In den beginne...
had ik een mooie roodleren hoge bank. Ik vond de bank prachtig en toen ik hem kocht , honderd jaar geleden, was het een rib uit mijn lijf. Binnen korte tijd was het onderstel gebroken doordat mijn schatjes in hun jeugdige onschuld dachten dat het een springbank was. Ik kon geen verhaal halen in de winkel omdat die plotseling en grondig was verdwenen. Okee, kapotte bank dan maar. Armoedig maar ja, boeken als steun onder de bank en we gaan verder.
Toen kwam er een zoon weer thuis wonen. Zijn meubels werden opgeslagen in de schuur. Op een gegeven moment wilde hij zijn bankje, eenafdankertje van ouders van een vriend van hem, in de woonkamer omdat dat veel handiger zou zijn (!). Na lang zeuren toegestemd, en zowaar, het was handiger.
Na verloop van tijd vertrok de zoon weer en nam het bankje mee. Okee, ook goed. Ik richtte de kamer weer in naar mijn eigen smaak en keuze.
Toen overleed mijn moeder. We wisten niemand voor haar schommelstoeltje maar het was toch ook zonde om het zomaar naar de spullenhulp te doen. Een paars Stokke- stoeltje dat we indertijd samen hadden gekocht. Ik hou weliswaar niet van paars maar okee. Ik nam het stoeltje mee naar huis en het kwam op de plaats van mijn oude houten schommelstoel die toch al een beetje problemen gaf. Deze schommelstoel zette ik achter in de kamer bij mijn bureau. Het stoeltje van mijn moeder bleek uiteindelijk een aanwinst, het stond niet eens zo gek in mijn kamer.
Gisterenavond kwam de andere zoon weer thuis. En jawel, je raadt het al. Weer alle meubelen mee terug. Okee, je mag ze in de schuur zetten. Na hoogoplopend overleg besloten we dat zijn (hun) zitbank in de woonkamer mocht, omdat die van mij, hoe mooi ik hem ook vond, na twintig jaar echt niet meer bruikbaar was. En, echt waar, hij mocht zelfs, of hadden we dat eigenlijk helemaal niet afgesproken, ook die grote stoel die zo lekker zit meenemen en in de huiskamer zetten. Wat een invasie. Maar okee, toegegeven, het staat niet gek en zit/ ligt helemaal niet gek.
Nu staat het schommelstoeltje van mijn moeder achter in de kamer bij mijn bureau. Het oude schommelstoeltje staat in de schuur opgeslagen, samen met bedden, matrassen, veel spullen, koelkast en fornuis, als ik het zo gauw goed zag.
Als je goed kijkt zie je mijn oude woonbank afgedankt in de tuin staan. Ik vind het heel armoedig maar ja. Het moet even. Toen de bank in dit huis kwam hadden de buren geen schutting en dus kon hij via de tuin van de buren door de openslaande deuren naar binnen. Nu moet hij eerst vakkundig gesloopt worden voordat hij via de poort kan worden verwijderd.
Nu staan er meubelen in de woonkamer die zoonlief en vriendin via Marktplaats voor €30.00 hadden aangeschaft, en mijn bank van echt zadelleer die vele malen duurder was, staat nu in de tuin te wachten op zijn genadeslag. Het gekke van alles is dat mijn zoon maar voor een maandje terug zegt te zijn... Het zal wel iets langer duren voordat hij een nieuw droomhuis vindt, maar dan wil hij natuurlijk wel zijn bank weer mee. Hahaha.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten