(21-09-'12) Samen leven

Vandaag kwam ik onderstaand filmpje tegen. Ik vind het zo ontroerend dat ik het hier wil delen. Hoewel het lang duurt, ruim 46 minuten, is het de moeite waard om er de tijd voor te nemen.

Wat een belangrijke lessen zijn dit. Zouden ons onderwijs, en later onze werksituaties, zo zijn dan zouden we volgens mij veel gezonder in het leven staan.

Veel van de huidige ziektes als burn out, depressie, en andere 'onverklaarbare' ziektes komen voort uit het niet verwerken van emoties en emotionele gebeurtenissen.
Het is belangrijk dat kinderen al vroeg leren om hun emoties te uiten, om naar elkaar en naar zichzelf te leren luisteren. Stil te staan bij de echt belangrijke dingen in het leven. Geluk, verdriet.

Persoonlijk ben ik vooral geraakt door hoe de kinderen omgaan met de dood van de vader van een klasgenootje. Ik was zes toen mijn vader stierf. Ik kan me echt niet herinneren of en hoe daar op school aandacht aan werd besteed, maar voor mijn gevoel was het vooral een kwestie van gewoon doorgaan. Zo snel mogelijk het gewone leven weer oppakken.
Om zo'n verlies een plaatsje te kunnen geven is het belangrijk dat er aandacht aan wordt besteed. Niet op een hele nadrukkelijke of problematische manier, maar vanzelfsprekend, zoals tijdens deze lessen op een Japanse school. Met leeftijdgenootjes die vragen stellen of zoals hier in de video brieven schrijven aan het klasgenootje. Prachtig!

Aandacht voor elkaar, oprechte interesse in en meeleven met elkaar... zo belangrijk...

(15-09-2012) Voorbij maar slechts tijdelijk

Zaterdagochtend, en het huis is leeg en tegelijk vol.
Gistermiddag hebben we (buurvrouw en ik) mijn lief naar Schiphol gebracht. Tsja, wat een wee gevoel in mijn lijf en in mijn hart. Hoe neem je afscheid van de allerliefste.. Je wilt er niet aan, maar het moet en we wisten natuurlijk dat het moment zou komen. We hebben afgesproken dat we ons sterk houden en dat we vooral kijken naar wat we wel hebben. We koesteren onze onvoorstelbare liefde en we koesteren de tijd die we samen hadden. We weten dat we altijd samen zijn, maar toch.. het is niet hetzelfde.

Dan kom je terug in een leeg huis dat nog volop zijn sfeer ademt. Wanneer ik beneden zit doe ik alsof hij even boven is en wanneer ik boven ben doe ik net alsof mijn lief beneden is. Ik hou mezelf voor de gek maar het helpt me even.
Ik heb nog een restje Afrikaans eten staan dat ik opwarm, en ik ruim zijn bord op. Even lijkt het alsof er iemand dood is, zo ruim je ook op wanneer een relatie voorbij is, maar het is niet voorbij, integendeel, we zijn meer dan ooit verbonden.
En toch..
Gemengde gevoelens.

We weten steeds zekerder dat we blijvend samen willen zijn. De komende tijd gaan we nog harder proberen om mogelijkheden te vinden om dat te realiseren.
Ik ben toe aan de volgende stap. Ik heb genoeg van ziekzijn, zo gauw de uitslag van het beroep tegen de UWV binnen is dan weet ik meer waar ik aan toe ben en ik zoek naar nieuw mogelijkheden om een inkomen te bewerkstelligen. Hier of daar.

Dan gaat de telefoon: mijn tante, het laatste zusje van mijn moeder, gaat erg slecht. Een nicht van me heeft 'ons liedje' op Facebook geplaatst. Het liedje dat mijn broer uitzocht en dat we draaiden tijdens de crematie van mijn moeder amper vier maanden geleden.
Ik schiet vol terwijl ik niet verdrietig ben, ik ben juist erg gelukkig..
Mijn gevoel schiet van hot naar her. Er is veel gebeurd het afgelopen half jaar. Gelukkig snapt mijn zusje aan de andere kant van de telefoon dat. Ik heb het opgegeven om me schuldig te voelen als ik emotioneel ben terwijl zij degene is die zo ziek is op het moment.Ze is zo sterk dat ze niet alleen zichzelf maar ook de mensen om haar heen helpt bij het dragen van het verdriet en de angst.

Ik kijk naar buiten en de zon schijnt. De tuin is zo liefdevol aangepakt door de allerliefste, net als het huis. Alles ademt zijn sfeer. De onvoorwaardelijk liefde is wat blijft, waar we ook zijn.
Kortom: er is zoveel om dankbaar voor de zijn!

(07-09-'12) Grenzeloos getrouwd

Gisteren gezien op televisie: http://www.net5.nl/programmas/buitenlandse-bruiloft/videos/seizoen-1/1-eefje-nfa-gambia/buitenlandse-bruiloft


Het verbaast me wel hoeveel programma's er zijn over grenzeloze liefde en buitenlands trouwen. Soms hoor ik reacties als; 'Oh wat romantisch, dat zou ik ook wel willen.' Het is waar, het is bijzonder om getrouwd te zijn met een lief in een ander deel van de wereld. Boven alles is de wereld een Global Village geworden. De afstanden verkleinen door alle technologie en media. Zo'n mondiale relatie verrijkt je in veel opzichten, het is prachtig om de band tussen twee families te zien groeien.

Hoewel ieder huwelijk anders is riep het programma veel herinneringen op. Het is vooral ook bijzonder om samen met mijn lief op de bank hiernaar te kunnen kijken.
Deze zomer hebben we zeven heerlijke weken, waarvan er nu zes om zijn, waarin we volop van elkaar kunnen genieten. Het is geweldig om heel veel direct met elkaar te praten, zonder onderbreking van het wachten op mails. Samen te kunnen lachen en elkaar te kunnen vasthouden. Het diepe besef dat we de goede keuze hebben gemaakt en absoluut samen een leven hebben dat ontzettend de moeite waard is.

We bezoeken geen toeristische attracties maar werken aan onze relatie die meer en meer zich verdiept. Soms bezoeken we familie en vrienden en soms, zoals vandaag, ontvangen we vrienden.
Vanavond komen de beste vriend van mijn lief met zijn zoontje, een goede vriendin met haar vriend, allen uit Duitsland, bij ons logeren voor het weekend.

Soms krijg ik ook reacties van mensen die zeggen: 'Ik zou het nooit kunnen.' Dan gaat het over de afstand, de onzekerheid, de problemen die je tegenkomt met IND of financieel. Het is waar, het is zeker niet altijd makkelijk, maar al met al is het erg de moeite waard. Je kiest niet voor de afstand, maar wanneer je de liefde van je leven ontmoet, dan ga je ervoor. Je gaat door en verder.
Wie ons samen ziet weet het; die twee horen samen te zijn. Ze leven met ons mee, daar en hier.
We zijn zeker van elkaar  en van onze grenzeloze verliefdheid.

Wat de toekomst brengt is nog onzeker, maar het gaat ons lukken hoe dan ook, om ooit samen te kunnen blijven. Inshallah, als God het wil.
Nu eerst nog een weekje grenzeloos genieten...