zondag 21 augustus 2011

(C21-08-‘11) Ont-moeten

Natuurlijk wilde ik hem niets opdringen, mijn oudste zoon. Mijn jongste zoon heeft mijn lief meer dan omarmd inmiddels, inderdaad als tweelingbroer en zelfs soms stiekem als een lang gezochte vader. Mijn oudste is druk met zijn werk, constant druk. Ik vond het toch jammer wanneer hij mijn lief niet echt zou leren kennen. Ze hebben elkaar enkele keren kort ontmoet maar er was nog geen echte gedachtewisseling geweest en ik vond het jammer wanneer deze kans voor hem voorbij zou gaan.

Wanneer Mohammed niet naar de berg kan komen moet de berg maar naar Mohammed gaan. Zodoende belde ik mijn oudste of mijn lief en ik vandaag bij hem langs konden komen.

Zo gezegd zo gedaan en we spraken af op het station van zijn woonplaats en liepen de stad in. De mooiste stad van het land, waar ik toevallig ook ben geboren, helaas ben ik al vroeg verhuisd en later tijdens mijn studie heb ik weer enkele jaren in deze stad vertoefd. Dicht bij de grote stad en dichtbij het strand, ideaal. We hebben koffie gedronken en later een broodje gegeten. Ondertussen liet ik mijn mannen praten, probeerde me er wat buiten te houden. Wat begon als een soort ondervraging, om te kijken wat voor vlees hij in de kuip had, kwam het gesprek steeds meer op gang. En langzaam trad de overtuiging van mijn liefs oprechtheid binnen, opgevolgd door een ont-moeting van zielen. Herkenning van wereldbeelden en zelfbeelden, en ik was ontroerd. Aangedaan.

Deze middag bracht me zo veel meer dan waar ik op had gehoopt. Ik werd er stil van. Had behoefte me in mezelf terug te trekken. Ik was vol van indrukken en raakte daardoor een beetje geïrriteerd tegen mijn lief. Zwijgend gingen we terug naar huis. Raar gevoel is dat. Voor het eerst in vier en een halve week was er een beetje rare sfeer tussen ons. Eenmaal thuis kwam het snel weer goed, maar ik bleef me een beetje anders dan anders voelen.

Mijn lief voelde dat aan en zat me een beetje te klieren en pesten. Daar had ik nou net geen zin in. De jongste zoon kwam inmiddels thuis van een romantisch weekendje en ook hij voelde mijn vreemde stemming aan. Ik snap niet helemaal waarom het kennelijk zó belangrijk voor is dat ook mijn oudste mijn lief niet alleen accepteert, maar zelfs echt waardeert.

Daarnaast was ik ook wat moe omdat we de laatste dagen steeds mensen ont-moeten, nieuwe mensen en oudere mensen.  Er gebeurt heel veel met me deze dagen. Niet alleen omdat mijn lief er is en we het geweldig hebben samen, elke dag word ik nog steeds een beetje gekker op hem, maar ook omdat zo veel mensen oprecht blij voor ons zijn, voor mij zijn. Ik móet wel beseffen dat mensen veel meer om me geven dan ik ooit heb gedacht. Een vreemde en ingrijpende ervaring is dat. Ook op andere punten staat er veel op zijn kop. Ik ben mezelf en mijn leven aan het herdefiniëren en dat is niet niets.

Vandaar vroeg ik mijn lief of hij me even gewoon met rust kon laten. Hij keek me aan en zei in onvervalst Nederlands:’Oké, tot straks’. Dat klonk zo lief en grappig dat ik niet geïrriteerd kon blijven, en met zijn drieën hebben we smakelijk om deze uitdrukking gelachen.

dinsdag 16 augustus 2011

(C16-08-‘11) De tijd vliegt

Inmiddels zijn we al drie en een halve week verder, de tijd gaat veel te snel voorbij. Mijn lief en ik hebben nog steeds de tijd van ons leven samen. Elke dag groeit onze liefde en het respect voor elkaar nog verder. Wat kan het leven mooi zijn.

Vorige week donderdag hebben we een trouwfeestje gegeven voor familie en vrienden in Nederland. We zijn ontroerd door alle aandacht en moeite die mensen namen om van heinde en ver te komen. De avond zelf was geweldig. We mochten de werkruimte van vrienden gebruiken en de vrienden stonden de hele avond tot onze dienst als gastheer en – vrouw, daarmee namen ze veel werk uit handen. We hebben zoveel lieve wensen ontvangen, en iedereen vond het leuk om ons zo gelukkig te zien. De liefde straalde op iedereen over. Het was ook erg leuk om te zien hoe vrienden uit verschillende hoeken met elkaar mengden en er werden zelf onderling adressen uitgewisseld.

Het geven van een feest is niet iets dat me gemakkelijk afgaat, ik heb er weinig ervaring mee. Zo draaien sommigen hun hand er niet voor om om voor grotere groepen te koken, ik wel. Ik ben nogal onzeker over mijn kookkunsten. Een deels Afrikaanse avond kan natuurlijk niet zonder dat je het bezoek iets te eten aanbiedt. Na lang zoeken vond ik recepten voor twee couscoussalades die een dag van te voren gemaakt konden worden. Het was een experiment voor me maar het bleek heel geslaagd en ik kreeg veel complimenten.


Ik volg nooit een recept maar maak er een eigen creatie van. Het is voor mij een belangrijke stap geweest in het overwinnen van een angst. Ook het houden van een toespraakje is iets dat ik liever vermijd. We wilden toch allebei kort een woordje tot de gasten richten. Mijn lief draait hier zijn hand niet voor om, gesneden koek voor hem. Voor de zekerheid had ik een paar regeltjes op papier gezet en ik las ze gewoon op. Het werd me vergeven, en ik ontving zelfs een applausje. Nog een angst overwonnen.

De grootste angst die ik overwon is echter dat ik me met hart en ziel heb verbonden aan een ander. Voor het eerst in mijn 54-jarige leven ben ik getrouwd. Voor het eerst heb ik het gedurfd deze stap te zetten, sterker nog, met deze man ken ik geen angst. Hoe onduidelijk de toekomst ook is, we zijn er allebei van overtuigd dat we samen blijven en dat het allemaal goed komt. We weten nog niet hoe, maar dat we ooit samen een huisje in de Gambia zullen hebben is een ding dat zeker is.

Deze tijd samen verbindt mijn Nederlandse en mijn Gambiaanse leven. De mensen die voor mij belangrijk zijn hebben elkaar ontmoet en blijken elkaar erg te waarderen. Mijn lief wint de harten van iedereen die hij tegenkomt en hij heeft een paar echte vrienden gemaakt. Mijn familie en vrienden doen er alles aan om hem zich welkom te laten voelen, en ik ben trots op ze. Ik waardeer het enorm dat hij met open armen is ontvangen. Het samenzijn is geweldig en alles gaat heel vanzelfsprekend. Wat een heerlijk mens om mijn leven mee te delen.

Gelukkig hebben we nog twee en een halve week samen. En daarna…daar denken we nog maar niet aan. Het is nu goed.

donderdag 4 augustus 2011

(C04-08-’11) Een vroege ochtend

Het is nog geen zeven uur in de ochtend en ik ben al bijna twee uur bezig, nou ja, in ieder geval twee uur wakker. De wekker stond op half zes omdat ik mijn schatje, in dit geval de jongste zoon, wilde helpen met op tijd opstaan. Om vijf uur werd ik wreed uit mijn dromen gerukt door de allerliefste, die niet kon slapen vanwege mijn gesnurk. Hoe charmant! Daarna ben ik maar meteen opgestaan omdat ik anders vast door de wekker heen zou slapen.

In de woonkamer lag mijn jongste op de bank in coma. Gisteravond was hij zo moe dat hij zijn bed niet meer kon halen en ik liet hem maar. Deze hele maand werkt hij als runner/ productie assistent bij de opnames van een televisiefilm, en hij vindt het heerlijk. Even geen gezeur meer met vage horecabaantjes waar hij zich eigenlijk niet meer in thuisvoelt, maar lekker, min of meer, in zijn eigen vak bezig. Dan blijkt meteen weer, wat ik al wist, dat hij kan bikkelen als de beste. Om half zeven de eerste actrice ophalen, en dan de hele dag doorgaan tot hij ’s avonds rond een uur of tien, elf, weer vrolijk binnenstapt. Leuke bijkomstigheid is dat hij een heerlijke auto tot zijn beschikking heeft. Nou is autorijden een van zijn grootste hobby’s, dus dat komt heel mooi uit. De hele dag rijdt hij van hot naar her, noemen ze dat niet zo?

Nadat ik hem met enige regelmaat wakker maakte, liep hij de trap op om te douchen, om even later weer helemaal fris en fruitig naar beneden te komen. Hij moest lachen: ‘Jullie maken precies hetzelfde geluid als je snurkt.’ Mijn lief die me net wreed had wakkergeschud sliep nu vrolijk snurkend verder. Zou je hem niet.

De jongste vertelde dat hij, nu mijn lief hier is, met zoveel plezier thuiskomt omdat hij het leuk vindt om hem weer te zien. Ze hebben prachtige, echte mannengesprekken. Ik trek me dan ontroerd terug. Een onverwachte bonus op deze toch al geweldige tijd samen.

Voor de bezoekers van ons Nederlandse trouwfeestje volgende week heb ik een soort aandenken gemaakt dat ik bij Webprint laat drukken. Ik vind het zelf erg leuk geworden. Vanochtend vroeg was ik al bezig om een plaatje hiervan te maken voor op mijn kunst-site.  Inmiddels heb ik het geplaatst en geupload. 



Na de jongste te hebben uitgezwaaid, site geupdated, katten eruit, erin, en weer eruit te hebben gelaten en eten te hebben gegeven, zelf een yoghurtontbijtje te hebben ingenomen, daarna een koffie en een sigaret –slecht, ik weet het- , is het amper zeven uur, en het voelt of ik al een halve dag achter de rug heb. De zon schijnt, de allerliefste ligt boven in bed, en het leven is momenteel verrukkuluk. Ik ben gewoon hartstikke gelukkig.

dinsdag 2 augustus 2011

(C02-08-11`) Attaya in Nederland

Het drinken van Attaya is een algemeen gebruik in West Afrika. Jaren geleden toen ik in Mali was heb ik voor het eerst kennis gemaakt met wat daar Thé Maliënne werd genoemd. Het is een thee ceremonie waarbij je als gast blijft zitten tot je de derde ronde hebt gekregen.
In dit filmpje op youtube zie je hoe een en ander in zijn werk gaat: http://www.youtube.com/watch?v=AaUY92mpakc&feature=related

Nu mijn lief in Nederland is moet er natuurlijk ook Attaya worden gemaakt. Hij had geschreven dat hij de attaya (Chinese groene thee) en het theepotje mee zou nemen. Omdat ik geen houtskoolpotje heb, ben ik als een gek aan het denken gegaan wat we hier als alternatief voor kunnen gebruiken. Ik heb uiteindelijk op Marktplaats een mini kogel barbecuede aangeschaft. Toen mijn lief aankwam bleek dat hij wegens plaatsgebrek het theepotje thuis had moeten laten. Na een zoektocht naar een klein emaille theepotje kwam ik terecht bij de Emaillekeizer in Amsterdam, waar ze heel veel leuke Afrikaanse spullen hebben. We hebben daar twee kleine theepotjes gekocht. We willen tijdens ons Nederlandse trouwfeestje namelijk ook attaya maken, vandaar twee potjes. Eerder deze week had ik in een Turkse winkel al groene thee gekocht. Er gaat erg veel suiker in, dus om het een beetje gezonder te houden hebben we rietsuiker gekocht. Ik had nog kleine Chinese theekopjes in huis die we in plaats van attaya glaasjes gebruiken. 

Gisteren hebben we voor het eerst geprobeerd of alles werkte en jawel, ook in deze aangepaste versie is de attaya geweldig. De rietsuiker combineert goed en de smaak was prima. De geur van het houtskool, de tijd die je voor de ceremonie neemt, de smaak, vooral de gezelligheid, alles nam me mee terug in de tijd. En het mooiste is; de heimweegevoelens werden gecompenseerd door de realiteit van attaya met mijn lief in Nederland. Geweldig.

Mijn jongste zoon die op het moment even thuis woont en mijn lief genoten samen van de attaya in de tuin, terwijl ik met een vriendin even binnen zat. Heel bijzonder is dat mijn jongste zoon en lief ongelooflijk veel op elkaar lijken. Ik had al eerder dat idee, maar sinds ze samen zijn is het af en toe gewoon eng om te zien. Vooral is het heel erg mooi.