Het belooft een prachtige dag te worden, de zon schijnt al volop. Ik heb een heerlijke tuin waar ik straks induik. Mijn lief ligt nog vredig te slapen.. Alsof het nooit anders zal zijn.
De tijd die we samen hebben is meer dan geweldig, we genieten volop van elkaar, en nee, we doen geen toeristische trips. Zoals hij zelf zegt: 'Als ik daarvoor kwam was ik wel naar Spanje gegaan.' We gebruiken deze weken samen om heel veel bij te praten en te lachen en om gewoon samen te zijn, wat voor ons een ongekende luxe is.
Vertrouwen, Acceptatie, Overgave.
Mijn zusje net aan de telefoon gehad. Ze is in een volgend stadium beland. Hoe pijnlijk om aan de zijlijn te staan en niet haar pijn over te kunnen nemen. Ze is heel dapper en sterk. Toch rollen de tranen over mijn wangen wanneer ze me de laatste foto's stuurt. Ik wil niet huilen, ik wil sterk zijn voor haar, maar het overvalt me wanneer ik haar gemilimeterde hoofdje zie en daarna een bepruikt hoofd. Stomme chemo, stomme kanker.
Over twee weken kan ik mijn bezwaar tegen de uitspraak van het UWV gaan toelichten. Mijn bezwaar is dat ze geen rekening houden met fysieke klachten. Ik heb geleerd dat als ik niets vertel ze ook niets weten en dus is het deels mijn eigen schuld. Met een coach heb ik afgesproken om vrij letterlijk met de billen bloot te gaan. Ter voorbereiding heb ik een en ander op papier gezet. Confronterend!
Drie pagina's heb ik volgeschreven en ik zou nog zoveel meer voorbeelden kunnen geven. De coach heeft het even doorgelopen en nog wat kleine aanwijzingen gegeven die ik weer heb verwerkt. Zijn meelevende reactie overvalt me en ik besef opeens hoe veel ik mijn dagelijks leven aanpas aan mijn fysieke belemmeringen. En hoe weinig ik erover praat.
Lichen Sclerosis, er is nog steeds niet veel over bekend. Het is ook bij iedereen weer anders. Het wordt bij mij gecombineerd met een achterwandverzakking, hetgeen de klachten versterkt, en ook nog eens langdurig kapotte liezen. Drie klachten in één en hetzelfde gebied. Mijn vrouwelijkheid voelt aangetast. Mijn basis is aangetast.
Ik wil er niet te lang bij stilstaan, maar nu moest het even.
Het leven gaat door.
Ik heb mijn ontslag getekend en ben nu officieel werkloos. De mallemolen van solliciteren is begonnen en ik probeer me niet te veel te laten bedrukken door het zoeken naar vacatures. Dat lukt nog niet zo goed en ik stel het nog even uit.
Ik ga weer terug naar de zon die vandaag schijnt en vooral naar mijn liefste lief die straks beneden zal komen. Mijn begripvolle gevoelige lief.. Wat een cadeau.
Grenzeloos getrouwd, niet gemakkelijk, niet vanzelfsprekend, maar zoooo de moeite waard!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten