Vandaag had ik een gesprek met een UWV arts. Enkele weken geleden had ik een uren durend onderzoek bij een psycholoog en een psychiater en naar aanleiding van dit onderzoek had de UWV arts mij opgeroepen. Zelf had ik het gehele balletje aan het rollen gebracht omdat ik wilde weten waar ik zo zoetjesaan aan toe was.
Ik weet niet precies waarom, maar iedere keer wanneer ik een afspraak met een arbo arts, of het UWV of wat voor instantie dan ook heb, dan ben ik erg gespannen, bang voor wat er gaat gebeuren. Je bent ook zo afhankelijk van hen, hun beslissingen beïnvloeden een groot deel van je leven. Zo voelt het tenminste. Ik weet wel dat ik ze niet zoveel macht moet geven, maar ja, hoe doe je dat? Ik weet niet wat ik had gehoopt: 100% WAO? Dan had ik niet meer hoeven te werken en dat was gemakkelijk geweest. Maar 100% WAO wordt nauwelijks meer gegeven.
Er is nog niets definitief maar deze UWV arts zei dat ik wat hem betreft geen doorslaggevende beperking heb om te gaan werken. Het is jammer dat ik gespannen was tijdens het gesprek en dat het verhaal erg ingewikkeld was, daardoor ben ik niet helemaal zeker over wat hij uiteindelijk heeft gezegd en wat dat voor mij betekent. Hij gaat zijn advies doorgeven aan een arbeidsdeskundige die mij op zal roepen en dan bekijkt wat ik wel en niet kan, en voor hoeveel uren. Het kan nog wel even duren voor de arbeidsdeskundige tijd heeft, en volgens mij verandert er tot die tijd nog niets.
Vreemd genoeg ben ik opgelucht. Opgelucht dat ik niet ‘gek’ ben. Nadat de een me een dysthyme stoornis met depressieve episode toedacht en de ander een vermijdende persoonlijkheidsstoornis, ben ik blij dat ik vandaag toch normaal genoeg ben bevonden…Ik ben niet ongeschikt verklaard…Ik ben niet uitgerangeerd.
Het geeft me ruimte om met Humble™ verder te gaan. Wanneer ik 100% WAO zou krijgen, zou ik weinig ruimte hebben om serieus met Humble™ aan de gang te gaan.
Ik hoop wel dat ik nog een redelijk percentage WAO krijg omdat dat betekent dat ik geen volle week hoef te werken. Dat is nog afwachten.
Wat dit betekent voor mijn plannen om in Afrika te gaan wonen, dat weet ik nog niet. Ik wil so wie so werkplaatsonafhankelijk gaan werken zodat ik overal ter wereld kan werken, zolang ik maar online kan. Dat is natuurlijk een hele uitdaging, ook financieel. Aanvankelijk dacht ik om helemaal in Afrika te gaan wonen, maar de laatste tijd denk ik over de mogelijkheid om bijvoorbeeld zes maanden hier en zes maanden daar te wonen, en in de zomer mijn lief naar Nederland uit te nodigen. Daar hangt een prijskaartje aan natuurlijk.
Energetisch voelt het goed om niet 100% in de WAO te komen, het geeft ruimte en lucht en uitdagingen. Kortom, ben ik voorzichtig blij, of op zijn minst tevreden met de voorlopige uitslag?
Waarom durf je niet te geloven wat je al heel lang weet? Moet je echt eerst helemaal afbranden voordat je langzaam weer uit de as durft te herrijzen?
Hier kun je het verhaal lezen van een vrouw die na ruim twintig jaar alleenstaand ouderschap de weg terug naar zichzelf zoekt en vindt. Hulpmiddel hierbij is het pad van zelfgenezing, vandaar het symbool van de Phoenix die uit de as herrijst.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten