Zaterdagochtend, en het huis is leeg en tegelijk vol.
Gistermiddag hebben we (buurvrouw en ik) mijn lief naar Schiphol gebracht. Tsja, wat een wee gevoel in mijn lijf en in mijn hart. Hoe neem je afscheid van de allerliefste.. Je wilt er niet aan, maar het moet en we wisten natuurlijk dat het moment zou komen. We hebben afgesproken dat we ons sterk houden en dat we vooral kijken naar wat we wel hebben. We koesteren onze onvoorstelbare liefde en we koesteren de tijd die we samen hadden. We weten dat we altijd samen zijn, maar toch.. het is niet hetzelfde.
Dan kom je terug in een leeg huis dat nog volop zijn sfeer ademt. Wanneer ik beneden zit doe ik alsof hij even boven is en wanneer ik boven ben doe ik net alsof mijn lief beneden is. Ik hou mezelf voor de gek maar het helpt me even.
Ik heb nog een restje Afrikaans eten staan dat ik opwarm, en ik ruim zijn bord op. Even lijkt het alsof er iemand dood is, zo ruim je ook op wanneer een relatie voorbij is, maar het is niet voorbij, integendeel, we zijn meer dan ooit verbonden.
En toch..
Gemengde gevoelens.
We weten steeds zekerder dat we blijvend samen willen zijn. De komende tijd gaan we nog harder proberen om mogelijkheden te vinden om dat te realiseren.
Ik ben toe aan de volgende stap. Ik heb genoeg van ziekzijn, zo gauw de uitslag van het beroep tegen de UWV binnen is dan weet ik meer waar ik aan toe ben en ik zoek naar nieuw mogelijkheden om een inkomen te bewerkstelligen. Hier of daar.
Dan gaat de telefoon: mijn tante, het laatste zusje van mijn moeder, gaat erg slecht. Een nicht van me heeft 'ons liedje' op Facebook geplaatst. Het liedje dat mijn broer uitzocht en dat we draaiden tijdens de crematie van mijn moeder amper vier maanden geleden.
Ik schiet vol terwijl ik niet verdrietig ben, ik ben juist erg gelukkig..
Mijn gevoel schiet van hot naar her. Er is veel gebeurd het afgelopen half jaar. Gelukkig snapt mijn zusje aan de andere kant van de telefoon dat. Ik heb het opgegeven om me schuldig te voelen als ik emotioneel ben terwijl zij degene is die zo ziek is op het moment.Ze is zo sterk dat ze niet alleen zichzelf maar ook de mensen om haar heen helpt bij het dragen van het verdriet en de angst.
Ik kijk naar buiten en de zon schijnt. De tuin is zo liefdevol aangepakt door de allerliefste, net als het huis. Alles ademt zijn sfeer. De onvoorwaardelijk liefde is wat blijft, waar we ook zijn.
Kortom: er is zoveel om dankbaar voor de zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten