zaterdag 31 december 2011

(31-12-’11) Nou, dat was het dan

Een jaar voorbij, en ik mag blij zijn, het heeft weer goeie dingen gebracht. Veel geleerd, veel geleefd, en veel liefgehad, wat wil je nog meer…

Maar toch; gisteren ontving ik het bericht dat een hele mooie, dappere, sterke, jonge vrouw (29) de strijd heeft moeten opgeven. Nog een laatste keer was ze naar haar zo geliefde Gambia gegaan, maar helaas moest ze eerder terugkomen omdat het niet meer ging. Ze was op. Met de laatste levenskracht die ze nog in zich had heeft ze een prachtig bedrijfje opgebouwd. Ret-urn, een bedrijf in mooie, persoonlijke houten urnen die in de Gambia worden gemaakt. De enige keer dat wij elkaar fysiek ontmoetten was toen de houtbewerkers na een verblijf in Nederland terug naar huis gingen, en zij me vroeg een oogje in het zeil te houden. Natuurlijk deed ik dat, hartstikke leuke vlucht gehad waarin Pa honderduit vertelde. Gisteravond hadden Pa en ik een troostend gesprekje via Facebookchat. Oh, Modern times!

Lieve Lonneke, rust zacht!
Eindelijk bevrijd van je pijn, maar helaas ook van hoop.

Ik zit alleen thuis, dat doe ik vaker, maar vandaag voel ik me een beetje allenig. Mijn lief zo ver weg, en het troost me nauwelijks dat ik hem bijna weer zie. Mijn jongens, mijn grote mannen, allebei met hun meisjes het leven aan het vieren. Ik ben blij voor ze. We hebben zo’n heftige tijd gehad samen, soms apart, dat het alleen maar goed is dat we nu weer ieder ons eigen weg verder gaan.
Toch doet het af en toe zeer, de oude angsten zijn nog niet helemaal verdwenen. Hoe hard ik ook probeer, en zeker op lange termijn heb ik er alle vertrouwen in, soms zie ik mijn grote mannen nog als kleine jongetjes, en dan denk ik: ‘Ach God, moet het nou zo moeilijk allemaal’. Maar ze zijn jong en energiek en ze komen er wel.

Eind van het jaar, op naar het jaar 2012.
De stormen die 2012 aankondigen zijn al tijden bezig. In de wereld met alle klimatologische rariteiten, met allerlei vreemde gebeurtenissen, zoals een Arabische lente en wat daarvan over blijft, een al dan niet vermeende economische crisis, en wat al niet meer. Stormen die in en tussen mensen razen, hoeveel mensen ken je niet die het niet meer trekken, het ritme van deze maatschappij. Mensen die door ziekte en/ of werkloosheid zichzelf moeten herdefiniëren. Vaak is dat uiteindelijk een cadeautje, maar in het begin voelt het meestal niet zo. Mensen die elkaar de vreselijkste dingen aan doen, waar je met je verstand niet bij kunt.

Toch, en toch, geloof ik dat we de goeie kant op gaan. Er ontstaat langzaamaan een tegenreactie, een voorbeeld vind ik Occupy, protest tegen de verzakeling en het materialisme. Trendwatchers spreken wel van de nieuwe zestiger jaren: Love, Peace & Happiness. We zullen met zijn allen andere keuzes moeten/ willen/ gaan maken. De veranderingen die ons nog te wachten staan zijn misschien niet altijd makkelijk, maar ik vertrouw erop dat de veranderingen verbeteringen zullen zijn.

Ik duik vandaag onder in prettige boeken, dagboeken, misschien een mooie sentimentele film op televisie, en ik wens jullie allemaal een goed veilig uiteinde, en dat 2012 al zijn beloftes waar mag maken.

Tot in het nieuwe jaar!

woensdag 28 december 2011

(27-12-’11) Grote schoonmaak


Het einde van het jaar is altijd een periode van terugkijken en overdenken, maar dit jaar meer dan anders. Er hangt iets in de lucht, al een tijdje zijn we bezig om onszelf en elkaar los te maken, te bevrijden van het verleden, en ons klaar te maken voor de toekomst. Wij als gezin, als moeder, zoon en zoon.

Was ik door omstandigheden in het nog niet eens zo verre verleden vooral bezig met de jongste zoon, op dit moment hebben de oudste en ik iets uit te werken. De huidige periode staat in het teken van de grote reflectie, op mijn leven, op ons leven, op het verleden en het heden, en soms kijk ik vooruit.
Bijna twee maanden geleden schreef ik mijn lieve oudste zoon een lange brief waarin ik terugkijk op ons als gezin toen we nog samen in een huis leefden. Ik bied hem mijn excuses aan voor steken die ik heb laten vallen als hoofd van het gezin, maar boven alles ontsla ik hem van de verantwoordelijkheid voor zijn broer en voor mij.
Mijn oudste zoon is een gevoelige serieuze man die zijn verantwoordelijkheid neemt. Als oudste zoon zonder vader moet hij onbewust de vaderrol over hebben willen nemen, zeker toen ik ziek werd, en in zijn ogen zwak. Ik heb me nooit echt gerealiseerd hoe zwaar hij zijn taak moet hebben opgevat en gevoeld, zeker toen zijn broertje ook nog eens de nodige heftigheid het gezin in bracht. De oudste is een zeer loyale broer die ondanks alle gekkigheid voor zijn broertje door het vuur gaat en als eerste klaar staat om waar nodig weer te ruimen.
In genoemde brief heb ik hem bevrijd van zijn verantwoordelijkheid voor ons. Ik heb hem uitgelegd dat zijn broer en ik, net als hij, ieder ons eigen pad moeten gaan en zelfs recht hebben op onze eigen fouten en ook onze eigen successen, net als hij.

Sinds die brief is er iets aan het veranderen. Mijn oudste zoon lijkt zich weer te openen, en er is een ontspanning, bevrijding over hem gekomen. Maar het verleden heeft zijn sporen nagelaten, bij hem net zo goed als bij mij en bij zijn broer.
Vorige week was er een laatste stuiptrekking in de vorm van een aantal zware telefonische gesprekken waarin hij zijn zorg over zijn broer uitsprak. Het was een knoop uit het verleden die nog ontward moest worden. Door deze gesprekken kon ik ook mijn eigen angst en pijn herleven en daardoor hopelijk loslaten.

Hoe wonderlijk is synchroniciteit. Op het moment dat het verleden los komt en de ballast gaat stromen, begint voor mijn oudste ook de materiële beloning voor al zijn harde werk te stromen. Vandaag kwam hij langs, helemaal in het nieuw gestoken. Wat een heerlijk gevoel. Samen met zijn broer deed hij boodschappen en bereidde hij een geweldig feestelijke derde kerstdagmaaltijd. Aandoenlijk hoe die twee zo samen bezig waren. Ik genoot.
Er wordt veel geheeld deze dagen, het is niet altijd makkelijk maar erg mooi.
We ronden onze periode als gezin af en bereiden ons voor op ieders eigen toekomst, waarin altijd ruimte en heel veel liefde voor elkaar blijft.

zondag 25 december 2011

(25-12-’11) Eind december

Het is de ochtend van de eerste kerstdag. Ik hoop dat iedereen het naar zijn zin heeft, zich veilig en geliefd voelt. Eigenlijk hoop ik dat iedere dag en voor iedereen. Ik moet bekennen dat kerstmis geen grote rol in mijn leven speelt. Er staat geen boom in huis, maar dat komt vooral omdat ik geen ruimte heb. Het huis is vol, op veel manieren. Een ding dat opvalt aan kerst is het vele eten. Nog steeds worden er karren vol eten ingeladen. Ik erger me er niet meer aan, en ik zal zeker niemand er om veroordelen, maar persoonlijk hou ik meer van de eenvoud, ook met kerstmis. Komt dat even goed uit met mijn budget…(grapje). Er zal wel een oorzakelijk verband zijn tussen mijn budget en mijn behoefte aan eenvoud…hmm, daar duik ik nog een keer dieper in. Niet nu.

Ik mis mijn lief, meer nog dan op andere dagen. Dat is iets dat december met me doet, het maakt me melancholiek en het doet me mijn lief missen. Net nu hoor ik bijzonder weinig van mijn lief. Hij is keihard aan het studeren, opdrachten aan het schrijven, etc. en dat alles naast zijn werk en vele familieverplichtingen. Hij heeft geen eigen internetverbinding en moet dus het huis uit om online te kunnen. De internetcafè’s zijn niet altijd fijne plekken om rond te hangen, weinig privacy. Je geheugenstick wordt gemakkelijk geïnfecteerd met een virus, bovendien moet je maar net ‘credit’ hebben. Ik kan thuis aan de computer wanneer ik maar wil, al is het midden in de nacht, en ik heb een vaste verbinding met een vast abonnement. Ook niet goedkoop maar ik voel het niet per keer dat ik online ga. Toch mopper ik weleens wanneer ik bijna een week niets heb gehoord. Zeker wanneer ik hier met allerlei zaken rondloop die ik zou willen bespreken, en het gevoel krijg dat de afstand te groot wordt wanneer de communicatie basaal wordt. Ik wil weten hoe het met hem gaat, wat hij meemaakt in zijn dagelijks leven en ik mis hem gewoon. Hij studeert zo hard om zijn zoon en mij straks een beter leven (materieel) te kunnen bieden, maar soms vergeet ik dat en dan vind ik dat alles van mijn kant moet komen. Zo ben ik net weer gestart met het invullen van een nieuwe visumaanvraag, de strijd rond het vorige visum zit nog vers in mijn geheugen. Wanneer ik weinig van mijn lief hoor denk ik soms heel even:’Ja, waar doe ik dit eigenlijk voor’. Onredelijk hè, ach ja.

Ondertussen zijn er hevige stormen in ons gezin. Heel existentieel, soms pijnlijk, soms mooi, uiteindelijk goed. Ging het eerst vooral tussen de jongste zoon en mij, plotseling is er een heel opvallende rol voor de oudste weggelegd. Ik probeer te begrijpen waar zijn houding vandaan komt, en soms lijkt het zelfs een machtstrijd tussen hem en mij, over het hoofd van de jongste. Bizar. Tegelijk sta ik te kijken van mijn veranderde houding, ik ga meer dan vroeger staan voor wie ik ben en waar ik in geloof. Of ik er een aardiger mens van word, betwijfel ik weleens. Het lijkt in ieder geval wel beter voor mijn gezondheid om mijn gedachten uit te spreken en niet alles maar te slikken voor de lieve vrede, de harmonie in en uit huis. Spannend dus.

Ook dat is eind december: een grote schoonmaak.

dinsdag 20 december 2011

(20-12-’11) Sommige dagen… update 1& 2

Ik voel de behoefte om terug te komen op mijn blog van gisteren. Nadat mijn (ex-) zakenpartner en ik per telefoon ons hart hadden gelucht, heb ik meteen haar naam van mijn sites verwijderd en haar telefoonnummers weggegooid, mede omdat ze haar naam en telefoonnummer niet graag verspreidt. Maar na enkele momenten van bezinning vond ik toch dat we wel erg raar en kinderlijk reageerden. Ik stuurde haar kort een ‘sorry-mailtje’, kennelijk had ik haar geraakt en dat was niet echt mijn bedoeling. Niet heel lang daarna ontving ik een ‘sorry-mailtje’ terug. Dat was leuk. Vandaag hebben we elkaar even gezien en gesproken. We besloten dat we elkaar te veel de moeite waard vinden om zo uit elkaar te gaan. Het is fijn om weer door een deur te kunnen gaan. De samenwerking hebben we voorlopig stopgezet. We zien wel over een tijdje of we misschien toch nog iets samen gaan doen.

Wat betreft de jongste: nadat de huisarts op vakantie bleek, ging het verhaal nog verder. Omdat hij al anderhalf jaar niet of nauwelijks een inkomen heeft, besloten we achter een eventuele uitkering aan te gaan. Om een lang verhaal kort te houden: We hebben de hele middag in vicieuze cirkels rondgedraaid, van UWV naar gemeente, naar Sociale Zaken van buurgemeente, naar Werkplein en weer terug en weer opnieuw. Ik moet bekennen dat ik mijzelf erg tegenkwam, bijna hysterisch werd ik van het UWV met name, De amorfe machine die allang niet meer goedgeolied is en niets van doen heeft met (mede-) menselijkheid. We kwamen niet door de muren van bureaucratie heen.
Wat een vervuilde energie komt er in huis wanneer je met dit soort dingen bezig bent. Ik ben eind van de middag een blokje om gegaan voor een frisse neus en even uitwaaien. Toen ik terugkwam heb ik kaarsen aangestoken, wierook gebrand en met mijn benjamin afgesproken dat we alles gewoon verder zouden laten rusten voor die dag. Dat lukte ook nog.

Vanochtend bedacht ik dat als het zo veel moeite kost, dat we dan kennelijk op de verkeerde weg zitten. Denkend aan zelfgenezing kwamen we uiteindelijk uit op een combinatie van
·         Neuro Linguistisch Programmeren,
·         Gezonde voeding, gezond waak/ slaapritme
·         Lekker skaten
·         Mediteren/ reflecteren
·         Gevoel voor humor

Dat is waar we ons nu eerst op richten en kijken hoe ver we nu komen, eigenlijk hoeft hij alleen maar een baantje te vinden dat echt bij hem past en waar hij zichzelf kan zijn. We moeten vooral problemen niet groter maken dan ze zijn. Uiteindelijk gaat het meeste hartstikke goed en zijn er heel wat mensen die hem zouden willen zijn. En toen belde een oude baas… ben benieuwd.

Update 2, 21-12-'11

Mijn schatje komt net thuis met de sleutels van zijn nieuwe huis en bedrijf. Zijn oude baas zou de zaak aan hem overdoen, maar hij zag in dat mijn benjamin niet gauw een lening zou krijgen dus nou mag hij de zaak hebben, gewoon hebben...
We zijn beiden beduusd.

maandag 19 december 2011

(19-12-’11) Sommige dagen…


Soms vraag je je af of je er goed aan hebt gedaan om überhaupt je bed uit te komen. Vandaag is zo’n dag. Het is nog redelijk vroeg in de ochtend, maar ik heb al een hevige discussie achter de rug met een vrouw die me zou helpen met de zakelijke kant van Humble™. Het leek een hartstikke leuk contact en de samenwerking stimuleerde me om een stapje verder te gaan dan ik uit mezelf zou doen. Ik vond het ook heerlijk om met haar te sparren. Maar de lol was van korte duur. Ik kreeg steeds minder reacties. Er speelde een hoop in haar privéleven dus daar had ik alle begrip voor. Op een gegeven moment hoorde ik niets meer en vanochtend schreef ik een mail met het voorstel om de zaak maar af te ronden en er een punt achter te zetten. En ja, ik zei haar eerlijk dat ik teleurgesteld was in de samenwerking.
Niet veel later ging de telefoon, en ijzige stem die me voor van alles en nog wat uitmaakte, en dat ze … Nou ja, je snapt het. Natuurlijk vind ik het rot voor haar wat ze allemaal meemaakt en ik heb alle begrip maar ik ben niet helderziend. Laat even weten dat er wat aan de hand is. Om me nu een stalker te noemen omdat ik gewoon informatieve mails blijf sturen en vanochtend probeerde te bellen, tsja. Kom op. Over dus, afgelopen, klaar. Sadder but wiser, zal ik maar zeggen.

Er zijn meer contacten die me storen op het moment. Ik kan niet overal diep op ingaan hier, maar soms ben je gewoon teleurgesteld in mensen die je in meer of mindere mate als vriend beschouwt. En als er zo een paar tegenvallers tegelijk zijn, dan vraag je je toch af. Zou IK misschien…? Zo moeilijk ben ik toch eigenlijk niet, is dat nou een gevolg van dat aan jezelf werken, grenzen leren stellen? En ben ik daar dan wel blij mee? Nou ja, dat soort dingen dus.

Terwijl eigenlijk ben ik rauw, heb ik verdriet en ben ik beetje bang of onzeker. Nadat mijn jongste weer een baan kwijtraakte nog voordat hij goed en wel was begonnen, gingen er wat balletjes aan het rollen. Mijn oudste was het weekend thuis en met zijn drieën hebben we een felle strijd gestreden. De strijd bracht ons zo vreselijk dicht bij elkaar, dat is prachtig. Maar er kwam zoveel oud zeer boven, angsten, onbegrip. Echt zwaar. Om een lang verhaal kort te houden en betrokkenen hun privacy toch nog wat te gunnen, zal ik niet verder uitweiden. We hadden besloten dat er vanochtend naar de huisarts zou worden gegaan om te kijken hoe we een stap verder kunnen komen. Een moeilijke beslissing, een soort erkennen dat er wellicht meer aan de hand is…etc. En toen bleek de huisarts op vakantie deze week. Fijn voor hem, alle recht van de wereld op vakantie, maar waarom juist nu?

En nu? Daar zitten we. Een beetje onwerkelijk, ontheemd. Plannen vallen stil, contacten verbreken, anderen zijn juist intenser dan ooit.
We zijn hard op weg naar 2012 met alle stormen in- en extern.

dinsdag 13 december 2011

(13-12-’11) Het is MIJN leven en MIJN lijf

Gisterochtend was ik voor controle bij mijn huisarts. Twee weken geleden was ik er ook en stelde toen voor om met rode klaver aan de gang te gaan in plaats van de hormoonzalf die me was voorgeschreven. (i.v.m. Lichen Sclerosis) Met vaseline en rode klaver heb ik een mooie zalf gemaakt en daarnaast zet ik thee van rode klaver waar ik ongeveer twee koppen per dag van neem. (zie column 20-11-‘11)

Het is een experiment, ook voor de dokter, vandaar dat ik nu voor controle had afgesproken. Ze bevestigde wat ik zelf al ervaarde: de huid is steviger, minder droog, beter doorbloed, en de witte, voor Lichen Sclerosis zo karakteristieke plekken zijn zo goed als verdwenen. Nou vind ik het laatste een wat erg snelle reactie na twee weken, maar ik ben blij. En trots. Bij het weggaan kreeg ik een complimentje van de dokter: Wat goed dat je dat zelf hebt ontdekt. Oh ja, ik had een paar dagen eerder net een artikel gezien over rode klaver en Lichen Sclerosis, dat heb ik meteen voor haar uitgeprint. Wie weet heeft een ander er ook iets aan. Ik ben trots op het feit dat ik zo af en toe genoeg naar mijn eigen lijf kan luisteren om te vinden wat ik nodig heb.

Vandaag was ik bij het UWV, ja alweer! Nu bij een arbeidsdeskundige. Het was een aardige man maar een vreselijk gesprek waar ik helemaal niets van snapte. Volgens het UWV kan ik weer hele dagen werken in het soort baan waar ik net ben uitgevallen. ..?!? Tijdens het gesprek raakte ik in paniek, wat??? Dit geloof je toch niet. Toen zei deze man bijna letterlijk:’Maar mevrouw, u kunt helemaal niet werken. Als u morgen gaat werken bent u overmorgen weer ziek thuis’. Maar toch, regels zijn regels. Twee uur later met volgejankte zakdoeken en veel schaamte ging ik beroerd naar huis.
Mijn jongste zoon hielp me om alles weer even te relativeren. Om een lang verhaal kort te houden; ik besluit dat ik niet langer het UWV en arboartsen etc. mijn leven wil laten vergallen. Het is MIJN leven, ik weet wat wel of niet goed voor me is. Ondanks het eeuwige gevecht tussen wat maatschappelijk gewenst is en wat voor mij persoonlijk gewenst is, doe ik uiteindelijk toch waar ik in geloof. Wat is er dus logischer dan het gevecht opzij te zetten en rechtstreeks te gaan doen waar ik voor sta, waar ik in geloof. Dat zal me een hoop vervuilde energie schelen.

Kijk, ik sta niet boven de wetten, maar ik wil niet meer dat mijn gezondheid, psychisch en fysiek, zo enorm wordt beïnvloed door deze anonieme amorfe instanties. Het is MIJN leven en ik ga mijn eigen pad. Niemand kan me meer tegenhouden, zeker niet mensen of instellingen die alles raar vinden wat ik doe of de keuzes die ik maak niet begrijpen. Zolang ik weet dat ik integer en zo oprecht mogelijk handel is het goed. Laat mij, laat mij mijn eigen gang maar gaan.

zondag 4 december 2011

(04-12-'11) Mooi doorzicht

Over het spoor bij Hilversum Noord, het Mediapark heb je tegenwoordig een loopbrug met dit fascinerende doorzicht:



dinsdag 29 november 2011

(29-11-’11) UWV arts

Vandaag had ik een gesprek met een UWV arts. Enkele weken geleden had ik een uren durend onderzoek bij een psycholoog en een psychiater en naar aanleiding van dit onderzoek had de UWV arts mij opgeroepen. Zelf had ik het gehele balletje aan het rollen gebracht omdat ik wilde weten waar ik zo zoetjesaan aan toe was.

Ik weet niet precies waarom, maar iedere keer wanneer ik een afspraak met een arbo arts, of het UWV of wat voor instantie dan ook heb, dan ben ik erg gespannen, bang voor wat er gaat gebeuren. Je bent ook zo afhankelijk van hen, hun beslissingen beïnvloeden een groot deel van je leven. Zo voelt het tenminste. Ik weet wel dat ik ze niet zoveel macht moet geven, maar ja, hoe doe je dat? Ik weet niet wat ik had gehoopt: 100% WAO? Dan had ik niet meer hoeven te werken en dat was gemakkelijk geweest. Maar 100% WAO wordt nauwelijks meer gegeven.

Er is nog niets definitief maar deze UWV arts zei dat ik wat hem betreft geen doorslaggevende beperking heb om te gaan werken. Het is jammer dat ik gespannen was tijdens het gesprek en dat het verhaal erg ingewikkeld was, daardoor ben ik niet helemaal zeker over wat hij uiteindelijk heeft gezegd en wat dat voor mij betekent. Hij gaat zijn advies doorgeven aan een arbeidsdeskundige die mij op zal roepen en dan bekijkt wat ik wel en niet kan, en voor hoeveel uren. Het kan nog wel even duren voor de arbeidsdeskundige tijd heeft, en volgens mij verandert er tot die tijd nog niets.

Vreemd genoeg ben ik opgelucht. Opgelucht dat ik niet ‘gek’ ben. Nadat de een me een dysthyme stoornis met depressieve episode toedacht en de ander een vermijdende persoonlijkheidsstoornis, ben ik blij dat ik vandaag toch normaal genoeg ben bevonden…Ik ben niet ongeschikt verklaard…Ik ben niet uitgerangeerd.

Het geeft me ruimte om met Humble™ verder te gaan. Wanneer ik 100% WAO zou krijgen, zou ik weinig ruimte hebben om serieus met Humble™ aan de gang te gaan.
Ik hoop wel dat ik nog een redelijk percentage WAO krijg omdat dat betekent dat ik geen volle week hoef te werken. Dat is nog afwachten.

Wat dit betekent voor mijn plannen om in Afrika te gaan wonen, dat weet ik nog niet. Ik wil so wie so werkplaatsonafhankelijk gaan werken zodat ik overal ter wereld kan werken, zolang ik maar online kan. Dat is natuurlijk een hele uitdaging, ook financieel. Aanvankelijk dacht ik om helemaal in Afrika te gaan wonen, maar de laatste tijd denk ik over de mogelijkheid om bijvoorbeeld zes maanden hier en zes maanden daar te wonen, en in de zomer mijn lief naar Nederland uit te nodigen. Daar hangt een prijskaartje aan natuurlijk.

Energetisch voelt het goed om niet 100% in de WAO te komen, het geeft ruimte en lucht en uitdagingen. Kortom, ben ik voorzichtig blij, of op zijn minst tevreden met de voorlopige uitslag?

maandag 28 november 2011

(29-11-’11) Zelfgenezing

Vandaag was ik bij de dokter. Mijn huisarts is ook homeopathisch arts en ik wilde even met hem overleggen of ik inderdaad Rode Klaver (zie vorige column) kan gebruiken als alternatief voor hormoonzalf. Maar dat terzijde.

Ik zag daar een oud exemplaar van het tijdschrift Ode liggen, van oktober 2010 om precies te zijn. Mijn oog viel op de voorkaft. Groot stond er: ‘LEES en GENEES: waarom het geschreven woord goed is voor lichaam en ziel’. Er stond ook nog een exclusief artikel in uit Paulo Coelho’s biografie. Dit ging over een tijd waarin deze werd opgenomen in een psychiatrische kliniek.
Een brutaal mens heeft de halve wereld, en ik vroeg of ik het tijdschrift even mocht lenen om het aan het einde van de middag weer terug te brengen. Ik woon om de hoek dus dat was geen probleem.

Halverwege het tijdschrift kwam ik een column tegen met als titel: ‘Vastleggen wordt loslaten.’ Subtitel was: ‘Onze geest geneest wanneer we het allemaal van ons afschrijven.’ Geschreven door David Servan- Schreiber. Het artikel begint met de vraag: ‘Heeft uw arts u ooit gevraagd de ergste dag van uw leven te beschrijven?’.
Dit was het moment dat ik in de schrijver geïnteresseerd raakte, en mijn onvolprezen vriend(-in) Google inschakelde. Een van de links die ik kreeg was naar een andere uitgave van hetzelfde tijdschrift Ode. ‘Het instinct om te helen.’
Ik was en ben onder de indruk van wat ik las. Het is voor mij te vroeg om precies aan te geven wat mij het meeste raakt in de woorden van David Servan- Schreiber, maar ik haal hieronder enkele citaten van hem aan. Mijn excuses dat ik niets uitleg, vandaag word er zelfwerkzaamheid van jou als lezer gevraagd. Ik had vanochtend een ingrijpend gesprek met mijn jongste zoon, en deze citaten sluiten aan bij het knijpen van de ziel dat wij vanochtend deden. Morgen heb ik een spannend gesprek met een UWVarts, en dat is voor mij altijd een stressvol moment waarin ik mijzelf tegenkom, en waarbij voor mij veel om zelfgenezing draait. Ik plaats hierbij een link naar het artikel zodat je het in zijn geheel kunt lezen, als je dat wilt. Ik heb enkele mij aansprekende zinnen uit hun context gehaald. Toch ben ik zo vrij om aan te nemen dat jij het ook boeiend vindt.

http://nl.odemagazine.com/doc/0088/Het-instinct-om-te-helen/

Servan-Schreiber: ‘Er is een voortdurende wisselwerking tussen het hart en de hersenen. Uit onderzoek is gebleken dat een coherent hartritme in staat is om het emotionele brein tot rust te brengen. Wanneer je hart op een gezonde manier klopt, kun je stress, depressiviteit, spanning en andere geestelijke aandoeningen genezen.’
Servan-Schreiber: ‘De reden waarom je dat niet voor elkaar krijgt met psychoanalyses en praatsessies, is dat deze niet rechtsreeks tot de emotionele hersenen spreken, maar tegen de neo-cortex, het analyserende deel van de hersenen. Maar dat is niet waar angsten, spanningen en onverwerkte trauma’s liggen opgeslagen. Die liggen, net als de instinctieve, natuurlijke vermogens van het lichaam en de geest om te helen, opgeslagen in de emotionele hersenen.

Servan-Schreiber: ‘De eenvoudigste en snelste manier voor het lichaam om coherentie tussen hart en hersenen te bewerkstelligen, is positieve gevoelens te hebben. Als er een pil zou bestaan met hetzelfde effect, dan zou dat een wonderpil zijn.’
Emoties zijn sneller en krachtiger dan gedachten. En dat het hart – wanneer het om ziekte en gezondheid gaat – belangrijker is dan de hersenen. Positief denken met je hersenen is zinvol, maar positief voelen vanuit je hart geeft een geweldige impuls aan de gezondheid en aan effectief en creatief functioneren.’

De regeerperiode van de “experts” is voorbij. Steeds meer mensen zullen hun gezondheid in eigen hand nemen en zelf – op basis van informatie die zij via het internet krijgen – beslissen welke remedies zij nemen.’
Er is één remedie in omloop, die misschien wel het krachtigst is van allemaal. Hij eindigt zijn boek er ook mee: liefde.
Niets, zo blijkt uit onderzoek, is zo vitaal voor ons gevoel van welbevinden als het gevoel van verbondenheid, van te worden geliefd en lief te hebben, van ons deel te voelen van een groter geheel. Ook in dit opzicht slaan veel van de hedendaagse psychologische therapieën de plank mis. Servan-Schreiber: ‘Er is een wereldwijde trend die sterk is gericht op het “zelf”. Het draait allemaal om zaken als persoonlijke groei, zelfontwikkeling, autonomie, onafhankelijkheid, individuele vrijheid en zelfexpressie. Heel mooi natuurlijk, maar de prijs die we ervoor betalen, is vaak een brandend gevoel van eenzaamheid, van isolatie en van verlies aan betekenis en zingeving.’

David Servan-Schreiber: Uw brein als medicijn, www.instincttoheal.org

maandag 21 november 2011

(20-11-'11) Rode Klaver

Wie hier vaker komt kan zich misschien herinneren dat ik in het najaar van 2010 na enig aandringen hier en daar er achter ben gekomen dat ik lijdt aan Lichen Sclerosus, dit is een zeer vervelende huidaandoening van de vulva, mijn edele delen ofwel schaamstreek. In uitzonderlijke gevallen kunnen de woekerende cellen kwaadaardig worden. De een heeft meer last van deze kwaal dan de ander, en het kan op het ene moment meer last geven dan op andere momenten. Ik heb de pech dat ik de laatste tijd veel last heb. Ik zal niet in details treden maar zitten, fietsen, zelfs lopen kan heel vervelend zijn, je snapt dat er dan niet zoveel overblijft.

Ik vind het niet leuk om hierover te praten, het gaat uiteindelijk om private delen. Aan de andere kant lopen er heel wat mensen, vooral vrouwen rond die onnodig lijden omdat er niet makkelijk over wordt gesproken. Het is niet zielig ofzo, het is gewoon een feit waar mee moet worden gedeald. Bovendien: waarom noemen we schaamstreek niet gewoon trotsstreek, hoezo schamen!

Het is een aandoening die niet kan genezen en je moet in principe de rest van je leven onder controle blijven, omdat het zoals gezegd kwaadaardig kan worden, en omdat er akelige vergroeïngen kunnen optreden. Dat maakt het psychisch zwaar. Stress is een grote tricker van Lichen Sclerosus... Daar is hij weer die stress, die langdurige en overmatige stress die een lichaam na verloop van tijd zo verwoest.
Bijna iedereen met L.S. krijgt van de specialist hormoonzalf voorgeschreven. Met een bepaalde regelmaat moet je hormoonzalf op de aangetaste delen smeren, maar... bijwerkingen van die zalf zijn onder andere dat je huid dun en kwetsbaar wordt. Inderdaad, daar neem je de zalf juist voor!

Wat mij opvalt is dat ik toen ik nog niet wist dat ik L/S. had veel minder last had dan nadat ik het wist. Ben ik zo'n ingebeelde zieke, die zich allerlei symptomen inbeeldt? Feit is dat ik sinds ik de diagnose kreeg met hormoonzalf heb lopen worstelen. Aanvankelijk leek het beter te gaan, maar op het moment weet ik echt niet waar ik meer last van heb: het middel of de kwaal.

Nou, dat was een lange inleiding om te komen tot Rode Klaver.

Ik ging op zoek naar een alternatief voor de hormoonzalf en via veel omzwervingen kwam ik uit bij Soja en Rode Klaver. Soja is wat omstreden, dus zocht ik verder naar Rode Klaver en ik was onder de indruk van alle goede eigenschappen die men Rode Klaver toedicht.

Eigenschappen: bloedreinigend , ontsmettend, slijmoplossend, weerstand-verhogend, cholesterol verlagend.
Rode klaver kan zowel inwendig als uitwendig worden gebruikt.Het is in het bijzonder nuttig bij herstel van een virusinfectie, en dan zeker als hoesten of slijm een symptoom is.
Een thee van klaver bloemen is uitwendig nuttig tegen huidcondities als eczeem.
Inwendig wordt Rode Klaver voor hoesten en diarrhee gebruikt, maar ook als bloed-
reiniger etc.
Ook heeft Rode Klaver een kalmerende werking en kan het hulpvol zijn bij de
behandeling van melanomen. 
Uitwendig gebruik: huidinfectie, eczeem, psoriasis, (bad), mondontsteking (spoelen), keelontsteking (gorgelen). Goed te gebruiken in zalf en/of créme!
Inwendig gebruik: bronchitis, hoest, heesheid, overgangsklachten (opvliegers), pijnlijke borsten tijdens menstruatie, astma, oedeem


Kortom, ik zag genoeg reden om aan de Rode Klaver te gaan. Ik ging op zoek via Google. Mijn verse  Humblecollega Yumi ging ook overstag omdat kauwen op de bloemblaadjes de trek in een sigaret zou verminderen... Enthousiast bestelden we allebei 1 kg Rode Klaver.

 








Tot mijn grote schrik bleek twee kilo Rode Klaver extreem veel. Yumi en ik kunnen beide tot het einde der tijden Rode Klaver thee  maken, drinken, - zalf maken, bloemetjes kauwen etc. Wat een stunt! Als een volleerde wietkweker heb ik de kruiden in hanteerbare porties verdeeld in kleinere zakjes.

Mocht je ook een beetje willen, laat het maar horen. Er is genoeg.

zondag 20 november 2011

(20-11-'11) Ben realistisch! Okee!

Het is koud, vochtig en mistig. Een dag waarop je normaal gesproken lekker binnen blijft, met de kachel hoog. Ik niet, vandaag besloot ik dat ik een eindje wilde lopen, en dus ging ik lopend naar Hilversum waar ik met mijn moeder en mijn broertje koffie wilde drinken.
Via routenet had ik berekend dat de afstand ongeveer zes kilometer is en dat ik ongeveer een uur erover zou doen. Ruim op tijd vertrok ik. Wat een helse tocht leek te worden, bleek een mooi sprookje...


 Een fontein ging helemaal op in de omgeving. Gefascineerd stond ik erbij en keek ik er naar. Gelukkig heb ik altijd mijn cameraatje bij me en kon ik het beeld vastleggen. Surrealistisch, als een fontein van ijs of van glas.


Vrolijk liep ik verder, aan het begin van de tocht was het heel stil op de weg. Door de mist voelde het alsof ik naar het einde van de wereld liep, en ik vroeg me af of de wereld misschien toch plat was, en of ik er voorbij het bordje 'verboden in te rijden' vanaf zou vallen. Tot mijn verbazing zag ik af en toe een auto heel dapper het einde van de wereld inrijden, wat een lef. Nog verbazender was het dat er een enkele auto terug kwam. Zouden ze spijt hebben gehad en zijn omgedraaid.












Ik liep weer verder en naderde een ecologische brug, zal ik maar zeggen. Een brug over de weg voor de dieren zodat ze veilig van de ene naar de andere kant kunnen lopen. De pijlers van de brug zagen er uit als een modern kunstwerk met grote stenen in een ijzeren hekwerk. Dit deed me denken aan bepaalde vormen van autochtone architectuur, zelfbouw, waar bij de makers de ruimte tussen twee wandjes opvullen met natuurlijke materialen. Het zag er mooi uit.

Inmiddels werd het steeds drukker op de weg waar ik liep, hij veranderde van een sprookjesweg in een grote autoweg. Prompt begon ik de vochtige kou te voelen, maar gelukkig was ik bijna op de plaats van bestemming aangekomen. Vlak voordat ik een woonwijk in zou gaan zag ik nog een mysterieus water in de diepte naast het talud liggen.



Met moeite maakte ik me los uit mijn droom, mijn mistige droom, en ik ging weer verder de realiteit in...
Ik had tot veler verbazing genoten van mijn meditatieve ontdekkingstochtachtige wandeling. Bovendien was ik trots dat ik na al die tijd van extreme moeheid in staat was tot deze tocht.

Terug wilde ik de trein nemen, maar die reed helemaal niet. Tja, toen stond ik even gek te kijken, wat nu, weer lopend terug? Hm, nee, genoeg is genoeg. Opeens kwam er een luxe touringcarbus langs die mij, en een paar anderen, weer terug naar huis bracht.

zondag 13 november 2011

(12-11-’11) Starseeds

Al honderd jaar worstel ik met… ja, met wat? Met mezelf, vooral, denk ik. Voor zover ik mij kan herinneren voel ik mij een buitenstaander, iemand die de spelregels niet snapt. Natuurlijk heb ik altijd mijn stinkende best gedaan om als volwaardig burger mee te draaien in deze samenleving. Pas sinds kort besef ik dat er constant een enorm gevecht in mij woedt. Ik ben een mens dat naar eer en geweten wil leven. Ik wil het goede doen en zijn, en ik wil het goede voor mijn kinderen, en voor iedereen eigenlijk. Toch is er steeds iets dat mij tegenhoudt om gewoon een negen tot vijf baan te hebben en te houden, ik heb het echt geprobeerd. Gewoon omdat de huur moest worden betaald en monden moesten worden gevoed. Ik voelde me vaak in een mij wezensvreemde omgeving en niemand zag, ook ikzelf niet, hoezeer ik huilde van binnen. Het is niet verwonderlijk dat ik uitviel.

Ik ben ondanks de jarenlange innerlijke strijd, uiteindelijk toch mijn eigen weg gegaan. Ik heb mijn kinderen mijn normen en waarden overgedragen, tegen de heersende regels in, vooral wat betreft het kiezen van een economisch verantwoorde studie en baan. ‘Ga stralen!’ en ‘Volg je passie!’. De keerzijde blijkt dat we alle drie (nog) zonder een redelijk inkomen zitten.

In het hersteltraject dat ik volg zitten gesprekken met een coach. Een vrouw waar ik graag mee sprak. Sprak, ja. Afgelopen week had ik een heel zware sessie. Het gesprek raakte de essentie van mijn bestaan. Op een gegeven moment voelde ik me beoordeeld als een verwende prinses op de erwt: ‘Ja hoor, leuk werk wil iedereen wel”. En ‘Je moet wel realistisch blijven hoor.’ ‘Zet je kind maar op straat, je helpt hem er niet mee door hem steeds op te vangen.’ Ik ging naar huis en maakte ruzie na ruzie met mijn schatje. Ik moest het toch voor mezelf opnemen…Ondertussen voelde ik me letterlijk (en fysiek) verscheurd, het klopte niet.

Dat ging een paar dagen door tot ik op een ochtend op het internet op een site stuitte over Starseeds, Sterrenzaad. ‘Starseeds komen gedurende hun leven achter de ware aard van hun levenspad, als ze daar steeds meer signalen over opvangen die hun hierop wijzen.’ Ik keek naar de signalen en ik grote dikke tranen rolden over mijn wangen. Herkenning en erkenning! Alle signalen, een voor een, gaven herkenning. Hoewel het zeker niet de eerste keer is dat ik ze zag, drong het zo diep tot me door dat het nu de allerhoogste tijd is om te accepteren die ik ben, en afscheid te nemen van het idee dat ik nog langer zo ongelooflijk mijn best moet doen om te passen in een doorsneebaan.

Hoe gelukkig ben ik niet met mijn Humbles™. Humble™ heeft alles in zich dat voor mij belangrijk is. Hij geeft licht en liefde door, en gelooft in het goede. Ieder mens is zijn broer en/ of zus, en hij vindt het belangrijk dat mensen voor elkaar zorgen. Geen wonder dat hulpverleners hier geen raad mee weten, zeker wanneer ik ook nog zover ga dat ik van de Pleiaden kom en met een boodschap hier ben. Dat zeg ik natuurlijk niet hardop want voor ik het weet wordt het een gedwongen opname, haha. Maar verdomme, ik verloochen mezelf zo voortdurend.

Ik weet niet helemaal of ik het volhoud, maar ik besef nu heel goed hoe belangrijk het is om mezelf te accepteren zoals ik ben…Met heel mijn hart en ziel wil ik zijn die ik ben. Eindelijk.




woensdag 9 november 2011

(08-11-’11) Een heus bedrijf

Wie mijn verhalen een beetje volgt weet dat ik de laatste maanden hard werk aan het concept Humble™. Hij krijgt steeds meer vorm en ik ontvang veel enthousiaste reacties. In het begin waren het enkel tekeningetjes, ook heel leuk maar er ontbrak iets. Zoals ik in de column Beeld en tekst al aangaf, kreeg ik reacties als: ’Je moet een verhaal bij Humble™ brengen, dan wordt hij echt interessant’, aldus mijn oudste zoon. ‘ Leuk, die Humble™, maar wat is het nou precies? ‘, vroeg een oud-collega.

‘Wat ga je er mee doen, met die Humble™?’ was een andere vraag die ik kreeg. Op de een of andere manier heb ik met Humble™ iets in handen, dat beklijft en dat groeit en groeit en steviger wordt. Het figuurtje fascineert me.
Ik ontving de afgelopen dagen een aantal mails van een schrijfcoach waarin hij onder andere vraagt waar jij nou goed in bent, wat is jouw sterke punt. Wat maakt jou uniek, anders dan anderen. Een van de dingen die ik vaak hoor is dat ik veel warmte en liefde uitstraal. Dit is tevens iets dat mijn mannen uitdragen, de onvoorwaardelijke liefde. Wat kan dus beter de basis van het verhaal van Humble™ zijn dan het uitdragen van licht en onvoorwaardelijke liefde. Daarbij komt zijn naam: Humble™. Nederigheid, soberheid, eenvoud, dat is waar Humble™ voor staat.
En zo kreeg Humble™ betekenis, hij kreeg een verhaal, en zelfs een missie maar wel met een glimlach.

Ik maakte eerst een website in het Engels, omdat ik me richt op een internationale toekomst. Langzaam kwam de wens om met iemand samen te werken die goed kon verkopen. Ik kan een heleboel, maar verkopen, zeker van eigen werk, nee, daar ben ik geen held in. Om een lang verhaal kort te houden; ik ben iemand tegengekomen die me graag wil helpen met het commercieel opzetten van Humble™. We zijn in sneltreinvaart een kerstkaartenproject gestart en het blijkt te lopen als een gek. We staan nog aan de start maar het ziet er veelbelovend uit. Ik maakte dus ook nog een site in het Nederlands.

Maar nu… Er zijn visitekaartjes nodig. Wat voor functie schrijf je daarop? Creative director voor mij en Sales executive voor haar. Ho ho ho, ga ik nu niet de verkeerde weg in, kwam ik niet net uit dat zakenleven met zijn blablabla? Ik wil geld verdienen en dan moet je zakelijk zijn, commercieel. ‘Je verkoopt niet direct je ziel hoor mam, wanneer je je creative director noemt’, zegt mijn jongste zoon.
Hoe verdeel je de taken binnen een bedrijf dat nog niet eens een bedrijf is? Heel belangrijk, hoe verdeel je de inkomsten? Humble™ is mijn geesteskind, mijn creatief eigendom. Ik heb hem zelfs geregistreerd bij de Belastingdienst via een Onderhandse Akte. Hoe kun je op een nederige, bescheiden manier winst maken?
Hm, het gaat wel hard opeens.

vrijdag 4 november 2011

(04-11-'11) Hoopvol

Iedereen kent wel dat gevoel dat alles tegen zit, en dat er geen hoop meer is dat het ooit nog beter wordt...
Voor iedereen die zich momenteel zo voelt is hier dit filmpje.

     

En jawel, alsof er niets aan de hand was ...

maandag 31 oktober 2011

(oorspronkelijk 23-10-'11) Beeld en tekst

Toen ik nog op de kunstacademie zat kon het echt niet. Een beeld moest voor zich spreken. Geen uitleg bij een schilderij, geen begeleidende tekst, niets. Ik heb mezelf daardoor aangeleerd om geen teksten bij afbeeldingen te maken, hoewel ik dat eigenlijk graag deed. En nu! Nu willen mensen weer een verhaal horen. Het verhaal achter het beeld. Mensen willen niet alleen kijken, nee, ze willen beleven. 

Steeds vaker krijg ik de vraag bij een tekening, een schilderij: Ja, maar wat is het? Wat betekent het? Ik vind dat verwarrend want waarom zou ik nog een schilderij maken als ik het ook moet beschrijven? Waar is de fantasie van de kijker? Langzaam begin ik door te krijgen dat beeld en tekst elkaar kunnen aanvullen. In de tekst vertel je niet wat er op het plaatje staat, maar je vertelt het achterliggende verhaal.

In mijn werk kwam ik hetzelfde tegen. We vroegen een aantal mensen om hun dagelijks leven door middel van fotografie in beeld te brengen. In het begin vroegen we alleen foto’s maar gaandeweg bleek dat we toch iets misten, daarna zijn we tekst bij de foto’s gaan vragen. Ik zal een voorbeeld geven:

1. Zonder tekst
2. Dit is een kopje koffie
3. Ik breng mijn lief graag een kopje koffie in de morgen, wanneer hij er niet is smaakt de koffie niet hetzelfde.




Je ziet meteen dat bij het derde voorbeeld het beeld meer gaat leven. Wat betekent dit nu voor mijn vrije werk: Mijn schilderijen en mijn nieuwste project, de Humble™?  Mijn oudste zoon is de eerste die me er op wijst dat ik een verhaal moet vertellen, niet alleen een beeld geven. Mensen willen iets beleven en niet alleen kijken. Ik moet bekennen dat het even duurde voordat zijn opmerkingen echt doordrongen, maar inmiddels heb ik bij al mijn schilderijen een tekst gemaakt, een sfeerbeeld. Ik merk direct dat de schilderijen meer gaan leven door de teksten erbij. Ik heb een Pdf_Ebook ervan gemaakt dat is te downloaden via http://www.saskia-angenent.nl/actueel.html

Ik ben nu druk met mijn Humbles™, en ik loop daar tegen hetzelfde aan. Op de nieuwe site van de Humbles™ heb ik weinig tekst maar veel plaatjes neergezet. Het ziet er leuk uit maar toch krijg ik af en toe de vraag: Wat is Humble™? Ik realiseer me nu dat het verhaal ontbreekt. Wie of wat is Humble™, wat betekent hij, waar staat hij voor? Daarom ben ik nu bezig met het verhaal achter Humble™ uit te werken, en zo gauw ik het klaar heb zal ik de hele website aanpassen. Humble™ komt dan nog meer tot leven. Heb nog even geduld, hou de website in de gaten: http://landofthehumble.blogspot.com (Engelstalig)

(oorspronkelijk 10-10-'11) Onze grootste angst

Onze Grootste Angst
Door Marianne Williamson

Onze grootste angst is niet dat we onvolmaakt zijn.
Onze grootste angst is dat we mateloos krachtig zijn.

Het is ons licht, niet onze schaduw
Die ons het meest beangstigt.

We vragen ons af
Wie ben ik om briljant, prachtig, talentvol, fantastisch te zijn?
Maar, wie ben jij om dat niet te zijn?
Je bent een kind van God.

Je onbelangrijk voordoen bewijst de wereld geen dienst.
Er is niets verlichts aan jezelf klein te maken zodat andere mensen zich niet onzeker zullen voelen.
Wij zijn allemaal bedoeld om te stralen, als kinderen.
We zijn geboren om de glorie van God,
Die in ons is, uit te dragen.

Die is niet alleen maar in sommigen van ons;
Die is in iedereen!
En als wij ons eigen licht laten stralen, nodigen we andere mensen uit om hetzelfde te doen.

Als wij van onze angst bevrijd zijn, bevrijdt onze aanwezigheid vanzelf de mensen om ons heen.
 Our deepest Fear
By Marianne Williamson

Our deepest fear is not that we are inadequate.
Our deepest fear is that we are powerful beyond measure.

It is our light, not our darkness that most frightens us.

We ask ourselves,
Who am I to be brilliant, gorgeous, talented, fabulous?
Actually, who are you not to be?
You are a child of God.

Your playing small does not serve the world.
There is nothing enlightened about shrinking so that other people won't feel insecure around you.
We are all meant to shine, as children do.
We were born to make manifest the glory of God that is within us.

It's not just in some of us; it's in everyone.
And as we let our own light shine, we unconsciously give other people permission to do the same.

As we are liberated from our own fear, our presence automatically liberates others.

(oorspronkelijk 01-10-'11) Blauwe Roos









Hoewel Blauwe Rozen extreem zeldzaam zijn, volgens sommigen bestaan ze zelfs helemaal niet, herinner ik me net dat we er al jaren een in huis hebben. Ik wist het!!!

(oorspronkelijk 30-09-'11) Marketing 2.0

Okee, het idee is er. De Humble™ in dit geval. Ik ben helemaal verliefd op de Humble™ en wil hem aan de wijde wereld presenteren. Maar hoe?

Ik begin met het zoeken naar printmogelijkheden. Een uitgever van kaarten en posters die Humble™ in het bestand wil opnemen, de distributie gaat dan via de kanalen van de uitgever. Lijkt mooi toch. Maar we leven in 2011. Er zijn zoveel meer mogelijkheden, dus zoek ik verder.

Maak een filmpje voor op youtube! Dat lijkt me een goed idee, ik moet er nog wel even over nadenken want hoe maak je een filmpje van platte plaatjes die geen verhaal vormen. Ga ik een verhaaltje maken met de Humbles™, zodat ik een boekachtig iets ga publiceren, of maak ik animaties van de Humble™. De basis is dan één plaatje dat ik ga laten bewegen. Een andere mogelijkheid is om een app te maken van Humble™. Je hoort iedereen in de weer met apps, Een app is een stukje software, een applicatie, dat je op je mobiel kunt installeren en bekijken. Dat lijkt me wel wat. Ik ben alleen een van de laatste der Mohikanen die een mobiel zonder internet heeft en ik heb nog geen idee hoe je een app maakt of laat maken. Tijdens mijn zoektocht op het wereldwijde web kom ik zoveel informatie tegen dat ik niet meer weet waar ik moet beginnen. Ik kan ook een e-book maken over of met Humble™. Hier geldt hetzelfde, ik heb nooit eerder een e-book gemaakt en ik zoek informatie tot ik er bij neerval. Onderweg kom ik vreselijk interessante informatie tegen over nieuwe manieren van geld verdienen. Het is zo veel informatie dat het me letterlijk duizelt.

Zoals ik de laatste tijd heb geleerd, hoef ik niet alles zelf te doen. Waarom zoek ik niet een marketingstudent die de lancering van de Humble™ als studieopdracht wil doen. Weer Google ik naar mogelijkheden. Het eerste dat me opvalt, is dat er veel vraag is naar studenten met kennis van en ervaring met de nieuwe media, maar er is bijna geen aanbod. Betekent dit dat marketingstudenten zich nog steeds bezighouden met de ouderwetse marketinginstrumenten als Powerpoint-presentaties en dergelijke. Dat zal toch niet.

Om een lang verhaal kort te maken: ik zal nog meer informatie moeten bekijken voordat ik weet wat voor Humble™ en mij, binnen redelijke tijd, haalbaar is. Tot die tijd laat ik een aantal items ouderwets drukken om als promotiemateriaal te gebruiken. Nou ja, ouderwets drukken, misschien is dit marketing 1.5. Ouderwets drukwerk maar wel ‘printing on demand’ via het internet.

Ik ben op de goede weg. De komende tijd duik ik onder in alle informatie en ga ik proberen een keuze te maken. Mijn gedachten gaan vooral in de richting van een app en een e-book, maar daar moet ik nog veel over lezen voordat ik het zelf kan doen. Ik hou je op de hoogte.

(oorspronkelijk 25-09-'11) Zondagochtend


Het is zondagochtend. Ik kom mijn slaapkamer uit en kijk naar rechts: allebei de slaapkamerdeuren zijn dicht. Dat is lang geleden. De jongste zoon logeert inmiddels alweer een maand of wat thuis, totdat…enzovoort. De oudste zoon woont op zichzelf, totdat… enzovoort. Het is lang geleden dat hij een heel weekend thuis was, ‘thuis’ als bij mij bedoel ik dan. Het heeft iets vredigs, die grote slapende en snurkende mannen weer even thuis. De zon schijnt en het is nog heel stil buiten. Het belooft een prachtige dag te worden.

De oudste zoon werkt ongelooflijk hard en aan ongelooflijk mooie dingen. Hij is erg gelukkig met zijn werk, maar zoals iedereen die zijn eigen pad gaat, komt hij ook hele moeilijke situaties tegen. Wanneer je dag en nacht werkt en financieel het resultaat nog niet in handen hebt, wordt de druk soms wel erg groot. Ik vind het aandoenlijk dat hij een weekendje in het ouderlijk huis komt bijtanken. Hij speelt weer ouderwets een computerspel, urenlang, met zijn broertje. De was wordt voor hem gedaan, en ontbijtje, lunch en diner staan ook zomaar(…) voor hem klaar. En eindelijk, na maanden lijkt het me, bereiken we elkaar weer. Emotioneel door alle stress en hobbels op zijn werkpad, kunnen we elkaar weer even aanraken. Ik ben aangedaan want ik herken hem weer, en ik hou ontzettend van hem.

De jongste zoon, werkt op zijn eigen manier keihard om zijn werkplek te vinden. Opeens lijkt alles samen te komen en moet hij straks nog kiezen uit verschillende mogelijkheden. Een heerlijk gevoel, en hij straalt. Tja, financieel zit er nog weinig schot in… Hij is erg gelukkig met zijn werk, maar zoals iedereen die zijn eigen pad gaat, komt hij ook hele moeilijke situaties tegen.

Beide zoons zijn momenteel erg gelukkig in de liefde, wat een rijkdom.


En ik? Ha, ja, ik ben momenteel erg gelukkig in de liefde. Grenzeloos getrouwd, ik ben erg gelukkig met mijn lief, maar zoals iedereen die zijn eigen pad gaat, komen ook mijn lief en ik moeilijke situaties tegen. Een prachtige zomer waarin we zes weken samen konden zijn in Nederland, het was geweldig. En nu zijn we weer ieder in ons eigen land, dat is niet altijd leuk. Daarnaast begin ik op werkgebied mijn eigen pad te vinden, en door mijn toegenomen zelfvertrouwen, en vertrouwen in het universum, durf ik eindelijk, zij het nog heel voorzichtig, mijn pad te gaan. Ik word erg gelukkig van dit werk, maar zoals iedereen die zijn eigen pad gaat, kom ik ook moeilijke situaties tegen. Hoe start ik mijn werk op? Ik heb een prachtig instrument in handen, maar ben nog aan het zoeken naar de te bewandelen weg. Wanneer je eigen baas bent zijn de mogelijkheden ongekend en is de hemel inderdaad de enige grens. Wat een uitdaging, heerlijk.

Ik ben nu op een punt gekomen waarop ik probeer niet meer bang te zijn voor de dingen die nog komen, maar ik probeer me te sterken vanuit de onvoorwaardelijke liefde. Zij is het soort liefde dat de beste intenties en wensen heeft voor alle wezens in het universum, en dat je geliefde de volledige onvoorwaardelijke ruimte en vrijheid biedt om zichzelf te kunnen zijn.

Het is zondagochtend, en de zon schijnt veelbelovend.

(oorspronkelijk 21-09-'11) Over Humble™


Humble™ zag voor het eerst het levenslicht toen een vriendin van me in juni 2011 een jubileum vierde en daarvoor een bijzonder cadeautje moest worden gemaakt. In beeld en tekst gaf ik haar levensverhaal weer en liet dat drukken als een fotoboekje. Ik kreeg de smaak te pakken en raakte langzaamaan verknocht aan het figuurtje.

Waarom Humble™? Volgens het woordenboek betekent Humble: nederig, bescheiden, eenvoud. Overeenkomstig de basisgedachte in Sufisme: Nederigheid, soberheid, maar ook het beste uit jezelf halen. Dat spreekt me aan. Een verhaaltje, een grap, een statement laten zien met zo weinig mogelijk opsmuk. Terug naar basics. Ik probeerde wat mijn Humbles™ allemaal konden uitdrukken, en ik moet zeggen, ze hebben veel zeggingskracht.

Hou ze in de gaten, want ze komen er aan. En jij bent een van de eersten die ze heeft gezien.


*De voorloper van de Humble™ stamt uit 1996. Ik werkte toen aan een lespakket voor basisscholen en daar zie je de eerste, wat later werd genoemd, Humble™. Naast het schrijven van de tekst, tekende ik de figuurtjes en een DTP-er werkte ze digitaal uit. (Dit was voor mij overigens aanleiding om zelf te leren werken met grafische programma’s). Daarna heb ik met de latere Humbles™ 15 jaar lang niets gedaan en niet aangedacht, tot ik het cadeautje voor mijn vriendin maakte.

Hieronder zie je een voorloper van de Humbles™:



1996







Zie link onderaan rechts op dit blog.

(oorspronkelijk 17-09-'11) Gedicht/ Poem

Soms als ik je op een foto zie
Herken ik je niet
Wanneer we samen zijn
Zie ik alleen je ziel
Zoals jij mijn ziel ziet
Daardoor kunnen we samen zijn
Ieder in een ander deel van de wereld
Ruimte en tijd bestaan niet
Licht en liefde delen we overal

Toch doe ik af en toe een stapje terug
En dan mis ik je
Ik mis de prachtige mens die jij bent
Ik mis de armen om me heen
Die me zeggen
Je bent veilig, je bent thuis

Ik doe een poging
En blaas een zuchtje wind
Ter verkoeling en als streling
Naar jouw deel van de wereld
Voel je dat?




Sometimes when I see you in a Photograph
I don’t recognize you…
When we are together
I see only your Soul
Just as you see my Soul
That’s how we can be together
Each in a different part of the World
Time and Space no longer exist
Light and Love we share wherever we are

Yet I step a little back at times
nd I miss you then
I miss the beautiful Person you are
I miss the arms around me
Telling me
You are safe, You are at home

I make an attempt
And blow a soft little breeze
To cool you and caress you
Towards your part of the World
Can you feel it?