Vanmiddag hadden mijn lief en ik een date, een online date. Even lekker bijpraten. Dagelijks hangen we aan de telefoon, maar ja, de kosten vliegen de pan uit dus spraken we af om te chatten via Facebook. Skypen lukt helaas niet meer. Ooit is het twee keer gelukt, maar sinds die tijd gaat het mis. Onverstaanbare klanken, als er al wat gebeurt. Die stomme oude computers ook die donors naar Afrika sturen! Voor mij is het makkelijk, ik zet drie stappen en zit achter mijn laptop. Mijn lief moet zijn huis uit en proberen op zijn werk online te gaan. Soms gaat hij naar een internetcafé maar daar heb je weinig privacy en er schijnen nogal wat hangjongeren te zitten/ hangen. Niet ideaal. Sinds kort heeft hij in een andere plaats een internetcafé gevonden waar hij wel eens heen gaat. En nu is het ook nog regentijd.
Om kwart over vijf stuur ik een sms: Hee lekker ding, kom je nog. Om half zes krijg ik een telefoontje dat het regent als een gek, met donder en bliksem. Hij wacht nog even tot het droog is en stuurt me dan een smsje wanneer hij online kan. Het is kennelijk nog steeds niet droog. Eigenlijk net als bij ons. De afgelopen jaren was het regelmatig noodweer in Brikama, de stad waar hij woont. In zijn huis was alleen de vloer ondergelopen, maar verschillende mensen zijn dakloos geraakt. De wegen veranderen in modderpoelen met diepe kuilen, levensgevaarlijk. Nee, blijf dan maar binnen. Ik wacht wel.
In de tussentijd doe ik onzinnige dingen zoals al surfend op het internet naar huizen kijken die te koop staan in zijn land. Nee, natuurlijk, daar hebben we helemaal geen geld voor. Zeker niet nu mijn salaris met ingang van vorige maand nog maar 70% van mijn al niet ruime salaris is geworden. Maar niets weerhoudt me om te dromen en in mijn dromen doen huizenprijzen er niet toe. Mijn fantasie slaat op hol bij mooie compounds met fruitbomen en gastenverblijven. Dat zijn het type, dat via het internet te koop staan. Ik wil een eenvoudig huis met een gastenverblijf en een bantaba, een overkapte plaats om bij elkaar te komen en te ontspannen in de schaduw. Eerst wilde ik een huis van traditionele materialen, maar ik denk nu toch aan een huis van iets bestendiger materiaal zodat het een tijdje mee kan.
Nu, uren later, is er nog geen bericht van mijn lief. Helaas, ik had graag zijn verhalen uitgebreid willen horen, uitgebreider dan per telefoon kan. Hoe iedereen verbaasd en soms verontwaardigd reageert dat hij – tijdens de Ramadan nog wel- flink is aangekomen in dat verre landje. Hoe mensen hem vertellen dat hij zo straalt en dat zijn stem zelfs anders klinkt.
Ondertussen zit mijn jongste zoon in de woonkamer te skypen met zijn vriendinnetje, die overigens gewoon in Nederland zit. In onvervalst Wolof zegt hij haar: Nop na la luba rey ba rey. Ik hou heel veel van je, en in Mandinka vervolgt hij: Na ndee na no, mijn schatje. Hij sluit af met een sumbu, een kus. Wat een integratie. We hebben zo veel lol gehad met zijn allen, en zo veel geleerd over en weer, en nu missen we elkaar dus heel erg. Stom noodweer! En stomme oude computers! Ik mis mijn lief en hij mist mij.
