Zondagochtend, de zon schijnt, het leven is vredig en goed.
Het is een week geleden dat mijn lief op Schiphol aankwam. Het is een week nu dat we gewoon rechtstreeks met elkaar kunnen praten, zonder dagen lang te hoeven wachten op een mailtje terug. Niet afhankelijk van het internet of stroonstoringen of heftige regenval. Gewoon rechtstreeks. Elkaar aankijken en vertellen en luisteren. Lachen en elkaar aanraken. Wat een luxe.
Wat zou het fijn zijn als we een mogelijkheid wisten om voor altijd bij elkaar te zijn.
Voorlopig doen we het met af en toe een paar gestolen weekjes samenzijn, en van elkaar genieten. Ik voel me net een zeemansvrouw. Het hele jaar gescheiden en de afstand overbruggen met kunstingrepen. Ooit zullen de tijden veranderen, daar zijn we allebei van overtuigd. We hebben nog geen idee hoe. Verloren baan, strenge inreisregels, tekort schietende financieën. Maar nu zijn we samen en we genieten volop van elkaar.
Het blijft iedere keer verbazen hoe twee mensen uit twee verschillende werelddelen zo vanzelfsprekend blij zijn met elkaar, en steeds de grenzen weten de overbruggen. De relatie lijkt zich na elke scheiding van maanden nog steeds verder te verdiepen. Een wonderlijke relatie, dat is zeker. Omstanders kijken hun ogen uit, ja, het gaat door en dieper steeds opnieuw. Familie en vrienden koesteren zich in onze overduidelijke liefde. We genieten van elkaar met volle teugen. We doen niets bijzonders, gaan geen toeristische attracties af. Nee, we verkennen elkaars ziel en weten dat we één zijn en blijven. Een relatie zo bijzonder dat we alle obstakels kunnen overkomen.
We vragen onze voorouders en beschermengelen om bijstand, en ooit zal het dan gebeuren dat we voor altijd samen kunnen zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten