(13-12-'12) Grote schoonmaak: een terugblik.

Geboren en getogen in Nederland kan ik vreemd genoeg maar niet wennen aan de kou. Wat een onaangenaam gevoel. Goed, we doen het er maar mee. Ondertussen ben ik nog steeds bezig met een grote schoonmaak, niet van mijn huis maar van mijzelf. Zoals dat gaat met grote schoonmaken kom ik heel wat tegen, soms leuk, soms minder en vooral vaak onverwacht.

Ik heb een schatkist met brieven, foto's kaarten, cadeautjes en dagboeken vanaf 2008, toen ik voor het eerst na vijfentwintig jaar weer in Afrika kwam. Eerlijk gezegd kijk ik niet vaak in de schatkist. Ik kijk sowieso niet vaak achterom. Behalve in deze tijd. Om verder te gaan moet ik even terug kijken op mijn leven. Opruimen wat niet meer nodig is en uitzoeken wat ik wil behouden. Ik ben in de luxe positie dat ik daar nu even tijd voor heb.

Ik pakte gisteren het dagboek van mijn eerste reis in 2008 en begon er in te lezen. In één adem las ik het uit. Wat leuk om het terug te lezen, vooral met wat ik nu weet. Fascinerend hoe absoluut vanzelfsprekend ik het vond om na drie dagen (!) te beslissen dat ik een huisje ging laten bouwen op de compound bij mensen die ik daarvoor niet kende. Het is een prachtig huisje geworden, zonder meer. Mooier en luxer dan ik ooit had gedacht. Ik, die niet eens een auto ooit heb gehad, had nu opeens een huisje, een paradijsje.

Het is grappig om te zien hoe de kennismaking met mijn lief verliep. Mijn lief, de beste vriend van de eigenaar van de compound. We hadden prettige gesprekken, we hadden bijzondere gesprekken, ik voelde me vertrouwd en op mijn gemak bij hem. Dat was het. Geen haar op mijn hoofd die aan iets relatie-achtigs dacht. Na ruim twintig jaar alleenstaand ouderschap begon ik te ruiken aan de vrijheid, en was op geen enkele manier bezig met een nieuwe verbintenis. Mijn lief wel, direct vanaf het moment dat we elkaar tegenkwamen. Ook hij is sinds jaar en dag een alleenstaand ouder, nou ja, niet altijd helemaal alleenstaand natuurlijk. Ik lees terug dat ik weleens nerveus van hem werd, en ik begrijp nu dat hij (te) dichtbij kwam. Hij raakte me op een manier die ik hoe onnozel, niet thuis kon brengen. We namen na die drie weken gewoon als vrienden afscheid. Eenmaal thuis merkte ik dat ik hem miste. We gingen mailen, en zo is het begonnen.

Leuk om terug te lezen.
Er is één opmerking uit mijn dagboek die me het meest op viel:
" Ik ben nu een maand terug, en het doet pijn om hier (in NL.) te zijn. Ik voel me als een klein kindje dat eindelijk haar moeder (Afrika) heeft teruggevonden, maar weer terug moest naar de stiefmoeder, omdat dat 'beter voor haar' is."

Sinds ik in de jaren tachtig voor het eerst in Afrika was heb ik heimwee gehouden. Heimwee naar Afrika. Toen ik later mijn zoons eens vroeg hoe ze het zouden vinden als ik in Afrika ging wonen, zeiden ze:
"Dat hebben we toch altijd al geweten."
Kortom: het wordt tijd om te gaan.
Laat de voorzienigheid, het Universum, ons alsjeblieft helpen om een huisje voor onszelf te bouwen zodat ik een plek heb om samen met mijn lief de toekomst in te gaan.

Grote schoonmaak, Transformatie, 2012, het is tijd. Ik ben er klaar voor.