(31-12-'12) Iets anders

Ja, ik weet het, het is 32 december... wat een verschrijving, zo hard doe ik met best om de 31e te negeren. Natuurlijk geef ook ik me over aan bezinning over wat was, wat komt, maar vooral over wat is. Dat doe ik straks weer wanneer niemand kijkt. Frustraties en zorgen overheersen even, dat is genoeg voor nu.

Iets anders:
Opeens pak ik een stapel bollen wol die al jaren in een kast liggen en verzin wat ik daar nou eens mee zal doen. Ik ben niet echt een handwerktype maar het kriebelt. Kennelijk zit ik in een soort stilte periode en het is fijn als er dan toch iets uit je handen komt.
Ik doe wat ik vaker doe op zo'n moment en surf over het wereldwijde web. Ik kom uit bij Granny Squares. Dat klinkt wel schattig: Oma vierkantjes. Ik heb het idee opgevat om een omslagdoek te haken. Naald tien, dikke wol. Grote stappen, snel thuis.

Na een paar dagen zie ik dat mijn omslagdoek of misschien wel dekentje eerder een kussensloop dan een dekentje zal worden. Veel te weinig wol, oeps. Niet handig wanneer je oude wol gebruikt.
Ik zoek op Marktplaats, meestal mijn eerste stop, maar zie niets wat er echt op lijkt. Ik ga langs de Zeeman en dat soort zaken. 'Nee, die hebben we niet." Of: " Jaren geleden hadden we die maar dat is niet  meer na te bestellen."
Hm, en nu.. Denken, denken, wikken en wegen. Er is niets te vinden dat er op lijkt. Ik probeer het op de wekelijkse markt, eerst in het ene, dan in het andere dorp. Meesmuilend wordt ik aangekeken. "Nee, dat soort bollen vekopen wij niet, dat is niet onze kwaliteit." De ander vertelt me ook fijntjes dat dit een Zeeman-kwaliteit is en dat zij die natuurlijk niet verkopen. Nou zeg, wat een poeha, wat is er mis met Zeeman-kwaliteit. Ik besluit dan maar iets te kopen dat er echt niet op lijkt maar met een beetje goede wil misschien wel valt te combineren.

De eerste wol is zwart/ grijs/ wit, en de tweede is zwart met een klein gekleurd spikkeltje erin. Ach ja...
Ik haak me suf, maar ondertussen wordt ik toch wat benauwd. Hoe ga ik die twee ooit fatsoenlijk combineren? De eerste maakt stugge stevige Granny's en de andere hele zachte losse Granny's, zie daar maar eens een geheel van te maken!
Tot slot heb ik ook nog twee bollen geel/ blauw/ oranje van de eerste kwaliteit liggen, daarmee wil ik alles afwerken. Hoe? Nog geen idee.

Ik heb nu twee stapeltjes, de ene zwart/ grijs/ wit en de andere zwart met spikkeltjes, en ik ga stug door tot ook de zwart met spikkeltjes bollen op zijn. Met patronen ben ik net als met recepten, als ik ze al gebruik dan is het echt als 'inspiratie', voor ik het weet heb ik er een eigen verhaal van gemaakt. Story of my life.

Wordt vervolgd (misschien).

(25-12-'12) All you need is love

Kerstavond en wat doe ik dan, juist, kijken naar de All you need is love-special. Misschien niet zo slim voor iemand die zelf in een lange afstand- relatie zit, maar okee. Net als ieder ander ben ik ontroerd bij al die verre geliefden die elkaar onverwacht kunnen ontmoeten. Mooie beelden, mooie maar vooral ook trieste verhalen. Ik hou het redelijk droog, totdat het stel met een baby komt. Tranen met tuiten, en boos!!! Kwaad en gefrustreerd om de IND en alle regels en rompslomp die je door moet om bij elkaar te kunnen zijn. Ik heb al vaker verteld dat ik altijd al een hekel aan grenzen heb gehad, dat is alleen nog maar versterkt sinds mijn lief en ik zo vreselijk veel moeite moeten doen om bij elkaar te zijn. Kerstavond en mijn lief zit 5000 km verderop.

Tot overmaat van ramp is het netwerk al weken verschrikkelijk slecht waardoor het heel lastig is om mailcontact te hebben. Ook het mobiele netwerk werkt niet mee. Smsjes komen niet, half en/ of dagen later aan. Natuurlijk is onze liefde sterker dan een al dan niet meewerkend netwerk, maar toch. Zeker over zo'n afstand is het heel belangrijk om de dagelijkse dingetjes met elkaar te kunnen delen. Het is gewoon ook fijn om mail van je lief te ontvangen. Kleine cadeautjes zijn die mails, en het is vervelend als dat ook niet lukt. De afstand wordt nog groter.

Kerst en oud & nieuw, tijden om met je geliefden samen te zijn? Natuurlijk wordt het je aangepraat want wat maakt het eigenlijk uit of je op laten we zeggen 14 oktober alleen bent of op 25 december. Toch voelt het anders.
Mijn moeder overleed in mei van dit jaar en het is de eerste Kerst zonder haar en het is stil. Ik pak per ongeluk 'haar' kopje uit de kast, het kopje waaruit zij altijd thee dronk, en ik heb even een brok in mijn keel. Nu is het nog een beetje echter. Ze is niet op vakantie, nee, ze komt niet terug. Ook al heb ik er vrede mee, er zijn nog steeds dagen waarop ik eraan moet wennen dat het rode autootje niet meer voor de deur stopt. Ik kan haar niet bellen als ik iets leuks of iets vervelends heb meegemaakt. Hier doet het netwerk het prima maar toch krijg ik geen contact. Ik weet niet of iemand anders haar nummer heeft gekregen en dat ga ik ook niet uitproberen.

All you need is love.
Liefde is sterker dan de dood, dat weet ik. Liefde overbrugt elke afstand, dat weet ik ook.
Soms overvalt het gemis me en dan zit ik mezelf in de weg. Dood en afstand maken het moeilijk om een geliefde gewoon even vast te houden, niets te hoeven zeggen en weer even samen te zijn.
All I need is love.

(13-12-'12) Grote schoonmaak: een terugblik.

Geboren en getogen in Nederland kan ik vreemd genoeg maar niet wennen aan de kou. Wat een onaangenaam gevoel. Goed, we doen het er maar mee. Ondertussen ben ik nog steeds bezig met een grote schoonmaak, niet van mijn huis maar van mijzelf. Zoals dat gaat met grote schoonmaken kom ik heel wat tegen, soms leuk, soms minder en vooral vaak onverwacht.

Ik heb een schatkist met brieven, foto's kaarten, cadeautjes en dagboeken vanaf 2008, toen ik voor het eerst na vijfentwintig jaar weer in Afrika kwam. Eerlijk gezegd kijk ik niet vaak in de schatkist. Ik kijk sowieso niet vaak achterom. Behalve in deze tijd. Om verder te gaan moet ik even terug kijken op mijn leven. Opruimen wat niet meer nodig is en uitzoeken wat ik wil behouden. Ik ben in de luxe positie dat ik daar nu even tijd voor heb.

Ik pakte gisteren het dagboek van mijn eerste reis in 2008 en begon er in te lezen. In één adem las ik het uit. Wat leuk om het terug te lezen, vooral met wat ik nu weet. Fascinerend hoe absoluut vanzelfsprekend ik het vond om na drie dagen (!) te beslissen dat ik een huisje ging laten bouwen op de compound bij mensen die ik daarvoor niet kende. Het is een prachtig huisje geworden, zonder meer. Mooier en luxer dan ik ooit had gedacht. Ik, die niet eens een auto ooit heb gehad, had nu opeens een huisje, een paradijsje.

Het is grappig om te zien hoe de kennismaking met mijn lief verliep. Mijn lief, de beste vriend van de eigenaar van de compound. We hadden prettige gesprekken, we hadden bijzondere gesprekken, ik voelde me vertrouwd en op mijn gemak bij hem. Dat was het. Geen haar op mijn hoofd die aan iets relatie-achtigs dacht. Na ruim twintig jaar alleenstaand ouderschap begon ik te ruiken aan de vrijheid, en was op geen enkele manier bezig met een nieuwe verbintenis. Mijn lief wel, direct vanaf het moment dat we elkaar tegenkwamen. Ook hij is sinds jaar en dag een alleenstaand ouder, nou ja, niet altijd helemaal alleenstaand natuurlijk. Ik lees terug dat ik weleens nerveus van hem werd, en ik begrijp nu dat hij (te) dichtbij kwam. Hij raakte me op een manier die ik hoe onnozel, niet thuis kon brengen. We namen na die drie weken gewoon als vrienden afscheid. Eenmaal thuis merkte ik dat ik hem miste. We gingen mailen, en zo is het begonnen.

Leuk om terug te lezen.
Er is één opmerking uit mijn dagboek die me het meest op viel:
" Ik ben nu een maand terug, en het doet pijn om hier (in NL.) te zijn. Ik voel me als een klein kindje dat eindelijk haar moeder (Afrika) heeft teruggevonden, maar weer terug moest naar de stiefmoeder, omdat dat 'beter voor haar' is."

Sinds ik in de jaren tachtig voor het eerst in Afrika was heb ik heimwee gehouden. Heimwee naar Afrika. Toen ik later mijn zoons eens vroeg hoe ze het zouden vinden als ik in Afrika ging wonen, zeiden ze:
"Dat hebben we toch altijd al geweten."
Kortom: het wordt tijd om te gaan.
Laat de voorzienigheid, het Universum, ons alsjeblieft helpen om een huisje voor onszelf te bouwen zodat ik een plek heb om samen met mijn lief de toekomst in te gaan.

Grote schoonmaak, Transformatie, 2012, het is tijd. Ik ben er klaar voor.

(07-05-'12) Zelfbouw

Natural Building helps us connect again to our local natural environment,

 to our own intuitive and innate creativity, and to each other.

 It helps us to shift from an industrial, and often toxic building process

 to one that is affordable, empowering, community-building and life-affirming.

 We are co-creating ~ learning to dance in balance with nature.   

We are learning to ..."live ingeniously in a low-carbon world !"  

a quote by the Zero Footprint organization .  

Jaren geleden studeerde ik af als Antropoloog van de gebouwde omgeving. Dat betekent dat ik onderzoek heb gedaan naar de relatie tussen bouwen en wonen. Dat was toen (en nog) een nieuwe en onbekende studierichting. Ik heb tijdens mijn studie stage gelopen met een bouwkunde-student in de Republiek Mali, West Afrika.

Het was een fantastische tijd waar ik mijn liefde voor Afrika en mijn liefde voor zelfbouw aan over heb gehouden. 

Zelfbouw of autochtone architectuur. Huizen die gebouwd zijn zonder architecten, huizen die passend gemaakt worden voor en door de gebruikers en die gemaakt worden van materialen die zo veel mogelijk uit de directe omgeving komen.In Mali werd veel met leem gebouwd, dat noemden ze daar Adobe.  

 









Leem als bouwmateriaal is een mix van zand, klei, water en in Mali werden rijstvliesjes voor de leem gebruikt. leem is een prachtig natuurlijk materiaal dat ademt, daardoor is het binnenklimaat koel in de zomer en warm in de winter.

Er wordt over de hele wereld gebouwd met allerlei omgevingsvriendelijke materialen.  

Een bekende organisatie die zich met de bouw van superadobe en de verspreiding van de betreffende technieken bezighoudt is het Cal Earth Institute in California, USA. Cal Earth baseert haar concept van het earthbag house, (ja inderdaad, zandzakken, op de ideëen van de beroemde architect Nader Khalili. Khalili 's bekendste boek is 'Housing for the Poor.' Woningen voor de eenvoudige mens, en met aandacht voor het leefklimaat. Dat spreekt me aan.

(05-12-'12) Rust

(02-12-'12) Moederhart

Vaak voelt het of ik de afgelopen jaren stappen vooruit ben gegaan. Emotioneel gegroeid, bla bla. Dan opeens, bwam, val ik terug in mijn oude reactie. Zolang alles alles goed gaat en het bootje lekker loom kabbelt op het water, dan is er niets aan de hand. Oh wee, wanneer er weer een storm opsteekt, dan ben ik toch weer bang, dan zuig ik mee naar beneden in een sterke steile waterkolk.

Letterlijk blijft mijn adem boven in mijn lijf zitten, benauwd. Unheimisch in huis, de kou waait door alle kieren, de vloeren zijn te koud om op te liggen om eventuele ontspanningsoefeningen te doen. Brrr. Toch, ondanks al het zielegeknijp van de laatste jaren, ben ik op zulke momenten alleen, verdomd alleen..
Mijn lief zo ver weg, de stroom werkt niet mee en valt uit als we net contact hebben. Ik mis een schouder om op uit te huilen.

My biggest wish is

Just to be normal

But I am not

Where is this shit

Going with me

Oh oh

I fucked up

I fucked up

I'm a problem child

Well people say so

I just wanna

be happy

and popular

But I can't

If I fuck up

If I fuck up

I've done my mom

So much sorrow

That she's even scared

For what's gonna 

Happen tomorrow. 

Dit gedicht schreef hij, mijn Benjamin, in 2003, bijna tien jaren geleden. Iedere keer zijn hij en ik blij wanneer het beter gaat. We weten het zeker, nu is het voorbij. Iedere keer weer...

Het blijft zo verdomd pijn doen. Zijn gevecht, mijn gevecht, de hoop, de frustratie, de hopeloosheid, de wanhoop. De tranen in de koude donkere nachten, de angst.

'Het is zijn eigen verantwoording', zeggen ze tegen me. Ik weet het, ik weet het.

Familie steunt elkaar, als je nergens anders terecht kunt moet je weten dat je nog een moeder hebt. Alleen trekt deze moeder het niet zo goed, de pijn en de angst verlammen me waardoor ik je niet echt kan opvangen. Van de regen in de drup. Sorry schat.

Ik weet het: Dankbaarheid- Acceptatie- Vertrouwen- Loslaten.

Ik weet het.

Ik weet het.

Soms is de angst weer even sterker, en vooral het verdriet.

(24-11-'12) Een gewone week

Gisteren heb ik zowaar de Horlepiep gedanst! Althans, wat ik dacht dat de Horlepiep was. Niemand kende de Horlepiep, en mijn versie leek achteraf aardig op de echte, zoals hier in de video te zien is. Ja, ik ben nog steeds animeerdame bij de hoogbejaarde licht demente zusters... en ik vind het geweldig. Ik ben graag bij de dames en zij hebben mij graag om zich heen. Nooit eerder werkte ik ergens waar ik zulke lieve complimenten kreeg. Heerlijk hoor.

Thuis had ik een wreed gevecht met een zeshonderd pagina's tellend boek dat gerecenseerd moest worden. Ik schrijf al recensies sinds 1997, dat is zo'n vijftien jaar nu. Meestal doe ik dat met plezier, maar deze keer... Hoewel het echt geen slecht boek was, kwam ik er maar niet door heen. Er zijn boeken die ik niet helemaal hoef te lezen om te kunnen beschrijven. Computerboeken bijvoorbeeld, die hebben een logische opbouw, en je kunt ze beoordelen door dwars te lezen - het begin en einde van een hoofdstuk-, door de inhoudsopgave en de indeling te bekijken, en tot slot steekproefsgewijs wat tekst te bekijken. Je hebt dan wel een goed beeld, zeker wanneer je dit al zo lang doet. Romans echter moet ik van begin tot het einde lezen, het komt voor dat het einde een verrassende wending aan het verhaal geeft. Het staat behoorlijk stom als je dat niet hebt gezien en je beoordeling kan de plank flink mis slaan in zo'n geval.
Hangen en wurgen was het deze keer. Ben ik meestal ruim voor de deadline klaar, deze keer moest ik echt alle zeshonderd pagina's in één week lezen. En ja, ik had uiteraard ook nog meer te doen. Pas vanaf pagina vierhonderd begon het verhaal me een beetje te boeien, helaas te laat voor de deadline.
Wat ik nooit doe deed ik deze keer, ik schreef de recensie zo'n honderdvijftig bladzijden voor het einde...

Daarnaast had ik een schrijfcursus te beoordelen. Leuk natuurlijk. Wanneer willen jullie de beoordeling hebben? Voor vrijdag graag. Oeps, tegelijk met de deadline van het zeshonderd pagina's tellende boek. Dat werd toch even stressen. Hoe kun je een goede recensie schrijven binnen twee dagen, als je daarnaast nog meer te doen hebt. Nou bleek bij navraag dat ze een paar simpele vragen hadden die ik moest invullen en uiteindelijk was het geen probleem om op tijd te reageren.

Trots op de tweede gehaalde deadline.
'Verveel je je nou niet', zeggen ze dan. 'Zo zonder werk'.
Nee hoor. Nu ga ik gauw het boek uitlezen om te kijken of mijn recensie klopt. Foei..

(17-11-'12) Kleurplaten

Soms heb ik geen zin in woorden, woorden, woorden. Vandaar dat ik vandaag mijn nieuwe kleurplaten aanbied om hier te downloaden.
Denk nou niet: Hm, kleurplaten! Ik ben toch geen klein kind!

Probeer het maar eens, gewoon lekker zitten kleuren... echt heel leuk om te doen.
Veel plezier.

Gewoon downloaden, uitprinten en kleuren maar.

 

Een voorbeeld: Ingekleurde Mandala

 

(10-11-'12) Erkenning/ Bevestiging

Ken je dat gevoel?
Als klein kind val je en je schaaft je hele vel open, maakt niet uit waar, arm, been, desnoods je hoofd. Je voelt je zielig, het doet behoorlijk zeer.Je bloedt en schrikt daarvan.
Wanneer er niemand in je omgeving iets merkt dan kun je wel huilen en je ongelukkig voelen, maar op een gegeven moment raap je jezelf bij elkaar en ga je verder, zo goed en zo kwaad als het lukt. Maar wat nou als er iemand in de buurt is die naar je toe komt, je over je hoofd aait en heel lief en meelevend is. Tja, dan is het echt, dan mankeer je echt iets...Ondanks het fijne gevoel dat iemand je pijn ziet, voel je de pijn toch zeker twee keer zo erg.

Jarenlang heb ik mezelf opgepakt en ben ik doorgegaan. Niemand zag de pijn, alleen het gesukkel. Op een gegeven moment redde ik het niet meer, in mijn werk kwamen de eerste scheuren naar voren. Een lange weg van zoeken naar de oorzaken volgde. Ondertussen stapelden fysieke klachten zich op, en bij tijden voelde ik me zielig, en boos... boos omdat ik niet werd gezien. Mijn pijn  werd niet gezien.
Ik werd een beetje afgekeurd, 25-35%. Het was een lange strijd geweest, waarbij ik met name het UWV als een grote vijand zag. Op een gegeven moment veranderde mijn houding tegenover deze grote logge instelling. Ik was niet meer kwaad en kon het nemen zoals het kwam. Ik had vrede met de uitslag.

Een van de grote lessen die ik de afgelopen jaren heb geleerd is dat mensen, en zeker instellingen, niet helderziend zijn. Je kunt je verongelijkt voelen als ze niet zien wat er in je omgaat, of hoe je lijf weigert te doen wat het moet doen, maar als je het niet laat zien, niets vertelt, hoe moeten ze het dan weten.
Zo besloot ik tegen de uitspraak van het UWV in beroep te gaan, omdat ik vond dat ze mijn fysieke klachten niet serieus namen.
Nu moest ik bijna letterlijk met 'de billen bloot', omdat ik het niet gemakkelijk vind om te vertellen over alle klachten in de bekkenbodemstreek, heb ik alles op papier gezet. De klachten zelf, en wat die voor impact hebben in het dagelijks leven.

Ik was er een paar dagen beroerd van toen ik alles had opgeschreven. Ik besefte niet hoe ik mijn leven om mijn klachten heen had gevormd. Hoe beperkt ik eigenlijk was in gewone dingen als lopen, zitten, staan, tillen etc.  Goed, toen kwam de middag van de hoorzitting. Ik overhandigde mijn aantekeningen aan de verzekeringsarts, zij las ze aandachtig door, en zei: dat is duidelijk, Lichen sclerosis is een bekende ziekte die niet over gaat. We gaan uw zaak opnieuw bekijken. Tien minuten later stond ik verbouwereerd weer buiten.

Ik was tevreden, ik was voor mezelf opgekomen en ik werd gehoord. De uitslag maakte me niet meer uit, al hoopte ik stiekem dat ik een paar procenten erbij zou krijgen, zodat ik minder uren zou moeten werken voor mijn inkomen.

Toen kwam de uitslag! ... en ik werd serieus genomen, serieuzer dan ik mijzelf eigenlijk nam... en de schrok was groot.
'Gefeliciteerd', zeiden mensen om me heen.
Ik kan/ kon niet helemaal blij zijn: ik heb echt iets. Ik heb officieel beperkingen om 'normaal' te functioneren...

Langzaam lukt het me om naar de mogelijkheden te kijken die deze uitslag biedt. Ik ben vrij... nu is het aan mij om met deze uitslag mijn leven vorm te geven op mijn eigen manier, op een manier die bij mij past. Laat ik daar nu vooral van gaan genieten.

(26-10-'12) Van Phoenix tot Paradijsvogel

De Feniks/ Phoenix is de mythische vogel die uit de as herrijst, de Phoenix is een symbool van de transformatie. Bij de start in 2010 heb ik mijn weblog SPhoenixB genoemd met als ondertitel:  
Waarom durf je niet te geloven wat je al heel lang weet? Moet je echt eerst helemaal afbranden voordat je langzaam weer uit de as durft te herrijzen?
Het antwoord is JA.  Kennelijk moest ik eerst helemaal afbranden, langdurige burnouts, voordat ik beetje bij beetje durfde te vertrouwen op wat ik al heel lang wist. Noem het 'oude kennis/ oude wijsheid', noem het 'De Bron'.

Opnieuw kom ik terug op de woorden die mijn moeder op een onbeduidend papiertje achterliet na haar overlijden: Dankbaarheid, Acceptatie, Vertrouwen, Loslaten. Mijn zusje had de alertheid de waarde van deze woorden en dit briefje op zijn waarde te schatten. Zonder haar had ik niet van het bestaan geweten en waren ze aan me voorbij gegaan. Zelf voegde ze de waarde van het leven in het nu eraan toe, leven in het nu en niet in de angst schieten om wat er mogelijk nog komt.

Ik leer dankbaar te zijn voor alles dat ik heb en dat ik ben. Ik leer te accepteren wat op mijn weg komt. Door een lange zoektocht naar wat belangrijk is in het leven heb ik mij weer leren verbinden met de Bron, het Universum. Sommigen noemen dit God of Allah. Ik leer te vertrouwen op het grotere plan. Dat geeft rust en vrede. Rust, omdat ik niet alle verantwoordelijkheid in mijn eentje draag. De dingen gaan zoals ze moeten gaan, of ik dat leuk vind of niet. Vrede omdat ik weet dat ik krijg wat ik nodig heb, dat is niet altijd wat ik denk dat ik nodig heb, maar het is goed zo. De grootste winst is dat ik leer loslaten. Ik besef dat ik mijn hele leven in strijd was met allerlei zaken. Een daarvan is het onvolprezen (!?) UWV. Die strijd holde me uit, ik vocht tegen de bierkaai, en nog niet zo lang geleden kon ik de strijd opgeven. Ik accepteerde zelfs het UWV zoals het kwam. Accepteerde de consequenties. En zie, het UWV blijkt nu mijn grote vriend...

In 2000 schilderde ik een Paradijsvogel. De Paradijsvogel is een tot de verbeelding sprekende vogel, hij staat symbool voor mensen die, vaak tegen de verdrukking in, hun eigen weg gaan. In het schilderij is de Paradijsvogel nog in zichzelf gekeerd, de kleuren zijn aanwezig, maar hij straalt nog niet.
In 2005 ontving ik een boekje met de tekst: 'Voor Saskia, mijn Paradijsvogel. Kom maar uit je kooi en toon je mooie prachtheid aan de wereld.'
Nog niet zo lang geleden kwamen mijn jongste en ik tot de conclusie dat mijn alterego Humble, eigenlijk Saskia zonder Bullshit is. Ontdaan van alle onnodige ballast. Mooi toch.
Zo kwam ik tot het volgende concept: Humble Bird of Paradise.  

Ik heb mijn vrolijkheid en gekkigheid teruggevonden. Ik ben klaar voor wat de toekomst brengt, maar vooral ben ik blij met 'nu'.

(21-10-'12) Innerlijke bevrijding

Goedenavond. Ik heb een heel bijzonder weekend achter de rug. Samen met vijf anderen, onder begeleiding van Arjen Slijp volgde ik een workshop Innerlijke bevrijding.

In de loop van ieder mensenleven wordt naast veel mooie momenten ook een hoop ellende opgeslagen, bij de een meer dan bij de ander, maar toch, je ontkomt er niet aan. Op een gegeven moment is het dan tijd voor een grote schoonmaak.
Onverwerkte emoties laten hun sporen achter, en als je ze lang genoeg ontkent dan kan je lichaam ziek worden. Een overduidelijke aanwijzing dat er iets aan de hand is. Dit hele weblog gaat over de constatering dat mijn lijf aan alle kanten protesteerde en niemand wist wat er aan de hand was.
Zoals velen met mij begon ik bij bezoek aan reguliere artsen. Vage klachten waar niemand wat mee kon. De zoektocht leidde langs Pfeiffer/ CMV, naar een beschadigd bekkenbodemgebied (LS etc.), via extreme stress,  naar angst voor Chronisch Vermoeidheids Syndroom (CVS). Op een gegeven moment begreep ik dat de reguliere geneeskunde me niet verder zou helpen, met name omdat er vooral aan symptoombestrijding wordt gedaan. De oorzaak die ten grondslag liggen aan symptomen worden meestal niet bekeken.

Beetje bij beetje kreeg ik een vermoeden dat dingen die je in de loop van je leven meemaakt in je lijf blijven zitten wanneer je er niets mee doet. Heel opvallend vind ik dat aannames die je in een bepaalde situatie maakt je hele leven door kunnen werken. Een klein voorbeeld: na veel zoeken kwam ik erachter dat het overlijden van mijn vader toen ik zes jaar oud was, voor mij leidde tot de kinderlijke aanname dat ik niet de moeite waard was voor mijn vader om te blijven leven.
Ik heb nooit beseft dat dit zo'n doorwerking had. Later zocht ik onbewust situaties/ relaties op waarin ik werd bevestigd in het gevoel dat ik niet de moeite waard was. Ik ben daarin niet bepaald de enige, veel mensen lopen met dit soort onbewuste aannames rond, met alle gevolgen van dien.

Sinds ik met dit weblog begon is er een transformatieproces bezig, een grote schoonmaak. De afgelopen maanden stonden vooral het afscheid van mijn moeder en de ziekte van mijn zusje centraal in mijn veranderde kijk op mijn leven.

Ik volgde enkele lezingen van Arjen over de Innerlijke bevrijding, en zijn methode spreekt mij erg aan door de laagdrempeligheid. Een eenvoudige maar zeer doeltreffende methode om oude blokkades op te ruimen. Op zijn website legt hij de methode duidelijk uit, beter kan ik het niet zeggen.
Als voorlopige afronding van mijn genezingsproces en om mijzelf voor te bereiden op een nieuwe toekomst, een nieuw leven, besloot ik mijzelf een workshop cadeau te doen. Deze workshop heb ik gisteren en vandaag gevolgd. Uit ervaring met een eerdere (mini-) sessie bij Arjen weet ik dat er veel losgemaakt wordt en dat dat lang doorwerkt.
Het was een intensief weekend met veel indrukken die nog moeten bezinken. Ik ben erg blij dat ik mijzelf dit cadeau heb gedaan en verwachtingsvol kijk ik uit naar wat ik de komende tijd tegenkom aan veranderingen in mijn houding tegenover het leven, tegenover mijn leven.
Ik zal er ongetwijfeld op terugkomen.

Voorlopig wil ik alleen zeggen dat ik onder de indruk ben van deze methode. Een aanrader dus.

(12-10-'12) Suikeroom of suikertante gezocht

In al mijn onschuld tik ik dit in bij Google: Suikeroom of suikertante gezocht. Wist ik veel. Dat was heel veel bloot in allerlei standjes en dat op de vroege ochtend.

Waarom tikte ik dat in?
Gisteravond had ik een leuke chat met mijn lief. Wie ons beter kent weet dat we niets liever willen dan samen zijn en blijven. Nou kan hij niet hier komen dankzij mijn low budget salaris, bovendien wil hij dat liever niet omdat hij zijn eigen land mee wil opbouwen. Ik wil wel daarheen, maar heb geen inkomsten daar en die van hem zijn te weinig om samen te leven, bovendien hebben we geen huis waar we samen kunnen wonen. Een patstelling dus...
Een lange aanloop om te zeggen dat we dromen van een plot, een stukje land om daar een huisje op te kunnen bouwen. In dromen heb je geen beperkingen, zeg ik altijd maar.

Gisteravond vertelde mijn allerliefste dat hij met zijn baas naar land was wezen kijken en dat er op het moment mooie stukken voor hele redelijke prijzen weggingen. Hij voelde zich rot dat hij geen stukje voor ons kon kopen en dacht er zelfs over om bij een bank een lening aan te gaan. Dat leek mij (en hem) niet zo'n goed idee. Mijn stelling is dat juist als je weinig inkomen hebt je ver moet blijven van leningen, omdat je ze niet kunt terugbetalen.
Okee, jammer dan..

We hebben er alle vertrouwen in dat het goed komt met ons en samenleven. Maar toch....

Het zijn bedragen waarvoor menigeen hier in Nederland zijn hand niet zou omdraaien.
Allereerst voor de rest van zijn studie hebben we tweemaal €500.00 nodig. Dan kan hij zijn studie helemaal afronden binnen anderhalf jaar.
Dan het stukje land, op dit moment zouden we voor €2000.00 een mooi stukje kunnen kopen. Nou ja, 'we': ik moet ver uit zicht blijven anders wordt de prijs minstens vertienvoudigd. Maar goed, het zijn toch bedragen waar je overheen zou moeten komen.

Ik heb het niet. Mijn lief al helemaal niet.
Vandaar het gegoogle naar een suikeroom of - tante.
Voor het bouwen van een huisje sparen we zelf wel op een of andere manier. Iedere keer wanneer we een meevaller hebben zouden we een zak cement o.i.d. kunnen kopen en weer een rij stenen leggen. Op een gegeven moment staat er dan wel een keer een huisje.
Maar een beetje hulp bij het begin; studie en een plot, zou toch geweldig zijn.

(10-10-'12) Lekker bezig

Het is nog maar een paar weken geleden dat ik bij Yoga mijn ribben en mijn hand kneusde. Inderdaad, bij Yoga. Ik verloor mijn evenwicht en bleef met mijn voet in de handvaten van mijn tas hangen en viel met mijn ribben op mijn rechterhand... Okee, kan gebeuren.
Het is een paar maanden geleden dat ik onschuldig aan mijn voortuin stond te werken toen de pitbull van de buren in mijn achterbeen beet... Okee, kan gebeuren.
Gisteravond zou ik een paar dozen naar de overburen brengen en al bij de eerste doos ging het mis. Wat er precies gebeurde weet ik, waarschijnlijk stapte ik mis toen ik de straat over wilde steken naar de auto van de buurman, ondertussen een grote doos in mijn handen houdend.
Wie, net als ik, wel eens valt kent dat filmische slowmotion gevoel: 'Oh daaaar gaaa ik bijna, oooooh daaaar gaaaaa iiiiiiiiiik eeeeeeeeeeeecht. AUW shit.' Zoiets dus. Beduusd bleef ik nog even zitten op de grond, hm dat voelde niet fijn. Ja, lekker bezig.

Mijn lieve buren hielpen me de rest van de dozen dragen en daarna ging ik gauw naar binnen. Kijken wat de schade was. Mijn broek was nog heel, maar wat een bloed!!! Mijn hele knie lag open. Ik voelde me net een klein kind dat een kusje van mama op de knie nodig had... Goed, broek gewassen, knie gewassen, en dan. Hoe verzorg je zo'n wond. Ik besloot hem aan de lucht te laten drogen en af en toe mijn knie te buigen zodat hij niet vastgroeide.

Hiernaast zie je hoe mooi hij er de morning after uitziet.

Gaandeweg ging mijn linkervoet opzwellen, nee he. Ik kon geen stap meer verzetten. Een gekneusde hand is vervelend, maar een gekneusde voet is een regelrechte handicap, nou ja, voeticap.
Bijtijds naar bed gegaan, elastieken band om de voet, net onder mijn enkel, en arniflor tegen kneuzingen erop gesmeerd. Halverwege de nacht werd ik wakker van de pijn en en passant moest ik naar de wc. De wc is helemaal aan de andere kant van mijn normaal gesproken toch kleine huisje... Ik was een uur onderweg, nou ja zo leek het. Daarna weer kunnen slapen.
Vanochtend deed mijn voet minder zeer zolang ik er maar niet op stond. Conclusie: rust houden. Paar dingetjes zullen afgezegd moet worden de komende dagen, niet fijn maar ach, kan gebeuren.

Lekker bezig zijn kan ook echt leuk zijn.
Een paar dagen geleden kwam ik op een site terecht die echte kaarten maakt en verstuurt. Dat is waar ik al een tijd naar zocht voor mijn Humblekaarten. Zo gezegd zo gedaan. Ik heb een eigen account aangemaakt en de eerste Humblekaarten staan erop. Mijn shopadres is humble.sendasmile.com. Een geweldige en toepasselijke naam. Hiernaast zie je een link naar die site.
Het is even een flinke klus om alle afbeeldingen aan te passen en de layout van de shop naar wens te krijgen, maar dan heb je ook wat. Ik ben er hartstikke blij mee.
Het is weer een volgende stap op naar een bestaan als digitaal nomade. Mits jullie in grote getalen bestellen natuurlijk...

Ik ben blij met mijn kaartenshop en de pijn aan voet en knie is maar tijdelijk, dus ach...
Het leven is zo slecht nog niet.

(06-10-'12) Klaar voor de volgende stap!

Ik ben klaar met ziekzijn, emotioneel klaar. Het is wat het is en meer niet.
Met mij gaat het goed op het moment. ik leer langzaam om anders in het leven te staan en om anders tegen mijn eigen leven aan te kijken.

Het afscheid van mijn moeder heeft me veel geleerd. Ze had een briefje nagelaten met de woorden:
Dankbaarheid/ acceptatie/ vertrouwen en loslaten.
Die woorden koester ik en ik probeer er naar te leven.
Tegelijk besef ik meer dan ooit dat ik, als enige in ons gezin, nageslacht heb voortgebracht, waardoor de lijn niet ophoudt bij mij, en ik twee geweldige kerels heb die van me houden. Daarnaast is de relatie met mijn lief zo mooi en puur, dat ik niet anders dan dankbaar kan zijn...

Van mijn zusje, die in een chemo-proces zit,  leer ik de waarde van bij de dag leven. Ik zie hoe zij dit doet en niet in de angst probeert te schieten voor wat eventueel nog gaat komen!
Ik besef dat veel stress en zorgen voortkomen uit angst voor wat nog kan gaan komen.
Door in het 'nu' te leven kan ik meer genieten van wat ik heb.
Uiteraard is dat een lang en moeizaam proces maar het helpt me wel om 'nu' een fijner leven te hebben.

Daarnaast lukt het me meestal om de woede om het UWV etc. los te laten, en de dingen te accepteren zoals ze komen.
Het fijne daarvan is dat, hoewel de omstandigheden niet echt veranderen, ik minder stress heb.
De zeven weken met mijn lief waren ook erg helend voor me, hij helpt me met minder stressvol te leven en hij heeft me zo ongelooflijk verwend, dag in dag uit, dat ik me soms wel een koningin voelde.
Op die liefde kan ik nog teren terwijl we uit elkaar zijn.
Ik geloof erg in de kracht van positief denken en dat je daarmee positieve dingen over je afroept. Vertrouwen _ op het grote geheel, het Universum, God, hoe je het wilt noemen.
Dat geeft een zekere rust.
Het werk in het klooster/ verzorgingshuis, ik ben daar gezelschapsdame voor oude, licht demente nonnetjes, geeft veel voldoening. De sfeer is heel prettig.
Ik word daar gewaardeerd zoals ik ben. Het is zo'n liefdevol werk!!! Helaas onbetaald, maar het zij zo.

Zoals je ziet zijn er dingen ten goede aan het veranderen.
Het leven en de dagelijkse beslommeringen worden zoveel makkelijker door acceptatie. Niet dat problemen verdwijnen maar ze worden dragelijker.
Dat vind ik een grote winst!
Zoals je snapt heb ik (wij) nog één gote wens, namelijk dat mijn lief en ik een leven samen in de Gambia kunnen hebben en hopelijk op niet al te lange termijn.
Hoewel het financieel onbereikbaar lijkt ben ik overtuigd dat het gaat gebeuren. (Vertrouwen)

(01-10-'12) .. en niets anders is meer belangrijk

30 september 2012

Schrijfoefening: ‘Wanneer had je niets anders nodig?’

(Onbewerkt weergegeven)

Vrijdagmiddag rond een uur of half vijf sloot ik de deur achter me en ik liep de parkachtige statige voortuin door. De handen in de zakken vergenoegt kneukelend. De metalen poort stond open. Ik stond even stil en keek onwennig om me heen en haalde diep adem. Hier was het leven dat hectisch door was gegaan toen ik binnen was.

Als een film die heel langzaam wordt afgespeeld, in slow motion, zo ging de tijd toen ik uitgetreden even ingetreden was. Ik hoefde niets en iedereen was me dankbaar.

Binnen staat de tijd even stil. Geen haast, alleen aandacht en liefde. De gemiddelde leeftijd is tachtig, de jongste is zesenzestig en de oudste is over de honderd. Mijn nieuwe vriendinnen zijn de weg kwijt. Soms wat meer en soms wat minder. Niet heel erg want dan moeten ze ergens anders heen. Ik heb ze in mijn hart gesloten.

Monkey mind, over monkey mind gesproken. De staat van je hersens waarin de controle is verzwakt. De ene gedachte leidt tot de volgende associatie en weer teug. Omwegen zijn onvermijdelijk. Fascinatie, wat gebeurt er wanneer je de controle los kunt laten, wat gebeurt er wanneer het verlies van controle geen keuze meer is?

Ik hou van de verhalen waarin vroeger en nu door elkaar spelen, waarin waar en niet waar niet uitmaken. Je leert dan te luisteren met je hart en niet met je verstand. Dan kan de liefde stromen. De UCL, de onvoorwaardelijke liefde die het niet uitmaakt dat je vandaag hetzelfde vertelt als gisteren en die het niet uitmaakt dat j verhaal vandaag volkomen anders is dan je verhaal dat je morgen vertelt.

En dan kom ik terug bij Humble. De Humble die Saskia is zonder bullshit. De kern, de bron, de allesverslindende en de allesomarmende liefde. En ik geef me over en straal. Ik geniet van deze vrijplaats met zijn strikte regels.

Om kwart over vijf gaan de rollator-ondersteunden in optocht naar de kapel. Met de lift. Allemaal tegelijk of soms in tweeën. In verwarring wordt er op de gang gestaan.

‘Ik wil mee, ik wil ook’, wordt er verdrietig tegen de gesloten liftdeur geroepen.

‘ja zuster, u mag ook, natuurlijk. De lift komt zo weer terug en dan gaan wij ook naar boven.’

‘Ooooh’, zegt ze veelbetekenend en ze lijkt zich te berusten in haar lot.

‘Ik wil ook naar boven.’

De blik in haar ogen is als die van een kind dat zich achtergesteld voelt en niet begrijpt waarom zij daar op de gang moet staan.

Na de dienst komen ze terug in de kamer waar ze de hele middag voor de dienst hebben gezeten. Stralend en vol bewondering komt een van de zusters binnen. Terwijl ze zwaar op haar rollator leunt, kijkt ze nieuw en verrukt de kamer rond.

‘Oh, wat gezellig is het hier, wat een mooie kamer.’

Ze geniet zichtbaar terwijl ze voorzichtig aan tafel wordt geschoven. Haar tere wangen hebben een blos van geluk en dankbaarheid.

Verdwaasd sta ik buiten de poort. Ik probeer mezelf bij elkaar te rapen, alsof ik me opeens gewaar word een lichaam te zijn en ik schakel tandgewijs over in een hogere versnelling en nog een.

Het is dat ik me inhoud, anders zouden er grote dikke tranen over mijn wangen rollen. Ik ben gelukkig. Ik straal van binnen en van buiten. Dit is mijn plek, dit is waar ik hoor. Openbaring. Het bestaat. Ik heb de UCL, de onvoorwaardelijke liefde. Eerst al in de mooiste mens op aarde en nu hier in dit kloosterverzorgingshuis.

And nothing else matters.

Ik ben de rijkste, meest bevoorrechte mens op aarde.

Ik hou van zuster Margreet en de onbegrijpelijke zinnetjes die ze bij de door haar ingekleurde tekeningen neerzet. Zo betekenisvol, prachtig. En zuster Mechteld die midden in een brompottenbui overschakelt en vol passie op eigen stoere manier vertelt over het poesje dat vroeger van haar huis mee naar school liep.

Jullie bedanken mij en ik bedank jullie.

(21-09-'12) Samen leven

Vandaag kwam ik onderstaand filmpje tegen. Ik vind het zo ontroerend dat ik het hier wil delen. Hoewel het lang duurt, ruim 46 minuten, is het de moeite waard om er de tijd voor te nemen.

Wat een belangrijke lessen zijn dit. Zouden ons onderwijs, en later onze werksituaties, zo zijn dan zouden we volgens mij veel gezonder in het leven staan.

Veel van de huidige ziektes als burn out, depressie, en andere 'onverklaarbare' ziektes komen voort uit het niet verwerken van emoties en emotionele gebeurtenissen.
Het is belangrijk dat kinderen al vroeg leren om hun emoties te uiten, om naar elkaar en naar zichzelf te leren luisteren. Stil te staan bij de echt belangrijke dingen in het leven. Geluk, verdriet.

Persoonlijk ben ik vooral geraakt door hoe de kinderen omgaan met de dood van de vader van een klasgenootje. Ik was zes toen mijn vader stierf. Ik kan me echt niet herinneren of en hoe daar op school aandacht aan werd besteed, maar voor mijn gevoel was het vooral een kwestie van gewoon doorgaan. Zo snel mogelijk het gewone leven weer oppakken.
Om zo'n verlies een plaatsje te kunnen geven is het belangrijk dat er aandacht aan wordt besteed. Niet op een hele nadrukkelijke of problematische manier, maar vanzelfsprekend, zoals tijdens deze lessen op een Japanse school. Met leeftijdgenootjes die vragen stellen of zoals hier in de video brieven schrijven aan het klasgenootje. Prachtig!

Aandacht voor elkaar, oprechte interesse in en meeleven met elkaar... zo belangrijk...

(15-09-2012) Voorbij maar slechts tijdelijk

Zaterdagochtend, en het huis is leeg en tegelijk vol.
Gistermiddag hebben we (buurvrouw en ik) mijn lief naar Schiphol gebracht. Tsja, wat een wee gevoel in mijn lijf en in mijn hart. Hoe neem je afscheid van de allerliefste.. Je wilt er niet aan, maar het moet en we wisten natuurlijk dat het moment zou komen. We hebben afgesproken dat we ons sterk houden en dat we vooral kijken naar wat we wel hebben. We koesteren onze onvoorstelbare liefde en we koesteren de tijd die we samen hadden. We weten dat we altijd samen zijn, maar toch.. het is niet hetzelfde.

Dan kom je terug in een leeg huis dat nog volop zijn sfeer ademt. Wanneer ik beneden zit doe ik alsof hij even boven is en wanneer ik boven ben doe ik net alsof mijn lief beneden is. Ik hou mezelf voor de gek maar het helpt me even.
Ik heb nog een restje Afrikaans eten staan dat ik opwarm, en ik ruim zijn bord op. Even lijkt het alsof er iemand dood is, zo ruim je ook op wanneer een relatie voorbij is, maar het is niet voorbij, integendeel, we zijn meer dan ooit verbonden.
En toch..
Gemengde gevoelens.

We weten steeds zekerder dat we blijvend samen willen zijn. De komende tijd gaan we nog harder proberen om mogelijkheden te vinden om dat te realiseren.
Ik ben toe aan de volgende stap. Ik heb genoeg van ziekzijn, zo gauw de uitslag van het beroep tegen de UWV binnen is dan weet ik meer waar ik aan toe ben en ik zoek naar nieuw mogelijkheden om een inkomen te bewerkstelligen. Hier of daar.

Dan gaat de telefoon: mijn tante, het laatste zusje van mijn moeder, gaat erg slecht. Een nicht van me heeft 'ons liedje' op Facebook geplaatst. Het liedje dat mijn broer uitzocht en dat we draaiden tijdens de crematie van mijn moeder amper vier maanden geleden.
Ik schiet vol terwijl ik niet verdrietig ben, ik ben juist erg gelukkig..
Mijn gevoel schiet van hot naar her. Er is veel gebeurd het afgelopen half jaar. Gelukkig snapt mijn zusje aan de andere kant van de telefoon dat. Ik heb het opgegeven om me schuldig te voelen als ik emotioneel ben terwijl zij degene is die zo ziek is op het moment.Ze is zo sterk dat ze niet alleen zichzelf maar ook de mensen om haar heen helpt bij het dragen van het verdriet en de angst.

Ik kijk naar buiten en de zon schijnt. De tuin is zo liefdevol aangepakt door de allerliefste, net als het huis. Alles ademt zijn sfeer. De onvoorwaardelijk liefde is wat blijft, waar we ook zijn.
Kortom: er is zoveel om dankbaar voor de zijn!

(07-09-'12) Grenzeloos getrouwd

Gisteren gezien op televisie: http://www.net5.nl/programmas/buitenlandse-bruiloft/videos/seizoen-1/1-eefje-nfa-gambia/buitenlandse-bruiloft


Het verbaast me wel hoeveel programma's er zijn over grenzeloze liefde en buitenlands trouwen. Soms hoor ik reacties als; 'Oh wat romantisch, dat zou ik ook wel willen.' Het is waar, het is bijzonder om getrouwd te zijn met een lief in een ander deel van de wereld. Boven alles is de wereld een Global Village geworden. De afstanden verkleinen door alle technologie en media. Zo'n mondiale relatie verrijkt je in veel opzichten, het is prachtig om de band tussen twee families te zien groeien.

Hoewel ieder huwelijk anders is riep het programma veel herinneringen op. Het is vooral ook bijzonder om samen met mijn lief op de bank hiernaar te kunnen kijken.
Deze zomer hebben we zeven heerlijke weken, waarvan er nu zes om zijn, waarin we volop van elkaar kunnen genieten. Het is geweldig om heel veel direct met elkaar te praten, zonder onderbreking van het wachten op mails. Samen te kunnen lachen en elkaar te kunnen vasthouden. Het diepe besef dat we de goede keuze hebben gemaakt en absoluut samen een leven hebben dat ontzettend de moeite waard is.

We bezoeken geen toeristische attracties maar werken aan onze relatie die meer en meer zich verdiept. Soms bezoeken we familie en vrienden en soms, zoals vandaag, ontvangen we vrienden.
Vanavond komen de beste vriend van mijn lief met zijn zoontje, een goede vriendin met haar vriend, allen uit Duitsland, bij ons logeren voor het weekend.

Soms krijg ik ook reacties van mensen die zeggen: 'Ik zou het nooit kunnen.' Dan gaat het over de afstand, de onzekerheid, de problemen die je tegenkomt met IND of financieel. Het is waar, het is zeker niet altijd makkelijk, maar al met al is het erg de moeite waard. Je kiest niet voor de afstand, maar wanneer je de liefde van je leven ontmoet, dan ga je ervoor. Je gaat door en verder.
Wie ons samen ziet weet het; die twee horen samen te zijn. Ze leven met ons mee, daar en hier.
We zijn zeker van elkaar  en van onze grenzeloze verliefdheid.

Wat de toekomst brengt is nog onzeker, maar het gaat ons lukken hoe dan ook, om ooit samen te kunnen blijven. Inshallah, als God het wil.
Nu eerst nog een weekje grenzeloos genieten...

(18-08-'12) Gedenkboom

Na verwijdering van mijn bamboe (hoera!) wilden we een boompje planten en besloten hier een shrine/ gedenkboompje voor mijn moeder van te maken. Mijn lief kon niet bij de crematie zijn en zal ook niet bij de bijzetting in het familiegraf aanwezig zijn.

In de boom hebben we een armband met haar naam in kraaltjes opgehangen, en een muziekinstrumentje dat ze uit Zuid Afrika meenam, en in plastic nogmaals een bedankkaartje. Een van haar favoriete doosjes met kleine typisch mamadingetjes en een bedankkaartje erin hebben we onder de boom begraven.
Aan de voet staan een beeldje van een lezend figuurtje en een engel, symbolen voor mama. En nog een giraffe die ze uit Zuid Afrika meebracht.
Mijn liefste lief heeft een mooie cirkel eromheen gemaakr en we hebben die samen versierd met stenen en steentjes. Ik ben er erg blij mee.

Vanavond toen ik de tuindeur op slot deed merkte ik dat ik mama gedag zei. Heel aandoenlijk.

(12-08-'12) Uitersten

Het belooft een prachtige dag te worden, de zon schijnt al volop. Ik heb een heerlijke tuin waar ik straks induik. Mijn lief ligt nog vredig te slapen.. Alsof het nooit anders zal zijn.
De tijd die we samen hebben is meer dan geweldig, we genieten volop van elkaar, en nee, we doen geen toeristische trips. Zoals hij zelf zegt: 'Als ik daarvoor kwam was ik wel naar Spanje gegaan.' We gebruiken deze weken samen om heel veel bij te praten en te lachen en om gewoon samen te zijn, wat voor ons een ongekende luxe is.

Vertrouwen, Acceptatie, Overgave.
Mijn zusje net aan de telefoon gehad. Ze is in een volgend stadium beland. Hoe pijnlijk om aan de zijlijn te staan en niet haar pijn over te kunnen nemen. Ze is heel dapper en sterk. Toch rollen de tranen over mijn wangen wanneer ze me de laatste foto's stuurt. Ik wil niet huilen, ik wil sterk zijn voor haar, maar het overvalt me wanneer ik haar gemilimeterde hoofdje zie en daarna een bepruikt hoofd. Stomme chemo, stomme kanker.

Over twee weken kan ik mijn bezwaar tegen de uitspraak van het UWV gaan toelichten. Mijn bezwaar is dat ze geen rekening houden met fysieke klachten. Ik heb geleerd dat als ik niets vertel ze ook niets weten en dus is het deels mijn eigen schuld. Met een coach heb ik afgesproken om vrij letterlijk met de billen bloot te gaan. Ter voorbereiding heb ik een en ander op papier gezet. Confronterend!
Drie pagina's heb ik volgeschreven en ik zou nog zoveel meer voorbeelden kunnen geven. De coach heeft het even doorgelopen en nog wat kleine aanwijzingen gegeven die ik weer heb verwerkt. Zijn meelevende reactie overvalt me en ik besef opeens hoe veel ik mijn dagelijks leven aanpas aan mijn fysieke belemmeringen. En hoe weinig ik erover praat.
Lichen Sclerosis, er is nog steeds niet veel over bekend. Het is ook bij iedereen weer anders. Het wordt bij mij gecombineerd met een achterwandverzakking, hetgeen de klachten versterkt, en ook nog eens langdurig kapotte liezen.  Drie klachten in één en hetzelfde gebied. Mijn vrouwelijkheid voelt aangetast. Mijn basis is aangetast.

Ik wil er niet te lang bij stilstaan, maar nu moest het even.
Het leven gaat door.

Ik heb mijn ontslag getekend en ben nu officieel werkloos. De mallemolen van solliciteren is begonnen en ik probeer me niet te veel te laten bedrukken door het zoeken naar vacatures. Dat lukt nog niet zo goed en ik stel het nog even uit.

Ik ga weer terug naar de zon die vandaag schijnt en vooral naar mijn liefste lief die straks beneden zal komen. Mijn begripvolle gevoelige lief.. Wat een cadeau.
Grenzeloos getrouwd, niet gemakkelijk, niet vanzelfsprekend, maar zoooo de moeite waard!

(05-08-'12) Een bijzondere relatie

Zondagochtend, de zon schijnt, het leven is vredig en goed.
Het is een week geleden dat mijn lief op Schiphol aankwam. Het is een week nu dat we gewoon rechtstreeks met elkaar kunnen praten, zonder dagen lang te hoeven wachten op een mailtje terug. Niet afhankelijk van het internet of stroonstoringen of heftige regenval. Gewoon rechtstreeks. Elkaar aankijken en vertellen en luisteren. Lachen en elkaar aanraken. Wat een luxe.

Wat zou het fijn zijn als we een mogelijkheid wisten om voor altijd bij elkaar te zijn.
Voorlopig doen we het met af en toe een paar gestolen weekjes samenzijn, en van elkaar genieten. Ik voel me net een zeemansvrouw. Het hele jaar gescheiden en de afstand overbruggen met kunstingrepen. Ooit zullen de tijden veranderen, daar zijn we allebei van overtuigd. We hebben nog geen idee hoe. Verloren baan, strenge inreisregels, tekort schietende financieën. Maar nu zijn we samen en we genieten volop van elkaar.

Het blijft iedere keer verbazen hoe twee mensen uit twee verschillende werelddelen zo vanzelfsprekend blij zijn met elkaar, en steeds de grenzen weten de overbruggen. De relatie lijkt zich na elke scheiding van maanden nog steeds verder te verdiepen. Een wonderlijke relatie, dat is zeker. Omstanders kijken hun ogen uit, ja, het gaat door en dieper steeds opnieuw. Familie en vrienden koesteren zich in onze overduidelijke liefde. We genieten van elkaar met volle teugen. We doen niets bijzonders, gaan geen toeristische attracties af. Nee, we verkennen elkaars ziel en weten dat we één  zijn en blijven. Een relatie zo bijzonder dat we alle obstakels kunnen overkomen.

We vragen onze voorouders en beschermengelen om bijstand, en ooit zal het dan gebeuren dat we voor altijd samen kunnen zijn.

(28-07-'12) Samen

De wekker ging af om vijf uur vanochtend, twee werkers voor de zekerheid, eindelijk gaat het gebeuren. De buurvrouw gesmst, ja ze is ook wakker. Om zes uur vertrekken we naar Schiphol, de plek van vreugde en verdriet, van afscheid en hereniging. Vandaag is het heerlijk om er te zijn.

De opwinding wanneer we de eerste blauw-witte vliegtuigen levensgroot langs de weg zien staan! Parkeerplaats zoeken, waar moeten we ook al weer heen? Tsjongejonge, wat is het toch groot hier. We nemen een veel te dure kop koffie want we zijn ruim op tijd. Zenuwachtig loop ik naar het bord met de aankomsttijden, geen veranderingen, nog even geduld hebben. De buuf en ik kletsen lekker bij iets waar we normaal gesproken niet zo gauw aan toekomen.

Het is altijd leuk om gewoon te zitten en mensen te kijken, er is zoveel te zien, zoveel mensen heen en weer en weer terug. De drukste dagen van het jaar maar het valt mee met de drukte 's ochtends om zeven uur. Ik kan mijn hoofd er niet goed bij houden. Hij komt hij komt hij komt hij komt.... zingt het in mijn hoofd. Tot het laatste moment is het onwerkelijk.

De eerste blik wanneer we elkaar zien, het is echt waar, hij is er, ook al is het nog achter een grote glazen wand.  Allebei beginnen we te stralen om de komende zeven weken hier niet meer mee te stoppen. Het lange wachten op de bagage en voordat hij door de deur heen komt.  Mijn God, wat hou ik van deze man en wat zijn we verschrikkelijk graag samen.We kunnen niet ophouden met lachen en stralen, dat is altijd zo geweest.

Na een half jaar waarin een hoop is gebeurd zijn we eindelijk weer even samen. Zeven hele weken kunnen we van elkaar genieten en vooral heel gelukkig zijn.

(23-07-'12) Mijn vader

Eerlijk gezegd ben ik nooit een fan geweest van Toon Hermans. Zijn gedichtjes en shows vond ik vaak wat melig. Ik heb gehoord dat hij vroeger weleens bij ons over de vloer kwam toen mijn vader nog leefde, dat was dus voor 1963. Nu hoorde ik laatst op een familiereunie van een oom van me dat er een oude film van Toon Hermans bestaat waar mijn vader in figureerde. Kijk, dat is een ander verhaal.
Er zijn natuurlijk foto's van mijn vader, maar voor zover ik weet bestaan er geen bewegende beelden.

De film waar het over gaat heet: Moutarde van Sonansee. Het is een uitgave van het Filmmuseum en hij is op DVD uitgegeven en nog bestelbaar. We hebben meteen een exemplaar besteld. Volgens mijn oom zou mijn vader heel kort te zien zijn in scene 5 als dokter bij een ziekenhuisbed, met een mondkapje op.

Het is een zwartwit film, opgenomen in 1959, mijn vader was toen dertig jaar oud. Eerlijk gezegd speel ik niet de hele film maar ik ga direct naar scene 5. Gespannen zit ik te kijken, en ja, daar komen de dokterfiguranten in beeld.

Ik kijk mijn ogen uit. Zou ik hem in die korte scene herkennen als ik het niet wist dat hij het was, ik denk het niet. Het is heel bijzonder om hem na al die tijd te zien. Ik herken zijn motoriek en ook zijn figuur niet meer. Mijn zusje zegt dat ze zijn stem direct herkent, dat heb ik niet. Ik herken zijn stem niet. Ik weet niet wat ik zie, mijn vader! Jan Willem van de Ven; journalist en in zijn vrije tijd acteur, hij gaf in die tijd als een van de eersten les op een middelbare school in dramatische expressie. We hebben foto's van hem in diverse rollen, van Rembrandt van Rijn tot en met de dief in het Mendelcollege en foto's van hem met acteurs als Albert van Dalsum.

De scene speel ik een paar keer terug en zet hem stil waar hij in beeld is. Ontroerend...
Ik zie wel wat van mijn broers terug. Houding, vorm van het voorhoofd. Ik ben onder de indruk van zijn ogen, veel meer is er ook niet te zien van hem, maar wat een prachtige ogen. Gebiologeerd blijf ik naar het beeld staren. Meer dan ooit heb ik het gevoel dat ik, vaderskindje, hem beter had willen kennen...

Wat een cadeautje Toon, dat ik nu alsnog mijn vader kan zien.
Vanaf nu kijk ik heel anders naar Toon Hermans, hij is voor mij voortaan verbonden aan mijn vader.