dinsdag 29 november 2011

(29-11-’11) UWV arts

Vandaag had ik een gesprek met een UWV arts. Enkele weken geleden had ik een uren durend onderzoek bij een psycholoog en een psychiater en naar aanleiding van dit onderzoek had de UWV arts mij opgeroepen. Zelf had ik het gehele balletje aan het rollen gebracht omdat ik wilde weten waar ik zo zoetjesaan aan toe was.

Ik weet niet precies waarom, maar iedere keer wanneer ik een afspraak met een arbo arts, of het UWV of wat voor instantie dan ook heb, dan ben ik erg gespannen, bang voor wat er gaat gebeuren. Je bent ook zo afhankelijk van hen, hun beslissingen beïnvloeden een groot deel van je leven. Zo voelt het tenminste. Ik weet wel dat ik ze niet zoveel macht moet geven, maar ja, hoe doe je dat? Ik weet niet wat ik had gehoopt: 100% WAO? Dan had ik niet meer hoeven te werken en dat was gemakkelijk geweest. Maar 100% WAO wordt nauwelijks meer gegeven.

Er is nog niets definitief maar deze UWV arts zei dat ik wat hem betreft geen doorslaggevende beperking heb om te gaan werken. Het is jammer dat ik gespannen was tijdens het gesprek en dat het verhaal erg ingewikkeld was, daardoor ben ik niet helemaal zeker over wat hij uiteindelijk heeft gezegd en wat dat voor mij betekent. Hij gaat zijn advies doorgeven aan een arbeidsdeskundige die mij op zal roepen en dan bekijkt wat ik wel en niet kan, en voor hoeveel uren. Het kan nog wel even duren voor de arbeidsdeskundige tijd heeft, en volgens mij verandert er tot die tijd nog niets.

Vreemd genoeg ben ik opgelucht. Opgelucht dat ik niet ‘gek’ ben. Nadat de een me een dysthyme stoornis met depressieve episode toedacht en de ander een vermijdende persoonlijkheidsstoornis, ben ik blij dat ik vandaag toch normaal genoeg ben bevonden…Ik ben niet ongeschikt verklaard…Ik ben niet uitgerangeerd.

Het geeft me ruimte om met Humble™ verder te gaan. Wanneer ik 100% WAO zou krijgen, zou ik weinig ruimte hebben om serieus met Humble™ aan de gang te gaan.
Ik hoop wel dat ik nog een redelijk percentage WAO krijg omdat dat betekent dat ik geen volle week hoef te werken. Dat is nog afwachten.

Wat dit betekent voor mijn plannen om in Afrika te gaan wonen, dat weet ik nog niet. Ik wil so wie so werkplaatsonafhankelijk gaan werken zodat ik overal ter wereld kan werken, zolang ik maar online kan. Dat is natuurlijk een hele uitdaging, ook financieel. Aanvankelijk dacht ik om helemaal in Afrika te gaan wonen, maar de laatste tijd denk ik over de mogelijkheid om bijvoorbeeld zes maanden hier en zes maanden daar te wonen, en in de zomer mijn lief naar Nederland uit te nodigen. Daar hangt een prijskaartje aan natuurlijk.

Energetisch voelt het goed om niet 100% in de WAO te komen, het geeft ruimte en lucht en uitdagingen. Kortom, ben ik voorzichtig blij, of op zijn minst tevreden met de voorlopige uitslag?

maandag 28 november 2011

(29-11-’11) Zelfgenezing

Vandaag was ik bij de dokter. Mijn huisarts is ook homeopathisch arts en ik wilde even met hem overleggen of ik inderdaad Rode Klaver (zie vorige column) kan gebruiken als alternatief voor hormoonzalf. Maar dat terzijde.

Ik zag daar een oud exemplaar van het tijdschrift Ode liggen, van oktober 2010 om precies te zijn. Mijn oog viel op de voorkaft. Groot stond er: ‘LEES en GENEES: waarom het geschreven woord goed is voor lichaam en ziel’. Er stond ook nog een exclusief artikel in uit Paulo Coelho’s biografie. Dit ging over een tijd waarin deze werd opgenomen in een psychiatrische kliniek.
Een brutaal mens heeft de halve wereld, en ik vroeg of ik het tijdschrift even mocht lenen om het aan het einde van de middag weer terug te brengen. Ik woon om de hoek dus dat was geen probleem.

Halverwege het tijdschrift kwam ik een column tegen met als titel: ‘Vastleggen wordt loslaten.’ Subtitel was: ‘Onze geest geneest wanneer we het allemaal van ons afschrijven.’ Geschreven door David Servan- Schreiber. Het artikel begint met de vraag: ‘Heeft uw arts u ooit gevraagd de ergste dag van uw leven te beschrijven?’.
Dit was het moment dat ik in de schrijver geïnteresseerd raakte, en mijn onvolprezen vriend(-in) Google inschakelde. Een van de links die ik kreeg was naar een andere uitgave van hetzelfde tijdschrift Ode. ‘Het instinct om te helen.’
Ik was en ben onder de indruk van wat ik las. Het is voor mij te vroeg om precies aan te geven wat mij het meeste raakt in de woorden van David Servan- Schreiber, maar ik haal hieronder enkele citaten van hem aan. Mijn excuses dat ik niets uitleg, vandaag word er zelfwerkzaamheid van jou als lezer gevraagd. Ik had vanochtend een ingrijpend gesprek met mijn jongste zoon, en deze citaten sluiten aan bij het knijpen van de ziel dat wij vanochtend deden. Morgen heb ik een spannend gesprek met een UWVarts, en dat is voor mij altijd een stressvol moment waarin ik mijzelf tegenkom, en waarbij voor mij veel om zelfgenezing draait. Ik plaats hierbij een link naar het artikel zodat je het in zijn geheel kunt lezen, als je dat wilt. Ik heb enkele mij aansprekende zinnen uit hun context gehaald. Toch ben ik zo vrij om aan te nemen dat jij het ook boeiend vindt.

http://nl.odemagazine.com/doc/0088/Het-instinct-om-te-helen/

Servan-Schreiber: ‘Er is een voortdurende wisselwerking tussen het hart en de hersenen. Uit onderzoek is gebleken dat een coherent hartritme in staat is om het emotionele brein tot rust te brengen. Wanneer je hart op een gezonde manier klopt, kun je stress, depressiviteit, spanning en andere geestelijke aandoeningen genezen.’
Servan-Schreiber: ‘De reden waarom je dat niet voor elkaar krijgt met psychoanalyses en praatsessies, is dat deze niet rechtsreeks tot de emotionele hersenen spreken, maar tegen de neo-cortex, het analyserende deel van de hersenen. Maar dat is niet waar angsten, spanningen en onverwerkte trauma’s liggen opgeslagen. Die liggen, net als de instinctieve, natuurlijke vermogens van het lichaam en de geest om te helen, opgeslagen in de emotionele hersenen.

Servan-Schreiber: ‘De eenvoudigste en snelste manier voor het lichaam om coherentie tussen hart en hersenen te bewerkstelligen, is positieve gevoelens te hebben. Als er een pil zou bestaan met hetzelfde effect, dan zou dat een wonderpil zijn.’
Emoties zijn sneller en krachtiger dan gedachten. En dat het hart – wanneer het om ziekte en gezondheid gaat – belangrijker is dan de hersenen. Positief denken met je hersenen is zinvol, maar positief voelen vanuit je hart geeft een geweldige impuls aan de gezondheid en aan effectief en creatief functioneren.’

De regeerperiode van de “experts” is voorbij. Steeds meer mensen zullen hun gezondheid in eigen hand nemen en zelf – op basis van informatie die zij via het internet krijgen – beslissen welke remedies zij nemen.’
Er is één remedie in omloop, die misschien wel het krachtigst is van allemaal. Hij eindigt zijn boek er ook mee: liefde.
Niets, zo blijkt uit onderzoek, is zo vitaal voor ons gevoel van welbevinden als het gevoel van verbondenheid, van te worden geliefd en lief te hebben, van ons deel te voelen van een groter geheel. Ook in dit opzicht slaan veel van de hedendaagse psychologische therapieën de plank mis. Servan-Schreiber: ‘Er is een wereldwijde trend die sterk is gericht op het “zelf”. Het draait allemaal om zaken als persoonlijke groei, zelfontwikkeling, autonomie, onafhankelijkheid, individuele vrijheid en zelfexpressie. Heel mooi natuurlijk, maar de prijs die we ervoor betalen, is vaak een brandend gevoel van eenzaamheid, van isolatie en van verlies aan betekenis en zingeving.’

David Servan-Schreiber: Uw brein als medicijn, www.instincttoheal.org

maandag 21 november 2011

(20-11-'11) Rode Klaver

Wie hier vaker komt kan zich misschien herinneren dat ik in het najaar van 2010 na enig aandringen hier en daar er achter ben gekomen dat ik lijdt aan Lichen Sclerosus, dit is een zeer vervelende huidaandoening van de vulva, mijn edele delen ofwel schaamstreek. In uitzonderlijke gevallen kunnen de woekerende cellen kwaadaardig worden. De een heeft meer last van deze kwaal dan de ander, en het kan op het ene moment meer last geven dan op andere momenten. Ik heb de pech dat ik de laatste tijd veel last heb. Ik zal niet in details treden maar zitten, fietsen, zelfs lopen kan heel vervelend zijn, je snapt dat er dan niet zoveel overblijft.

Ik vind het niet leuk om hierover te praten, het gaat uiteindelijk om private delen. Aan de andere kant lopen er heel wat mensen, vooral vrouwen rond die onnodig lijden omdat er niet makkelijk over wordt gesproken. Het is niet zielig ofzo, het is gewoon een feit waar mee moet worden gedeald. Bovendien: waarom noemen we schaamstreek niet gewoon trotsstreek, hoezo schamen!

Het is een aandoening die niet kan genezen en je moet in principe de rest van je leven onder controle blijven, omdat het zoals gezegd kwaadaardig kan worden, en omdat er akelige vergroeïngen kunnen optreden. Dat maakt het psychisch zwaar. Stress is een grote tricker van Lichen Sclerosus... Daar is hij weer die stress, die langdurige en overmatige stress die een lichaam na verloop van tijd zo verwoest.
Bijna iedereen met L.S. krijgt van de specialist hormoonzalf voorgeschreven. Met een bepaalde regelmaat moet je hormoonzalf op de aangetaste delen smeren, maar... bijwerkingen van die zalf zijn onder andere dat je huid dun en kwetsbaar wordt. Inderdaad, daar neem je de zalf juist voor!

Wat mij opvalt is dat ik toen ik nog niet wist dat ik L/S. had veel minder last had dan nadat ik het wist. Ben ik zo'n ingebeelde zieke, die zich allerlei symptomen inbeeldt? Feit is dat ik sinds ik de diagnose kreeg met hormoonzalf heb lopen worstelen. Aanvankelijk leek het beter te gaan, maar op het moment weet ik echt niet waar ik meer last van heb: het middel of de kwaal.

Nou, dat was een lange inleiding om te komen tot Rode Klaver.

Ik ging op zoek naar een alternatief voor de hormoonzalf en via veel omzwervingen kwam ik uit bij Soja en Rode Klaver. Soja is wat omstreden, dus zocht ik verder naar Rode Klaver en ik was onder de indruk van alle goede eigenschappen die men Rode Klaver toedicht.

Eigenschappen: bloedreinigend , ontsmettend, slijmoplossend, weerstand-verhogend, cholesterol verlagend.
Rode klaver kan zowel inwendig als uitwendig worden gebruikt.Het is in het bijzonder nuttig bij herstel van een virusinfectie, en dan zeker als hoesten of slijm een symptoom is.
Een thee van klaver bloemen is uitwendig nuttig tegen huidcondities als eczeem.
Inwendig wordt Rode Klaver voor hoesten en diarrhee gebruikt, maar ook als bloed-
reiniger etc.
Ook heeft Rode Klaver een kalmerende werking en kan het hulpvol zijn bij de
behandeling van melanomen. 
Uitwendig gebruik: huidinfectie, eczeem, psoriasis, (bad), mondontsteking (spoelen), keelontsteking (gorgelen). Goed te gebruiken in zalf en/of créme!
Inwendig gebruik: bronchitis, hoest, heesheid, overgangsklachten (opvliegers), pijnlijke borsten tijdens menstruatie, astma, oedeem


Kortom, ik zag genoeg reden om aan de Rode Klaver te gaan. Ik ging op zoek via Google. Mijn verse  Humblecollega Yumi ging ook overstag omdat kauwen op de bloemblaadjes de trek in een sigaret zou verminderen... Enthousiast bestelden we allebei 1 kg Rode Klaver.

 








Tot mijn grote schrik bleek twee kilo Rode Klaver extreem veel. Yumi en ik kunnen beide tot het einde der tijden Rode Klaver thee  maken, drinken, - zalf maken, bloemetjes kauwen etc. Wat een stunt! Als een volleerde wietkweker heb ik de kruiden in hanteerbare porties verdeeld in kleinere zakjes.

Mocht je ook een beetje willen, laat het maar horen. Er is genoeg.

zondag 20 november 2011

(20-11-'11) Ben realistisch! Okee!

Het is koud, vochtig en mistig. Een dag waarop je normaal gesproken lekker binnen blijft, met de kachel hoog. Ik niet, vandaag besloot ik dat ik een eindje wilde lopen, en dus ging ik lopend naar Hilversum waar ik met mijn moeder en mijn broertje koffie wilde drinken.
Via routenet had ik berekend dat de afstand ongeveer zes kilometer is en dat ik ongeveer een uur erover zou doen. Ruim op tijd vertrok ik. Wat een helse tocht leek te worden, bleek een mooi sprookje...


 Een fontein ging helemaal op in de omgeving. Gefascineerd stond ik erbij en keek ik er naar. Gelukkig heb ik altijd mijn cameraatje bij me en kon ik het beeld vastleggen. Surrealistisch, als een fontein van ijs of van glas.


Vrolijk liep ik verder, aan het begin van de tocht was het heel stil op de weg. Door de mist voelde het alsof ik naar het einde van de wereld liep, en ik vroeg me af of de wereld misschien toch plat was, en of ik er voorbij het bordje 'verboden in te rijden' vanaf zou vallen. Tot mijn verbazing zag ik af en toe een auto heel dapper het einde van de wereld inrijden, wat een lef. Nog verbazender was het dat er een enkele auto terug kwam. Zouden ze spijt hebben gehad en zijn omgedraaid.












Ik liep weer verder en naderde een ecologische brug, zal ik maar zeggen. Een brug over de weg voor de dieren zodat ze veilig van de ene naar de andere kant kunnen lopen. De pijlers van de brug zagen er uit als een modern kunstwerk met grote stenen in een ijzeren hekwerk. Dit deed me denken aan bepaalde vormen van autochtone architectuur, zelfbouw, waar bij de makers de ruimte tussen twee wandjes opvullen met natuurlijke materialen. Het zag er mooi uit.

Inmiddels werd het steeds drukker op de weg waar ik liep, hij veranderde van een sprookjesweg in een grote autoweg. Prompt begon ik de vochtige kou te voelen, maar gelukkig was ik bijna op de plaats van bestemming aangekomen. Vlak voordat ik een woonwijk in zou gaan zag ik nog een mysterieus water in de diepte naast het talud liggen.



Met moeite maakte ik me los uit mijn droom, mijn mistige droom, en ik ging weer verder de realiteit in...
Ik had tot veler verbazing genoten van mijn meditatieve ontdekkingstochtachtige wandeling. Bovendien was ik trots dat ik na al die tijd van extreme moeheid in staat was tot deze tocht.

Terug wilde ik de trein nemen, maar die reed helemaal niet. Tja, toen stond ik even gek te kijken, wat nu, weer lopend terug? Hm, nee, genoeg is genoeg. Opeens kwam er een luxe touringcarbus langs die mij, en een paar anderen, weer terug naar huis bracht.

zondag 13 november 2011

(12-11-’11) Starseeds

Al honderd jaar worstel ik met… ja, met wat? Met mezelf, vooral, denk ik. Voor zover ik mij kan herinneren voel ik mij een buitenstaander, iemand die de spelregels niet snapt. Natuurlijk heb ik altijd mijn stinkende best gedaan om als volwaardig burger mee te draaien in deze samenleving. Pas sinds kort besef ik dat er constant een enorm gevecht in mij woedt. Ik ben een mens dat naar eer en geweten wil leven. Ik wil het goede doen en zijn, en ik wil het goede voor mijn kinderen, en voor iedereen eigenlijk. Toch is er steeds iets dat mij tegenhoudt om gewoon een negen tot vijf baan te hebben en te houden, ik heb het echt geprobeerd. Gewoon omdat de huur moest worden betaald en monden moesten worden gevoed. Ik voelde me vaak in een mij wezensvreemde omgeving en niemand zag, ook ikzelf niet, hoezeer ik huilde van binnen. Het is niet verwonderlijk dat ik uitviel.

Ik ben ondanks de jarenlange innerlijke strijd, uiteindelijk toch mijn eigen weg gegaan. Ik heb mijn kinderen mijn normen en waarden overgedragen, tegen de heersende regels in, vooral wat betreft het kiezen van een economisch verantwoorde studie en baan. ‘Ga stralen!’ en ‘Volg je passie!’. De keerzijde blijkt dat we alle drie (nog) zonder een redelijk inkomen zitten.

In het hersteltraject dat ik volg zitten gesprekken met een coach. Een vrouw waar ik graag mee sprak. Sprak, ja. Afgelopen week had ik een heel zware sessie. Het gesprek raakte de essentie van mijn bestaan. Op een gegeven moment voelde ik me beoordeeld als een verwende prinses op de erwt: ‘Ja hoor, leuk werk wil iedereen wel”. En ‘Je moet wel realistisch blijven hoor.’ ‘Zet je kind maar op straat, je helpt hem er niet mee door hem steeds op te vangen.’ Ik ging naar huis en maakte ruzie na ruzie met mijn schatje. Ik moest het toch voor mezelf opnemen…Ondertussen voelde ik me letterlijk (en fysiek) verscheurd, het klopte niet.

Dat ging een paar dagen door tot ik op een ochtend op het internet op een site stuitte over Starseeds, Sterrenzaad. ‘Starseeds komen gedurende hun leven achter de ware aard van hun levenspad, als ze daar steeds meer signalen over opvangen die hun hierop wijzen.’ Ik keek naar de signalen en ik grote dikke tranen rolden over mijn wangen. Herkenning en erkenning! Alle signalen, een voor een, gaven herkenning. Hoewel het zeker niet de eerste keer is dat ik ze zag, drong het zo diep tot me door dat het nu de allerhoogste tijd is om te accepteren die ik ben, en afscheid te nemen van het idee dat ik nog langer zo ongelooflijk mijn best moet doen om te passen in een doorsneebaan.

Hoe gelukkig ben ik niet met mijn Humbles™. Humble™ heeft alles in zich dat voor mij belangrijk is. Hij geeft licht en liefde door, en gelooft in het goede. Ieder mens is zijn broer en/ of zus, en hij vindt het belangrijk dat mensen voor elkaar zorgen. Geen wonder dat hulpverleners hier geen raad mee weten, zeker wanneer ik ook nog zover ga dat ik van de Pleiaden kom en met een boodschap hier ben. Dat zeg ik natuurlijk niet hardop want voor ik het weet wordt het een gedwongen opname, haha. Maar verdomme, ik verloochen mezelf zo voortdurend.

Ik weet niet helemaal of ik het volhoud, maar ik besef nu heel goed hoe belangrijk het is om mezelf te accepteren zoals ik ben…Met heel mijn hart en ziel wil ik zijn die ik ben. Eindelijk.




woensdag 9 november 2011

(08-11-’11) Een heus bedrijf

Wie mijn verhalen een beetje volgt weet dat ik de laatste maanden hard werk aan het concept Humble™. Hij krijgt steeds meer vorm en ik ontvang veel enthousiaste reacties. In het begin waren het enkel tekeningetjes, ook heel leuk maar er ontbrak iets. Zoals ik in de column Beeld en tekst al aangaf, kreeg ik reacties als: ’Je moet een verhaal bij Humble™ brengen, dan wordt hij echt interessant’, aldus mijn oudste zoon. ‘ Leuk, die Humble™, maar wat is het nou precies? ‘, vroeg een oud-collega.

‘Wat ga je er mee doen, met die Humble™?’ was een andere vraag die ik kreeg. Op de een of andere manier heb ik met Humble™ iets in handen, dat beklijft en dat groeit en groeit en steviger wordt. Het figuurtje fascineert me.
Ik ontving de afgelopen dagen een aantal mails van een schrijfcoach waarin hij onder andere vraagt waar jij nou goed in bent, wat is jouw sterke punt. Wat maakt jou uniek, anders dan anderen. Een van de dingen die ik vaak hoor is dat ik veel warmte en liefde uitstraal. Dit is tevens iets dat mijn mannen uitdragen, de onvoorwaardelijke liefde. Wat kan dus beter de basis van het verhaal van Humble™ zijn dan het uitdragen van licht en onvoorwaardelijke liefde. Daarbij komt zijn naam: Humble™. Nederigheid, soberheid, eenvoud, dat is waar Humble™ voor staat.
En zo kreeg Humble™ betekenis, hij kreeg een verhaal, en zelfs een missie maar wel met een glimlach.

Ik maakte eerst een website in het Engels, omdat ik me richt op een internationale toekomst. Langzaam kwam de wens om met iemand samen te werken die goed kon verkopen. Ik kan een heleboel, maar verkopen, zeker van eigen werk, nee, daar ben ik geen held in. Om een lang verhaal kort te houden; ik ben iemand tegengekomen die me graag wil helpen met het commercieel opzetten van Humble™. We zijn in sneltreinvaart een kerstkaartenproject gestart en het blijkt te lopen als een gek. We staan nog aan de start maar het ziet er veelbelovend uit. Ik maakte dus ook nog een site in het Nederlands.

Maar nu… Er zijn visitekaartjes nodig. Wat voor functie schrijf je daarop? Creative director voor mij en Sales executive voor haar. Ho ho ho, ga ik nu niet de verkeerde weg in, kwam ik niet net uit dat zakenleven met zijn blablabla? Ik wil geld verdienen en dan moet je zakelijk zijn, commercieel. ‘Je verkoopt niet direct je ziel hoor mam, wanneer je je creative director noemt’, zegt mijn jongste zoon.
Hoe verdeel je de taken binnen een bedrijf dat nog niet eens een bedrijf is? Heel belangrijk, hoe verdeel je de inkomsten? Humble™ is mijn geesteskind, mijn creatief eigendom. Ik heb hem zelfs geregistreerd bij de Belastingdienst via een Onderhandse Akte. Hoe kun je op een nederige, bescheiden manier winst maken?
Hm, het gaat wel hard opeens.

vrijdag 4 november 2011

(04-11-'11) Hoopvol

Iedereen kent wel dat gevoel dat alles tegen zit, en dat er geen hoop meer is dat het ooit nog beter wordt...
Voor iedereen die zich momenteel zo voelt is hier dit filmpje.

     

En jawel, alsof er niets aan de hand was ...