de Unconditional Love, bij de Blauwe roos.

Misschien vind je het lastig dat je soms hier en soms op Blue Rose/ Blauwe roos moet kijken om me te volgen. Er staat rechts onderaan beide pagina’s een link naar elkaar om het je makkelijk te maken. Je reacties blijven natuurlijk altijd welkom.

donderdag 15 september 2011

(C15-09-’11) Boerkaverbod


Hier is mijn honderdste column voor dit blog. Ik was van plan er een mooi, speciaal stukje van te maken. Zoals vaker gezegd: een tekening zegt soms meer dan honderd, of duizend, woorden. Vandaar…




dinsdag 13 september 2011

(13-09-’11) Tijd voor Humble™




Wie is Humble™? Humble™ zag voor het eerst serieus het levenslicht toen een vriendin een jubileum vierde en daarvoor een bijzonder cadeautje moest worden gemaakt. In beeld en tekst gaf ik haar levensverhaal weer en liet dat drukken als een fotoboekje. Ik kreeg de smaak te pakken en raakte langzaamaan verknocht aan het figuurtje.

Waarom Humble™? Volgens het woordenboek betekent Humble: nederig, bescheiden, eenvoud. Dat spreekt me aan. Een verhaaltje, een grap, een statement laten zien met zo weinig mogelijk opsmuk. Terug naar basics. Ik probeerde wat mijn Humbles™ allemaal konden uitdrukken, en ik moet zeggen, ze hebben veel zeggingskracht. 

De tekening hiernaast maakte ik voor mijn oudste zoon die nieuwe schoenen voor zijn verjaardag wilde. Van de tekening maakte ik een kaart en die heb ik geupload bij Boomerang, waar hij nu als e-card en als echte kaart verstuurd kan worden. Dat vind ik leuk om te doen.


Daarnaast heb ik twee kalenders besteld die ik heb laten drukken:   


Iedereen die ze ziet reageert erg  enthousiast en zegt: Daar moet je wat mee doen. Ik ga nog even uitproberen of ik inderdaad alles met ze kan uitdrukken dat ik wil, en dan wordt het tijd om mijn Humbles™ de wijde wereld in te sturen.



Hou ze in de gaten, want ze komen er aan. En jij bent een van de eersten die ze heeft gezien.


dinsdag 6 september 2011

(C 06-09-’11) Online date


 
Vanmiddag hadden mijn lief en ik een date, een online date. Even lekker bijpraten. Dagelijks hangen we aan de telefoon, maar ja, de kosten vliegen de pan uit dus spraken we af om te chatten via Facebook. Skypen lukt helaas niet meer. Ooit is het twee keer gelukt, maar sinds die tijd gaat het mis. Onverstaanbare klanken, als er al wat gebeurt. Die stomme oude computers ook die donors naar Afrika sturen! Voor mij is het makkelijk, ik zet drie stappen en zit achter mijn laptop. Mijn lief moet zijn huis uit en proberen op zijn werk online te gaan. Soms gaat hij naar een internetcafé maar daar heb je weinig privacy en er schijnen nogal wat hangjongeren te zitten/ hangen. Niet ideaal. Sinds kort heeft hij in een andere plaats een internetcafé gevonden waar hij wel eens heen gaat. En nu is het ook nog regentijd.

Om kwart over vijf stuur ik een sms: Hee lekker ding, kom je nog. Om half zes krijg ik een telefoontje dat het regent als een gek, met donder en bliksem. Hij wacht nog even tot het droog is en stuurt me dan een smsje wanneer hij online kan. Het is kennelijk nog steeds niet droog. Eigenlijk net als bij ons. De afgelopen jaren was het regelmatig noodweer in Brikama, de stad waar hij woont. In zijn huis was alleen de vloer ondergelopen, maar verschillende mensen zijn dakloos geraakt. De wegen veranderen in modderpoelen met diepe kuilen, levensgevaarlijk. Nee, blijf dan maar binnen. Ik wacht wel.

In de tussentijd doe ik onzinnige dingen zoals al surfend op het internet naar huizen kijken die te koop staan in zijn land. Nee, natuurlijk, daar hebben we helemaal geen geld voor. Zeker niet nu mijn salaris met ingang van vorige maand nog maar 70% van mijn al niet ruime salaris is geworden. Maar niets weerhoudt me om te dromen en in mijn dromen doen huizenprijzen er niet toe. Mijn fantasie slaat op hol bij mooie compounds met fruitbomen en gastenverblijven. Dat zijn het type, dat via het internet te koop staan. Ik wil een eenvoudig huis met een gastenverblijf en een bantaba, een overkapte plaats om bij elkaar te komen en te ontspannen in de schaduw. Eerst wilde ik een huis van traditionele materialen, maar ik denk nu toch aan een huis van iets bestendiger materiaal zodat het een tijdje mee kan. 

Nu, uren later, is er nog geen bericht van mijn lief. Helaas, ik had graag zijn verhalen uitgebreid willen horen, uitgebreider dan per telefoon kan. Hoe iedereen verbaasd en soms verontwaardigd reageert dat hij – tijdens de Ramadan nog wel- flink is aangekomen in dat verre landje. Hoe mensen hem vertellen dat hij zo straalt en dat zijn stem zelfs anders klinkt. 

Ondertussen zit mijn jongste zoon in de woonkamer te skypen met zijn vriendinnetje, die overigens gewoon in Nederland zit. In onvervalst Wolof zegt hij haar: Nop na la luba rey ba rey. Ik hou heel veel van je, en in Mandinka vervolgt hij: Na ndee na no, mijn schatje. Hij sluit af met een sumbu, een kus. Wat een integratie. We hebben zo veel lol gehad met zijn allen, en zo veel geleerd over en weer, en nu missen we elkaar dus heel erg. Stom noodweer! En stomme oude computers! Ik mis mijn lief en hij mist mij.

vrijdag 2 september 2011

(C02-09-’11) En ik ben niet de enige


Mijn lief vliegt nu over me heen terug naar zijn land, zijn werk, zijn studie, zijn zoon en zijn familie. En ik mis hem. Om 8.45 uur kwam ik thuis, alleen, in een koud en stil huis… 

Wanneer je blij bent, schouw dan diep in je hart, en je zult zien dat enkel wat je smart gegeven heeft, ook vreugde brengt. Wanneer je verdrietig bent, blik dan opnieuw in je hart en je zult zien dat je weent om wat je vreugde schonk.(Kahlil Gibran)

We hebben afgesproken dat we sterk zullen zijn en uitkijken naar onze volgende ontmoeting. De zes weken die we samen waren zijn omgevlogen. Nooit eerder heb ik zo’n mooi mens ontmoet, hij is zorgzaam, wijs, zo gek als een deur, een raadgever, en hij verbindt mensen. Het was de bedoeling dat hij mijn zoons en familie zou ontmoeten. En dat gebeurde…ze hebben elkaar ont-moet, in veel opzichten, en er zijn banden voor het leven ontstaan. 

Halverwege augustus hadden we een trouwfeestje georganiseerd voor familie en vrienden. Dierbare vrienden boden hun ruimte, hun gastheerschap en hun hart aan en het werd een onvergetelijke avond. Voor onszelf, maar ook voor de anderen. Nog steeds horen we van vrienden en familie dat ze zo werden geraakt die avond. Het was een mooie ervaring dat mensen zich kwamen laven aan onze liefde voor en blijdschap met elkaar. 

Ik ben net terug van Schiphol en moet nog kijken hoe ik weer verder ga. Ja, ik mis hem nu al verschrikkelijk. Tegelijk zit hij meer dan ooit in mijn hart, mijn ziel, mijn geest en ik in hem. We hebben veel van en met elkaar geleerd. Op een bepaalde manier bracht hij niet alleen het gezin maar de hele familie dichter bij elkaar. In deze weken hebben we elkaar zoveel beter leren kennen en allerlei nieuwe aspecten van elkaar meegemaakt, waardoor het respect en onze liefde voor elkaar alleen maar groter wordt, dag na dag na dag. 

Naast familie en vrienden hebben we ook tweemaal een bezoek gebracht aan een medium. Het was heel bijzonder om die ervaring te delen. Bovendien vertelde zij ons onder andere, wat wij zelf eigenlijk al wisten, dat wij elkaar al kenden voor onze allereerste ontmoeting en dat ‘we were meant to be’: We moesten elkaar wel tegenkomen. Dat herkennen we allebei en is heel bijzonder. 

Gisteravond belde mijn lief nog even met mijn moeder om opnieuw afscheid te nemen, en ze vertelde hem dat ze hem nu al mist. Mijn jongste zoon had ik weggestuurd omdat we de laatste dag samen wilden zijn, maar mijn lief nodigde hem alsnog uit om te komen eten samen met zijn vriendinnetje. Mijn mannen misten elkaar al te erg om die laatste dag voorbij te laten gaan zonder elkaar nog even te zien. Er zijn veel tranen van ontroering gevallen deze weken.

Ja, ik mis hem nu al, en ik ben niet de enige.