vrijdag 2 september 2011

(C02-09-’11) En ik ben niet de enige


Mijn lief vliegt nu over me heen terug naar zijn land, zijn werk, zijn studie, zijn zoon en zijn familie. En ik mis hem. Om 8.45 uur kwam ik thuis, alleen, in een koud en stil huis… 

Wanneer je blij bent, schouw dan diep in je hart, en je zult zien dat enkel wat je smart gegeven heeft, ook vreugde brengt. Wanneer je verdrietig bent, blik dan opnieuw in je hart en je zult zien dat je weent om wat je vreugde schonk.(Kahlil Gibran)

We hebben afgesproken dat we sterk zullen zijn en uitkijken naar onze volgende ontmoeting. De zes weken die we samen waren zijn omgevlogen. Nooit eerder heb ik zo’n mooi mens ontmoet, hij is zorgzaam, wijs, zo gek als een deur, een raadgever, en hij verbindt mensen. Het was de bedoeling dat hij mijn zoons en familie zou ontmoeten. En dat gebeurde…ze hebben elkaar ont-moet, in veel opzichten, en er zijn banden voor het leven ontstaan. 

Halverwege augustus hadden we een trouwfeestje georganiseerd voor familie en vrienden. Dierbare vrienden boden hun ruimte, hun gastheerschap en hun hart aan en het werd een onvergetelijke avond. Voor onszelf, maar ook voor de anderen. Nog steeds horen we van vrienden en familie dat ze zo werden geraakt die avond. Het was een mooie ervaring dat mensen zich kwamen laven aan onze liefde voor en blijdschap met elkaar. 

Ik ben net terug van Schiphol en moet nog kijken hoe ik weer verder ga. Ja, ik mis hem nu al verschrikkelijk. Tegelijk zit hij meer dan ooit in mijn hart, mijn ziel, mijn geest en ik in hem. We hebben veel van en met elkaar geleerd. Op een bepaalde manier bracht hij niet alleen het gezin maar de hele familie dichter bij elkaar. In deze weken hebben we elkaar zoveel beter leren kennen en allerlei nieuwe aspecten van elkaar meegemaakt, waardoor het respect en onze liefde voor elkaar alleen maar groter wordt, dag na dag na dag. 

Naast familie en vrienden hebben we ook tweemaal een bezoek gebracht aan een medium. Het was heel bijzonder om die ervaring te delen. Bovendien vertelde zij ons onder andere, wat wij zelf eigenlijk al wisten, dat wij elkaar al kenden voor onze allereerste ontmoeting en dat ‘we were meant to be’: We moesten elkaar wel tegenkomen. Dat herkennen we allebei en is heel bijzonder. 

Gisteravond belde mijn lief nog even met mijn moeder om opnieuw afscheid te nemen, en ze vertelde hem dat ze hem nu al mist. Mijn jongste zoon had ik weggestuurd omdat we de laatste dag samen wilden zijn, maar mijn lief nodigde hem alsnog uit om te komen eten samen met zijn vriendinnetje. Mijn mannen misten elkaar al te erg om die laatste dag voorbij te laten gaan zonder elkaar nog even te zien. Er zijn veel tranen van ontroering gevallen deze weken.

Ja, ik mis hem nu al, en ik ben niet de enige.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten