maandag 1 april 2013

Kennismaking

Goedemorgen!

Op deze bijzondere dag presenteer ik voorzichtig mijn nieuwe weblog.

SPhoenixB is ontstaan vanuit de behoefte mijn 'proces' van ziek zijn en beter worden te begrijpen. Ik ben nu toe aan een volgende stap. Dingen zijn wat ze zijn, en het is goed zo. Beter worden zit er niet in, maar ik voel me niet een zieke, omdat ik daar geen nadruk op leg. Ik ben een mens met vele kanten, net als iedereen.

Ik hoop dat vaste lezers mee overstappen en het nieuwe weblog ook waarderen.
Hoewel... de ervaring leert dat drama meer lezers aantrekt...

Reacties zijn altijd welkom.


maandag 25 maart 2013

Afscheid


Na tweehonderd blogs is het even tijd voor bezinning.
De koek lijkt op.
Wordt vervolgd.

woensdag 13 maart 2013

(13-03-'13) Raar

Raar:
Het is gebeurd. Afgelopen zaterdag heb ik mijn eerste zuster verloren sinds ik in het klooster verzorgingshuis werk. Natuurlijk, je weet dat het altijd kan gebeuren, de gemiddelde leeftijd is ergens in de tachtig, als ik het wel heb. Het blijft raar.  Ik ga me toch hechten aan de zusters, ook al weet je dat het maar voor even is. Het is goed zo, in dit geval. De zuster was oud, had pijn en was vaak angstig. "Hou je even mijn hand vast?", vroeg ze dan. Steevast bedankte ze me dat ik was gekomen. Dankbaarheid is een mooi iets.
Waar ik aan moet wennen is de beslotenheid van een kloostergemeenschap. De begrafenis wordt in eigen kring gevierd, daar mogen alleen zusters zelf bij zijn. Dat vind ik dan weer een beetje vreemd. Maar ach, het zij zo.

Ook raar:
Opeens zit ik weer met een huis vol mensen, jonge mensen. De oudste zoon permanent, tenminste...het zou voor ongeveer een maand zijn. De jongste zoon kwam gisteren met zijn vriendinnetje samen toch onverwacht zijn verjaardag een beetje vieren, gedenken.
Geld, geld, geld. Wat een grote rol speelt geld momenteel in het leven. Het niet hebben van geld. Het niet hebben van een inkomen, en daardoor niet kunnen betalen van rekeningen, die verdubbelen, totdat deurwaarders beginnen te dreigen met dagvaardingen, gevolgd door... etcetera etcetera. Wat een onrechtvaardigheid. Doet me denken aan een liedje van vroeger: De boom wordt dikker en dikker. De schulden worden groter en groter. Schuldhulpverlening helpt je niet als je geen inkomen hebt. Het dreigen gaat door.
Raar.
Ik sta aan de kant en kan niets doen.

Raar:
Ik heb het ongelooflijk koud. Nog geen maand geleden had ik het ongelooflijk warm. Toen daar, Afrika, nu hier, Nederland. Vorige week heb ik in de zon in de tuin gewerkt, redelijk warm, toen hier. Een paar weken terug had ik het af en toe koud, 's avonds buitenzittend toch maar een trui aan. Toen daar.
En nu? Nu sneeuwt het en het vriest en de lente staat te wachten om te beginnen.

woensdag 6 maart 2013

(06-03-'13) Life is a Roller Coaster

Jeetje, wat is het leven toch speciaal, heftig, mooi, aandoenlijk enzovoorts.
Vandaag is mijn lief jarig en al zit er zo'n vijf- of zesduizend kilometer tussen ons in, we zijn dichter bij elkaar dan ooit. Net lekker ge- facebook-chat. Mensen mopperen wel over Facebook, maar ik ben er maar wat blij mee. Lieve woordjes en woorden van dankbaarheid dat we elkaar ooit tegenkwamen. We memoreren vaak hoe ver we zijn gekomen sinds we elkaar tegenkwamen, alsof we wonderen mogelijk maken. Zo mooi, zo lief, zo bijzonder.

Morgen en overmorgen mag ik weer naar de zusters, mijn nieuwe vriendinnen. Heerlijk. Het leven kan soms zo simpel zijn.

De zoon is thuis, het huis is aangepast. We hebben meer ups dan downs. Eigenlijk ben ik blij wanneer ik zie dat hij tot rust komt in zijn oude vertrouwde huisje. Ik voel me ook wel een beetje trots, of is het tevreden, wanneer ik zie dat ik hem een beetje hoop kan geven wanneer hij het even niet ziet zitten. Hij heeft jarenlang zo hard, te hard, gewerkt, en zoveel mooie projecten zijn steeds op het laatste moment niet doorgegaan. Muziek is geen prioriteit in tijden van crisis, hoe stom toch. Muzikanten moeten toh ook huur en zorgverzekeringen betalen.
Al twee dagen het vriendinnetje in huis dat hem, maar zeker ook mij, liefdevol verzorgt. Er wordt gekookt, boodschappen gedaan, en dan rook ik ook nog van haar. Nou ja zeg.

Morgen gaat de andere zoon zijn de opnamen maken voor zijn hoofdrol in een aflevering van 'Beschuldigd', een televisieserie. Trots op hem, ook al worden rekeningen niet betaalt voorlopig omdat er geen inkomsten zijn.

Life is a Roller Coaster. Ik verveel me nooit.

donderdag 28 februari 2013

(28-02-'13) Stoelen- en banken- dans

In den beginne...

had ik een mooie roodleren hoge bank. Ik vond de bank prachtig en toen ik hem kocht , honderd jaar geleden, was het een rib uit mijn lijf. Binnen korte tijd was het onderstel gebroken doordat mijn schatjes in hun jeugdige onschuld dachten dat het een springbank was. Ik kon geen verhaal halen in de winkel omdat die plotseling en grondig was verdwenen. Okee, kapotte bank dan maar. Armoedig maar ja, boeken als steun onder de bank en we gaan verder.



Toen kwam er een zoon weer thuis wonen. Zijn meubels werden opgeslagen in de schuur. Op een gegeven moment wilde hij zijn bankje, eenafdankertje van ouders van een vriend van hem,  in de woonkamer omdat dat veel handiger zou zijn (!). Na lang zeuren toegestemd, en zowaar, het was handiger.
Na verloop van tijd vertrok de zoon weer en nam het bankje mee. Okee, ook goed. Ik richtte de kamer weer in naar mijn eigen smaak en keuze.


Toen overleed mijn moeder. We wisten niemand voor haar schommelstoeltje maar het was toch ook zonde om het zomaar naar de spullenhulp te doen. Een paars Stokke- stoeltje dat we indertijd samen hadden gekocht. Ik hou weliswaar niet van paars maar okee. Ik nam het stoeltje mee naar huis en het kwam op de plaats van mijn oude houten schommelstoel die toch al een beetje problemen gaf. Deze schommelstoel zette ik achter in de kamer bij mijn bureau. Het stoeltje van mijn moeder bleek uiteindelijk een aanwinst, het stond niet eens zo gek in mijn kamer.

Gisterenavond kwam  de andere zoon weer thuis. En jawel, je raadt het al. Weer alle meubelen mee terug. Okee, je mag ze in de schuur zetten. Na hoogoplopend overleg besloten we dat zijn (hun) zitbank in de woonkamer mocht, omdat die van mij, hoe mooi ik hem ook vond, na twintig jaar echt niet meer bruikbaar was. En, echt waar, hij mocht zelfs, of hadden we dat eigenlijk helemaal niet afgesproken, ook die grote stoel die zo lekker zit meenemen en in de huiskamer zetten. Wat een invasie. Maar okee, toegegeven, het staat niet gek en zit/ ligt helemaal niet gek.

Nu staat het schommelstoeltje van mijn moeder achter in de kamer bij mijn bureau. Het oude schommelstoeltje staat in de schuur opgeslagen, samen met bedden, matrassen, veel spullen, koelkast en fornuis, als ik het zo gauw goed zag.
Als je goed kijkt zie je mijn oude woonbank afgedankt in de tuin staan. Ik vind het heel armoedig maar ja. Het moet even. Toen de bank in dit huis kwam hadden de buren geen schutting en dus kon hij via de tuin van de buren door de openslaande deuren naar binnen. Nu moet hij eerst vakkundig gesloopt worden voordat hij via de poort kan worden verwijderd.

Nu staan er meubelen in de woonkamer die zoonlief en vriendin via Marktplaats voor €30.00 hadden aangeschaft, en mijn bank van echt zadelleer die vele malen duurder was, staat nu in de tuin te wachten op zijn genadeslag. Het gekke van alles is dat mijn zoon maar voor een maandje terug zegt te zijn... Het zal wel iets langer duren voordat hij een nieuw droomhuis vindt, maar dan wil hij natuurlijk wel zijn bank weer mee. Hahaha.

woensdag 20 februari 2013

(20-02-2013) Weer terug 2

We zijn weer helemaal terug. Vandaag is zo'n lekkere regel en administratie dag.
Vanochtend eerst een functioneringsgesprek bij de zusters. Geen probleem, alles gaat goed. Da's mooi.

Daarna een moeilijk telefoontje. Niet lang geleden besloot ik om te gaan werken bij een bedrijf dat ik al jaren met belangstelling volg, en dat in Nederland en in Gambia werkt. Ik had er zin in en was er blij mee. In Gambia had ik een kennismakingsafspraak met mijn nieuwe collega's die helaas nogal tegenviel. De managing director waar ik mee sprak was eigenlijk te ziek voor een afspraak dus ik snap dat het gesprek niet zo vlotte, maar ik kreeg toch mijn twijfels of het bedrijf en ik wel een goede match waren. Dat ligt niet aan het bedrijf en het ligt niet aan mij. Soms gebeurt het nou eenmaal dat je toch net op een ander spoor blijkt te zitten. Vandaag had ik een telefonisch gesprek met een Nederlandse collega waarin ik moest zeggen toch van verder samenwerking af te zien. Niet leuk. Vervelend om te doen, niet mijn stijl etc. Maar na afloop was ik opgelucht, het beste bewijs dat het een goede beslissing was.

Toen een vervelend telefoontje, twee zelfs, met mijn oudste. Hij heeft de huur van zijn huis opgezegd en wil een maandje (!?...) thuis komen wonen. Okee schat, 'tuurlijk, ik laat je immers niet op straat staan. "Tuurlijk, de meubels kun je zolang in de schuur op slaan, geen probleem. Gisteren vertelde hij langs zijn neus weg dat hij wel een grote stoel voor in de woonkamer (klein) meeneemt en zijn tweepersoons bed mee wil nemen. Dat oude stapelbed dat op zijn kamer staat kan wel weg.
Mijn schat is 25 inmiddels, en ik ben verder gegaan met mijn leven, ik heb de kamers van de jongens inmiddels in gebruik. Ze kunnen er best slapen maar niet de hele boel verbouwen. Ik vertelde hem dus dat ik dat bed echt niet zie zitten. Dat werd en wordt me niet in dank afgenomen. Hij verzint van alles waarom ik een zeur ben dat ik dat bed niet boven wil en hij zal mij wel even vertellen wat ik moet doen. Daar wringt dus de schoen. Mijn herwonnen vrijheid wil ik niet kwijt. Ik heb gewoon geen zin meer om me aan te passen en maar stilletjes en gefrustreerd af te wachten wanneer hij weer gaat. Ik hou mijn poot stijf en dat is hij niet gewend, ik ook niet maar het voelt goed, al is het geruzie niet fijn natuurlijk.

Vanmiddag moest ik papieren voor de gemeente invullen. Veel papieren met nog veel meer bijlagen om te bewijzen dat het klopt wat ik zeg. Ik word met mijn neus op het feit gedrukt dat ik iets netter met mijn administratie om moet gaan. Twee belangrijke papieren kwijt, gatver. Via het internet wat 'bewijzen' kunnen achterhalen en downloaden en nu maar hopen dat ze worden geaccepteerd.

Omdat ik toch bezig was dacht ik meteen mijn belastingaangifte maar in te vullen. Was dat even schrikken!!! Gestoeid dit jaar met heffingskortingen en verschillende inkomentjes. Foutje. Vorig jaar kreeg ik een heel leuk bedrag terug waardoor ik mijn lief naar Nederland kon laten komen, maar dit jaar moet ik een niet leuk bedrag terugbetalen. Sowieso nooit leuk, maar het houdt in dat ik mijn lief deze zomer dus niet naar Nederland kan laten komen... en dat ik geen idee heb of en wanneer ik zelf weer die kant op kan. Kijk, daar word ik dus helemaal beroerd van...

De dag is bijna om en ik heb het koud en warm, en koud, en warm, en koud...
Ik mis mijn lief en de zon.


maandag 18 februari 2013

(18-02-'13) Weer terug

Gisteravond teruggekomen in Nederland, mijn hart heb ik nog even daar gelaten. Ik zit al de hele ochtend aan de computer; eerst alle foto's bekeken en er een paar uitgezocht om af te laten drukken, zo ben ik nog een beetje daar.. Daarna toch maar een blik op de post en de rekeningen geworpen. De meesten leg ik nog even naast me neer.

Leven in twee werelden. Pfoeh.

Mijn nieuwe familie opnieuw bezocht, voor het eerst in mijn eentje met het openbaar vervoer. Trots op mezelf. Ik heb mijn nieuwe nichtje dat half december werd geboren vastgehad en kunnen knuffelen, heerlijk.
Bijgekletst met haar moeder, mijn schoonzusje. Okee, de familieverhoudingen zijn wat ingewikkelder dan hier, maar laat ik haar mijn schoonzusje noemen. Een fijn mens, hardwerkende vrouw met een hart van goud, net zoals haar zusje, dat ik ook bezocht.

Zittend in de keuken terwijl ze uitgebreid aan het koken was, hebben we elkaar weer een beetje beter leren kennen. Ook van haar kinderen heb ik weer genoten.


 


We zijn weer bij opa langsgeweest. Bijzondere opa, die op zijn 87ste opnieuw vader wordt. Mooie, wijze en warme man. Wat bof ik met mijn familie.

En tenslotte ook bij mijn zwager, de grote gespierde man met de verlegen lach en het gouden hart, langsgegaan. Hij is houtbewerker en door hem heb ik een aantal houten beeldjes laten maken.






Afrika, mijn hart. Mijn thuis. 

En nu ben ik weer hier.  Ik ga er weer het beste van maken, totdat ik weer terug kan.




dinsdag 29 januari 2013

(29-01-'13) Het is -bijna- zo ver

Je zou zeggen dat het went, na inmiddels 7x dezelfde reis te maken, maar ik ben al een paar dagen onrustig. Waarom? Geen idee. Mijn koffer had ik gisteren al helemaal ingepakt. Nou okee, niet helemaal, want af en toe gooi ik nog even iets uit de handbagage in de koffer en andersom. Ik word moe van mezelf als ik mij zo bezig zie.

Het is bijna zo ver. vannacht zal ik niet veel slapen want om 04.00 uur vertrekken we naar Schiphol. Misschien doe ik vanmiddag op de bank een poging. Ik heb namelijk wat verhoging en een ontstoken teen -ja hoor, ze heeft weer wat- , dus ik wil even extra op mijn gezondheid letten.

En dan morgenmiddag om kwart over een plaatselijke tijd kom ik aan. Het is een jaar geleden dat ik familie en vrienden zag. Maar natuurlijk ga ik vooral om weer even bij mijn lief te zijn... Yes!!!!


woensdag 23 januari 2013

(23-01-'13) Op weg

Het is vandaag 23 januari, en ik besef opeens dat ik al op weg ben.
Begon het toen het notitieboekje dat ik bestelde voor deze reis, in de bus viel? Of begon het toen ik de belachelijk dure malaria-tabletten haalde? Nee, het begon nog niet bij de malaria- tabletten, toen was ik nog niet op weg.

Het is een jaar geleden dat mijn moeder ziek werd. Ik was toen net weg. Herhaaldelijk had ze gezegd dat ze er tegenop zag dat ik wegging. Heeft ze iets aangevoeld?
Nu is het de eerste keer dat ik weg ga terwijl ze niet meer leeft. Ik besef daardoor meer dat ik weg ga en ik besef daardoor meer dat zij niet meer in mijn directe leefwereld is.

Gisteren ging ik naar de Action, een wonderlijke winkel waar je teveel uitgeeft omdat alles zo goedkoop is. Oh hebzucht. Het is ook de winkel waar je voor een nog leuk bedrag allemaal kleine cadeautjes kunt uitzoeken.
* Scheermesjes, voetbalsokken, waslijn, wasknijpers, lollies_ slecht ja, ik weet het_, schildersetje etc.

Eergisteren bij de plaatselijke super al koffie (Nescafé) en kaas gehaald en een speciaal soort koek die mijn lief graag meeneemt naar zijn werk of de Universiteit. Ik wil niet met lege handen komen.
Ik was afhankelijk van de storting van huur- en zorgtoeslag voor ik deze niet alledaagse boodschappen kon doen. Overheid bedankt, het is goed besteed.
En nu ben ik onderweg.
Ik vul beetje bij beetje het kattenvoer aan en moet nog extra zand voor de kattenbak halen. De katjes voelen aan dat ik onderweg ben en ze zijn aanhankelijke dan ooit.
De buren op de hoek zorgen voor de katjes, een andere buurvrouw is zo lief om mij in de nacht van dinsdag op woensdag om een uur of vier naar Schiphol te brengen. Geweldig.

Ik kan me niet voorstellen dat ik mijn lief zo gauw weer zie. Het kost me steeds meer moeite om gescheiden te leven, ik vind het moeilijk om geduldig te blijven. Ik ben blij en ik ben bang. Iedere keer kan de laatste keer zijn dat ik de reis kan maken, maar nu ben ik nog onderweg en ik probeer te vertrouwen op een wonder waardoor mijn lief en ik samen kunnen zijn en blijven.
Op weg. 
Een liefde tussen twee werelden in tijden van armoede.



dinsdag 15 januari 2013

(15-01-'13) Iets anders...vervolg

Hij is af, helaas, want het was leuk om aan te werken.
De weg was leuker dan het bereiken van het doel. Zo gaat dat soms.
Het was leuk en uitdagend met die verschillende soorten en vooral diktes in wol. Ik had nooit eerder rondjes ofwel Granny Squares gehaakt. Zelfs het aan elkaar maken was spannend. En dan dat afwerkrandje in pasteltinten, vooral langs de capuchon. Leuk.
Nadat ik alle bollen opgehaakt had telde ik de zwarte en de grijze rondjes en op een blaadje rekenpapier heb ik verschillende ontwerpjes getekend tot de aantallen klopten en ik tevreden was. Ik had een paar rondjes over, dus heb ik een capuchon aan het dekentje gemaakt.


Ik weet niet zeker hoe ik het resultaat vind. Leuk? Hm. Apart? Dat zeker. Beetje grof? Hm.. dat ook. Zal ik hem ooit dragen? Hm...???
Hij is loeizwaar geworden en met die gaten erin is hij gauw te koud lijkt me. Nou ja, zoals gezegd: de weg was leuk.




dinsdag 8 januari 2013

(07-01-'13) Te koop *Afrikaans

Ik heb een paar prachtige Afrikaanse jurken en tassen te koop:
Laat maar even horen als je interesse hebt. Het zijn enkele stuks, dus weg is weg.

Kaftan lang met olifant/ x-xl/ €30
Kaftan lang met mouwtje/ m-xl/€30


Jurk met smokwerk/ s-m/ €20

Tas met rits/Medium/ €12.50
Tas met rits/Medium/ €12.50
Tas met rits en twee vakjes/ Groot/ €17.50
Kaftan kort/ extra small0 small/ €20
Kaftan kort/ small/ €20