Al honderd jaar worstel ik met… ja, met wat? Met mezelf, vooral, denk ik. Voor zover ik mij kan herinneren voel ik mij een buitenstaander, iemand die de spelregels niet snapt. Natuurlijk heb ik altijd mijn stinkende best gedaan om als volwaardig burger mee te draaien in deze samenleving. Pas sinds kort besef ik dat er constant een enorm gevecht in mij woedt. Ik ben een mens dat naar eer en geweten wil leven. Ik wil het goede doen en zijn, en ik wil het goede voor mijn kinderen, en voor iedereen eigenlijk. Toch is er steeds iets dat mij tegenhoudt om gewoon een negen tot vijf baan te hebben en te houden, ik heb het echt geprobeerd. Gewoon omdat de huur moest worden betaald en monden moesten worden gevoed. Ik voelde me vaak in een mij wezensvreemde omgeving en niemand zag, ook ikzelf niet, hoezeer ik huilde van binnen. Het is niet verwonderlijk dat ik uitviel.
Ik ben ondanks de jarenlange innerlijke strijd, uiteindelijk toch mijn eigen weg gegaan. Ik heb mijn kinderen mijn normen en waarden overgedragen, tegen de heersende regels in, vooral wat betreft het kiezen van een economisch verantwoorde studie en baan. ‘Ga stralen!’ en ‘Volg je passie!’. De keerzijde blijkt dat we alle drie (nog) zonder een redelijk inkomen zitten.
In het hersteltraject dat ik volg zitten gesprekken met een coach. Een vrouw waar ik graag mee sprak. Sprak, ja. Afgelopen week had ik een heel zware sessie. Het gesprek raakte de essentie van mijn bestaan. Op een gegeven moment voelde ik me beoordeeld als een verwende prinses op de erwt: ‘Ja hoor, leuk werk wil iedereen wel”. En ‘Je moet wel realistisch blijven hoor.’ ‘Zet je kind maar op straat, je helpt hem er niet mee door hem steeds op te vangen.’ Ik ging naar huis en maakte ruzie na ruzie met mijn schatje. Ik moest het toch voor mezelf opnemen…Ondertussen voelde ik me letterlijk (en fysiek) verscheurd, het klopte niet.
Dat ging een paar dagen door tot ik op een ochtend op het internet op een site stuitte over Starseeds, Sterrenzaad. ‘Starseeds komen gedurende hun leven achter de ware aard van hun levenspad, als ze daar steeds meer signalen over opvangen die hun hierop wijzen.’ Ik keek naar de signalen en ik grote dikke tranen rolden over mijn wangen. Herkenning en erkenning! Alle signalen, een voor een, gaven herkenning. Hoewel het zeker niet de eerste keer is dat ik ze zag, drong het zo diep tot me door dat het nu de allerhoogste tijd is om te accepteren die ik ben, en afscheid te nemen van het idee dat ik nog langer zo ongelooflijk mijn best moet doen om te passen in een doorsneebaan.
Hoe gelukkig ben ik niet met mijn Humbles™. Humble™ heeft alles in zich dat voor mij belangrijk is. Hij geeft licht en liefde door, en gelooft in het goede. Ieder mens is zijn broer en/ of zus, en hij vindt het belangrijk dat mensen voor elkaar zorgen. Geen wonder dat hulpverleners hier geen raad mee weten, zeker wanneer ik ook nog zover ga dat ik van de Pleiaden kom en met een boodschap hier ben. Dat zeg ik natuurlijk niet hardop want voor ik het weet wordt het een gedwongen opname, haha. Maar verdomme, ik verloochen mezelf zo voortdurend.
Ik weet niet helemaal of ik het volhoud, maar ik besef nu heel goed hoe belangrijk het is om mezelf te accepteren zoals ik ben…Met heel mijn hart en ziel wil ik zijn die ik ben. Eindelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten