Raar:
Het is gebeurd. Afgelopen zaterdag heb ik mijn eerste zuster verloren sinds ik in het klooster verzorgingshuis werk. Natuurlijk, je weet dat het altijd kan gebeuren, de gemiddelde leeftijd is ergens in de tachtig, als ik het wel heb. Het blijft raar. Ik ga me toch hechten aan de zusters, ook al weet je dat het maar voor even is. Het is goed zo, in dit geval. De zuster was oud, had pijn en was vaak angstig. "Hou je even mijn hand vast?", vroeg ze dan. Steevast bedankte ze me dat ik was gekomen. Dankbaarheid is een mooi iets.
Waar ik aan moet wennen is de beslotenheid van een kloostergemeenschap. De begrafenis wordt in eigen kring gevierd, daar mogen alleen zusters zelf bij zijn. Dat vind ik dan weer een beetje vreemd. Maar ach, het zij zo.
Ook raar:
Opeens zit ik weer met een huis vol mensen, jonge mensen. De oudste zoon permanent, tenminste...het zou voor ongeveer een maand zijn. De jongste zoon kwam gisteren met zijn vriendinnetje samen toch onverwacht zijn verjaardag een beetje vieren, gedenken.
Geld, geld, geld. Wat een grote rol speelt geld momenteel in het leven. Het niet hebben van geld. Het niet hebben van een inkomen, en daardoor niet kunnen betalen van rekeningen, die verdubbelen, totdat deurwaarders beginnen te dreigen met dagvaardingen, gevolgd door... etcetera etcetera. Wat een onrechtvaardigheid. Doet me denken aan een liedje van vroeger: De boom wordt dikker en dikker. De schulden worden groter en groter. Schuldhulpverlening helpt je niet als je geen inkomen hebt. Het dreigen gaat door.
Raar.
Ik sta aan de kant en kan niets doen.
Raar:
Ik heb het ongelooflijk koud. Nog geen maand geleden had ik het ongelooflijk warm. Toen daar, Afrika, nu hier, Nederland. Vorige week heb ik in de zon in de tuin gewerkt, redelijk warm, toen hier. Een paar weken terug had ik het af en toe koud, 's avonds buitenzittend toch maar een trui aan. Toen daar.
En nu? Nu sneeuwt het en het vriest en de lente staat te wachten om te beginnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten