donderdag 29 maart 2012

(29-03-'12) Zelfgenezing

Lieve jongens, ik dacht dat ik jullie moest beschermen. Jullie waren zo klein en de waarheid was zo wreed. Misschien kon ik het zelf niet geloven dat ik zo werd behandeld door de man waarvan ik dacht te houden, door jullie vader. Misschien ook schaamde ik me dat ik me zo liet behandelen? Nee, ik wist toen nog niet wat ik nu wel weet, namelijk dat ik beter verdiende.

Het doet pijn, de afkeer in je ogen en stem omdat ik deze man tot jullie vader maakte. Waarom?
Wat wist ik van liefde? Al heel jong schoof ik mezelf opzij om te zorgen dat anderen zo weinig mogelijk verdriet of zorgen hadden, vooral mocht ik niemand tot last zijn. Sorry dat ik besta: Het werd een tweede natuur zonder dat ik het doorhad. Ik wist niet dat een mens van zichzelf kon houden.

Gisteravond ging ik naar een prachtige lezing cq. workshop over Innerlijke Bevrijding, gegeven door Arjen Slijp. 'Vermoeidheid, uitputting, is vaak het gevolg van onderdrukte woede.' Hmm, nee joh, ik? Ik ben niet boos, ik ken geen woede... Ik bood me gisterenavond aan als proefkonijn voor een hele groep. Doodeng! maar wel een unieke kans om verder in dit thema te duiken en te werken aan de innerlijke bevrijding... Arjen Slijp, een aanrader, stelt op een rustige, eenvoudige manier een aantal vragen, waardoor je zelf tot bepaalde inzichten kunt komen, of bij diep weggestopte gevoelens. Na afloop rommelde mijn hele lijf, zo heftig was de ervaring, maar ik voelde me wel in vertrouwde handen.

De laatste dagen zijn de zoons en ik bezig om terug te kijken naar wie en wat hun vader was, wat er gebeurd is vroeger, waarom we uit elkaar gingen, en ik dacht dat ik klaar was met deze man. Totdat ik merkte dat ik iedere keer bijna stikte in mijn tranen en de brokken in mijn keel. Om te kunnen overleven in mijn eentje met twee hele jonge kinderen heb ik heel veel weggedrukt; gevoelens, ervaringen en vooral mijzelf. Het spijt mij, grote stoere mooie zoons om jullie en mij in tranen te zien om deze man, dit gemis, dit verdriet. De aangerichte schade... Maar wat geniet ik ook van dit gezamenlijke helingproces. Hoe moeilijk soms ook, we praten, en voelen en proberen te begrijpen en we leren om verder te kunnen, ieder met zijn eigen leven en samen met ons als gezin. We genezen onszelf.

donderdag 22 maart 2012

(22-03-'12) Over afscheid

Onverwacht dringt het besef binnen dat het ieder moment voorbij kan zijn. Natuurlijk, ik weet het. Weten met mijn hoofd. Zo heb ik met mijn hoofd vrede ermee, ze is immers bijna 87. Ik vraag het regelmatig: Neem haar toch mee. Dit gesukkel op het einde is toch niets. Het past ook niet bij haar. Een trotste vrouw die overal bij wil zijn en alles mee wil maken, die nu al jaloers is op alle leuke, nieuwe dingen die mensen mee zullen maken wanneer zij al is overleden. Ze zou er steeds bij willen zijn. Tot voor kort.

Ze sukkelt heen en weer tussen het hier en het hiernamaals, zo lijkt het. Soms komt ze even terug en laat dan weten dat ze er nog is, en soms zit ik bij haar en voel ik dat ze ver weg is. De menselijke geest is wonderlijk en oh zo kwetsbaar. Ik praat met haar en het voelt alsof ze ook met mij praat, zoals vroeger. Even denk ik dan dat het allemaal weer goed komt, maar de volgende dag voeren we het zelfde gesprek, soms zelfs hetzelfde uur, en dan nog een keer en nog een keer. Er blijft niets meer hangen.

Ik heb nog zoveel te vertellen maar ik ben te moe. Haar blik gaat naar de televisie, haar steun en toeverlaat de laatste weken. Het kleine huis op de prairie. Het geeft haar een vredig gevoel en ze geniet van de oude kleding. Het is haar uurtje en als je bij haar bent dan kijk je mee. Punt uit, of je wil of niet. Ze heeft zich ontdaan van overbodig decorum en is rechtstreekser dan ze ooit was, tenminste in haar heldere momenten. Het is wennen, mijn moeder in haar nieuwe rol. Of is het eindelijk geen rol meer. In die zin is het eerste afscheid voorbij, de moeder die ze was is er haast niet meer, misschien wel helemaal niet meer.
 De vrouw die precies wist wanneer haar kleinzoons een belangrijk examen hadden, of een spannend optreden. Ze was hun grootste fan. Ze wilde alles horen en alles weten. Soms stuurde ze een smsje naar de jongens, als er een paar keer een leeg smsje aankwam, lachten ze vertederd om hun oude oma die zo dapper met de tijd meeging, die smste en mailde met haar zoon verweg.

Haar eerstgeborene is vandaag teruggekomen van ver. Een weekend lang zal hij bij haar zijn. Ze keek er naar uit om hem te zien, maar het is haar ook eigenlijk te veel. Stil vraag ik me af: heeft ze op hem gewacht?
Ik vraag mijn jongere broer wat hij ervan denkt. We hebben allemaal zo onze eigen ideeën over de moeder, al naar gelang de wind waait. De engelsen hebben er een mooie uitdrukking voor: Fading Away. Langzaam vervagen. Ik dacht dat ik er vrede mee had en klaar mee was, maar opeens deed het zeer, het besef dat ik straks verweesd ben. Onwezenlijk.

Ik loop in gedachten de keuken in en zie een van onze katten, ze wordt oud en springt de laatste tijd steeds vaker bijna mis of ze struikelt over een traptrede. Volgens mijn wereldwijze (!?) oudste broer is dat het begin van het einde. Ik kijk naar haar en denk met een kleine brok in mijn keel: Kom op, niet allemaal tegelijk.

maandag 19 maart 2012

(19-03-'12) Ik doe maar wat

Ontdekking!

Nadat ik jaren lang mijn kinderen opvoedde en me weinig of niet afvroeg wat ik zelf wilde, krijg ik momenteel steeds de vraag voorgelegd wat IK nou wil. Lijkt simpel, maar wat een lastige vraag blijkt het.

Wat wil ik?
A * De wereld een beetje mooier maken
B * Leven van de wind
Dat is wat ik het allerliefste wil.

Wat betekent dat?
A * Liefde, licht, warmte verspreiden
       via Humble,
            Opvoeding (=klaar?!),
            Levenshouding
B * Me laten meevoeren met de stroom, de wind
       door te kunnen reageren op wat zich voordoet,
       kiezen voor organisch in plaats van planmatig leven.

Wat betreft B; wil ik dat echt of is het een vlucht om geen verantwoording voor mijzelf te hoeven nemen. Nee: Ik doe maar wat!, en zo heb ik het altijd gedaan. Ik wil leven in het moment. Plannen maken heeft weinig zin want het loopt toch altijd anders dan je denkt. 

Ik doe maar wat!
Eigenlijk is dat de ultieme vorm van met de stroom meegaan, en dus kun je concluderen dat ik al mijn hele leven doe wat ik het liefste wil!!!
'Daar word ik als baas niet vrolijk van als ik dat hoor', zei mijn laatste baas.

Word ik daarom niet vrolijk van bazen? Omdat ik mijn eigen pad moet verlaten om op een manier te denken en functioneren die een baas verlangt? Deed het daarom zo'n pijn, die laatste goede beoordeling tijdens een functioneringsgesprek? Was het een bevestiging dat ik werd die ik niet was?

Wanneer ik doe wat ik al mijn hele leven het liefste wil, wat is dan het probleem? Is er wel een probleem? Laat me nu eindelijk accepteren dat ik ben zoals ik ben. Ook als ik geen plan heb dan ben ik iemand, namelijk iemand zonder plan.

Terwijl ik dit bedenk krijg ik een telefoontje en hoor ik: Je kunt veel meer dan er uitkomt. Je bent al je hele leven aan het onderpresteren. Meteen schiet ik terug in het gevoel dat ik van alles moet, mezelf moet bewijzen,  plannen moet maken om meer... en meer te ... en .... en....

Ik doe maar wat!
Laat ze nou maar eens kletsen, en laat ik het grote gevecht stoppen en me eindelijk echt overgeven aan de gang der dingen. Laat me het nu accepteren: Ik ben die ik ben.




zaterdag 17 maart 2012

(17-03-'12) De kracht van de overgave

Opeens realiseer ik me dat ik me in een situatie heb gemanoeuvreerd waarin ik al eerder zat en waarvan ik dacht dat ik er klaar mee was. Pijnlijk. Wat kan ik ervan leren?

Ik wil zo graag, ik moet zo nodig, ik doe zo verschrikkelijk mijn best, ik vecht tegen de bierkaai en ik ga met mijn hoofd door de muur. Niemand die het ziet want er komt niets uit mijn handen, niet zo veel als ik zou willen. Ik vecht al mijn hele leven lang. Mensen denken vaak dat ik heel rustig en relaxed ben, zo'n indruk maak ik, maar niets is minder waar. Mijn hoofd is altijd bezig: het stormt in mijn hoofd. Ik word moe van alle beelden en kleuren en geluiden en gedachten. Steeds opnieuw wil ik iets en altijd lijk ik van de gebaande paden af te moeten. Zelf doen, nee niet helpen, ik kan het zelf.

En dan vind ik mezelf terug op een plek waar ik besef dat ik het niet zelf kan. Dat ik hulp nodig heb. Doodeng. Het maakt je afhankelijk.

Het is minstens de derde keer dat ik iets heb doen ontstaan dat ik de wijde wereld in wil sturen. Mooie ideeën, mooie produkten, waar ikzelf heel veel lol aan beleef tijdens het ontwikkelen, het maken. Maar dan...Hoe ga ik verder, hoe pak ik het aan. De andere keren stopte ik daar en gebruikte het excuus van alleenstaand moederschap. 'Ik word geremd door de omstandigheden', en ik gaf het op. 
Nu ben ik geen alleenstaand moeder meer. Ik ben alleen, en ik ben voor mijzelf verantwoordelijk.


Opnieuw zit ik in de ziektewet. Ik hou het niet uit in een betaalde baan. 
Ik wil zo graag, ik moet en ik zal, ik ben toch niet gek, ik mag niet zwak zijn. 
De dochter van de generaal mag niet zwak zijn! En nu is de generaal zelf zwak...
Ik verstuur een sollicitatie en word uitgenodigd voor een gesprek. Ik moet me bewijzen, laten zien wat een enorme aanwinst voor een bedrijf ik ben. De sollicitatie was oprecht. 
Maar ik wil eindelijk mezelf zijn. 

Weer zit ik zo goed als zonder geld. 70% van mijn laatstverdiende loon. Buiten vaste lasten kan er weinig gebeuren. Naar de film, een museum, naar vrienden buiten het dorp. Vergeet het maar.
Sterker nog: sparen om naar mijn lief te gaan? Garant staan om mijn lief hierheen te halen? Vergeet het maar. Je wordt er creatief van, dat is waar. Vrijwilligerswerk in ruil voor de entree van films of lezingen.
 ________________________________________________________________

'Niet mijn wil geschiedde, maar uw wil geschiedde'.
Het is tijd om mijn hoofd te buigen en mij over te geven. Over te geven aan de gang der dingen. 
Doodeng, al weet ik dat het waar is. Hoe doe ik dat? Ga ik op mijn achterste zitten en wachten tot er iets gebeurt? Hm, dat lijkt me niet. 'En het brood op de plank dan', roept een stemmetje in me.
Maar al dat vechten en die stormen in mij hebben me ook niet ver gebracht.

Ik ben mijn grootste vijand en mijn hardste criticaster.
Laat ik dit met mijzelf afspreken: van nu af aan ben ik milder in mijn oordeel over mijzelf.
     Per slot van rekening heb ik toch in mijn eentje vijfentwintig jaar lang twee zoons begeleid tot  wasdom. Ondanks beperkte middelen, maar met een overvloed aan liefde, zijn het mooie mensen geworden.
Laat ik ook dit met mijzelf afspreken: ik gooi mij nu in de rivier en ik laat mij meevoeren terug naar de bron.
     Wanneer ik dit vergeet moet ik mijn eigen wijsheid teruglezen en opnieuw beginnen.

P.S. Voor wie daaraan twijfelt na het lezen van bovenstaande: ik voel mij beter dan ooit, haha.



zondag 4 maart 2012

(04-03-'12) Oproep

Met dit berichtje zit ik een beetje in mijn maag. Al dagen vraag ik me af of ik het wel of niet moet doen. Wat geeft de doorslag om het wel te doen? Gisteren was hij jarig, 24 werd hij. Natuurlijk hartstikke jong, maar toch gaat de tijd ook voor hem voorbij, en hij wil zo graag. Hij wil zo graag naar school nog een paar jaar, in de hoop dat hij daarmee meer kans heeft op een goede baan waar hij zichzelf en zijn familie van kan onderhouden.

Laat ik bij het begin beginnen. Sinds jaar en dag kom ik met enige regelmaat in de Gambia en vanaf de eerste reis zijn Barrow en ik vrienden, familie. Hij doet me denken aan mijn zoons in Nederland die van dezelfde leeftijd zijn. Barrow noemt me af en toe zijn moeder. De familiebanden in Afrika zijn ruim en genereus. Natuurlijk ken ik de verhalen over jongens, vooral aan de kust, die iedere Toubab (bleke) familie noemen omdat ze weten dat daar mogelijk geld tegenover staat. De bekende bumsterpraktijken zijn dat.
Barrow woont niet aan de kust maar verder landinwaarts, bovendien heb ik hem nu enkele jaren meegemaakt en keer op keer is gebleken dat hij alleen iets voor je doet als het uit zijn hart komt. Mijn lief kent hem goed en ziet hem ook als een zoon/ jongere broer.

Een paar weken geleden hebben Barrow (Oficieel heet hij trouwens Omar) en ik toen ik hem opzocht in de garage waar hij zijn broer helpt, een videootje opgenomen. Twee eigenlijk, het tweede filmpje is technisch gezien beter maar deze eerste vind ik spontaner.

 

Hij vertelt hier hoe hij heet, en dat hij bij zijn broer en schoonzus woont. Hij helpt zijn broer in de (te rustige) garage. Na zijn werk drinkt hij graag attaya met vrienden, hij fitnesst een beetje, houdt van voetbal. Daarnaast vertelt hij dat hij tot en met de twaalfde klas naar school is geweest. Hij wil graag verder leren maar kan het zich niet veroorloven. Zijn beide ouders zijn overleden en hij heeft geen eigen inkomen. 'Jah time is the best time', zegt hij, dit betekent zoveel als het veelgehoorde 'Inshallah', als God het wil. Met een brede glimlach vertelt hij dat het fantastisch zou zijn als er ergens hulp vandaan zou komen.

Helaas, ik heb al mijn (on-)mogelijkheden bekeken en kan niets voor hem betekenen. Het is al een gevecht om eens per jaar mijn lief op te zoeken. Vandaar mijn oproep:
* Is er iemand die deze jongen kan en wil sponsoren?
* Misschien is er een vriendengroep, of een vereniging die hem gezamenlijk wil steunen. 
Het is natuurlijk een heel bedrag. Zeker in deze tijd.
Het gaat om een technische opleiding van drie jaar. 
De kosten bedragen op dit moment:
Jaar 1: 10.500, 00 Dalasi/ 252.19 Euro
Jaar 2: 15.500, 00 Dalasi/ 372.29 Euro
Jaar 3: 20.500,00 Dalasi/  492.38 Euro, eventueel met reiskosten want de opleiding is in een andere stad.

Ik heb op aanvraag de folder van de opleiding die hij wil volgen voor je, en ik kan je natuurlijk nog veel meer vertellen en foto's laten zien. Je hoeft alleen maar een mail naar smjapost(at)hotmail.com te sturen. Vermeld  even dat het over Barrow gaat.  ('at' vervangen door @ natuurlijk!)

Bedankt/ Abaraka
En onthou: 'Jah time is the best time'. Laten we hem een handje helpen.