zondag 30 januari 2011

(C29-01-’11) Over schrijven


Het is het ontstaan van een nieuwe wereld, nooit realiseerde ik me dat deze boekjes een schrijver hadden, een schrijfster meestal. Er wordt op neergekeken, maar ga er maar aanstaan: 23.000 woorden schrijven, en ze moeten een rond verhaal vormen met een begin en een einde.

Het is een spannende reis om samen met de (hoofd-) rolspelers een verhaal te laten groeien. Langzaam ontdekken we samen hoe het verder gaat. De frustratie wanneer andere bezigheden me roepen. Op een spannend moment moet ik afscheid nemen van mijn tijdelijke nieuwe vrienden. Ik ben onrustig, maar liefst twee dagen moet ik wachten tot ik jullie weer tegenkom. Opwinding, onrust, ik mis jullie, wacht op mij. Laat me jullie vangen in woorden. De trots, weergegeven in het aantal woorden. 

Ik weef woorden van links naar rechts, van onder naar boven en weer terug, en jullie nemen me mee. Dank voor dit gezamenlijke vontuur. Het beneemt me de adem. Zo leuk, deze reis en de overwinning op het aantal woorden. Het klinkt banaal maar ik heb nog duizend woorden nodig die ik ga verdelen over negen hoofdstukken.

Schrijven binnen een stramien, maar de vrijheid is ongekend veel groter dan verwacht. En leuk! Ik vind het erg leuk om te spelen met woorden en zo te zien hoe de tijdelijke vrienden ontstaan en wat ze meemaken.

Mijn eerste verhaal, sorry, ons eerste verhaal is geschreven en het is goed afgelopen voor jullie, dat past binnen het stramien, het moet een ‘feel good’verhaal zijn, dus het moet goed aflopen. Voor jullie en ik ben blij. 

Ik heb het verhaal ingestuurd en ben in afwachting van een reactie. Wanneer het ook voor mij goed afloopt, dan zal het worden gedrukt en uitgegeven. Duizenden zullen jullie leren kennen en ik zal trots en blij zijn.

Laat niemand op ons gezamenlijk avontuur neerkijken, het vraagt vakmanschap en ik ben trots op mijn eerste boreling.

29-01-‘11

Helaas: Reactie 
Een nieuw verhaal is voorlopig niet aan de orde, omdat ik een hele grote voorraad heb. Daarnaast wil ik natuurlijk eerst je debuut lezen. Dit kan even duren, want ik heb nog heel veel te lezen.
31-01-'11

woensdag 26 januari 2011

(C26-01-’11) Ik beken, Ik leef


Vandaag lijkt de wereld stil te vallen, ik ben bang want ik kan het niet meer ontkennen, ik kan me niet meer verbergen, ik kan me niet meer verstoppen. Ik kan me niet langer anders voor doen dan ik ben. Ik weet niet eens goed waarom ik steeds een ander wil zijn dan ik ben, waarom wil ik ‘gewoon’ zijn, waarom wil ik meedraaien in een systeem van negen tot vijf, van werken in een betaalde baan. Ik heb het geprobeerd, God weet hoe hard ik het heb geprobeerd. Het past me niet, het maakt me letterlijk ziek.

Van jongs af aan leerde ik mijn kinderen dat ze zichzelf moesten zijn, en dat ze hun passie moesten volgen, en dat doen ze. Het is niet de makkelijkste weg, maar het is wel de enige weg. Ik ben trots op ze, ze gaan hun weg tegen alle verdrukking in.

En ik? Waarom is er diep binnen in me een stem die blijft zeggen dat ik niet mezelf kan zijn, dat iedereen moet werken voor zijn geld. Waarom wil ik zo angstvallig proberen me vast te houden aan die regels van de samenleving die ik erken, maar waar ik zo overduidelijk niet in pas. Wat moet ik zo nodig bewijzen, en vooral aan wie.

Vandaag maakt mijn lichaam een boog terug naar gisteren, ik ga zelfs weer roken terwijl ik blij was dat ik daar klaar mee was. Vorige week en deze week ben ik terug naar drie ochtenden per week werken, en als ik eerlijk ben, pijnlijk eerlijk, dan kan ik het niet meer. Vandaag kon ik amper het stuk van het station naar mijn werk volhouden, de spieren in mijn benen protesteerden alsof ze wilden zeggen: wat moeten we nog meer doen, hoeveel tekens kun je nog negeren. Mijn ogen werkten niet mee, ik moest ze steeds wijd open sperren om te kunnen zien waar ik mee bezig was. Twee ochtenden per week was veel maar ik leek het te redden, maar drie, dat is te veel. Wat moet ik nu?

Dit is het grootste gevecht in mijn leven, ik ben mijn eigen grootste vijand, ik maak mijzelf ongezond. Waarom? Is er een alternatief. Er is altijd een keuze, maar hoe betaal ik dan de huur? Kan ik mijzelf toestaan anders te zijn, kan ik accepteren dat ik niet geschikt ben voor een baan, voor welke baan dan ook. Het werk dat ik doe heeft geen schuld, de collega’s al helemaal niet. Het is heel eenvoudig zo dat het niet klopt. Ik doe wat ik niet moet doen en wat ik wel moet doen kan ik niet doen omdat ik mijzelf ziek maak, ik werk mijzelf tegen.

Wat wil ik dan? Ik wil schrijven en schilderen en leven van de wind.
Mijn hele leven heb ik geleerd dat het niet reëel is om zo te willen leven. Zeker als moeder, alleenstaand moeder, moest ik zorgen dat er geld op de plank komt. Ik vind het pijnlijk om toe te geven dat ik het niet kan, dat ik heb gefaald. Dat ik het meest van alles heb gefaald tegenover mijzelf. Om goed voor mijzelf te kunnen zorgen moet ik eindelijk gaan doen wat ik het liefste doe. Maar hoe moet dat dan?

Dit is een schreeuw om hulp naar het Universum: Help mij, wijs me de weg. Ik kan het niet alleen.

Ik beken, ik leef

En ik huil, mijn lijf huilt,
Ik wil weer lachen, en gezond worden

(26-01-’11)

dinsdag 25 januari 2011

(C25-01-’11) Word je dan ook terrorist?


Dat we allemaal op zijn tijd last hebben van vooroordelen, dat is een feit. Maakt dat het minder erg, nee, wel menselijk helaas. De meeste weldenkende mensen houden er rekening mee dat ze pas oordelen wanneer ze weten waar ze het over hebben. Des te vreemder is het soms om een weldenkend mens een vooroordelende opmerking te horen maken. Nou was het in dit geval wel als grap bedoeld, maar toch.

De laatste keer dat ik bij mijn lief vandaan kwam, vroeg ik mijn zoons wat ze er van zouden vinden wanneer mijn lief en ik gaan trouwen. Ik vertelde ze dat we van plan zijn een Moslimhuwelijk te sluiten, voor mijn lief is dat belangrijk om onder familie en vrienden een fatsoenlijke naam te houden, het wordt niet gewaardeerd wanneer je ongehuwd samenwoont. Voor mij (en natuurlijk ook voor mijn lief) is het een ritueel dat laat zien dat wij voor elkaar kiezen en samen verder willen. Een wettelijk huwelijk is voor mij te ingewikkeld zo over de grenzen heen en bovendien voegt het niets toe.

De ene zoon zag geen bezwaar voor zover ik me kan herinneren, de andere vroeg of ik dan Moslim wordt. Nee, dat word ik niet, ik heb er kort over nagedacht, omdat ik ergens heb gehoord dat je als niet Moslim niet de moskee in mag, en dus ook niet bij je eigen huwelijksvoltrekking aanwezig kunt zijn, maar ik vind dat uiteindelijk geen reden om Moslim te worden. Ik heb me nooit ergens bij willen aansluiten en vind ook nu nog dat ik het beste mijn eigen geloof kan vormgeven, en dat het geen naam hoeft te hebben, in de zin van Moslim, Buddhist, Christen. Onderzoek alles en behoud het beste.

In Nederland, en omgeving, hebben Moslims een negatieve naam, achterlijk geloof, vrouwendiscriminatie, primitief, terroristen, wat je maar wilt. Elk geloof heeft vele kanten en vele interpretaties en in Afrika is het Islamitische geloof over het algemeen erg gematigd, en vaak vermengd met animistische trekjes. Mijn lief en ik hebben de tijd genomen om elkaar te leren kennen, en eventuele vragen die ik had waren altijd bespreekbaar. Het is de meest mooie, integere, gevoelige, grappige, serieuze man die ik ken, of hij nou tot God, Allah of Buddha zijn dankwoord richt. 

Dus op je vraag of ik nu ook terrorist wordt, mijn lieve zoon, kan ik je volmondig met “nee” antwoorden. Nee, ik word geen terrorist.

25-01-‘11

Of …het moet komen door alle wetten en regeltjes & zogenaamde hulpverleners hier in Nederland.

donderdag 20 januari 2011

(C20-01-’11) Wie het breed heeft


Ken je dat, een hele tijd zit je haar goed, of misschien goed genoeg, en dan stel je lekker de kapper uit, en opeens, wanneer het het minste uitkomt, zit je haar niet meer in model. Je loopt erbij als een armoezaaier met een uitgegroeid kapsel. 

Ik ben mijn hele leven lang niet vaak bij een kapper geweest, zo was er een (puber-) tijd waarin ik mijn haar zelf knipte. Ik herinner me een keer dat ik schouderlang rood haar had, met een aardige uitgroei. De familie ging een dagje op stap en ik bleef thuis, samen met mijn broertje. Ik keek in de spiegel en dapper besloot ik dat het tijd was om het haar te kortwieken, maar liefst al het rood zou eraf moeten. Zo gezegd zo gedaan, in de badkamer, met een handspiegel tegenover de vaste spiegel en een vrij botte schaar knipte ik er lustig oplos. Op een gegeven moment was de linkerkant van mijn hoofd kort en donkerblond en de andere kant lang en rood, de paniek sloeg toe, ik durfde opeens niet verder. Ik riep mijn broertje en zei dat ik niet meer verder durfde.  “Dan hou je het toch lekker zo, ” zei hij nuchter. Dat hielp, en ik ging door mijn rust terugvindend. ’s Avonds kwam de rest van de familie thuis en zagen een hele andere ik als toen ze vertrokken, inderdaad kort en blond was ik nu.

Later knipte ik niet meer zelf, en ook kleurde ik het niet meer zelf. De tijd van ratteplukjes en henna was voorbij. Als je haar maar goed zit, zeggen ze vaak. Als al het andere faalt zorg je dat je haar goed zit. Ik heb de pech dat mijn haar ontzettend snel groeit, als ik naar de kapper ga en ik kom voor veel geld thuis met een geslaagd kapsel, dan heb ik de pech dat binnen een maand het model al weer eruit groeit, om maar niet te spreken van kleuren. Alle kleuren van de regenboog heb ik gehad, tenminste alle kleuren die een doorsneekapper er in wil doen. Mijn grootste miskleun was Marilyn Monroe-blond, en mijn favoriet was rood met gele strepen, blond in kapperstaal.

Ik begon me steeds meer te ergeren aan die eeuwige snelle uitgroei, had ik een mooie kleur, piepte er in no-time mijn eigen, toen nog, donkerblonde haar door heen, op een gegeven moment vergezeld van enkele extreem lichte haren. Wat was dat nou? Op een gegeven moment besloot ik mijn haren te laten uitgroeien, omdat ik het verven te kostbaar vond worden, en wat bleek, mijn haarkleur had de tand des tijds niet doorstaan, en daar zit ik nu met een grijs hoofd. Gek genoeg is het de enen keer bijna wit en de andere keer komen er nog donkere strepen naar voren, geen idee hoe dat kan. Grijs zijn is een raar iets. Ik vind het lekker om mijn eigen kleur te hebben en niet steeds te hoeven verven, maar het is raar dat je meteen jaren ouder wordt geschat. Daar is niets mis mee, maar ik vind dat toch niet leuk, ik ben dan ook wel eens in de verleiding om het weer te gaan verven, ook omdat ik gewoon erg van kleuren houdt. Aan de andere kant, ik heb de grijze haren verdiend en ben er ook trots op, trouwens de jongste nestvlieder heeft het nest weer opgezocht en is gisteren met al zijn spullen weer terug in mijn kleine huisje gekomen. Nou ja, alles, de helft hij weggegeven of op straat gezet.

Wat ik grappig vind is dat ik de laatste keren door mijn dierbare vriendin in Afrika werd geknipt. Zij heeft een arbeidzaam leven van vele jaren in een kapsalon achter de rug. Het wordt nu een sport om steeds door haar geknipt te worden, maar dan moet er natuurlijk niet te veel tijd tussen mijn reizen gaan zitten. De laatste keer dat ik in Gambia was, is geweest in maart 2010, en nog een klein weekje in mei 2010, zo lang is het dus geleden dat ik bij de kapper was. Tot nu verbaasde ik me erover hoe goed het nog zat na al die maanden, maar deze week is opeens het moment daar en is het model eruit. Het hangt slap en armoedig, zeker met die zware regenbuien de laatste dagen. Ik moet nog twee maanden wachten voor ik naar mijn vaste kapper ga, voordat ik naar mijn vaste kapper in de Gambia ga.

Wie het breed heeft :)

20-01-‘11

zaterdag 15 januari 2011

(C15-01-’11) Inshallah, als God het wil


Er zijn van die speciale dagen die je graag met anderen doorbrengt, verjaardagen zijn natuurlijk zulke dagen, Kerstmis, Oud en Nieuw, dat zijn voor veel mensen ook dagen om met familie of vrienden door te brengen. Voor mij is de dag waarop mijn lief en ik gezamenlijk tot de conclusie kwamen dat we de rest van ons leven samen wilden zijn, zo’n dag.

Toen ik hoorde dat het zeker tien weken kan duren voordat je antwoord krijgt op het beroep tegen de beslissing om het visum af te wijzen, begonnen mijn hersenen te ratelen en te rekenen, we hoeven dus voor 1 april geen reactie te verwachten. Natuurlijk blijf ik het schandalig vinden dat mijn lief als een crimineel wordt behandeld en op alle mogelijke manieren worden we tegengewerkt door nota bene de regering, een overheidsinstelling, die er juist voor ons zou moeten zijn. Onze jubileumdag valt eind maart.

Eergisteren begon ik ’s avonds te fantaseren, wat nou als…

Gisterochtend vroeg ik op mijn werk even een gesprekje aan met mijn baas om in te schatten wat zij er van zou vinden, ik ben uiteindelijk al zeven maanden ziek thuis, en het lukt me amper om twee ochtenden, vanaf volgende week drie ochtenden, te werken. Hoewel ik weet dat je het recht aan je kant hebt, vind ik het toch een beetje gênant, maar ze vond het helemaal niet gek dat ik het vroeg en reageerde absoluut positief. ’s Middags had ik een afspraak bij de arbo-arts dus kon ik het meteen aan hem voorleggen en ook hij reageerde positief, als mijn baas akkoord was, hij had ook geen bezwaren. Ik had alles verwacht maar niet dat het zo soepel ging. Een paar weken terug had ik met mijn huisarts al overlegd, voor het geval dat, of ik Malarone kon slikken met dat momenteel zo raar reagerende lijf van me, en hij had ook geen zwaarwegend bezwaar.

Gisteravond belde ik mijn lief en moest hem door telefoonstoringen drie keer terugbellen voordat ik doordrong, wat hij er van zou vinden als, en hij sprong een gat in de lucht. Net als ik durfde hij niet te geloven wat hij hoorde, en allebei zaten we te stralen aan de telefoon.

Je merkt dat ik het nog niet hardop durf te zeggen, na alle tegenspoed die we allebei de laatste maanden ondervinden, kunnen we ons nu nauwelijks voorstellen dat het geluk aan onze kant staat. Ik zal het heel zachtjes fluisteren: ik heb geboekt!!! Van 18 maart tot 8 april ga ik naar mijn lief, kunnen we eindelijk samen zijn en samen ons feest vieren, samen met onze familie en vrienden in de Gambia.

Ik viel in slaap en werd wakker met een glimlach op mijn gezicht. Nog even en dan…

Inshallah, als God het wil.

15-01-‘11

donderdag 13 januari 2011

(C13-01-’11) Alles dat je ondersteunt verslapt

Te gebruiken bij een pees(schede-)ontsteking, maar ook bij een Nintendo-duim, dat staat er te lezen op de verpakking van de elastische duimspalk, die ik heb aangeschaft omdat een aanhechtingsspier/ pees onder aan mijn duim me al weken pijnlijk zit te klieren. Oh hilariteit, mijn huisarts die ik om advies wilde vragen zit momenteel drie weken thuis met een ja, echt waar, peesontsteking die rust moet hebben. Gelukkig kunnen we zelf ook nadenken en door bezig te zijn met zelfgenezing luisteren we ook weer naar het lichaam, dus ben ik een duimspalk gaan halen. Zo gezegd zo gedaan. De aardige mevrouw die hem aan me verkocht gaf me advies om hem vooral ’s nachts te dragen, want “alles dat je ondersteunt verslapt”.

Terwijl ik op de terugweg stond te wachten voordat ik een drukke weg kon oversteken, bleef het zinnetje in mijn hoofd ronddwarrelen en mijn associatieve hersendeel maakte overuren. Het eerst dacht ik aan bh’s: laat ik nou altijd hebben gedacht dat je een bh draagt in de hoop dat wat je ondersteunt niet verslapt. Al die jaren heb ik het verkeerd begrepen, oh, vandaar.

Toen dacht ik aan mijn lieftallige zoon die me momenteel nogal wat kopzorgen geeft door de financiële wansituatie waarin hij zit. Alles dat je ondersteunt verslapt. Zou het waar zijn? Kijk, als ik achter elkaar al zijn rekeningen zou betalen zonder enig commentaar, dan zou het te makkelijk voor hem zijn, denk ik, maar in die positie ben ik niet en al was ik het wel, op die manier ondersteun je iemand niet, dat is waar. Ik zoek voor hem uit welke rekeningen er zijn blijven liggen en welk incassobureau het hardste dreigt, ik kauw de situatie voor en samen met hem neem ik het ontstane overzicht door, tot er weer een verloren rekening opduikt en we de boel weer moeten herzien. Ik heb de illusie dat dit soort steun hem helpt om in te gaan zien waar het is misgegaan en hoe het op te lossen, zeker nu schuldhulpverlening zijn handen van hem heeft afgetrokken, hetgeen eigenlijk een zegening is, maar wel een maand en veel extra boetes en dwangbevelen later. De enige die door deze stress verslapt is in dit geval de ondersteuner, niet de ondersteunde zelf, heb ik de indruk.

Doodlopende hulp, een discussie in de ontwikkelingssamenwerking. Hoe kan het dat na al die jaren hulpverlening een werelddeel als Afrika er alleen maar beroerder aan toe is dan daarvoor, terwijl delen van de wereld die er aanvankelijk niet veel beter voor stonden zich behoorlijk omhoog hebben gewerkt. Al die goedbedoelende Europeanen die na een vakantiereisje besluiten een school te bouwen voor die arme kindjes, maar de school moet wel hun naam dragen, want iedereen moet weten hoe goed er wordt gedaan en vooral door wie. Alle oude troep wordt verscheept naar Afrika voor een goed gevoel van de gever, en de ontvanger… die raakt eraan gewend en geeft de volgende keer een bestelling op: doe mij maar een iPhone, iPad is ook leuk, ohja, en ik heb een nieuwe laptop nodig maar wel een snelle graag. Dat was niet de bedoeling van de weldoener, nee, je moet blij zijn met (het afval) wat je krijgt. De ondersteuning vervalt en de ontvanger is er beroerder aan toe dan voorheen, want die heeft nooit zelf moeten werken.

Die duimspalk ben ik dus niet ’s nachts gaan dragen, ik gebruik hem overdag wanneer ik een beetje ondersteuning nodig heb, en als het niet nodig is laat ik mijn spieren zelf werken. Zo denk ik dat je iemand wel op weg kunt helpen, door samen een uitweg uit de chaos te zoeken, of door iemands opleiding te betalen, maar altijd met het oog op verzelfstandiging van de/ het ondersteunde. En bh’s? Tsja, had ik daar nou maar eerder over nagedacht, of zou het gewoon de wet van de zwaartekracht zijn die de verslapping heeft veroorzaakt.

Alles dat je ondersteunt verslapt

13-01-‘11

maandag 10 januari 2011

(K 10-01-’11) Veel dank 2, of leve de bureaucratische willekeur

Zoals de titel al doet vermoeden wordt dit een verhaal met droge gegevens waar helaas maar al te veel van afhangt. Eindelijk heb ik de informatie gekregen die mijn lief, in het Nederlands nog wel, ontving op zijn visumaanvraag. Het is ongelooflijk en erg frustrerend om te lezen op welke gronden de aanvraag werd afgewezen. We zijn natuurlijk niet gek en hebben bij de aanvraag ervoor gezorgd dat we allebei alle benodigde gegevens hadden gekopieerd en meegeleverd, een half bos aan papieren hebben we ingeleverd. 

Ik weet wel dat er misbruik wordt gemaakt van visa en dat mensen op illegale gronden het land inkomen, maar het is afschuwelijk hoe de goeien onder de kwaaien moeten lijden, bovendien sta je met je rug tegen de muur. Zelfs de meest intieme mailwisseling hebben we ingestuurd als bewijs van onze relatie, en dan wordt er gezegd dat ik, de referent, de aanvrager niet of nauwelijks zou kennen. Of nog erger, mijn lief heeft sinds jaar en dag een goede baan en levert daar een verklaring over in, en dan wordt gezegd dat zijn documenten vals/ vervalst zijn. Absoluut beledigend. Degene die dit soort beslissingen neemt is de IND, de Informatie en Naturalisatiedienst van het Ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties, een Nederlandse overheidsinstelling dus. Heel pijnlijk is dat personen waarvan bekend is (hopelijk/ kennelijk niet bij de IND) dat ze frauderen, wel een visum krijgen, en iemand die hard werkt en studeert en voor de jongeren in zijn woonplaats zorgt en voor zijn familie en vrienden zorgt tot hij er letterlijk bij neervalt wordt beticht van fraude.

En toch…
Blijven we optimistisch en gaan we door tot mijn lief hier in Nederland mijn familie en vrienden kan ontmoeten, waarna we eindelijk de volgende stap kunnen zetten, namelijk samen zijn.
Voor diegene die het interessant vindt om zo’n visumafwijzing te bekijken, plak ik hieronder de gegevens.
Weigering van visum

·         Het doel en de omstandigheden van het verblijf zijn onvoldoende aangetoond
·         Motivatie
·         Het doel en de omstandigheden van het voorgenomen verblijf zijn onvoldoende aangetoond. De (familiale) relatie tussen u en de door u opgegeven referent is niet aannemelijk gemaakt dan wel aangetoond middels objectiveerbare bewijsstukken. Gelet op het feit dat de door u opgegeven reden van bezoek nu juist van doen heeft met de gestelde familiale dan wel relationele band met de referent maakt dat het doel van de reis en de verblijfsomstandigheden onvoldoende zijn aangetoond dan wel aannemelijk gemaakt.
·         Het doel en de omstandigheden van het voorgenomen verblijf zijn onvoldoende aangetoond. De door u opgegeven referent kent u niet of nauwelijks. Het vorenstaande roept-gelet op de door u verstrekte informatie bij de visumaanvraag- ernstige twijfels op ten aanzien van het door u opgegeven reisdoel en de verblijfsomstandigheden waaronder deze plaats zullen vinden.
·          
·         U heeft niet aangetoond over voldoende middelen van bestaan te beschikken, zowel voor de duur van het voorgenomen verblijf als voor de terugreis naar het land van herkomst of verblijf, of voor doorreis naar een derde land waar u met zekerheid zal worden toegelaten of in de mogelijkheid te verkeren deze middelen legaal te verkrijgen.
·          Motivatie
·         U heeft niet aangetoond overeenkomstig art. 5, lid 1 onder c, en lid 3 van de Schengengrenscode over voldoende middelen van bestaan te beschikken, zowel voor de duur van het voorgenomen verblijf als voor de terugreis naar het land van herkomst of verblijf, of voor doorreis naar een derde land waar u met zekerheid zal worden toegelaten, of in de mogelijkheid te verkeren deze legaal te verkrijgen. De door u aangetoonde financiële middelen zijn ontoereikend gebleken. Niet is aangetoond dat u vrijelijk en zelfstandig kunt beschikken over het door de grensbewakingsautoriteiten als uitgangspunt gehanteerde richtbedrag per persoon per dag. Dit richtbedrag is exclusief de eventuele kosten voor een reisbiljet naar een plaats buiten het Schengengebied. Bij de beoordeling of over voldoende middelen kan worden beschikt is rekening gehouden met de persoonlijke omstandigheden van uw verblijf, waaronder bijvoorbeeld het kostelooster beschikking stellen van een verblijfplaats door een referent. Voorts is gebleken dat de door u opgegeven garantsteller in Nederland niet over een duurzaam inkomen beschikt dat minimaal gelijk is aan het bestaansminimum voor de categorie echtparen in zin van werk en bijstand. Een duurzaam en voldoende inkomen is vereist daar garantstelling niet enkel betrekking heeft  op de kosten die kunnen ontstaan voor de Staat en openbare lichamen voor wat betreft de opgegeven periode van verblijf, maar ook op de kosten die hierna kunnen ontstaan uit het verblijf van betrokkene. Een garantstelling dient in deze tevens ter meerdere zekerheid van een tijdige terugkeer daar u zelf niet over voldoende middelen kunt beschikken, althans dit niet heeft weten aan te tonen, waardoor de economische binding met uw land van herkomst gering moet worden geacht.
·          
·         De informatie die is verstrekt met betrekking tot het doel en de omstandigheden van het beoogde verblijf is niet betrouwbaar.
·         Motivatie
·         De informatie die is verstrekt met betrekking tot het doel en de omstandigheden van het beoogde verblijf is niet betrouwbaar. Door u zijn valse/ vervalste/ nagemaakte documenten overlegd ter onderbouwing van uw visumaanvraag, hetgeen in ernstige mate afbreuk doet aan uw geloofwaardigheid. Hierdoor is het niet meer mogelijk objectief vast te stellen wat u met onderhavige visumaanvraag daadwerkelijk beoogt, hetgeen voor uw rekening en risico dient te blijven. Voorts wordt opgemerkt dat het overleggen van valse/ vervalste documenten ten einde visumafgifte te bewerkstelligen ernstige twijfel oproept ten aanzien van een tijdige terugkeer na afloop van het vastgestelde beoogde korte verblijf.
·          
·         Uw voornemen om het grondgebied van de lidstaat voor het verstrijken van het visum te verlaten kon niet worden vastgesteld.
·         Motivatie
·         Uw voornemen om het grondgebied van de lidstaat voor het verstrijken van het visum te verlaten kon niet worden vastgesteld. De sociale en/of economische binding met uw land of bestendig verblijf is onvoldoende aangetoond dan wel zeer gering gebleken. Hierdoor is de tijdige terugkeer na afloop van het door u opgegeven beoogde verblijf onvoldoende geborgd. In dit verband wordt erop gewezen dat het voorkomen van illegale immigratie als een van de basiscriteria voor visumverlening geldt. Bij het vaststellen of er sprake is van  risico op illegale immigratie wordt zowel gekeken  naar de lokale en de algemene situatie in uw land van herkomst/ bestendig verblijf, alsmede naar uw specifieke persoonlijke situatie.

·         Bezwaarclausule: Mocht u zich niet kunnen verenigen met de bovengenoemde beslissing, dan kunt u daartegen bezwaar aantekenen. Uw bezwaarschrift dient u dan binnen vier weken na datum dezes te richten aan:
·         De Directie Consulaire Zaken en Migratiebeleid, afdeling strategie en Ondersteuning, cluster Bezwaar en Beroep Consulaire Zaken, Postbus 20061, 1500 EB Rijswijk, Nederland
·         Visadienst kort verblijf, Postbus 3109, 2280 GC Rijswijk, Nederland

·         Het bezwaarschrift dient op grond van artikel 6.5 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) te zijn ondertekend en dient tenminste te bevatten: de naam en het adres van de indiener, de dagtekening en een omschrijving van het besluit waartegen het bezwaar is gericht, alsmede de gronden van het bezwaar. Het bezwaar kan worden aangetekend door de aanvrage van het visum, zijn wettelijke vertegenwoordiger, zijn bijzondere gemachtigde, indien deze een machtiging van de aanvrager overlegt, of een advocaat, indien deze verklaart daartoe bepaaldelijk te zijn gevolmachtigd.

·         Datum 19-12-2010. (door mij ontvangen op 10-01-2011)

zondag 9 januari 2011

( G 09-01-’11) Veel dank

Soms raak je de grip kwijt
Op je leven
Op je financiën
Vooral wanneer je net uit huis bent
En je vindt maar geen baan
Vaste lasten zonder inkomen

Schuldhulpverlening hoera
Licht in de duisternis
Maar help
De incasso’s blijven binnen komen
Van de regen in de drup

Een leger aan hulpverleners
Maar niemand die je helpt
Doorverwijzingen
Regels
Wachttijden
En ondertussen wordt de nood steeds hoger

Is het leven te moeilijk geworden?

09-01-‘11

zaterdag 8 januari 2011

(C08-01-’11) Met je gezicht naar de zon, en je rug naar de schaduw

Soms lijkt het of het niet ophoudt met obstakels op je pad, maar toch, wanneer je de andere kant opkijkt en de zon op je gezicht laat schijnen, dan zie je dat wat je verdriet doet juist één van je grootste rijkdommen is.

Vanochtend vroeg ben ik domweg gelukkig, nog voor zes uur kom ik mijn bed uit, inderdaad, op zaterdagochtend, en ik voel me gelukkig. Gisteravond had ik mijn lief aan de telefoon en we zijn allebei zo blij met elkaar. We beseffen beiden dat niet veel mensen een relatie hebben die zo bijzonder en liefdevol en respectvol is als die van ons. Het is soms onvoorstelbaar dat het mogelijk is om de afstand in kilometers en in bureaucratie te overbruggen met de kracht van onvoorwaardelijke liefde. In de twee jaren die we nu ‘samen zijn’ hebben we met vallen en opstaan en lachen en huilen, een stevig fundament opgebouwd, waar we straks als we echt samen zijn de vruchten van zullen plukken. Ja, het is verdrietig dat we onder andere dankzij visumperikelen niet samen kunnen zijn, maar het is vooral heel mooi dat twee mensen ieder in een ander deel van de wereld zo’n pure en diepe band met elkaar kunnen hebben.

Ja, ik word moe van het moederen, ik vind het wel genoeg geweest. Ik heb het gevoel dat mijn kinderen ook wel erg heftig het leven omarmen en innemen, maar ik ben gezegend met het moederschap. Vrouwen om mij heen beseffen op een gegeven moment met veel pijn, dat het er niet meer van zal komen, dat ze het niet zelf zullen meemaken dat er een klein nieuw mensje in je groeit. Door het begeleiden van kinderen naar volwassenheid leer je waar het echt om gaat in het leven: liefhebben en te worden liefgehad. Ik heb geleerd mijn ego opzij te zetten en mijn nageslacht naar voren te schuiven: Groei, ga stralen, leef je leven ten volle. En dat doen ze. 

Geld is een ruilmiddel, je kunt geld ruilen tegen bepaalde zaken die je nodig hebt of denkt nodig te hebben. Het legt een grote druk op je wanneer je niet genoeg geld hebt om te ruilen tegen het huren van een huis, of de levering van gas, licht en water, dat is absoluut waar. Het is ook zo dat je veel kunt delen wanneer je veel geld hebt, dat is iets dat mij persoonlijk aanspreekt in geld. Er zijn dingen die je niet kunt ruilen omdat ze uniek zijn, en dat is de liefde van en voor de mensen om je heen, de inspiratie en authenticiteit die jou je leven laten vormgeven. Dat is het soort rijkdom waar ik heel veel van heb, en waardoor ik een rijk mens ben.

Waarmee ik maar wil zeggen, alles heeft twee kanten, en het is een keuze welke kant jij kiest om te zien. Ik kies voor geluk, en voor het zoeken van de zonkant, ik ken natuurlijk de schaduwkant en laat me daar ook wel eens in meeslepen, maar niet te lang, Ik hou van de zon.

Amen

08-01-‘11

dinsdag 4 januari 2011

(C 04-01-’11) Moe, moeder, het moedigst

Net als ik denk dat alles weer een beetje tot rust is gekomen, de feestdagen voorbij, een lekker schrijfritme begint te komen en vooral ook veel lol in het schrijven, kortom net als ik de draad van mijn eigen leven begin op te pakken, dan is ‘het’  er weer.

De oudste zoon komt even thuis om te mediteren, in zijn nieuwe huis heeft hij daar nog niet een goed plekje voor. Okee, dat kan, maar langs zijn neus weg vertelt hij stralend dat hij een levensveranderende ervaring heeft gehad, en die ervaring was het slikken van XTC. XTC, mijn God. Nog geen zes weken na de erin hakkende ervaring met de jongste in zijn cannabispsychose vertelt hij me stralend over zijn prachtige ervaring met deze rotpillen. Mijn maag krimpt samen, nee, niet weer, ik wil niet meer. Hoe kan ik loslaten wanneer ‘het’ steeds weer mijn huis en mijn lijf binnenkomt.

De jongste zoon met wie het altijd goed gaat, al zit hij midden in de stront dan nog vindt hij dat het prima gaat, heb ik nu in mineur aan de telefoon. Over twee weken moet hij zijn huis uit. Hij hield zo van het huis waar hij sinds een paar maanden in zit. Antikraak, vroeger waren dat de vijanden en nu doet mijn zoon het, voor hem de oplossing want hij heeft geen vast inkomen. En nu moet hij er binnen twee weken uit, en hij kan geen echte huur betalen. Hij wil zijn vleugels uitslaan naar Londen om daar op de fietstaxi te gaan rijden en in een kraakpand te wonen. Hij kan echter niet weg omdat hij bezig is met schuldhulpverlening. Opeens voel ik me als of ik overspannen ben, ik voel gejank tegen mijn oogbollen drukken, en getrut ik mijn keel, ik moet slikken en nog eens. Hoe kan ik loslaten wanneer 'het' steeds weer mijn huis en mijn lijf binnenkomt.

Ik ontvang een hartverwarmende mail van mijn lief die het momenteel niet makkelijk heeft, ik probeer hem te steunen en op te peppen, en uit deze mail blijkt dat het redelijk lukt. Blij blij. Hij gaat beroep aantekenen tegen de afwijzing van het aangevraagd visum, of we maar weer even willen dokken. Niet te geloven toch, je lief wordt een visum geweigerd, dan gaat hij in beroep en moeten we weer opnieuw visumkosten betalen. Mijn dank aan alle medelanders die voor dit beleid verantwoordelijk zijn. Hoe kan ik loslaten wanneer ‘het’ steeds weer mijn huis en mijn lijf binnenkomt.

Maar… vanmiddag ging ik naar Feldenkrais, ik had het bijna afgezegd omdat ik me verrot voelde, al weken nu weer gemene spierpijn in mijn pols, zelfs een tube dichtknijpen of mijn stuur vasthouden doen verraderlijk zeer. Maar ik zette door en ging, Godzijdank. Wat is dat toch met Feldenkrais en mij. Volkomen ontspanning, meditatie, op een gegeven moment vergat ik te luisteren naar wat we moesten doen omdat ik vol ontroering in gebed was geraakt. Het is een dilemma: ik moet zo snel mogelijk weer meer gaan werken, maar dat houdt in dat ik te moe ben voor Feldenkrais. Wanneer ik naar mijn lijf en geest luister moet ik absoluut zo lang mogelijk Feldenkrais blijven doen, ik krijg iedere keer een enorme oppepper ervan, een energetische oplading. 

Moe, moeder, het moedigst

maandag 3 januari 2011

(C 03-01-’11) Daar gaan we

De eerste maandagochtend van het jaar laat me het beste beseffen dat er eigenlijk geen verschil is tussen de laatste maandag en de eerste maandag, ik ga gewoon door waar ik ben gebleven. Voornemens maak ik nooit voor het nieuwe jaar, dus dat is makkelijk, ik hoef me nergens aan te houden. In deze kerstvakantie kon ik thuis werken wat me erg goed is bevallen. Ik sta nogal vroeg op de laatste tijd en door van zeg zes uur tot acht uur te werken, maak ik effectief gebruik van mijn rare slaapritme en heb een voldaan gevoel wanneer ik al twee uren heb gewerkt om acht uur ’s ochtends. Wanneer ik naar kantoor ga begin ik rond negen uur, na een reistijd van ongeveer 45 minuten. Kun je nagaan, wat een verloren tijd eigenlijk.

Thuis werken heeft so wie so voordelen, zo kun je als je dat wilt de hele dag in slaapkleren rondlopen, of als je een slechte slaper bent dan kun je midden in de nacht een paar uren werken. Tenminste, ik kan dat want ik heb met dit thuiswerk geen contact met klanten, wanneer ik ben hersteld en terug in mijn oude functie kom, dan moet ik overdag werken want niemand vind het leuk om midden in de nacht uit zijn bed te worden gebeld met een of ander vage vraag van een bedrijf waar je toevallig mee te maken hebt. ’s Nachts bellen is voor verliefden of voor enge noodgevallen en dat doen we dus maar niet.

Thuis werken is ook leuk voor de katten, zeker aangezien ik hun persoonlijke kattenluik ben. Zonder mij kunnen ze niet naar binnen of naar buiten, zeker nu er geen thuiswerkende zoon meer aanwezig is. Een van de katten vind het erg leuk om met haar dikke billen voor mijn beeldscherm te gaan zitten en schattige maar harige kopjes te geven zo gauw ik achter mijn laptop zit. Hmmm, lief ja, de eerste twintig keer. Ja, ze genieten ervan dat ik veel thuis ben.

Toch vraag ik me wel af hoe dat nou verder gaat met mij en dat ziekzijn en niet (veel) kunnen werken. Binnenkort moet ik naar drie ochtenden op kantoor werken, en dat voelt alsof ik de Mount Everest moet beklimmen. Ik ga het maar gewoon doen en misschien valt het mee. In december ben ik twee ochtenden per week gaan werken, de ene keer viel het een beetje mee en de andere keer kwam ik op apegapen thuis en bracht zo nog eens anderhalve dag thuis door zonder energie. Het afgelopen weekend ben ik bijna helemaal slapend doorgekomen, waarschijnlijk in de kerstweek toch iets te veel gedaan, voor mij te veel dan, want ik heb naast wat familiebezoek amper iets extra’s gedaan. Frustrerend ja, moeilijk om bij neer te leggen ook. Er wordt wel gezegd dat acceptatie het begin van genezing is, maar voor mij voelt het alsof ik me er dan bij neerleg en dat wil ik niet, ik wil genezen en weer kunnen doen wat ik eerder ook kon doen.

Ik ga trouwens ook genezen, het duurt alleen wat lang, maar goed: Daar gaan we!

03-01-’11