zaterdag 24 november 2012

(24-11-'12) Een gewone week

Gisteren heb ik zowaar de Horlepiep gedanst! Althans, wat ik dacht dat de Horlepiep was. Niemand kende de Horlepiep, en mijn versie leek achteraf aardig op de echte, zoals hier in de video te zien is. Ja, ik ben nog steeds animeerdame bij de hoogbejaarde licht demente zusters... en ik vind het geweldig. Ik ben graag bij de dames en zij hebben mij graag om zich heen. Nooit eerder werkte ik ergens waar ik zulke lieve complimenten kreeg. Heerlijk hoor.

Thuis had ik een wreed gevecht met een zeshonderd pagina's tellend boek dat gerecenseerd moest worden. Ik schrijf al recensies sinds 1997, dat is zo'n vijftien jaar nu. Meestal doe ik dat met plezier, maar deze keer... Hoewel het echt geen slecht boek was, kwam ik er maar niet door heen. Er zijn boeken die ik niet helemaal hoef te lezen om te kunnen beschrijven. Computerboeken bijvoorbeeld, die hebben een logische opbouw, en je kunt ze beoordelen door dwars te lezen - het begin en einde van een hoofdstuk-, door de inhoudsopgave en de indeling te bekijken, en tot slot steekproefsgewijs wat tekst te bekijken. Je hebt dan wel een goed beeld, zeker wanneer je dit al zo lang doet. Romans echter moet ik van begin tot het einde lezen, het komt voor dat het einde een verrassende wending aan het verhaal geeft. Het staat behoorlijk stom als je dat niet hebt gezien en je beoordeling kan de plank flink mis slaan in zo'n geval.
Hangen en wurgen was het deze keer. Ben ik meestal ruim voor de deadline klaar, deze keer moest ik echt alle zeshonderd pagina's in één week lezen. En ja, ik had uiteraard ook nog meer te doen. Pas vanaf pagina vierhonderd begon het verhaal me een beetje te boeien, helaas te laat voor de deadline.
Wat ik nooit doe deed ik deze keer, ik schreef de recensie zo'n honderdvijftig bladzijden voor het einde...

Daarnaast had ik een schrijfcursus te beoordelen. Leuk natuurlijk. Wanneer willen jullie de beoordeling hebben? Voor vrijdag graag. Oeps, tegelijk met de deadline van het zeshonderd pagina's tellende boek. Dat werd toch even stressen. Hoe kun je een goede recensie schrijven binnen twee dagen, als je daarnaast nog meer te doen hebt. Nou bleek bij navraag dat ze een paar simpele vragen hadden die ik moest invullen en uiteindelijk was het geen probleem om op tijd te reageren.

Trots op de tweede gehaalde deadline.
'Verveel je je nou niet', zeggen ze dan. 'Zo zonder werk'.
Nee hoor. Nu ga ik gauw het boek uitlezen om te kijken of mijn recensie klopt. Foei..


zaterdag 17 november 2012

(17-11-'12) Kleurplaten


Vriendschap Mandala Humble

Soms heb ik geen zin in woorden, woorden, woorden. Vandaar dat ik vandaag mijn nieuwe kleurplaten aanbied om hier te downloaden.
Denk nou niet: Hm, kleurplaten! Ik ben toch geen klein kind!

Probeer het maar eens, gewoon lekker zitten kleuren... echt heel leuk om te doen.
Veel plezier.





Gewoon downloaden, uitprinten en kleuren maar.

Een voorbeeld: Ingekleurde Mandala
 



zaterdag 10 november 2012

(10-11-'12) Erkenning/ Bevestiging

Ken je dat gevoel?
Als klein kind val je en je schaaft je hele vel open, maakt niet uit waar, arm, been, desnoods je hoofd. Je voelt je zielig, het doet behoorlijk zeer.Je bloedt en schrikt daarvan.
Wanneer er niemand in je omgeving iets merkt dan kun je wel huilen en je ongelukkig voelen, maar op een gegeven moment raap je jezelf bij elkaar en ga je verder, zo goed en zo kwaad als het lukt. Maar wat nou als er iemand in de buurt is die naar je toe komt, je over je hoofd aait en heel lief en meelevend is. Tja, dan is het echt, dan mankeer je echt iets...Ondanks het fijne gevoel dat iemand je pijn ziet, voel je de pijn toch zeker twee keer zo erg.

Jarenlang heb ik mezelf opgepakt en ben ik doorgegaan. Niemand zag de pijn, alleen het gesukkel. Op een gegeven moment redde ik het niet meer, in mijn werk kwamen de eerste scheuren naar voren. Een lange weg van zoeken naar de oorzaken volgde. Ondertussen stapelden fysieke klachten zich op, en bij tijden voelde ik me zielig, en boos... boos omdat ik niet werd gezien. Mijn pijn  werd niet gezien.
Ik werd een beetje afgekeurd, 25-35%. Het was een lange strijd geweest, waarbij ik met name het UWV als een grote vijand zag. Op een gegeven moment veranderde mijn houding tegenover deze grote logge instelling. Ik was niet meer kwaad en kon het nemen zoals het kwam. Ik had vrede met de uitslag.

Een van de grote lessen die ik de afgelopen jaren heb geleerd is dat mensen, en zeker instellingen, niet helderziend zijn. Je kunt je verongelijkt voelen als ze niet zien wat er in je omgaat, of hoe je lijf weigert te doen wat het moet doen, maar als je het niet laat zien, niets vertelt, hoe moeten ze het dan weten.
Zo besloot ik tegen de uitspraak van het UWV in beroep te gaan, omdat ik vond dat ze mijn fysieke klachten niet serieus namen.
Nu moest ik bijna letterlijk met 'de billen bloot', omdat ik het niet gemakkelijk vind om te vertellen over alle klachten in de bekkenbodemstreek, heb ik alles op papier gezet. De klachten zelf, en wat die voor impact hebben in het dagelijks leven.

Ik was er een paar dagen beroerd van toen ik alles had opgeschreven. Ik besefte niet hoe ik mijn leven om mijn klachten heen had gevormd. Hoe beperkt ik eigenlijk was in gewone dingen als lopen, zitten, staan, tillen etc.  Goed, toen kwam de middag van de hoorzitting. Ik overhandigde mijn aantekeningen aan de verzekeringsarts, zij las ze aandachtig door, en zei: dat is duidelijk, Lichen sclerosis is een bekende ziekte die niet over gaat. We gaan uw zaak opnieuw bekijken. Tien minuten later stond ik verbouwereerd weer buiten.

Ik was tevreden, ik was voor mezelf opgekomen en ik werd gehoord. De uitslag maakte me niet meer uit, al hoopte ik stiekem dat ik een paar procenten erbij zou krijgen, zodat ik minder uren zou moeten werken voor mijn inkomen.

Toen kwam de uitslag! ... en ik werd serieus genomen, serieuzer dan ik mijzelf eigenlijk nam... en de schrok was groot.
'Gefeliciteerd', zeiden mensen om me heen.
Ik kan/ kon niet helemaal blij zijn: ik heb echt iets. Ik heb officieel beperkingen om 'normaal' te functioneren...

Langzaam lukt het me om naar de mogelijkheden te kijken die deze uitslag biedt. Ik ben vrij... nu is het aan mij om met deze uitslag mijn leven vorm te geven op mijn eigen manier, op een manier die bij mij past. Laat ik daar nu vooral van gaan genieten.