(C25-06-’11) Over schrijven

Het is bekend dat schrijvers uitgesproken voorkeuren hebben voor het materiaal waarmee ze werken. Hoewel er zeker schrijvers zijn die gewoon achter de computer gaan zitten en zo een eind wegschrijven, zijn er meer schrijvers die een voorkeur hebben voor een bepaald type schrijfboekje, en voor een bepaald type pen of potlood. Ik moest daaraan denken toen ik een advertentie zag voor de Moleskine boekjes. Menig YUP (aardig verdienende dertiger_ vrij vertaald) zweert bij deze boekjes. Moleskine is een merk waarmee je voor de dag kan komen in bepaalde kringen, net als bijvoorbeeld met de Mac.

Waar schrijf ik het liefst in? Hoewel ik het niet erg mooi vind wil ik een boekje met een ringband, zodat ik het goed open kan leggen, maar vooral dat ik de linkerpagina naar achter kan doen terwijl ik op de rechter schrijf. Ik schrijf graag ‘op schoot’ en dan is het onhandig als de linkerpagina los bungelt. Op mijn werk zag ik stapels papier, zogenaamde misdrukken, met enkele tekens of een regel erop, die je niet opnieuw voor officiële rapporten kunt gebruiken. Met het oog op het milieu besloot ik die afvalpapieren te gebruiken om zelf schrijfboekjes mee te maken. Aanvankelijk voor op kantoor, en later ook privé. De A4’s snijd ik doormidden. Als voorkant zoek ik een illustratie uit (eigen schilderij bijvoorbeeld) en deze lamineer ik voor de stevigheid, wat dan weer niet zo fijn is voor het milieu. Omdat ik vaak losse aantekeningen maak knip ik een plastic hoes doormidden die ik achterin toevoeg, waardoor ik een hoesje heb voor deze losse blaadjes. Door het geheel haal ik een ringband, en klaar is mijn persoonlijke schrijfboekje.

Ook met pennen heb ik mijn voorkeur. Nadat ik allerlei pennen heb geprobeerd blijkt dat een pen voor mij allereerst lekker in de hand moet liggen, hij moet een lekkere grip hebben. Ook moet een pen een bepaald gewicht hebben, te licht is niet fijn.

Ik vind het leuk om een pen te gebruiken met mijn eigen logo. Mijn pennen bestel ik via het internet bij een bedrijf dat prima drukwerk verzorgt en ook nog eens pennen met de goede grip levert. De pennen zijn navulbaar, en soms zijn er aanbiedingen waarbij een pen nog geen derde van een nieuwe vulling kost en dan bestel ik meteen een voorraadje.

Maakt een lekker boekje en een fijne pen je nou een betere schrijver, nee natuurlijk niet, maar het werkt lekkerder. Bovendien heb je als schrijver nauwelijks begrenzingen, want je kunt altijd en overal, op alles, en over alles schrijven. Wellicht is het hebben van enkele rituelen niet zo gek om je werktijd en je vrije tijd te scheiden, en om een onderscheid te maken tussen het schrijven van een boodschappenlijstje en een literair meesterwerk.

(C 19-06-’11) Verbinding

Geef iemand de kans om zijn eigen weg te gaan, om zijn eigen fouten te maken, maar ook om zijn eigen zelfvertrouwen te bouwen.
Verbinding
Contact. Hoevelen zijn oprecht genteresseerd in de ontmoeting met een ander. Ben zuinig op diegene die echt contact maakt, die het kan schelen hoe het met een ander gaat.
Verbinding
Tussen aards en Universum. De dingen zijn wat ze zijn, en ze gaan zoals ze gaan. Ingrijpen is verloren energie, een nodeloos gevecht. Stop het vechten tegen de stroom. Aanvaard, accepteer en geef je over aan de stroom.
Verbinding
Je weet dat ieder mens altijd de keuze heeft tussen liefde en angst. Wat doe je zelf. Laat de angst los en kies voor de liefde. Juist als het moeilijk gaat. Wat aandacht krijgt groeit. Laat de angst los en laat de liefde groeien.
Verbinding
Liefde is grenzeloos. Wanneer je echte liefde kent dan is deze universeel en sluit niets of niemand uit. Diegenen die het het hardst nodig hebben zijn zij die op het eerste gezicht het minst je liefde oproepen. Het is eenvoudig om een klein onschuldig kind lief te hebben. Het kost veel meer moeite om een koude misdadiger lief te hebben terwijl deze het hard nodig heeft.
Verbinding
Leef waardig: wanneer je niets meer hebt hou je altijd nog je waardigheid, mits je overtuigt bent van je waarde. Je gevoel van eigenwaarde is de basis van je liefde, zonder jezelf lief te hebben kun je het licht niet doorgeven, kun je de liefde niet doorgeven.
Verbinding
Het is gemakkelijk om een hoogstaand en heilig leven te leiden wanneer je geen dagelijkse beslommeringen kent. De echte waarde zit in een hoogstaand en heilig leven terwijl je niet weet hoe je je rekeningen moet betalen. Wanneer ziekte en verdriet op je pad komen en je je kunt overgeven aan de stroom.
Verbinding
Het Universum, God, Allah, is onzichtbaar, niet uit te leggen in woorden, het is groot en groots en het is één. Het is in ieder van ons.
Verbinding
Zorg voor jezelf en je bent in staat om voor een ander te zorgen, je bent in staat om voor alles te zorgen. Hou van je zelf n je spreidt het houden van uit over de hele wereld, over het Universum en over je zelf.
Verbinding
Liefde is groot, liefde is de bron. Het is hier en nu. Zoek niet in het verleden en zoek niet in de toekomst. Leef niet in het verleden en leef niet in de toekomst. Leef nu, en heb lief. We zijn één.

(C17-06-’11) Digitale nomade

Nee, ik wil geen vaste baan. Ik wil mijn eigen werktijden maken, en ik wil mijn eigen baas zijn. Bovenal wil ik mijn eigen inspirator zijn en werkplaatsonafhankelijk werken. De wereld is groot en er is nog zoveel te ontdekken en te zien en te beleven. Waarom zou ik me vastleggen in een dagelijkse routine van mijn huis naar een vaste werkplek waar ik van negen tot vijf binnen vaste muren zit. Ooit iets minder inspirerends gedaan?

Huidige communicatiemiddelen bieden nieuwe werkmogelijkheden. Hou je van reizen of wil je een tijd in een ander land dan Nederland wonen? Nu kan het. Zorg dat je er bij bent en niet de boot mist. Ben je een zwerver in hart en nieren, maar ben je ook wat technisch aangelegd zodat je jezelf kunt blijven bijscholen op digitaal gebied, dan ben jij waarschijnlijk geschikt om een digitale nomade te worden. Sinds enige tijd oriënteer ik me op werken vanuit het buitenland, wat natuurlijk ook vanuit het binnenland kan. Ik lees inspirerende verhalen van mensen die me voor gingen. Verhalen gelardeerd met mooie foto’s van schrijvers liggend in hangmatten, of met de laptop werkend vanaf een zonovergoten terrasje in Verweggistan. Wat een boeiende en opwindende tijd toch.

Ik ben me nu aan het oriënteren op wat het leven als een digitale nomade (lekkere naam is dat toch) inhoudt. Wat komt er allemaal bij kijken, wat zijn de mogelijkheden en de onmogelijkheden. Ik probeer te leren van de valkuilen waar anderen al invielen, en ik laat mijn fantasie op hol slaan door de mooie verhalen van hen die me voorgingen. Ik moet bekennen, soms maakt het internet een ADHD’er van me. Als een gek verzamel ik info tot mijn hoofd ervan tolt en ik vergeet de informatie te verwerken, in me op te nemen en te laten bezinken.

Mijn huidige fysieke en geestelijke gezondheid is dusdanig dat ik gauw teveel hooi om mijn vork neem. Ik ben zo blij wanneer er een goeie dag tussen zit, dat ik al gauw te hard ga. In mijn enthousiasme surf ik op het wereldwijde web alsof ik een berefitte surfer ben met het lichaam en de gesteldheid van een jonge god/-in. Ik word dan al gauw teruggefloten, maar okee. Het begin is er, een zaadje is geplant. Ik ga er van uit dat er steeds vaker goeie dagen komen, en vooral dat mijn energieniveau steeds een beetje beter wordt. Wanneer de rust in mijn hoofd is weergekeerd kan ik de info gaan verwerken en laten bezinken en nieuwe concretere plannen maken en uitwerken. Ik heb geen haast. Bovendien moet ik eerst nog wat dingen afronden voordat ik verder kan.

Gelukkig ben ik geen digibeet, al houd ik niet alle ontwikkelingen bij, ik kan me digitaal meer dan aardig redden. Ik hou van nieuwe uitdagingen, en de hoop op een bestaan als digitale nomade doet me (op-)leven. De tijd die ik nu af en toe heb probeer ik te gebruiken om me in te lezen en voor te bereiden. Nou nog hopen dat de netwerken in de Gambia snel verbeteren, zodat de techniek me daar niet tegenhoudt. En beter worden! Maar daar werk ik hard aan. Het vooruitzicht van een bestaan als digitale nomade helpt me daar bij.

(12-06-’11) Wil je gelukkig zijn, doe het

Wil je gelukkig zijn, doe het dan. Zorg dat je het bent, denk jezelf gelukkig. De kracht van gedachten is immens groot. Iedereen kent wel die momenten dat je een inzinking hebt, dat je even niet meer weet hoe je de knop om moet draaien. Er zijn periodes in je leven dat de inzinkingen vaker en dieper aanwezig zijn dan op andere momenten. Grote, zware, vaak negatieve gedachten kunnen door je hoofd stormen, en je weet niet meer hoe je ze stil moet zetten.

Iedereen zoekt naar geluk, iedereen is het liefst gelukkig. We zoeken het vaak buiten onszelf, soms heel ver buiten onszelf. Een andere baan, meer vrienden, meer geld, meer zon. Zo kun je jezelf gek maken met alles dat in je leven ontbreekt, maar wanneer je dit alles hebt zal blijken dat je niet automatisch gelukkiger bent.

Het is al vaker gezegd: Alles dat aandacht krijgt groeit! Dat geldt zeker voor negatieve gedachten. Niemand zal zeggen dat het gemakkelijk is om ze te stoppen, maar wanneer je dit beseft ben je al op weg.

Vannacht lag ik in bed en daar kwamen ze, de grote donkere sombere wolken:
* Hoe moet dat nou verder met…, wat als hij nog steeds zijn rekeningen niet betaalt.
* Ik voel me zo mislukt omdat ik mijn leven niet op orde heb, wat ben ik voor minkukel dat ik geen grip heb op mijn eigen leven.
* Waarom heb ik toch geen energie om leuke dingen te ondernemen.
* Wat heb ik te bieden aan de liefste van de wereld, wanneer ik in zo’n negatieve spiraal zit.
* Waarom heb ik zo weinig vrienden.
Nou zo kan ik wel even doorgaan, en van het lezen alleen word je al naar. Bovendien kan iedereen nog wel aanvullingen verzinnen die in zijn/ haar leven spelen. Het is waar, vaak komen deze spoken in de nacht, en dan kun je je hopeloos alleen voelen met je spoken. Je weet dat je moet ingrijpen, maar hoe. Gewoon ‘Stop’ zeggen, en als het niet helpt, dan zeg je het nog een paar keer. Liefst hardop. Geloof erin dat je het kan stoppen.

Wanneer je ’s ochtends wakker wordt en het nog steeds in je hoofd zeurt, wanneer je het gevoel hebt dat ieders wereld mooier is dan de jouwe, zeg opnieuw: Stop. En ga aan de gang, met hele kleine dingetjes. Maak je eigen wereld mooier. Begin heel dichtbij, draai een was, ga je gras maaien. Dit zijn de dingen waar je tijdens een inzinking geen zin in hebt, maar doe het. Kijk niet naar de wereld van een ander, maar pak je eigen wereld aan, beetje bij beetje. Geef aandacht aan je huis, je tuin. Langzaam zie je dat je eigen wereld weer een beetje mooier wordt. Begin met kleine dingen en heb je weinig energie, kijk dan naar wat je wel hebt gedaan in plaats van naar alles dat je niet hebt gedaan. Alles dat aandacht krijgt groeit. Zo, ik ga nu mijn tuin aandacht geven.

Wil je gelukkig zijn? Doe het dan.

(10-06-’11) Ben ik een Moslim

Theoretisch gezien word je Moslim door het uitspreken van de shahadah/ getuigenis:

Ash-hadoe alla iellaha iella Allah,

wa ash-hadoe anna Moehammadan rassoeloe Allah

(Ik getuig dat er geen god is naast Allah en ik getuig dat Mohammed Zijn boodschapper is.)

In theorie ben ik Moslim en Aicha is mijn moslimnaam. Ik zal mijzelf niet gauw Moslim noemen, omdat ik vind dat daar veel meer voor nodig is dan alleen het uitspreken van de shahadah. Voel ik mij Moslim? Ik voel mij zeker verwant aan Moslims. Maar dan begint meteen het dilemma. Voel ik mij verwant aan alle Moslims? 

Geboren en getogen in een westers land, in Nederland, waar je wordt geleerd een eigen mening te hebben, en waar een sterke anti- godsdienstige mentaliteit heerst, zijn er zeker aspecten waar ik moeite mee heb. De recht voor zijn raap- mentaliteit, die mijn achtergrond vormt, maakt dat ik moeite heb met sommige al te gedragen taal en uitspraken. Hier kom ik meteen op de algemene verwarring van religie en cultuur terecht. De Islam zoals we die in Nederland veelal tegenkomen heeft diepe wortels in de Arabische cultuur. Over de hele wereld zijn er vele volkeren die Islamitisch zijn. Iedere cultuur geeft zijn eigen kleur aan de Islam en haar beleving. Daarnaast geeft ieder persoon mijns inziens vorm aan zijn/ haar eigen beleving. 

Ik probeer mijn eigen weg te vinden in de Islam. Gevoelsmatig voel ik mij het meest aangetrokken tot het Soefisme, de mystieke kant van de Islam. Ik geloof dat er één God is, hoe je deze God ook wilt noemen: het universum, de bron, God, Allah, de goddelijke kracht in ieder van ons. Het is mijn overtuiging dat het het goddelijke niets uitmaakt of je een hoofddoek draagt, of vlees eet op vrijdag, of vijf keer per dag bidt. Dat zijn regels die mensen hebben gemaakt, wellicht geïnspireerd door een boodschapper zoals Jezus of Mohammed (Vrede zij met hen). Wanneer je het helpt om vorm te geven aan je relatie tot het goddelijke om enkele rituelen, regels, na te leven, dan is dat mooi, maar het mag niet een lege huls worden. De intentie waarmee je in het leven en dus in je verhouding tot het goddelijke staat, die maakt voor mij en velen met mij gelukkig, het verschil.

De Islam zoals ik die ervaar in West Afrika, is een Islam die voor mij waarde heeft. Hij staat voor liefde en vrede, voor samen delen en voor elkaar zorgen. Het mystieke in het Soefisme komt tegemoet aan mijn behoefte aan geestelijk leven, en is voor mij waardevol. Het uitgangspunt van de Soefi’s om jezelf zowel in het dagelijks leven als in je geloof te ontwikkelen en het beste uit je zelf te halen, spreekt mij erg aan. De verbinding van deze werelden, leefniveau’s, is voor mij persoonlijk een van de grotere uitdagingen in mijn leven.

God is liefde, God is groot (Allahoe Akbar). Iedere situatie in je leven geeft je de gelegenheid te kiezen tussen angst of liefde. Ik geloof in de liefde, de universele liefde, de goddelijke liefde in en om ieder van ons. Angst is negatief en soms zelfs dodelijk. 

Ben ik een Moslim? Saskia= Aicha, ik ben dezelfde, ik ben één. Het is goed zo.

Wil je meer lezen? Een mooi en toegankelijk boek is Soefisme, hart van de Islam.

(M&L 07-06-’11) Kater

Wie hier vaker komt weet inmiddels dat mijn huidige huisgenoten de kattenbroer en zus, Magic Johnson en Luna zijn. Geboren in juni kwamen ze In augustus 2001 bij ons wonen. We woonden toen nog op een flatje maar hadden al hoop binnen niet al te lange tijd weer een eengezinswoning te krijgen. Magic en Luna kwamen op een moment dat we als gezin wat uit elkaar dreigden te vallen en deze lieftallige kattentweeling bracht ons weer bij elkaar. In december 2001 kregen we inderdaad een huis met een tuin, en de katten genieten daar doorgaans volop. Als het even kan gaan ze naar buiten, als de vijandkat (zie ook 01-05 & 21-05’11) er tenminste niet is.  Het is een vredig gezicht wanneer ze allebei lekker in de zon in de tuin liggen.

Het zijn gelukkig gezonde en vooral erg lieve katten. Maar de laatste dagen eet Magic opeens slecht. Ik dacht nog even dat hij een adresje in de buurt had gevonden waar hij lekkerder eten kreeg, maar sinds twee dagen ligt hij op de vensterbank van de kamer van een van de jongens, en hij komt er nauwelijks vandaan. Gisteren dacht ik echt dat zijn tijd er op zat: hij at niet en dronk niet, hij wilde met rust gelaten worden. Ik probeerde hem te aaien maar dat vond hij maar niets. Zijn huid was dof terwijl die meestal mooi glanst. Op een gegeven moment heb ik zelfs afscheid van hem genomen, hem bedankt voor alles wat hij ons altijd heeft gegeven, en ik heb gezegd dat als het zijn tijd was dat hij dan mocht gaan. We zullen hem missen maar het is goed.

Om de paar uur ging ik even boven kijken of hij nog ademde. Hij leek geen pijn te hebben en lag er tevreden bij, suffig dat wel, maar rustig en tevreden. ’s Avonds tegen ½ 12 zette ik eten klaar voor Luna, en tot mijn grote verbazing kwam Magic naar beneden. Hij liep naar een etensbakje en voorzichtig proefde hij eraan maar toen, heel zielig, bleek dat hij nauwelijks kon eten. Hij had/ heeft een hele dikke wang. Voorzichtig deed hij nog een plas op de bak en ging weer naar boven. Hij had geen enkele behoefte om de deur uit te gaan, terwijl hij normaal niet te houden is, zeker met mooi weer.

Voordat ik naar bed ging keek ik uiteraard nog even bij Magic maar ik kon hem nergens vinden. Na lang zoeken bleek hij tussen de stinkschoenen onder een bed te liggen. Hij zag er iets beter uit en lag daar heerlijk. Dus ik liet hem. Vanochtend lag hij daar nog steeds. Af en toe ga ik bij hem kijken, maar ik laat hem met rust. Wel hou ik in de gaten of hij pijn heeft, maar zolang hij lekker slaapt laat ik hem, en ga ik er van uit dat hij weer opknapt. Ik denk dat zo’n katje goed weet wat hij nodig heeft om zichzelf te genezen. Beter dan wij mensen.

(04-06-’11) Depressie

Een depressie? Ik? Haha, nee hoor, je vergist je. Ik ben een mens die veel lacht, normaal gesproken, en overal wel de humor van in ziet. Depressief, nee

Jaren geleden kwam ik in een zware burnout, toen werd er al wel eens geopperd dat het depressiviteit zou kunnen zijn. Nee hoor, ik vind nog te veel dingen leuk. En zo worstelde ik me door een burnout van bijna tien jaar lang. In die tijd kwam je de WAO haast niet meer uit. ‘Ik wil weer aan het werk.’ ‘Nou mevrouw, dat zou ik nog maar niet doen, de kans is groot dat het dan verkeerd afloopt.’ Ik ben ook erg eigenwijs en zo kan het gebeuren dat ik hulpverleners niet serieus neem, geen vertrouwen in ze heb. ‘Ik doe het zelf wel.’ Ik herinner me heel helder een dag, toen de kinderen nog klein waren en ik in een crisisflatje woonde, dat ik besefte dat ik op alle punten mislukt was: relatie, woning, werk, inkomen, en als moeder voelde ik me helemaal mislukt. Dat ik naast moeder ook nog vrouw was, dat heb ik jarenlang niet beseft, en ik at me rond om de pijn niet te voelen. 

Toen ontving ik een brief van het UWV; van 85-100% afgekeurd was ik opeens volledig geschikt en verplicht om aan het werk te gaan. (Met mij vele anderen ook, nieuw beleid van het UWV of de regering) . Door de jaren heen had ik veel en tevergeefs gesolliciteerd. Ik wilde alleen part time werken in verband met de kinderen, en ik had een gat van 10 jaar, en bovendien niet echt een vak geleerd. Zowel kunstacademie als antropologie zijn niet de opleidingen waar je gemakkelijk werk in vindt. Maar nog voor ik uit de WAO geknikkerd werd had ik een baan gevonden, eerst als oproepkracht en later steeds vaster tot aan 32 uur per week vast in dienst. Oh oh wat moest ik mezelf bewijzen! Naast een eenouder gezin ook nog een bijna volle baan; een blauwe maandag was ik trots.

Langzaam kwamen de scheurtjes en toen de scheuren. Ik had het niet door. Ik ben een held in mezelf en daardoor anderen voor de gek houden. Ik kreeg steeds meer lichamelijke klachten. Had ik een virus opgelopen? Ik kreeg het Cytomegalievirus, het zusje van Pfeiffer, en ik was bekaf. Onzin, stelde de arboarts op een gegeven moment, en ik moest opeens weer fulltime werken. Van januari tot juli lukte dat min of meer. Eind juli ging ik weer neer. Een jaar lang loop ik nu met allerlei vage onbegrepen vooral lichamelijke klachten, me steeds afvragend wat er nou toch aan de hand is. Lachen om niet te huilen, ik lach me overal doorheen.

Weer moest ik van de arboarts opeens in sneltreinvaart terug naar 32 uur werken, ik wist dat het niet kon, ik had geen keus, want het alternatief was een strafkorting. Nu zit ik thuis, bezweken onder deze dwang. Ik ben kwaad op al die instanties en voel me machteloos tegenover ze. Maar misschien moet ik dankbaar zijn want anders had ik nog steeds niet gerealiseerd dat het serieuzer is dan ik dacht en wil en kan accepteren. De psychiater constateerde een Dysthyme stoornis met een depressieve episode. ‘Ik depressief, nee hoor, haha.’ Lachte ik, lachte ik, lachte ik…en toen huilde ik.

Ik probeer me nu neer te leggen bij het feit dat het altijd maar doorgaan, sterk zijn, en jarenlange zorgen hun tol hebben geëist, Ik probeer te aanvaarden dat ik hulp nodig heb. Als een alcoholist zet ik de eerste stap: ‘Ik ben …en ik ben alcoholist.’ ‘Ik ben Saskia, en ik ben depressief.’ Nog steeds wil ik het bagatelliseren en er een grap overheen gooien. Het is een rotmoment en soms lijkt het dat je door het te  aanvaarden, de controle verliest en depressiever wordt. Mijn grote wens en doel is dat ik weer ga lachen uit blijdschap, gewoon omdat ik gelukkig ben. Ik weet dat ik het kan.

(01-06-’11) Waar staat haar voor?

Toegegeven, het is wat extreem, maar wat dan nog. Het is een grapje, een markering van een moment. Een statement misschien. Woede afreageren, aangezien ik beter niet iemand of iets in elkaar kan trappen. Ik ben kwaad en gefrustreerd over allerlei instanties waar ik mee te maken heb. Bovendien zat mijn haar niet lekker zoals het zat en ik moest er toch al iets mee doen. Ik zag dat een stewardess werd ontslagen omdat haar haar korter dan 1 cm was. Haar werkgever vond dat te extreem. Hoeveel mannen lopen er niet met een gemillimeterd of kaal hoofd rond.

Vroeger had ik om de haverklap ander haar: kort, lang, asymtrisch. En kleur, vooral wisselende kleuren. Rood, geel, allebei door elkaar. Henna, en zelfs hoogblond. Dat was de enige keer dat ik echt niet kon wennen aan mijn eigen hoofd. Dat Marilyn Monroe-achtige paste kennelijk niet bij me. Maar voor de rest, hartstikke leuk. Een tijd geleden ben ik gestopt met het kleuren van mijn haar. Ik vond dat heel moeilijk, en nog steeds is de verleiding erg groot. Mijn haar groeit erg snel en dus had ik soms na een week al uitgroei, veel te vaak moest ik naar de kapper. Sinds een tijdje heb ik weer mijn eigen kleur, hoewel, mijn eigen kleur is ook verdwenen. Grijs is het nu. Ook dat is even wennen, je gezicht ziet er anders uit met grijs haar, je moet meer moeite doen om een sprekend gezicht te hebben. Bovendien is de vorm van je gezicht tegen de tijd dat je grijs bent meestal ook meeveranderd. Alles hangt meer en er trekken zich lijnen langs je ogen en je mondhoeken en op andere gekke plaatsen.

De kapper werd enthousiast en vroeg of ik een patroon gesneden wilde, een tribal. Ik twijfelde, vond het wat extreem maar ik hou ook wel van tribals. Uiteindelijk hebben we het gedaan. Spannend, maar ach, binnen een week of twee zie je er waarschijnlijk niets meer van. Eigenlijk vind ik het gewoon leuk voor een keertje.

Maar dan komen de reacties. Er zijn mensen die hun hele leven hetzelfde kapsel hebben, hun reactie is voorspelbaar, zij vinden het maar niets. Lang haar is vrouwelijk, je mag het niet zo kort knippen. De jongste zoon vindt het korte leuk, maar de tribal vindt hij matig. De oudste zoon heeft het nog niet gezien, ik verwacht dat hij het niet zo geweldig vind, voor zover het hem iets kan schelen. Helaas is de reactie van mijn lief veel negatiever dan ik gehoopt en verwacht had. Dat zet me aan het denken, binnen Nederland is dit haar al vrij extreem, laat staan binnen een andere cultuur. Maar dit is wel wie ik ben. Een vrouw met impulsieve soms wat gewaagde keuzes.

Beware when a woman changes her hair, het is een oude uitdrukking. Ik hoorde hem voor het eerst toen ik in een straat woonde met jonge Turkse meisjes die een voor een langzaam hun haren afknipte en met een moderne coupe over straat gingen. Een statement: ik ben vrij, ik doe wat ik zelf wil.

Een behoudend mens zal niet zo gauw het kapsel veranderen. Neem de koningin. De zangeres Liesbeth List hoorde ik wel eens over haar haar, zij zal het ook niet gauw veranderen. Wat zegt het over je als je steeds je kapsel verandert?