zaterdag 28 juli 2012

(28-07-'12) Samen

De wekker ging af om vijf uur vanochtend, twee werkers voor de zekerheid, eindelijk gaat het gebeuren. De buurvrouw gesmst, ja ze is ook wakker. Om zes uur vertrekken we naar Schiphol, de plek van vreugde en verdriet, van afscheid en hereniging. Vandaag is het heerlijk om er te zijn.

De opwinding wanneer we de eerste blauw-witte vliegtuigen levensgroot langs de weg zien staan! Parkeerplaats zoeken, waar moeten we ook al weer heen? Tsjongejonge, wat is het toch groot hier. We nemen een veel te dure kop koffie want we zijn ruim op tijd. Zenuwachtig loop ik naar het bord met de aankomsttijden, geen veranderingen, nog even geduld hebben. De buuf en ik kletsen lekker bij iets waar we normaal gesproken niet zo gauw aan toekomen.

Het is altijd leuk om gewoon te zitten en mensen te kijken, er is zoveel te zien, zoveel mensen heen en weer en weer terug. De drukste dagen van het jaar maar het valt mee met de drukte 's ochtends om zeven uur. Ik kan mijn hoofd er niet goed bij houden. Hij komt hij komt hij komt hij komt.... zingt het in mijn hoofd. Tot het laatste moment is het onwerkelijk.

De eerste blik wanneer we elkaar zien, het is echt waar, hij is er, ook al is het nog achter een grote glazen wand.  Allebei beginnen we te stralen om de komende zeven weken hier niet meer mee te stoppen. Het lange wachten op de bagage en voordat hij door de deur heen komt.  Mijn God, wat hou ik van deze man en wat zijn we verschrikkelijk graag samen.We kunnen niet ophouden met lachen en stralen, dat is altijd zo geweest.

Na een half jaar waarin een hoop is gebeurd zijn we eindelijk weer even samen. Zeven hele weken kunnen we van elkaar genieten en vooral heel gelukkig zijn.

maandag 23 juli 2012

(23-07-'12) Mijn vader

Eerlijk gezegd ben ik nooit een fan geweest van Toon Hermans. Zijn gedichtjes en shows vond ik vaak wat melig. Ik heb gehoord dat hij vroeger weleens bij ons over de vloer kwam toen mijn vader nog leefde, dat was dus voor 1963. Nu hoorde ik laatst op een familiereunie van een oom van me dat er een oude film van Toon Hermans bestaat waar mijn vader in figureerde. Kijk, dat is een ander verhaal.
Er zijn natuurlijk foto's van mijn vader, maar voor zover ik weet bestaan er geen bewegende beelden.

De film waar het over gaat heet: Moutarde van Sonansee. Het is een uitgave van het Filmmuseum en hij is op DVD uitgegeven en nog bestelbaar. We hebben meteen een exemplaar besteld. Volgens mijn oom zou mijn vader heel kort te zien zijn in scene 5 als dokter bij een ziekenhuisbed, met een mondkapje op.

Het is een zwartwit film, opgenomen in 1959, mijn vader was toen dertig jaar oud. Eerlijk gezegd speel ik niet de hele film maar ik ga direct naar scene 5. Gespannen zit ik te kijken, en ja, daar komen de dokterfiguranten in beeld.

Ik kijk mijn ogen uit. Zou ik hem in die korte scene herkennen als ik het niet wist dat hij het was, ik denk het niet. Het is heel bijzonder om hem na al die tijd te zien. Ik herken zijn motoriek en ook zijn figuur niet meer. Mijn zusje zegt dat ze zijn stem direct herkent, dat heb ik niet. Ik herken zijn stem niet. Ik weet niet wat ik zie, mijn vader! Jan Willem van de Ven; journalist en in zijn vrije tijd acteur, hij gaf in die tijd als een van de eersten les op een middelbare school in dramatische expressie. We hebben foto's van hem in diverse rollen, van Rembrandt van Rijn tot en met de dief in het Mendelcollege en foto's van hem met acteurs als Albert van Dalsum.

De scene speel ik een paar keer terug en zet hem stil waar hij in beeld is. Ontroerend...
Ik zie wel wat van mijn broers terug. Houding, vorm van het voorhoofd. Ik ben onder de indruk van zijn ogen, veel meer is er ook niet te zien van hem, maar wat een prachtige ogen. Gebiologeerd blijf ik naar het beeld staren. Meer dan ooit heb ik het gevoel dat ik, vaderskindje, hem beter had willen kennen...

Wat een cadeautje Toon, dat ik nu alsnog mijn vader kan zien.
Vanaf nu kijk ik heel anders naar Toon Hermans, hij is voor mij voortaan verbonden aan mijn vader.

zaterdag 21 juli 2012

(21-07-'12) Een mijlpaal

Een mijlpaal: Mijn lieve stoere eerstgeborene wordt vijfentwintig! Wat een leeftijd. Wat lijkt het lang geleden dat hij daar naast me in het grote bed lag. Net geboren en met zijn wangetje op een vuistje liggend, net als zijn vader, die er naast lag in precies dezelfde houding. Ik was verbaasd dat zijn vader kon slapen net nadat er zich zo'n wereldwonder had voltrokken. Verbaasd... dat was ik vooral, de impact van het moederschap overzag ik nog lang niet. Ik keek vol bewondering naar dat kleine lieve mensje dat naast me lag, ik kon mijn ogen niet van hem afhouden.

Ik beviel thuis, daar ben ik nog steeds blij om. Ik vond het heerlijk in mijn eigen omgeving, ik kon doen wat ik wilde, en wanneer ik wilde. Ik woonde toen tijdelijk in een studentenflat, een maand voor zijn geboorte was ik afgestudeerd. Het flatje was een kleine tweekamerwoning, en in mijn slaapkamer had ik liefdevol een babydeel gemaakt. Het wiegje waar ik zelf ooit in had gelegen had ik opgeknapt en mijn bureau deed dienst als commode. Alles in helder en zonnig wit met gele accenten. Ik had een muggennet boven het wiegje gehangen en ik herinner me dat de huisarts daar een compliment over maakte: 'Wat attent van u.' 
Helaas was hij binnen drie maanden uit het wiegje gegroeid. En hij bleef groeien.
Ook het haar bleef groeien...

Inmiddels is hij al weer jaren bezig met zijn eigen bedrijven, zijn muziek. Hij maakt prachtige muziek en timmert hard aan de weg. Vanmiddag viert hij zijn verjaardag met wat vrienden in het Westerpark, en ik ga er ook heen. Zere ribben, stramme spieren, een vage pols, ze kunnen me niet tegenhouden. Deze mijlpaal moet gevierd worden.

Van harte, lieve jongen van me. Dinsdag is pas echt de dag van je verjaardag, maar alvast gefeliciteerd! Ik zie je zo.




woensdag 18 juli 2012

918-07-'12) Lekker bezig

Gisteren:
Sommige dagen...

Wil ik weggaan blijken mijn schoenen nog doorweekt van een heftige regenbui afgelopen zaterdag. Gauw andere schoenen gepakt maar net vandaag moest ik nogal een stukje lopen. Gevolg: twee fikse blaren en bloed in de schoenen.
Iemand een tip hoe je bloedvlekken uit stoffen schoenen krijgt?

Voor de ontspanning(!) naar yoga, verlies ik mijn evenwicht bij een balans oefening en val raar en heftig omdat mijn been in het hengsel van mijn tas op een bank bleef steken...
Gevolg: gekneusde rib en gekneusde vingers aan mijn rechterhand. Autsj.

Zo'n dag dus, maar verder gaat het wel goed.

Nu:
Vannacht toch maar naar de eerste hulp geweest om foto's te laten maken. Een vriendinnetje dat ik de laatste tijd niet veel zie belde toevallig om te zeggen dat Paul Simon op teevee was. Toen ze me hoorde over de pijn stapte ze in de auto en bracht me naar de eerste hulp. Geweldig!
Er was gelukkig niets gebroken. Nu loop ik met mijn hand in een mitella en mijn lijf voelt geradbraakt. Mijn vingers, pols en ribben aan de rechterkant zijn flink gekneusd. Gatver.
Gelukkig heb ik vannacht wel een paar uur kunnen slapen. Wat is pijn toch vermoeiend! En zo onhandig om alles met één hand en ook nog de 'verkeerde' hand te moeten doen.
(Daarom vandaag een kort stukje. )

zaterdag 14 juli 2012

(14-07-'12) Familiereünie

Het komt niet vaak voor dat ik mijn familie zie. Waarom? Geen idee, dat is gewoon zo gegroeid denk ik. We wonen verspreid over het hele land, misschien is dat een reden? Ik ben zeker niet anti en ook met niemand gebrouilleerd, echt niet. Het nadeel is dat je elkaar dan alleen bij begrafenissen tegenkomt. Toen ik enkele weken geleden een uitnodiging ontving van een tante en oom, nota bene mijn vroegere voogd, om hun vijftigjarig huwelijksfeest met ze te vieren, vond ik dat een mooie gelegenheid om de banden weer eens aan te trekken, bovendien waardeerde ik het heel erg dat ze vorig jaar op ons trouwfeestje waren gekomen.

Gisteren was de dag. Tot op het laatste moment was het onzeker of we zouden kunnen gaan want mijn broer en ik hadden besloten dat wanneer mijn zusje met chemo zou beginnen, wij er voor haar wilden zijn en dus niet naar de reünie zouden gaan. De chemo is nog niet gestart en dus togen mijn broer, zus en ik naar het Limburgse land, waar deze tak van de familie sinds jaren woont.
De laatste keer dat we familie zagen was eigenlijk kort geleden, namelijk bij de crematie van mijn moeder, twee maanden geleden nu. Het was daardoor ook wat spannend om de familie te zien. Het overlijden van mijn moeder en de ziekte van mijn zusje zijn erg vers. Het deed me goed om samen met mijn broer en zus even weer iets 'gewoons' te doen, iets leuks zelfs.

Het was net een oude puzzel toen we aankwamen, je kent de stukjes nog vaag, maar hoe hoorden ze ook alweer bij elkaar. Over de gezinnen van de zonen van het bruidspaar, mijn drie neven, hoorde ik in de loop van de jaren natuurlijk wel verhalen via mijn moeder, maar ik geloof niet dat ik hun vrouwen en kinderen eerder heb gezien. Eén neefje van me is zelfs al opa geworden in de tussentijd. Mijn jongste neefje heeft zijn vrouw van ver gehaald... dus dat gaf een band en gedurende de tocht in een paardenkar door het mooie Limburgse land merkten we dat we veel van elkaars verhalen herkenden. Ik vind de neven stuk voor stuk, ieder op hun eigen manier, echt leuke mannen geworden.

We eindigden de dag in een zorgboerderij waar we eventjes lekker buiten konden zitten want de zon was te voorschijn gekomen. Ik genoot van het landschap, ik kom zelden in Limburg en het gaf me echt een vakantiegevoel.
Mijn zusje hield het aardig lang vol en dus konden we ook nog genieten van de heerlijke hapjes die goed verzorgd waren door de oudste kleindochter. Het zag er allemaal prachtig uit, enne Babke, don't worry, er was niets mis met de garnalen hoor.

We zijn min of meer tijdens het eten opgestapt maar iedereen begreep wel dat het genoeg was voor mijn zusje. Voor mijzelf trouwens ook, maar over mijn bekkenbodemklachten praat ik niet zo gauw en dus weet niemand het. Gelukkig is het niet iedere dag even erg, maar de laatste dagen heb ik veel pijn bij het zitten, liggen of zelfs staan. Absoluut stress gerelateerd. Niet veel aan te doen en dus lach ik me door de pijn heen tot ik weer thuis ben.

Het was een leuke dag en het was ook leuk om met iedereen bij te praten, tantes, een verre nicht. Echt leuk.Pieter en Annelies, veel dank en nogmaals gefeliciteerd met zo'n prachtig jubileum.




donderdag 12 juli 2012

(12-07-'12) Leven is ongezond?

Het lijkt gelukt... een land vol hulpverleners en nu eindelijk een opening voor mijn jongste. Gisteren had hij een gesprek met een hele fijne vrouw waar ik zelf ook mijn reïntegratietraject volg. Hm, ja, it runs in the family!? Het geeft hoop dat hij even wat tips en hier en daar misschien wat hulp kan krijgen om de laatste dingetjes op de rit te krijgen. Verder is hij hartstikke lekker bezig. Ben dus blij.

Mijn zusje hoorde gisteren dat alle onderzoeken te weinig uitsluitsel konden geven, en dus wordt geadviseerd om voor de zekerheid de hardste bestrijding te kiezen, dat houdt in chemo én bestraling. De operatiewond is snel en mooi genezen, hoe tegenstrijdig dat haar lichaam wat dat betreft zo gezond is dat het snel geneest.
Het is wat. Ieder familie heeft volgens mij wel met kanker te maken, vaak zelfs bij meerdere familieleden tegelijk.Wat is er aan de hand? Wat doen we onszelf aan? Vergiftigen we onszelf? Verzieken we ons eigen binnen- en buitenmilieu? Hoeveel weten we nou eigenlijk van ons eigen lijf en van het milieu om ons heen? Zonder een antwoord of een oplossing te hebben zie ik kanker , maar ook andere min of meer onverklaarbare ziektes als een teken aan de wand.

Hoe onnozel kun je zijn als je ziekte alleen als iets lichamelijks ziet? Ik ben zelf net als velen met mij,want dit wordt ons geleerd, zo'n onnozele geweest maar inmiddels leer ik dat alles met alles samenhangt.
Ik ben momenteel het boek De Innerlijke Bevrijding van Arjen Slijp aan het lezen, wat een fascinerend boek. De methode die Arjen Slijp heeft ontwikkeld en die hij De Innerlijke Bevrijding noemt, is heel laagdrempelig. Zo eenvoudig dat je in eerste instantie amper de bijzonderheid ziet. Het gaat over het weghalen van blokkades die ieder mens in het leven opbouwt door het negeren van emoties, emoties die zich wel in het lichaam vestigen. Zwartwit gezegd kunnen onverwerkte emoties en ervaringen doorwoekeren in het lichaam en uiteindelijk ons ziekmaken. Echt een aanrader.

zondag 8 juli 2012

(08-07-'12) Ik verbaas mijzelf weer

Net als ik denk dat ik aardig heb bijgeleerd over het leven en het accepteren van de dingen zoals ze komen, dan verbaas ik mijzelf opnieuw. Heb ik dan niets geleerd?

Gisteren lag er weer post voor mijn jongste op de deurmat...Hij kan zich niet inschrijven waar hij nu woont, net als de oudste trouwens, en zodoende komt alle post bij mij binnen. Ik open de post en scan het in en mail het door naar mijn schatjes. Ik word daar niet blij van maar zie nog geen andere mogelijkheid. Er komen rekeningen en aanmaningen, brieven van incassobureau's etc. Ik doe hard mijn best om ze niet letterlijk binnen te laten dringen, wetend dat het volwassen mannen zijn die zelf verantwoordelijk zijn voor hun daden en leven. Ik dacht dat het me eindelijk lukte om mijn eeuwige zorgen van me af te zetten, tot gistermiddag opeens bleek dat het hele jaar nog geen zorgverzekering was betaald.
In één keer was alle stress terug die ik dacht kwijt te zijn.

Ik had een emotioneel telefoongesprek met mijn benjamin. We waren allebei in tranen. Waarom lukt het toch niet. Hij begint iedere keer vol goede moed aan nieuwe baantjes, optimistisch vertelt hij me dan dat hij nu echt een leuke baan heeft die precies bij hem past. Totdat... en dan komt het weer. In sneltreinvaart gaat het mis; ofwel er wordt niet betaald, ofwel hij wordt niet meer opgeroepen. Het trieste is dat het geen onwil is want dan kun je nog kwaad worden, maar hij weet ook niet wat er steeds gebeurt.
Hij heeft zelfs de stap gezet om weer om Ritalin te vragen bij de huisarts. Deze heeft hem een recept gegeven voor alternatieve medicatie wat natuurlijk erg fijn is, maar het moet wel betaald worden en dat is nou juist het probleem.

Ik help hem tegen beter weten in af en toe nog door een aanmaning te betalen in de hoop dat we het incassobureau voorblijven. Ik kan het me niet veroorloven en raak zelf in de problemen. Helemaal fout dus, maar wat moet je dan. In zo'n moment van heftige vertwijfeling heb ik onderstaande tekst gisteren geschreven. Ik moet zeggen dat ik me vandaag weer iets beter voel, maar de heftigheid van mijn eigen reactie verbaast me. Aan de andere kant is het een jarenlange stressfactor die niet te negeren is en dus moeilijk definitief weg te werken is. Pijn en machteloosheid. ik weet heel goed dat je altijd de keuze hebt tussen angst en liefde, maar gisteren schoot ik weer even in de angst.

Als het moederhart bloedt

De pijn scheurt door mijn lijf. Mijn hart lijkt te exploderen en trekt tranen onderuit mijn tenen naar mijn hart om daarna mijn ogen te laten overstromen.
Ik huil, mijn grote volwassen man, om de strijd van het leven.
Een land vol hulpverleners maar waar kun je nou echt hulp vinden wanneer je het niet meer weet.

Ik loop op straat. Mijn jas draag ik om mijn lichaam te bedekken, niet als bescherming tegen de kou. Ik hoor geroezemoes overal vandaan komend. Mensen eten buiten in hun tuinen. Iedereen vermaakt zich en geniet van de milde avondzon.
Ik loop sneller en sneller tot ik niet meer kan. Ik open de deur van mijn huis, en breek.

Onze mama, die in de hemel zijt, ontferm u over mijn jongetje! Amen.

zaterdag 7 juli 2012

(07-07-'12) Stilte na de storm

Vanochtend heb ik de bookmarks op mijn computer opgeschoond. Wanneer ik interessante sites of artikelen tegenkom tijdens het surfen sla ik ze vaak op om ze later nog eens terug te lezen. Voor als ik meer tijd en zin zou hebben. In de praktijk blijkt dat wanneer ik ergens informatie over zoek ik gewoon opnieuw ga surfen en het niet in me opkomt om bij mijn bookmarks te kijken. Dat werd dus een grote schoonmaak...

Gisteren werd ik gebeld door de afdeling Bezwaar en beroep van het onvolprezen UWV, en ik ben uitgenodigd om mijn bezwaarschrift mondeling toe te lichten ergens in augustus. Dat gaat dus nog steeds door.
Omdat ik bijna 104 weken in de ziektewet zit heb ik binnenkort afrondende gesprekken op mijn werk. Ik kan een ontslagbrief tegemoet zien, mijn functie is immers al een jaar geleden opgeheven maar ik kon nog niet worden ontslagen. Mijn baas heeft ook een nieuw reïntegratietraject aangevraagd om aan de verplichtingen te voldoen. Hoera, weer één. Nee, je weet toch... de regels zijn er niet voor de mensen, de mensen zijn er voor de regels.
Ja, het is toch raar om nu het contact met mijn werk definitief te verbreken. Ik herinner me hoe trots ik was toen ik mijn vaste aanstelling kreeg. Gemengde gevoelens, dat zeker. Mijn werk was ook de plaats waar ik door de bodem zakte, een eng en akelig gevoel.

Het is inmiddels een jaar geleden dat ik een zorgtraject inging. Eindelijk kwam ik op een plaats terecht waar ik werd gehoord. Om aan mijn fysieke conditie te werken doe ik nu yoga, fitness en healing tao, en heel langzaamaan begint mijn conditie wat te verbeteren. Het vreemdst vind ik nog steeds de spieren in mijn bovenbenen die sinds ik de eerste keer Pfeiffer (CMV eigenlijk) kreeg in de zomer van 2009, niet meer hetzelfde zijn geworden. Raar verschijnsel.
Daarnaast heb ik gesprekken met diverse coachen, psycholoog etc. en langzaam begin ik verbanden en oorzaken te zien en dat is verhelderend. Nu nog proberen er iets van te leren voor de toekomst. Wat je aan gewoontes heb aangeleerd in een heel mensenleven raak je niet zomaar kwijt.

Mijn klachten in het bekkenbodemgebied, Lichen Sclerosus, achterwandverzakking en pijnlijke liezen, gaan onverminderd door. Soms lijkt een van de klachten even stabiel en dan spelen de anderen weer op. Okee, ik heb besloten mijn leven niet door dit soort dingen te laten vergallen en ik probeer te ontdekken wat ik nog wél kan.

In dit kader ben ik gestart met nieuw vrijwilligerswerk. Ik zit echt nog in de kennismakingsfase maar ik word er heel blij van. Wanneer het beide partijen bevalt ga ik vanaf september om te beginnen één dagdeel per week gezelschapsdame worden voor een 90- jarige licht dement nonnetje en wellicht ga ik assisteren bij activiteiten voor de bejaarde kloosterdames. Ik vind het heerlijk om zo uit te vinden wat ik wel kan doen qua werk, en het is een prachtige plek om te vertoeven, een aparte sfeer.

De inspiratie voor Humble heeft sinds mijn moeder in januari ziek werd vrijwel stil gelegen, hoewel ik natuurlijk wel mijn ebook heb uitgegeven, en een engelse vertaling ligt klaar voor uitgave. Ik hoop zo zoetjesaan de draad weer op te pakken.

Mijn zusje wacht nog steeds op definitief bericht over de volgende stap: chemo en/ of bestraling.  Ze is wonderlijk sterk en daarbij helpt ze ons, de omstanders met het verwerken van de eerste schok en zorg.

Last but zeker not least, mijn lief komt over precies drie weken aan op Schiphol! Wat hebben we het allebei nodig om elkaar weer even te zien en vast te houden, te lachen en lief te hebben. Gelukkig begin ik de rust te krijgen om me aan voorpret over te geven. Sterker nog, ik kan haast niet meer wachten tot hij er is.
Wat betreft mijn vertrek naar Afrika om daar te gaan wonen: de wil is er nog steeds maar de realisatie lijkt lastiger dan ooit. Ik probeer de moed er in te houden en kijk naar wat ik wel heb, en ik hou de laatste worden van mijn moeder steeds in gedachten:




donderdag 5 juli 2012

(05-07-'12) Je hebt altijd de keuze tussen angst en liefde


Deze video duurt ruim twee uur, en af en toe irriteert wellicht de amerikaanse manier van vertellen, maar persoonlijk vind ik het een boeiend verhaal. Vooral het hoopvolle einde spreekt me uiteraard aan.

Aan het einde wordt Satyagraha even aangehaald:
Satyagraha (Sanskriet: सत्याग्रह satyāgraha) is een filosofie en grondbeginsel ontwikkeld door Mahatma Gandhi, die verband houdt met geweldloze protesten of burgerlijke protesten. Gandhi gebruikte de filosofie tijdens zijn strijd voor een onafhankelijk India en eerder in Zuid-Afrika. Het speelde onder andere een belangrijke rol tijdens de zoutmars, die volgens Gandhi geweldloos moest verlopen. Burgerlijke ongehoorzaamheid en boycots moesten de voornaamste wapens van zijn protestacties vormen.
De term is een samentrekking van satya (Sanskriet voor "waarheid") en Agraha (Sanskriet voor "vasthouden aan"). Satyagraha berust op een aantal basisprincipes:
  1. Geweldloosheid (ahimsa)
  2. Waarheid — waaronder eerlijkheid.
  3. Geen diefstal
  4. Kuisheid
  5. Geen bezittingen
  6. Lichamelijke arbeid
  7. Controle over het verhemelte (uitkijken met wat men zegt)
  8. Geen angst
  9. Gelijk respect voor alle religies
  10. Economische strategieën zoals boycots.
  11. Vrijheid van onaanraakbaarheid.
Onder anderen Nelson Mandela en Martin Luther King lieten zich door Satyagraha inspireren.

In het verlengde hiervan wil ik ook het volgende citaat van Nelson Mandela aanhalen: 
“As I have said, the first thing is to be honest with yourself. You can never have an impact on society if you have not changed yourself... Great peacemakers are all people of integrity, of honesty, but humility.” 

En dan is de cirkel weer rond, we komen terug bij de missie die ik mezelf stel met Humble , namelijk het verspreiden van (de boodschap van) de Onvoorwaardelijke Liefde.

(05-07-'12) Higgs

'We weten dat het zichtbare slechts 4% van het Universum uitmaakt'.
Dit is een van de vele opmerkelijke uitspraken in de documentaire die gisteravond werd uitgezonden naar aanleiding van het -zo goed als bewijs- van het bestaan van het Higgsdeeltje. Het Higgsdeeltje dat ze hebben gevonden met de deeltjesversneller bij het CERN,  het Europees Centrum voor Kernonderzoek in Genève.

Wat is het Higgsdeeltje?
De Britse natuurkundige Peter Higgs heeft berekend dat er een deeltje moet bestaan dat alle andere deeltjes massa geeft. Het is het ontbrekende puzzelstuk in de natuur. Het deeltje, een zogeheten Boson, wordt naar hem vernoemd.  (Bron)

Het is een wetenschappelijk verhaal waarvan ik, en de meesten met mij, de helft niet kan volgen. Neemt niet weg dat het fascinerend is.

Hebben we het hier over het ontstaan van het Universum?
In mijn visie bestaat alles uit energie, en energie is onder andere beweging. Wij, mensen op aarde zijn energie, met een bewegingssnelheid die onze massa compact, dicht maakt. Hierdoor zijn wij tastbaar, hebben we vorm.  Overledenen zijn dezelfde energie maar met een andere bewegingssnelheid waardoor zij minder tastbaar en voor de meesten niet zichtbaar zijn.
Wat bewijst nu het Higgsmodel?
Er werd lang aangenomen dat een vacuum leeg is, maar nu weten we dat dit niet zo is. Een vacuum bestaat uit trillingen, bewegende energie. Wanneer ik het goed heb begrepen zijn de Higgsdeeltjes het begin van massa. Wanneer de snelheid van de bewegende energie hoog genoeg is , vandaar de 27km lange deeltjesversneller Large Hadron Collider (LHC),  ontstaat een botsing waaruit massa ontstaat.
Higgs-bosonen bepalen dus uiteindelijk wat wij om ons heen zien, van de kleinste levende wezens tot de grootste sterrenstelsels. Het deeltje is een van de bouwstenen van het leven.(Citaat)

Hebben we het hier over het ontstaan van het Universum?
Nee, dat niet, maar we zijn weer een belangrijke stap verder in de zoektocht. Het bewijs van het Higgsdeeltje is weer een basis voor verder onderzoek.
Je kunt je afvragen of de magie van het leven verdwijnt wanneer je de oorsprong van massa kunt verklaren... Ach, wat mij betreft blijft er genoeg magie over. Kijk maar stuk voor stuk naar de betrokken wetenschappers in de documentaire, hun ogen stralen zo'n enthousiasme en gretigheid uit, zoals  kinderen die magie ondergaan.






















In hoeverre verdwijnt de magie wanneer je dingen kunt verklaren?

zondag 1 juli 2012

(01-07-'12) Verre liefde

Opeens is de eerste helft van het jaar voorbij. Voor mijn gevoel is het nog maart of april, zelfs mijn kalender staat nog op april. Zo in beslag genomen en meegesleept door de ziekte en het overlijden van mijn moeder, en het ziek zijn van mijn zusje. Er gebeurt heel veel in en om me heen. In tijden dat je zo dicht bij leven en dood staat, ga je automatisch reflecteren op je eigen leven. Ik wel in ieder geval. Sprak ik eerder al over terug naar de Bron gaan, Soulretrieval, etc. het was nog te veel een gedachte. Tegenwoordig begin ik steeds meer de verbinding te leggen met mijn gevoel. 'Mijn kwartje begint te vallen', zeg maar. Een belangrijke tijd, een belangrijke transformatie, geheel in de stijl van het jaar 2012.

Al die tijd zijn mijn lief en ik gescheiden...Hij in zijn land en ik in het mijne. Terwijl zich grote veranderingen in mij voltrekken is het lastig om het contact met mijn lief te onderhouden. Dan weer valt de elektriciteit uit bij hem in de stad, of we hebben simpelweg even geen tijd of energie om aan het internet te komen. Telefoonverbindingen haperen. Skype is zelfs te geavanceerd voor ons.

Toen ik terugkwam van mijn lief, in februari, ben ik meteen in de zorg voor mijn moeder gedoken. Nog dagenlang stond mijn koffer onuitgepakt en onaangeraakt in mijn woonkamer. De overgang was te abrupt... maar soms heb je geen keuze. Je doet wat je moet doen, en zeker achteraf ben ik blij dat ik heb gedaan wat ik kon om mijn moeder zo intens en liefdevol mogelijk te begeleiden naar het einde.

Ik had vaag de tweede helft van 2012 in mijn hoofd om naar Afrika te vertrekken om te blijven. Vandaag is de tweede helft van 2012 begonnen en ik weet nog niet hoe het verder zal gaan.De situatie dwingt me steeds meer om bij de dag te leven, zoals ieder leven eigenlijk geleefd zou moeten worden. Gisteren is voorbij en morgen is nog onderweg. Laat staan overmorgen. Je kunt plannen maken, natuurlijk, maar vaak verloopt het leven zelf toch anders dan verwacht. De overgave... Resultaat van de verbinding met de Bron, het universum, God, Allah. Hoe wil je het noemen.
Het geeft een zekere rust dat er een masterplan is waar je als individu niet zo gek veel invloed op hebt. De verantwoordelijkheid voor mensen om me heen heeft altijd heel zwaar op me gedrukt, terwijl uitgaand van een masterplan ook die verantwoording minder zwaar is: de dingen gaan immers zoals ze moeten gaan.

Mijn moeder had vlak voor haar overlijden vier woorden op een briefje gezet, deze woorden krijgen steeds meer betekenis voor me. Ze zijn tegenwoordig voor mij als een gebed, een mantra:

Dankbaarheid
Acceptatie
Vertrouwen
Overgave

Dat is waar het om gaat...

En wat betreft mijn lief: Zomaar als een donderslag bij heldere hemel belde hij me vorige week dat het visum klaar lag.  Van 27 juli tot en met 14 september zullen we samen zijn, hier in Nederland. Wat ben ik blij dat hij mijn moeder vorig jaar nog heeft leren kennen en dat die twee zo gek op elkaar waren.