We zijn weer helemaal terug. Vandaag is zo'n lekkere regel en administratie dag.
Vanochtend eerst een functioneringsgesprek bij de zusters. Geen probleem, alles gaat goed. Da's mooi.
Daarna een moeilijk telefoontje. Niet lang geleden besloot ik om te gaan werken bij een bedrijf dat ik al jaren met belangstelling volg, en dat in Nederland en in Gambia werkt. Ik had er zin in en was er blij mee. In Gambia had ik een kennismakingsafspraak met mijn nieuwe collega's die helaas nogal tegenviel. De managing director waar ik mee sprak was eigenlijk te ziek voor een afspraak dus ik snap dat het gesprek niet zo vlotte, maar ik kreeg toch mijn twijfels of het bedrijf en ik wel een goede match waren. Dat ligt niet aan het bedrijf en het ligt niet aan mij. Soms gebeurt het nou eenmaal dat je toch net op een ander spoor blijkt te zitten. Vandaag had ik een telefonisch gesprek met een Nederlandse collega waarin ik moest zeggen toch van verder samenwerking af te zien. Niet leuk. Vervelend om te doen, niet mijn stijl etc. Maar na afloop was ik opgelucht, het beste bewijs dat het een goede beslissing was.
Toen een vervelend telefoontje, twee zelfs, met mijn oudste. Hij heeft de huur van zijn huis opgezegd en wil een maandje (!?...) thuis komen wonen. Okee schat, 'tuurlijk, ik laat je immers niet op straat staan. "Tuurlijk, de meubels kun je zolang in de schuur op slaan, geen probleem. Gisteren vertelde hij langs zijn neus weg dat hij wel een grote stoel voor in de woonkamer (klein) meeneemt en zijn tweepersoons bed mee wil nemen. Dat oude stapelbed dat op zijn kamer staat kan wel weg.
Mijn schat is 25 inmiddels, en ik ben verder gegaan met mijn leven, ik heb de kamers van de jongens inmiddels in gebruik. Ze kunnen er best slapen maar niet de hele boel verbouwen. Ik vertelde hem dus dat ik dat bed echt niet zie zitten. Dat werd en wordt me niet in dank afgenomen. Hij verzint van alles waarom ik een zeur ben dat ik dat bed niet boven wil en hij zal mij wel even vertellen wat ik moet doen. Daar wringt dus de schoen. Mijn herwonnen vrijheid wil ik niet kwijt. Ik heb gewoon geen zin meer om me aan te passen en maar stilletjes en gefrustreerd af te wachten wanneer hij weer gaat. Ik hou mijn poot stijf en dat is hij niet gewend, ik ook niet maar het voelt goed, al is het geruzie niet fijn natuurlijk.
Vanmiddag moest ik papieren voor de gemeente invullen. Veel papieren met nog veel meer bijlagen om te bewijzen dat het klopt wat ik zeg. Ik word met mijn neus op het feit gedrukt dat ik iets netter met mijn administratie om moet gaan. Twee belangrijke papieren kwijt, gatver. Via het internet wat 'bewijzen' kunnen achterhalen en downloaden en nu maar hopen dat ze worden geaccepteerd.
Omdat ik toch bezig was dacht ik meteen mijn belastingaangifte maar in te vullen. Was dat even schrikken!!! Gestoeid dit jaar met heffingskortingen en verschillende inkomentjes. Foutje. Vorig jaar kreeg ik een heel leuk bedrag terug waardoor ik mijn lief naar Nederland kon laten komen, maar dit jaar moet ik een niet leuk bedrag terugbetalen. Sowieso nooit leuk, maar het houdt in dat ik mijn lief deze zomer dus niet naar Nederland kan laten komen... en dat ik geen idee heb of en wanneer ik zelf weer die kant op kan. Kijk, daar word ik dus helemaal beroerd van...
De dag is bijna om en ik heb het koud en warm, en koud, en warm, en koud...
Ik mis mijn lief en de zon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten