(17-03-'12) De kracht van de overgave

Opeens realiseer ik me dat ik me in een situatie heb gemanoeuvreerd waarin ik al eerder zat en waarvan ik dacht dat ik er klaar mee was. Pijnlijk. Wat kan ik ervan leren?

Ik wil zo graag, ik moet zo nodig, ik doe zo verschrikkelijk mijn best, ik vecht tegen de bierkaai en ik ga met mijn hoofd door de muur. Niemand die het ziet want er komt niets uit mijn handen, niet zo veel als ik zou willen. Ik vecht al mijn hele leven lang. Mensen denken vaak dat ik heel rustig en relaxed ben, zo'n indruk maak ik, maar niets is minder waar. Mijn hoofd is altijd bezig: het stormt in mijn hoofd. Ik word moe van alle beelden en kleuren en geluiden en gedachten. Steeds opnieuw wil ik iets en altijd lijk ik van de gebaande paden af te moeten. Zelf doen, nee niet helpen, ik kan het zelf.

En dan vind ik mezelf terug op een plek waar ik besef dat ik het niet zelf kan. Dat ik hulp nodig heb. Doodeng. Het maakt je afhankelijk.

Het is minstens de derde keer dat ik iets heb doen ontstaan dat ik de wijde wereld in wil sturen. Mooie ideeën, mooie produkten, waar ikzelf heel veel lol aan beleef tijdens het ontwikkelen, het maken. Maar dan...Hoe ga ik verder, hoe pak ik het aan. De andere keren stopte ik daar en gebruikte het excuus van alleenstaand moederschap. 'Ik word geremd door de omstandigheden', en ik gaf het op. 
Nu ben ik geen alleenstaand moeder meer. Ik ben alleen, en ik ben voor mijzelf verantwoordelijk.


Opnieuw zit ik in de ziektewet. Ik hou het niet uit in een betaalde baan. 
Ik wil zo graag, ik moet en ik zal, ik ben toch niet gek, ik mag niet zwak zijn. 
De dochter van de generaal mag niet zwak zijn! En nu is de generaal zelf zwak...
Ik verstuur een sollicitatie en word uitgenodigd voor een gesprek. Ik moet me bewijzen, laten zien wat een enorme aanwinst voor een bedrijf ik ben. De sollicitatie was oprecht. 
Maar ik wil eindelijk mezelf zijn. 

Weer zit ik zo goed als zonder geld. 70% van mijn laatstverdiende loon. Buiten vaste lasten kan er weinig gebeuren. Naar de film, een museum, naar vrienden buiten het dorp. Vergeet het maar.
Sterker nog: sparen om naar mijn lief te gaan? Garant staan om mijn lief hierheen te halen? Vergeet het maar. Je wordt er creatief van, dat is waar. Vrijwilligerswerk in ruil voor de entree van films of lezingen.

 ________________________________________________________________

'Niet mijn wil geschiedde, maar uw wil geschiedde'.
Het is tijd om mijn hoofd te buigen en mij over te geven. Over te geven aan de gang der dingen. 
Doodeng, al weet ik dat het waar is. Hoe doe ik dat? Ga ik op mijn achterste zitten en wachten tot er iets gebeurt? Hm, dat lijkt me niet. 'En het brood op de plank dan', roept een stemmetje in me.
Maar al dat vechten en die stormen in mij hebben me ook niet ver gebracht.

Ik ben mijn grootste vijand en mijn hardste criticaster.
Laat ik dit met mijzelf afspreken: van nu af aan ben ik milder in mijn oordeel over mijzelf.
     Per slot van rekening heb ik toch in mijn eentje vijfentwintig jaar lang twee zoons begeleid tot  wasdom. Ondanks beperkte middelen, maar met een overvloed aan liefde, zijn het mooie mensen geworden.
Laat ik ook dit met mijzelf afspreken: ik gooi mij nu in de rivier en ik laat mij meevoeren terug naar de bron.
     Wanneer ik dit vergeet moet ik mijn eigen wijsheid teruglezen en opnieuw beginnen.

P.S. Voor wie daaraan twijfelt na het lezen van bovenstaande: ik voel mij beter dan ooit, haha.