vrijdag 26 oktober 2012

(26-10-'12) Van Phoenix tot Paradijsvogel

De Feniks/ Phoenix is de mythische vogel die uit de as herrijst, de Phoenix is een symbool van de transformatie. Bij de start in 2010 heb ik mijn weblog SPhoenixB genoemd met als ondertitel:  
Waarom durf je niet te geloven wat je al heel lang weet? Moet je echt eerst helemaal afbranden voordat je langzaam weer uit de as durft te herrijzen?
Het antwoord is JA.  Kennelijk moest ik eerst helemaal afbranden, langdurige burnouts, voordat ik beetje bij beetje durfde te vertrouwen op wat ik al heel lang wist. Noem het 'oude kennis/ oude wijsheid', noem het 'De Bron'.

Opnieuw kom ik terug op de woorden die mijn moeder op een onbeduidend papiertje achterliet na haar overlijden: Dankbaarheid, Acceptatie, Vertrouwen, Loslaten. Mijn zusje had de alertheid de waarde van deze woorden en dit briefje op zijn waarde te schatten. Zonder haar had ik niet van het bestaan geweten en waren ze aan me voorbij gegaan. Zelf voegde ze de waarde van het leven in het nu eraan toe, leven in het nu en niet in de angst schieten om wat er mogelijk nog komt.

Ik leer dankbaar te zijn voor alles dat ik heb en dat ik ben. Ik leer te accepteren wat op mijn weg komt. Door een lange zoektocht naar wat belangrijk is in het leven heb ik mij weer leren verbinden met de Bron, het Universum. Sommigen noemen dit God of Allah. Ik leer te vertrouwen op het grotere plan. Dat geeft rust en vrede. Rust, omdat ik niet alle verantwoordelijkheid in mijn eentje draag. De dingen gaan zoals ze moeten gaan, of ik dat leuk vind of niet. Vrede omdat ik weet dat ik krijg wat ik nodig heb, dat is niet altijd wat ik denk dat ik nodig heb, maar het is goed zo. De grootste winst is dat ik leer loslaten. Ik besef dat ik mijn hele leven in strijd was met allerlei zaken. Een daarvan is het onvolprezen (!?) UWV. Die strijd holde me uit, ik vocht tegen de bierkaai, en nog niet zo lang geleden kon ik de strijd opgeven. Ik accepteerde zelfs het UWV zoals het kwam. Accepteerde de consequenties. En zie, het UWV blijkt nu mijn grote vriend...

In 2000 schilderde ik een Paradijsvogel. De Paradijsvogel is een tot de verbeelding sprekende vogel, hij staat symbool voor mensen die, vaak tegen de verdrukking in, hun eigen weg gaan. In het schilderij is de Paradijsvogel nog in zichzelf gekeerd, de kleuren zijn aanwezig, maar hij straalt nog niet.
In 2005 ontving ik een boekje met de tekst: 'Voor Saskia, mijn Paradijsvogel. Kom maar uit je kooi en toon je mooie prachtheid aan de wereld.'
Nog niet zo lang geleden kwamen mijn jongste en ik tot de conclusie dat mijn alterego Humble, eigenlijk Saskia zonder Bullshit is. Ontdaan van alle onnodige ballast. Mooi toch.
Zo kwam ik tot het volgende concept: Humble Bird of Paradise.  
Ik heb mijn vrolijkheid en gekkigheid teruggevonden. Ik ben klaar voor wat de toekomst brengt, maar vooral ben ik blij met 'nu'.








maandag 22 oktober 2012

(21-10-'12) Innerlijke bevrijding

Goedenavond. Ik heb een heel bijzonder weekend achter de rug. Samen met vijf anderen, onder begeleiding van Arjen Slijp volgde ik een workshop Innerlijke bevrijding.

In de loop van ieder mensenleven wordt naast veel mooie momenten ook een hoop ellende opgeslagen, bij de een meer dan bij de ander, maar toch, je ontkomt er niet aan. Op een gegeven moment is het dan tijd voor een grote schoonmaak.
Onverwerkte emoties laten hun sporen achter, en als je ze lang genoeg ontkent dan kan je lichaam ziek worden. Een overduidelijke aanwijzing dat er iets aan de hand is. Dit hele weblog gaat over de constatering dat mijn lijf aan alle kanten protesteerde en niemand wist wat er aan de hand was.
Zoals velen met mij begon ik bij bezoek aan reguliere artsen. Vage klachten waar niemand wat mee kon. De zoektocht leidde langs Pfeiffer/ CMV, naar een beschadigd bekkenbodemgebied (LS etc.), via extreme stress,  naar angst voor Chronisch Vermoeidheids Syndroom (CVS). Op een gegeven moment begreep ik dat de reguliere geneeskunde me niet verder zou helpen, met name omdat er vooral aan symptoombestrijding wordt gedaan. De oorzaak die ten grondslag liggen aan symptomen worden meestal niet bekeken.

Beetje bij beetje kreeg ik een vermoeden dat dingen die je in de loop van je leven meemaakt in je lijf blijven zitten wanneer je er niets mee doet. Heel opvallend vind ik dat aannames die je in een bepaalde situatie maakt je hele leven door kunnen werken. Een klein voorbeeld: na veel zoeken kwam ik erachter dat het overlijden van mijn vader toen ik zes jaar oud was, voor mij leidde tot de kinderlijke aanname dat ik niet de moeite waard was voor mijn vader om te blijven leven.
Ik heb nooit beseft dat dit zo'n doorwerking had. Later zocht ik onbewust situaties/ relaties op waarin ik werd bevestigd in het gevoel dat ik niet de moeite waard was. Ik ben daarin niet bepaald de enige, veel mensen lopen met dit soort onbewuste aannames rond, met alle gevolgen van dien.

Sinds ik met dit weblog begon is er een transformatieproces bezig, een grote schoonmaak. De afgelopen maanden stonden vooral het afscheid van mijn moeder en de ziekte van mijn zusje centraal in mijn veranderde kijk op mijn leven.

Ik volgde enkele lezingen van Arjen over de Innerlijke bevrijding, en zijn methode spreekt mij erg aan door de laagdrempeligheid. Een eenvoudige maar zeer doeltreffende methode om oude blokkades op te ruimen. Op zijn website legt hij de methode duidelijk uit, beter kan ik het niet zeggen.
Als voorlopige afronding van mijn genezingsproces en om mijzelf voor te bereiden op een nieuwe toekomst, een nieuw leven, besloot ik mijzelf een workshop cadeau te doen. Deze workshop heb ik gisteren en vandaag gevolgd. Uit ervaring met een eerdere (mini-) sessie bij Arjen weet ik dat er veel losgemaakt wordt en dat dat lang doorwerkt.
Het was een intensief weekend met veel indrukken die nog moeten bezinken. Ik ben erg blij dat ik mijzelf dit cadeau heb gedaan en verwachtingsvol kijk ik uit naar wat ik de komende tijd tegenkom aan veranderingen in mijn houding tegenover het leven, tegenover mijn leven.
Ik zal er ongetwijfeld op terugkomen.

Voorlopig wil ik alleen zeggen dat ik onder de indruk ben van deze methode. Een aanrader dus.



vrijdag 12 oktober 2012

(12-10-'12) Suikeroom of suikertante gezocht

In al mijn onschuld tik ik dit in bij Google: Suikeroom of suikertante gezocht. Wist ik veel. Dat was heel veel bloot in allerlei standjes en dat op de vroege ochtend.

Waarom tikte ik dat in?
Gisteravond had ik een leuke chat met mijn lief. Wie ons beter kent weet dat we niets liever willen dan samen zijn en blijven. Nou kan hij niet hier komen dankzij mijn low budget salaris, bovendien wil hij dat liever niet omdat hij zijn eigen land mee wil opbouwen. Ik wil wel daarheen, maar heb geen inkomsten daar en die van hem zijn te weinig om samen te leven, bovendien hebben we geen huis waar we samen kunnen wonen. Een patstelling dus...
Een lange aanloop om te zeggen dat we dromen van een plot, een stukje land om daar een huisje op te kunnen bouwen. In dromen heb je geen beperkingen, zeg ik altijd maar.

Gisteravond vertelde mijn allerliefste dat hij met zijn baas naar land was wezen kijken en dat er op het moment mooie stukken voor hele redelijke prijzen weggingen. Hij voelde zich rot dat hij geen stukje voor ons kon kopen en dacht er zelfs over om bij een bank een lening aan te gaan. Dat leek mij (en hem) niet zo'n goed idee. Mijn stelling is dat juist als je weinig inkomen hebt je ver moet blijven van leningen, omdat je ze niet kunt terugbetalen.
Okee, jammer dan..

We hebben er alle vertrouwen in dat het goed komt met ons en samenleven. Maar toch....

Het zijn bedragen waarvoor menigeen hier in Nederland zijn hand niet zou omdraaien.
Allereerst voor de rest van zijn studie hebben we tweemaal €500.00 nodig. Dan kan hij zijn studie helemaal afronden binnen anderhalf jaar.
Dan het stukje land, op dit moment zouden we voor €2000.00 een mooi stukje kunnen kopen. Nou ja, 'we': ik moet ver uit zicht blijven anders wordt de prijs minstens vertienvoudigd. Maar goed, het zijn toch bedragen waar je overheen zou moeten komen.

Ik heb het niet. Mijn lief al helemaal niet.
Vandaar het gegoogle naar een suikeroom of - tante.
Voor het bouwen van een huisje sparen we zelf wel op een of andere manier. Iedere keer wanneer we een meevaller hebben zouden we een zak cement o.i.d. kunnen kopen en weer een rij stenen leggen. Op een gegeven moment staat er dan wel een keer een huisje.
Maar een beetje hulp bij het begin; studie en een plot, zou toch geweldig zijn.

woensdag 10 oktober 2012

(10-10-'12) Lekker bezig

Het is nog maar een paar weken geleden dat ik bij Yoga mijn ribben en mijn hand kneusde. Inderdaad, bij Yoga. Ik verloor mijn evenwicht en bleef met mijn voet in de handvaten van mijn tas hangen en viel met mijn ribben op mijn rechterhand... Okee, kan gebeuren.
Het is een paar maanden geleden dat ik onschuldig aan mijn voortuin stond te werken toen de pitbull van de buren in mijn achterbeen beet... Okee, kan gebeuren.
Gisteravond zou ik een paar dozen naar de overburen brengen en al bij de eerste doos ging het mis. Wat er precies gebeurde weet ik, waarschijnlijk stapte ik mis toen ik de straat over wilde steken naar de auto van de buurman, ondertussen een grote doos in mijn handen houdend.
Wie, net als ik, wel eens valt kent dat filmische slowmotion gevoel: 'Oh daaaar gaaa ik bijna, oooooh daaaar gaaaaa iiiiiiiiiik eeeeeeeeeeeecht. AUW shit.' Zoiets dus. Beduusd bleef ik nog even zitten op de grond, hm dat voelde niet fijn. Ja, lekker bezig.

Mijn lieve buren hielpen me de rest van de dozen dragen en daarna ging ik gauw naar binnen. Kijken wat de schade was. Mijn broek was nog heel, maar wat een bloed!!! Mijn hele knie lag open. Ik voelde me net een klein kind dat een kusje van mama op de knie nodig had... Goed, broek gewassen, knie gewassen, en dan. Hoe verzorg je zo'n wond. Ik besloot hem aan de lucht te laten drogen en af en toe mijn knie te buigen zodat hij niet vastgroeide.

Hiernaast zie je hoe mooi hij er de morning after uitziet.

Gaandeweg ging mijn linkervoet opzwellen, nee he. Ik kon geen stap meer verzetten. Een gekneusde hand is vervelend, maar een gekneusde voet is een regelrechte handicap, nou ja, voeticap.
Bijtijds naar bed gegaan, elastieken band om de voet, net onder mijn enkel, en arniflor tegen kneuzingen erop gesmeerd. Halverwege de nacht werd ik wakker van de pijn en en passant moest ik naar de wc. De wc is helemaal aan de andere kant van mijn normaal gesproken toch kleine huisje... Ik was een uur onderweg, nou ja zo leek het. Daarna weer kunnen slapen.
Vanochtend deed mijn voet minder zeer zolang ik er maar niet op stond. Conclusie: rust houden. Paar dingetjes zullen afgezegd moet worden de komende dagen, niet fijn maar ach, kan gebeuren.

Lekker bezig zijn kan ook echt leuk zijn.
Een paar dagen geleden kwam ik op een site terecht die echte kaarten maakt en verstuurt. Dat is waar ik al een tijd naar zocht voor mijn Humblekaarten. Zo gezegd zo gedaan. Ik heb een eigen account aangemaakt en de eerste Humblekaarten staan erop. Mijn shopadres is humble.sendasmile.com. Een geweldige en toepasselijke naam. Hiernaast zie je een link naar die site.
Het is even een flinke klus om alle afbeeldingen aan te passen en de layout van de shop naar wens te krijgen, maar dan heb je ook wat. Ik ben er hartstikke blij mee.
Het is weer een volgende stap op naar een bestaan als digitaal nomade. Mits jullie in grote getalen bestellen natuurlijk...

Ik ben blij met mijn kaartenshop en de pijn aan voet en knie is maar tijdelijk, dus ach...
Het leven is zo slecht nog niet.

zaterdag 6 oktober 2012

(06-10-'12) Klaar voor de volgende stap!

Ik ben klaar met ziekzijn, emotioneel klaar. Het is wat het is en meer niet.
Met mij gaat het goed op het moment. ik leer langzaam om anders in het leven te staan en om anders tegen mijn eigen leven aan te kijken.

Het afscheid van mijn moeder heeft me veel geleerd. Ze had een briefje nagelaten met de woorden:
Dankbaarheid/ acceptatie/ vertrouwen en loslaten.
Die woorden koester ik en ik probeer er naar te leven.
Tegelijk besef ik meer dan ooit dat ik, als enige in ons gezin, nageslacht heb voortgebracht, waardoor de lijn niet ophoudt bij mij, en ik twee geweldige kerels heb die van me houden. Daarnaast is de relatie met mijn lief zo mooi en puur, dat ik niet anders dan dankbaar kan zijn...

Van mijn zusje, die in een chemo-proces zit,  leer ik de waarde van bij de dag leven. Ik zie hoe zij dit doet en niet in de angst probeert te schieten voor wat eventueel nog gaat komen!
Ik besef dat veel stress en zorgen voortkomen uit angst voor wat nog kan gaan komen.
Door in het 'nu' te leven kan ik meer genieten van wat ik heb.
Uiteraard is dat een lang en moeizaam proces maar het helpt me wel om 'nu' een fijner leven te hebben.

Daarnaast lukt het me meestal om de woede om het UWV etc. los te laten, en de dingen te accepteren zoals ze komen.
Het fijne daarvan is dat, hoewel de omstandigheden niet echt veranderen, ik minder stress heb.
De zeven weken met mijn lief waren ook erg helend voor me, hij helpt me met minder stressvol te leven en hij heeft me zo ongelooflijk verwend, dag in dag uit, dat ik me soms wel een koningin voelde.
Op die liefde kan ik nog teren terwijl we uit elkaar zijn.
Ik geloof erg in de kracht van positief denken en dat je daarmee positieve dingen over je afroept. Vertrouwen _ op het grote geheel, het Universum, God, hoe je het wilt noemen.
Dat geeft een zekere rust.
Het werk in het klooster/ verzorgingshuis, ik ben daar gezelschapsdame voor oude, licht demente nonnetjes, geeft veel voldoening. De sfeer is heel prettig.
Ik word daar gewaardeerd zoals ik ben. Het is zo'n liefdevol werk!!! Helaas onbetaald, maar het zij zo.

Zoals je ziet zijn er dingen ten goede aan het veranderen.
Het leven en de dagelijkse beslommeringen worden zoveel makkelijker door acceptatie. Niet dat problemen verdwijnen maar ze worden dragelijker.
Dat vind ik een grote winst!
Zoals je snapt heb ik (wij) nog één gote wens, namelijk dat mijn lief en ik een leven samen in de Gambia kunnen hebben en hopelijk op niet al te lange termijn.
Hoewel het financieel onbereikbaar lijkt ben ik overtuigd dat het gaat gebeuren. (Vertrouwen)

maandag 1 oktober 2012

(01-10-'12) .. en niets anders is meer belangrijk



30 september 2012
Schrijfoefening: ‘Wanneer had je niets anders nodig?’
(Onbewerkt weergegeven)

Vrijdagmiddag rond een uur of half vijf sloot ik de deur achter me en ik liep de parkachtige statige voortuin door. De handen in de zakken vergenoegt kneukelend. De metalen poort stond open. Ik stond even stil en keek onwennig om me heen en haalde diep adem. Hier was het leven dat hectisch door was gegaan toen ik binnen was.
Als een film die heel langzaam wordt afgespeeld, in slow motion, zo ging de tijd toen ik uitgetreden even ingetreden was. Ik hoefde niets en iedereen was me dankbaar.

Binnen staat de tijd even stil. Geen haast, alleen aandacht en liefde. De gemiddelde leeftijd is tachtig, de jongste is zesenzestig en de oudste is over de honderd. Mijn nieuwe vriendinnen zijn de weg kwijt. Soms wat meer en soms wat minder. Niet heel erg want dan moeten ze ergens anders heen. Ik heb ze in mijn hart gesloten.

Monkey mind, over monkey mind gesproken. De staat van je hersens waarin de controle is verzwakt. De ene gedachte leidt tot de volgende associatie en weer teug. Omwegen zijn onvermijdelijk. Fascinatie, wat gebeurt er wanneer je de controle los kunt laten, wat gebeurt er wanneer het verlies van controle geen keuze meer is?

Ik hou van de verhalen waarin vroeger en nu door elkaar spelen, waarin waar en niet waar niet uitmaken. Je leert dan te luisteren met je hart en niet met je verstand. Dan kan de liefde stromen. De UCL, de onvoorwaardelijke liefde die het niet uitmaakt dat je vandaag hetzelfde vertelt als gisteren en die het niet uitmaakt dat j verhaal vandaag volkomen anders is dan je verhaal dat je morgen vertelt.

En dan kom ik terug bij Humble. De Humble die Saskia is zonder bullshit. De kern, de bron, de allesverslindende en de allesomarmende liefde. En ik geef me over en straal. Ik geniet van deze vrijplaats met zijn strikte regels.

Om kwart over vijf gaan de rollator-ondersteunden in optocht naar de kapel. Met de lift. Allemaal tegelijk of soms in tweeën. In verwarring wordt er op de gang gestaan.
‘Ik wil mee, ik wil ook’, wordt er verdrietig tegen de gesloten liftdeur geroepen.
‘ja zuster, u mag ook, natuurlijk. De lift komt zo weer terug en dan gaan wij ook naar boven.’
‘Ooooh’, zegt ze veelbetekenend en ze lijkt zich te berusten in haar lot.
‘Ik wil ook naar boven.’
De blik in haar ogen is als die van een kind dat zich achtergesteld voelt en niet begrijpt waarom zij daar op de gang moet staan.

Na de dienst komen ze terug in de kamer waar ze de hele middag voor de dienst hebben gezeten. Stralend en vol bewondering komt een van de zusters binnen. Terwijl ze zwaar op haar rollator leunt, kijkt ze nieuw en verrukt de kamer rond.
‘Oh, wat gezellig is het hier, wat een mooie kamer.’
Ze geniet zichtbaar terwijl ze voorzichtig aan tafel wordt geschoven. Haar tere wangen hebben een blos van geluk en dankbaarheid.

Verdwaasd sta ik buiten de poort. Ik probeer mezelf bij elkaar te rapen, alsof ik me opeens gewaar word een lichaam te zijn en ik schakel tandgewijs over in een hogere versnelling en nog een.

Het is dat ik me inhoud, anders zouden er grote dikke tranen over mijn wangen rollen. Ik ben gelukkig. Ik straal van binnen en van buiten. Dit is mijn plek, dit is waar ik hoor. Openbaring. Het bestaat. Ik heb de UCL, de onvoorwaardelijke liefde. Eerst al in de mooiste mens op aarde en nu hier in dit kloosterverzorgingshuis.

And nothing else matters.

Ik ben de rijkste, meest bevoorrechte mens op aarde.

Ik hou van zuster Margreet en de onbegrijpelijke zinnetjes die ze bij de door haar ingekleurde tekeningen neerzet. Zo betekenisvol, prachtig. En zuster Mechteld die midden in een brompottenbui overschakelt en vol passie op eigen stoere manier vertelt over het poesje dat vroeger van haar huis mee naar school liep.

Jullie bedanken mij en ik bedank jullie.