(20-11-'11) Ben realistisch! Okee!

Het is koud, vochtig en mistig. Een dag waarop je normaal gesproken lekker binnen blijft, met de kachel hoog. Ik niet, vandaag besloot ik dat ik een eindje wilde lopen, en dus ging ik lopend naar Hilversum waar ik met mijn moeder en mijn broertje koffie wilde drinken.
Via routenet had ik berekend dat de afstand ongeveer zes kilometer is en dat ik ongeveer een uur erover zou doen. Ruim op tijd vertrok ik. Wat een helse tocht leek te worden, bleek een mooi sprookje...

 Een fontein ging helemaal op in de omgeving. Gefascineerd stond ik erbij en keek ik er naar. Gelukkig heb ik altijd mijn cameraatje bij me en kon ik het beeld vastleggen. Surrealistisch, als een fontein van ijs of van glas.

Vrolijk liep ik verder, aan het begin van de tocht was het heel stil op de weg. Door de mist voelde het alsof ik naar het einde van de wereld liep, en ik vroeg me af of de wereld misschien toch plat was, en of ik er voorbij het bordje 'verboden in te rijden' vanaf zou vallen. Tot mijn verbazing zag ik af en toe een auto heel dapper het einde van de wereld inrijden, wat een lef. Nog verbazender was het dat er een enkele auto terug kwam. Zouden ze spijt hebben gehad en zijn omgedraaid.

Ik liep weer verder en naderde een ecologische brug, zal ik maar zeggen. Een brug over de weg voor de dieren zodat ze veilig van de ene naar de andere kant kunnen lopen. De pijlers van de brug zagen er uit als een modern kunstwerk met grote stenen in een ijzeren hekwerk. Dit deed me denken aan bepaalde vormen van autochtone architectuur, zelfbouw, waar bij de makers de ruimte tussen twee wandjes opvullen met natuurlijke materialen. Het zag er mooi uit.

Inmiddels werd het steeds drukker op de weg waar ik liep, hij veranderde van een sprookjesweg in een grote autoweg. Prompt begon ik de vochtige kou te voelen, maar gelukkig was ik bijna op de plaats van bestemming aangekomen. Vlak voordat ik een woonwijk in zou gaan zag ik nog een mysterieus water in de diepte naast het talud liggen.

Met moeite maakte ik me los uit mijn droom, mijn mistige droom, en ik ging weer verder de realiteit in...
Ik had tot veler verbazing genoten van mijn meditatieve ontdekkingstochtachtige wandeling. Bovendien was ik trots dat ik na al die tijd van extreme moeheid in staat was tot deze tocht.

Terug wilde ik de trein nemen, maar die reed helemaal niet. Tja, toen stond ik even gek te kijken, wat nu, weer lopend terug? Hm, nee, genoeg is genoeg. Opeens kwam er een luxe touringcarbus langs die mij, en een paar anderen, weer terug naar huis bracht.