zondag 19 augustus 2012

(18-08-'12) Gedenkboom

Na verwijdering van mijn bamboe (hoera!) wilden we een boompje planten en besloten hier een shrine/ gedenkboompje voor mijn moeder van te maken. Mijn lief kon niet bij de crematie zijn en zal ook niet bij de bijzetting in het familiegraf aanwezig zijn.

In de boom hebben we een armband met haar naam in kraaltjes opgehangen, en een muziekinstrumentje dat ze uit Zuid Afrika meenam, en in plastic nogmaals een bedankkaartje. Een van haar favoriete doosjes met kleine typisch mamadingetjes en een bedankkaartje erin hebben we onder de boom begraven.
Aan de voet staan een beeldje van een lezend figuurtje en een engel, symbolen voor mama. En nog een giraffe die ze uit Zuid Afrika meebracht.
Mijn liefste lief heeft een mooie cirkel eromheen gemaakr en we hebben die samen versierd met stenen en steentjes. Ik ben er erg blij mee.

Vanavond toen ik de tuindeur op slot deed merkte ik dat ik mama gedag zei. Heel aandoenlijk.









zondag 12 augustus 2012

(12-08-'12) Uitersten

Het belooft een prachtige dag te worden, de zon schijnt al volop. Ik heb een heerlijke tuin waar ik straks induik. Mijn lief ligt nog vredig te slapen.. Alsof het nooit anders zal zijn.
De tijd die we samen hebben is meer dan geweldig, we genieten volop van elkaar, en nee, we doen geen toeristische trips. Zoals hij zelf zegt: 'Als ik daarvoor kwam was ik wel naar Spanje gegaan.' We gebruiken deze weken samen om heel veel bij te praten en te lachen en om gewoon samen te zijn, wat voor ons een ongekende luxe is.

Vertrouwen, Acceptatie, Overgave.
Mijn zusje net aan de telefoon gehad. Ze is in een volgend stadium beland. Hoe pijnlijk om aan de zijlijn te staan en niet haar pijn over te kunnen nemen. Ze is heel dapper en sterk. Toch rollen de tranen over mijn wangen wanneer ze me de laatste foto's stuurt. Ik wil niet huilen, ik wil sterk zijn voor haar, maar het overvalt me wanneer ik haar gemilimeterde hoofdje zie en daarna een bepruikt hoofd. Stomme chemo, stomme kanker.

Over twee weken kan ik mijn bezwaar tegen de uitspraak van het UWV gaan toelichten. Mijn bezwaar is dat ze geen rekening houden met fysieke klachten. Ik heb geleerd dat als ik niets vertel ze ook niets weten en dus is het deels mijn eigen schuld. Met een coach heb ik afgesproken om vrij letterlijk met de billen bloot te gaan. Ter voorbereiding heb ik een en ander op papier gezet. Confronterend!
Drie pagina's heb ik volgeschreven en ik zou nog zoveel meer voorbeelden kunnen geven. De coach heeft het even doorgelopen en nog wat kleine aanwijzingen gegeven die ik weer heb verwerkt. Zijn meelevende reactie overvalt me en ik besef opeens hoe veel ik mijn dagelijks leven aanpas aan mijn fysieke belemmeringen. En hoe weinig ik erover praat.
Lichen Sclerosis, er is nog steeds niet veel over bekend. Het is ook bij iedereen weer anders. Het wordt bij mij gecombineerd met een achterwandverzakking, hetgeen de klachten versterkt, en ook nog eens langdurig kapotte liezen.  Drie klachten in één en hetzelfde gebied. Mijn vrouwelijkheid voelt aangetast. Mijn basis is aangetast.

Ik wil er niet te lang bij stilstaan, maar nu moest het even.
Het leven gaat door.

Ik heb mijn ontslag getekend en ben nu officieel werkloos. De mallemolen van solliciteren is begonnen en ik probeer me niet te veel te laten bedrukken door het zoeken naar vacatures. Dat lukt nog niet zo goed en ik stel het nog even uit.

Ik ga weer terug naar de zon die vandaag schijnt en vooral naar mijn liefste lief die straks beneden zal komen. Mijn begripvolle gevoelige lief.. Wat een cadeau.
Grenzeloos getrouwd, niet gemakkelijk, niet vanzelfsprekend, maar zoooo de moeite waard!



zondag 5 augustus 2012

(05-08-'12) Een bijzondere relatie

Zondagochtend, de zon schijnt, het leven is vredig en goed.
Het is een week geleden dat mijn lief op Schiphol aankwam. Het is een week nu dat we gewoon rechtstreeks met elkaar kunnen praten, zonder dagen lang te hoeven wachten op een mailtje terug. Niet afhankelijk van het internet of stroonstoringen of heftige regenval. Gewoon rechtstreeks. Elkaar aankijken en vertellen en luisteren. Lachen en elkaar aanraken. Wat een luxe.

Wat zou het fijn zijn als we een mogelijkheid wisten om voor altijd bij elkaar te zijn.
Voorlopig doen we het met af en toe een paar gestolen weekjes samenzijn, en van elkaar genieten. Ik voel me net een zeemansvrouw. Het hele jaar gescheiden en de afstand overbruggen met kunstingrepen. Ooit zullen de tijden veranderen, daar zijn we allebei van overtuigd. We hebben nog geen idee hoe. Verloren baan, strenge inreisregels, tekort schietende financieën. Maar nu zijn we samen en we genieten volop van elkaar.

Het blijft iedere keer verbazen hoe twee mensen uit twee verschillende werelddelen zo vanzelfsprekend blij zijn met elkaar, en steeds de grenzen weten de overbruggen. De relatie lijkt zich na elke scheiding van maanden nog steeds verder te verdiepen. Een wonderlijke relatie, dat is zeker. Omstanders kijken hun ogen uit, ja, het gaat door en dieper steeds opnieuw. Familie en vrienden koesteren zich in onze overduidelijke liefde. We genieten van elkaar met volle teugen. We doen niets bijzonders, gaan geen toeristische attracties af. Nee, we verkennen elkaars ziel en weten dat we één  zijn en blijven. Een relatie zo bijzonder dat we alle obstakels kunnen overkomen.

We vragen onze voorouders en beschermengelen om bijstand, en ooit zal het dan gebeuren dat we voor altijd samen kunnen zijn.