Jaren geleden was De verdomde band van Claire Bretechner, een spraakmakend stripverhaal. Ik lees net dat de eerste druk van 1978 is, ik dacht dat eigenlijk dat ik veel jonger was toen ik het voor het eerst las. Ik vond het een grappig boek, maar die titel De verdomde band, wat bedoelde ze daar toch mee. Ja natuurlijk, het ging over de band tussen een moeder en haar kind: De navelstreng. Dat snapte ik, maar waarom een ‘verdomde’ band?
Kinderen zijn leuk, lief en schattig, aha, dat weten we allemaal. Nou ja, eigenlijk vond ik het maar niets, dat hele kindergedoe. Ik was een jaar of achttien en ik had niets met trouwen en niets met kinderen. Dat gevoel over trouwen heb ik heel lang volgehouden, tot voor kort dacht ik er niet eens over na dat het een optie zou zijn. Maar kinderen; ja, daar ben ik toch aan begonnen.
Nadat ik de eerste keer terug uit Afrika kwam wilde ik kinderen. In Afrika had ik gezien hoe normaal het eigenlijk was om kinderen te krijgen en te hebben. Hoe mooi het is om het leven op te vangen en door te geven. Ik wilde ook deel uitmaken van de cyclus van het leven, ik wilde oma worden. Oma worden? Ja, dat leek me geweldig. Op mijn oude dag om me heen kijken en mijn nageslacht in de tweede generatie observeren terwijl ze vredig aan het spelen waren, dat leek me wel wat. Maar om oma te worden moet je nu eenmaal eerst een moeder worden, alle nieuwe gezinsconstructies daargelaten.
Ik werd moeder, en ik werd nog een keer moeder. Twee geweldige zoons. Hoewel ik weinig of geen ervaring had met kinderen gingen een aantal dingen van het moederschap me heel natuurlijk af. In een badje stoppen, neusjes schoonblazen (misschien iets té natuurlijk), genieten van het spelen, en mijn hart bleek heel groot. Ondanks gekkigheden die het leven van buitenaf binnen bracht, hadden we een warm en liefdevol huis.
Wat ik me nooit heb gerealiseerd van te voren, is dat je je zorgen maakt om je kinderen. Ik vond het een uitdagende taak om de zoons op weg te helpen, om ze te begeleiden op hun pad naar volwassenheid. Ik was het type moeder dat zichzelf opzij zette om de jongens naar voren te schuiven, om ze zoveel mogelijk kansen te bieden in het leven. De dingen liepen niet altijd zoals ik dat had gewild, of had gedacht, maar ik heb mijn best gedaan, meer dan mijn best.
Sommige ouders zijn makkelijk, ik niet. Ik heb de verantwoordelijkheid voor twee nieuwe mensenlevens vaak zwaar gevonden. Ik weet dat ze nu oud genoeg zijn om hun eigen keuzes te maken. Dat vind ik ook heerlijk, maar toch… Er zijn nog steeds wel eens momenten dat ik mijn hart vasthoud, en moeite moet doen om ze hun eigen fouten te laten maken.
Dat zijn momenten waarop ik me het boek De verdomde band herinner, en nu weet ik wat het betekent die verdomde band, die navelstreng. Meestal is het een mooie band maar soms knelt hij even.
19-11-'10
