Jeetje, wat is het leven toch speciaal, heftig, mooi, aandoenlijk enzovoorts.
Vandaag is mijn lief jarig en al zit er zo'n vijf- of zesduizend kilometer tussen ons in, we zijn dichter bij elkaar dan ooit. Net lekker ge- facebook-chat. Mensen mopperen wel over Facebook, maar ik ben er maar wat blij mee. Lieve woordjes en woorden van dankbaarheid dat we elkaar ooit tegenkwamen. We memoreren vaak hoe ver we zijn gekomen sinds we elkaar tegenkwamen, alsof we wonderen mogelijk maken. Zo mooi, zo lief, zo bijzonder.
Morgen en overmorgen mag ik weer naar de zusters, mijn nieuwe vriendinnen. Heerlijk. Het leven kan soms zo simpel zijn.
De zoon is thuis, het huis is aangepast. We hebben meer ups dan downs. Eigenlijk ben ik blij wanneer ik zie dat hij tot rust komt in zijn oude vertrouwde huisje. Ik voel me ook wel een beetje trots, of is het tevreden, wanneer ik zie dat ik hem een beetje hoop kan geven wanneer hij het even niet ziet zitten. Hij heeft jarenlang zo hard, te hard, gewerkt, en zoveel mooie projecten zijn steeds op het laatste moment niet doorgegaan. Muziek is geen prioriteit in tijden van crisis, hoe stom toch. Muzikanten moeten toh ook huur en zorgverzekeringen betalen.
Al twee dagen het vriendinnetje in huis dat hem, maar zeker ook mij, liefdevol verzorgt. Er wordt gekookt, boodschappen gedaan, en dan rook ik ook nog van haar. Nou ja zeg.
Morgen gaat de andere zoon zijn de opnamen maken voor zijn hoofdrol in een aflevering van 'Beschuldigd', een televisieserie. Trots op hem, ook al worden rekeningen niet betaalt voorlopig omdat er geen inkomsten zijn.
Life is a Roller Coaster. Ik verveel me nooit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten