zondag 26 februari 2012

(26-02-'12) Vijftig graden verschil

Pakjes zakdoeken gaan er door heen. Enge kriebel in mijn neus en jawel, weer een nies, en nog een, en nog een. Spierpijn, hoofdpijn. Ik ben gevloerd. Nu ben ik even vrij, ik kan nergens heen. Gisteren had ik nog bezoek, sorry, ik hoop dat ik je niet aan heb gestoken, maar vandaag heb ik afspraken afgezegd.

Geen wonder, ik kwam uit vier weken vijfendertig graden en toen ik uit het vliegtuig stapte was het hier min vijftien. Gek genoeg had ik het bloedheet toen ik aankwam en zo gauw ik een stap buiten de deur deed voelden vooral mijn benen heel vreemd van de kou, een soort shock op mijn benen was het.

Daarna werd ik in beslag genomen door de situatie met mijn moeder, dagen aan een stuk. Soms had ik het koud, soms had ik het warm, maar tijd om er bij stil te staan had ik niet. Ik sliep diep en veel en weet dat aan de ongewone situatie. Donderdag was ik voor het laatst bij mijn moeder en ik had zelfs een woordenwisseling met haar. Ja wreed hè, zo'n oud mensje dat de weg kwijt is, ik voelde me dan ook erg schuldig. Okee, ik ben ook maar een mens en kennelijk was mijn grens bereikt.

Dus werd ik ziek...Als ik dan zelf niet voor mij zelf kan zorgen doet het universum het wel. Nu maak ik een paar dagen pas op de plaats. Rust. Tijd voor mijn eigen gedachten en gevoel en heimwee!!! Eindelijk kijk ik mijn foto's door en het boekje dat ik maakte van mijn laatste reis. Ik herlees de Valentine's card van mijn lief, en besef dat ik dit even nodig had. Stom,  maar ik kon niet tot rust komen toen ik nog op de been was. Als ze me riep dan ging ik (natuurlijk).

Nu lig ik op de bank, tenminste zo gauw dit stukje af is, en ben blij met de rust.

Nou ja rust, de jongste zoon is weer zijn huis uitgegooid en sinds vrijdag weer thuis en de oudste zoon is even boven muziek aan het maken, want zijn werk apple staat nog hier. Rust. Ja toch wel. Ik geniet van de rust en van mijn zoons die zichzelf wel redden.
En mijn moeder? Ze lijkt snel vooruit te gaan.
En ik besef opeens dat vijftig graden verschil toch wel ongezond veel is.

zaterdag 18 februari 2012

(18-02-'12) Over de draad weer oppakken en over bidden

De draad weer oppakken; precies een week geleden zat ik nog in het vliegtuig dat me wreed wegvoerde van mijn lief, terug naar waar ik vandaan kom. Mijn huis, mijn land, mijn katten, mijn kinderen, mijn moeder.
De afgelopen week stond in het teken van mijn moeder. Ik was bang dat het niet meer goed kwam en dat ze misschien zelfs zou moeten worden opgenomen in een tehuis. Het soort einde dat ze zelf nooit zou willen. Net zoals haar botten breken iets is waar ze altijd bang voor is geweest. Eigenlijk was ze altijd bang haar heup te breken maar het werd haar pols. Nou ja. Ze was ook bang haar verstand te verliezen, en ook daar was ze hard mee bezig.

Ze zeggen wel: pas op met wat je wenst want het zou wel eens uit kunnen komen. Net zo goed moet je oppassen met wat je vreest, ook dat kun je over je af roepen. Hoe werkt dat dan? Misschien vallen beiden onder het gezegde: Alles dat aandacht krijgt groeit. Een reden temeer om zo positief mogelijk te denken.

Mijn moeder lijkt flink vooruit te gaan zodat ik de laatste twee dagen aan mijzelf en alles dat is blijven liggen kon besteden.
Zo ontving ik een berichtje dat mijn arboarts arbeidsongeschikt is geworden. Verbaast me niets, maar toch. Ik krijg een nieuwe oproep voor een afspraak. Het UWV stuurde een langverwachte reactie, die even nietszeggend als onbegrijpelijk was.
De eerste foto's van mijn reis zijn al binnen. Bravo Webprint, binnen één dag en van goede kwaliteit.
Nieuwe Humblekaarten besteld. De eerste bestelling is ook al binnen. Bravo Vistaprint, ook binnen één dag en van prima kwaliteit. De tweede bestelling is vandaag gedaan. Daarmee zal de nieuwe serie Humblekaarten compleet zijn. Ze zijn erg leuk al zeg ik het zelf. Binnenkort te zien op http://landvandehumble.blogspot.com. Ik heb de beide humblesites geupdate met Afrikaverhaaltjes.
Helaas kwam ik ook tot de ontdekking dat een lange termijn visum niet mogelijk is met mijn inkomen. Pijnlijk. Geld houdt ons gescheiden, dat mag toch niet.

Op de een of andere manier was bidden het thema van mijn afgelopen reis. Ik kom uit een katholiek gezin maar er werd niet veel aan geloof gedaan bij ons thuis. In mijn pubertijd zong ik in een kerkkoor en aan het eind van mijn middelbare schooltijd ging ik op Pax Christi. Dat was zo'n beetje het meest religieuze dat ik deed.

Ik bid, dat wel. 's Ochtends en 's avonds. Ik spreek dan mijn dank uit voor alle mooie dingen die op mijn pad komen, en af en toe vraag ik wat extra hulp voor deze en geen.
Ik ben tegenwoordig Moslim. Ik zoek mijn eigen weg daarin en ben ervan overtuigd dat de intentie belangrijker is dan de regels. Maar toch...
Ik merk dat de regels ook je geloof kunnen versterken. Wanneer je vijf keer op een dag op vaste tijden bidt, dan kan dat je contact met het grotere, met God, Allah, het Universum, vergroten en versterken. Niet wanneer je het uit gewoonte doet maar wel wanneer je het doet uit de behoefte dichter bij de bron te komen.
Vanuit spirituele hoek heb ik ook geleerd dat als je iets heel graag wilt dat je hierom kunt vragen en dat het universum zich dan samenspant om het te laten gebeuren. Is dat niet hetzelfde als bidden?
Mijn lief en zijn grootvader hebben samen drie dagen gevast en gebeden voor het herstel van mijn moeder en een grootmoeder aan zijn kant. 'Hij is heel goed in bidden', zei mijn lief over zijn grootvader, en ik geloof dat direct. Hij had de uitstraling van een healer. Zowel de grootmoeder in Afrika, als mijn eigen moeder zijn onverwacht snel aan de beterende hand.

Alles dat aandacht krijgt groeit. Bidden is een krachtige vorm van aandacht geven.

Mijn lief en ik willen graag samen zijn en blijven. Alle dichte deuren ten spijt geloven we allebei dat het zal gebeuren. Inshallah, als God het wil, en dit is waar we zwaar voor bidden. Iedereen die dit leest wil ik vragen om op zijn eigen manier mee te bidden voor ons samenzijn. We zullen samen zijn, hier of daar, misschien zelfs hier en daar. We zullen het zien.

donderdag 16 februari 2012

(15-02-'12) Thuis

Vandaag ben ik thuis, daar waar ik woon sinds jaar en dag. Mijn post en email van bijna vijf weken gecheckt, mijn was gedraaid, de katten geaaid, de koffer leeggehaald. Nou ja, voor de helft. De Afrikaanse luchtjes komen me tegemoet. Thuis, een onwerkelijk gevoel.

Zondagochtend kwam ik thuis. Op Schiphol, en ik werd opgehaald door mijn lieve grote jongste zoon. Met de auto zelfs, en tot een uur of vijf kletsten we lekker bij. Thuis zag er vreemd uit, mijn huis was tijdelijk bewoond door mijn lieve oudste en zijn meisje. Dingen lagen op andere plaatsen enzo. Toen gauw naar bed. Om tien uur stond er een dwingende mededeling op mijn voicemail: 'Waar blijf je nou, ik wil je zien.'

Mijn zichzelf normaal wegcijferende moeder is erg dwingend op het moment. Naast twee longontstekingen en een gebroken pols, zijn ook haar hersenen door elkaar geschut. Niemand weet of dit blijvend of permanent is. Ik ga er naartoe. Mijn broertje is bij haar, Ze kan nauwelijks alleen zijn. Mijn zusje en broer hebben elkaar afgelost de afgelopen weken. Het is nu aan mij om haar op te vangen. Nog helemaal van de wereld ga ik naar huis om de nodige spullen te verzamelen en na een half uur word ik in paniek gebeld: 'Laat me toch niet zo alleen, ik heb je nodig.'

Thuis komen, en meteen weer weg. Thuis, bij mijn moeder, dit is geen thuis meer. Ik heb nooit in dit huis van haar gewoond, maar veel belangrijker, is dit mijn moeder? Een klein meisje, zo bang en onzeker. Een grote brutale vrouw die behoorlijk bot uit de hoek kan komen, nu, of details van haar leven bespreekt met wie ze maar tegenkomt. Details die nieuw en soms schokkend zijn voor ons, haar kinderen.

Thuis. Ik had net ervaren dat Afrika mijn thuis was. De biologische familie en de vrienden van mijn lief, mijn nieuwe thuis. Hier kan ik wonen, had ik besloten. Ruim een week geleden liep ik over de markt en door de stoffige warme straten en ik voelde me goed. Opeens realiseerde ik me dat het niet gewoon was dat ik daar liep, en dat ik nog een heel ander leven had. Een leven in Nederland, ver weg van daar. Thuis, wat is thuis?

Vandaag was ik even thuis. Met mijn eigen gedachten en gevoelens. Ik kon de beelden en geuren en geluiden van de afgelopen weken terugroepen, en me koesteren in mijn herinneringen. Thuis. Laten we het er maar op houden dat thuis daar is waar het hart is.

Een impressie van mijn thuis in Afrika: