donderdag 28 februari 2013

(28-02-'13) Stoelen- en banken- dans

In den beginne...

had ik een mooie roodleren hoge bank. Ik vond de bank prachtig en toen ik hem kocht , honderd jaar geleden, was het een rib uit mijn lijf. Binnen korte tijd was het onderstel gebroken doordat mijn schatjes in hun jeugdige onschuld dachten dat het een springbank was. Ik kon geen verhaal halen in de winkel omdat die plotseling en grondig was verdwenen. Okee, kapotte bank dan maar. Armoedig maar ja, boeken als steun onder de bank en we gaan verder.



Toen kwam er een zoon weer thuis wonen. Zijn meubels werden opgeslagen in de schuur. Op een gegeven moment wilde hij zijn bankje, eenafdankertje van ouders van een vriend van hem,  in de woonkamer omdat dat veel handiger zou zijn (!). Na lang zeuren toegestemd, en zowaar, het was handiger.
Na verloop van tijd vertrok de zoon weer en nam het bankje mee. Okee, ook goed. Ik richtte de kamer weer in naar mijn eigen smaak en keuze.


Toen overleed mijn moeder. We wisten niemand voor haar schommelstoeltje maar het was toch ook zonde om het zomaar naar de spullenhulp te doen. Een paars Stokke- stoeltje dat we indertijd samen hadden gekocht. Ik hou weliswaar niet van paars maar okee. Ik nam het stoeltje mee naar huis en het kwam op de plaats van mijn oude houten schommelstoel die toch al een beetje problemen gaf. Deze schommelstoel zette ik achter in de kamer bij mijn bureau. Het stoeltje van mijn moeder bleek uiteindelijk een aanwinst, het stond niet eens zo gek in mijn kamer.

Gisterenavond kwam  de andere zoon weer thuis. En jawel, je raadt het al. Weer alle meubelen mee terug. Okee, je mag ze in de schuur zetten. Na hoogoplopend overleg besloten we dat zijn (hun) zitbank in de woonkamer mocht, omdat die van mij, hoe mooi ik hem ook vond, na twintig jaar echt niet meer bruikbaar was. En, echt waar, hij mocht zelfs, of hadden we dat eigenlijk helemaal niet afgesproken, ook die grote stoel die zo lekker zit meenemen en in de huiskamer zetten. Wat een invasie. Maar okee, toegegeven, het staat niet gek en zit/ ligt helemaal niet gek.

Nu staat het schommelstoeltje van mijn moeder achter in de kamer bij mijn bureau. Het oude schommelstoeltje staat in de schuur opgeslagen, samen met bedden, matrassen, veel spullen, koelkast en fornuis, als ik het zo gauw goed zag.
Als je goed kijkt zie je mijn oude woonbank afgedankt in de tuin staan. Ik vind het heel armoedig maar ja. Het moet even. Toen de bank in dit huis kwam hadden de buren geen schutting en dus kon hij via de tuin van de buren door de openslaande deuren naar binnen. Nu moet hij eerst vakkundig gesloopt worden voordat hij via de poort kan worden verwijderd.

Nu staan er meubelen in de woonkamer die zoonlief en vriendin via Marktplaats voor €30.00 hadden aangeschaft, en mijn bank van echt zadelleer die vele malen duurder was, staat nu in de tuin te wachten op zijn genadeslag. Het gekke van alles is dat mijn zoon maar voor een maandje terug zegt te zijn... Het zal wel iets langer duren voordat hij een nieuw droomhuis vindt, maar dan wil hij natuurlijk wel zijn bank weer mee. Hahaha.

woensdag 20 februari 2013

(20-02-2013) Weer terug 2

We zijn weer helemaal terug. Vandaag is zo'n lekkere regel en administratie dag.
Vanochtend eerst een functioneringsgesprek bij de zusters. Geen probleem, alles gaat goed. Da's mooi.

Daarna een moeilijk telefoontje. Niet lang geleden besloot ik om te gaan werken bij een bedrijf dat ik al jaren met belangstelling volg, en dat in Nederland en in Gambia werkt. Ik had er zin in en was er blij mee. In Gambia had ik een kennismakingsafspraak met mijn nieuwe collega's die helaas nogal tegenviel. De managing director waar ik mee sprak was eigenlijk te ziek voor een afspraak dus ik snap dat het gesprek niet zo vlotte, maar ik kreeg toch mijn twijfels of het bedrijf en ik wel een goede match waren. Dat ligt niet aan het bedrijf en het ligt niet aan mij. Soms gebeurt het nou eenmaal dat je toch net op een ander spoor blijkt te zitten. Vandaag had ik een telefonisch gesprek met een Nederlandse collega waarin ik moest zeggen toch van verder samenwerking af te zien. Niet leuk. Vervelend om te doen, niet mijn stijl etc. Maar na afloop was ik opgelucht, het beste bewijs dat het een goede beslissing was.

Toen een vervelend telefoontje, twee zelfs, met mijn oudste. Hij heeft de huur van zijn huis opgezegd en wil een maandje (!?...) thuis komen wonen. Okee schat, 'tuurlijk, ik laat je immers niet op straat staan. "Tuurlijk, de meubels kun je zolang in de schuur op slaan, geen probleem. Gisteren vertelde hij langs zijn neus weg dat hij wel een grote stoel voor in de woonkamer (klein) meeneemt en zijn tweepersoons bed mee wil nemen. Dat oude stapelbed dat op zijn kamer staat kan wel weg.
Mijn schat is 25 inmiddels, en ik ben verder gegaan met mijn leven, ik heb de kamers van de jongens inmiddels in gebruik. Ze kunnen er best slapen maar niet de hele boel verbouwen. Ik vertelde hem dus dat ik dat bed echt niet zie zitten. Dat werd en wordt me niet in dank afgenomen. Hij verzint van alles waarom ik een zeur ben dat ik dat bed niet boven wil en hij zal mij wel even vertellen wat ik moet doen. Daar wringt dus de schoen. Mijn herwonnen vrijheid wil ik niet kwijt. Ik heb gewoon geen zin meer om me aan te passen en maar stilletjes en gefrustreerd af te wachten wanneer hij weer gaat. Ik hou mijn poot stijf en dat is hij niet gewend, ik ook niet maar het voelt goed, al is het geruzie niet fijn natuurlijk.

Vanmiddag moest ik papieren voor de gemeente invullen. Veel papieren met nog veel meer bijlagen om te bewijzen dat het klopt wat ik zeg. Ik word met mijn neus op het feit gedrukt dat ik iets netter met mijn administratie om moet gaan. Twee belangrijke papieren kwijt, gatver. Via het internet wat 'bewijzen' kunnen achterhalen en downloaden en nu maar hopen dat ze worden geaccepteerd.

Omdat ik toch bezig was dacht ik meteen mijn belastingaangifte maar in te vullen. Was dat even schrikken!!! Gestoeid dit jaar met heffingskortingen en verschillende inkomentjes. Foutje. Vorig jaar kreeg ik een heel leuk bedrag terug waardoor ik mijn lief naar Nederland kon laten komen, maar dit jaar moet ik een niet leuk bedrag terugbetalen. Sowieso nooit leuk, maar het houdt in dat ik mijn lief deze zomer dus niet naar Nederland kan laten komen... en dat ik geen idee heb of en wanneer ik zelf weer die kant op kan. Kijk, daar word ik dus helemaal beroerd van...

De dag is bijna om en ik heb het koud en warm, en koud, en warm, en koud...
Ik mis mijn lief en de zon.


maandag 18 februari 2013

(18-02-'13) Weer terug

Gisteravond teruggekomen in Nederland, mijn hart heb ik nog even daar gelaten. Ik zit al de hele ochtend aan de computer; eerst alle foto's bekeken en er een paar uitgezocht om af te laten drukken, zo ben ik nog een beetje daar.. Daarna toch maar een blik op de post en de rekeningen geworpen. De meesten leg ik nog even naast me neer.

Leven in twee werelden. Pfoeh.

Mijn nieuwe familie opnieuw bezocht, voor het eerst in mijn eentje met het openbaar vervoer. Trots op mezelf. Ik heb mijn nieuwe nichtje dat half december werd geboren vastgehad en kunnen knuffelen, heerlijk.
Bijgekletst met haar moeder, mijn schoonzusje. Okee, de familieverhoudingen zijn wat ingewikkelder dan hier, maar laat ik haar mijn schoonzusje noemen. Een fijn mens, hardwerkende vrouw met een hart van goud, net zoals haar zusje, dat ik ook bezocht.

Zittend in de keuken terwijl ze uitgebreid aan het koken was, hebben we elkaar weer een beetje beter leren kennen. Ook van haar kinderen heb ik weer genoten.


 


We zijn weer bij opa langsgeweest. Bijzondere opa, die op zijn 87ste opnieuw vader wordt. Mooie, wijze en warme man. Wat bof ik met mijn familie.

En tenslotte ook bij mijn zwager, de grote gespierde man met de verlegen lach en het gouden hart, langsgegaan. Hij is houtbewerker en door hem heb ik een aantal houten beeldjes laten maken.






Afrika, mijn hart. Mijn thuis. 

En nu ben ik weer hier.  Ik ga er weer het beste van maken, totdat ik weer terug kan.