Gisteren:
Sommige dagen...
Wil ik weggaan blijken mijn schoenen nog
doorweekt van een heftige regenbui afgelopen zaterdag. Gauw andere
schoenen gepakt maar net vandaag moest ik nogal een stukje lopen.
Gevolg: twee fikse blaren en bloed in de schoenen.
Iemand een tip hoe je bloedvlekken uit stoffen schoenen krijgt?
Voor de ontspanning(!) naar yoga, verlies ik mijn evenwicht bij een
balans oefening en val raar en heftig omdat mijn been in het hengsel van
mijn tas op een bank bleef steken...
Gevolg: gekneusde rib en gekneusde vingers aan mijn rechterhand. Autsj.
Zo'n dag dus, maar verder gaat het wel goed.
Nu:
Vannacht toch maar naar de eerste hulp geweest om foto's te laten maken. Een vriendinnetje dat ik de laatste tijd niet veel zie belde toevallig om te zeggen dat Paul Simon op teevee was. Toen ze me hoorde over de pijn stapte ze in de auto en bracht me naar de eerste hulp. Geweldig!
Er was gelukkig niets gebroken. Nu loop ik met mijn hand in een mitella en mijn lijf voelt geradbraakt. Mijn vingers, pols en ribben aan de rechterkant zijn flink gekneusd. Gatver.
Gelukkig heb ik vannacht wel een paar uur kunnen slapen. Wat is pijn toch vermoeiend! En zo onhandig om alles met één hand en ook nog de 'verkeerde' hand te moeten doen.
(Daarom vandaag een kort stukje. )
Waarom durf je niet te geloven wat je al heel lang weet? Moet je echt eerst helemaal afbranden voordat je langzaam weer uit de as durft te herrijzen?
Hier kun je het verhaal lezen van een vrouw die na ruim twintig jaar alleenstaand ouderschap de weg terug naar zichzelf zoekt en vindt. Hulpmiddel hierbij is het pad van zelfgenezing, vandaar het symbool van de Phoenix die uit de as herrijst.
woensdag 18 juli 2012
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten