Vaak voelt het of ik de afgelopen jaren stappen vooruit ben gegaan. Emotioneel gegroeid, bla bla. Dan opeens, bwam, val ik terug in mijn oude reactie. Zolang alles alles goed gaat en het bootje lekker loom kabbelt op het water, dan is er niets aan de hand. Oh wee, wanneer er weer een storm opsteekt, dan ben ik toch weer bang, dan zuig ik mee naar beneden in een sterke steile waterkolk.
Letterlijk blijft mijn adem boven in mijn lijf zitten, benauwd. Unheimisch in huis, de kou waait door alle kieren, de vloeren zijn te koud om op te liggen om eventuele ontspanningsoefeningen te doen. Brrr. Toch, ondanks al het zielegeknijp van de laatste jaren, ben ik op zulke momenten alleen, verdomd alleen..
Mijn lief zo ver weg, de stroom werkt niet mee en valt uit als we net contact hebben. Ik mis een schouder om op uit te huilen.
My biggest wish is
Just to be normal
But I am not
Where is this shit
Going with me
Oh oh
I fucked up
I fucked up
I'm a problem child
Well people say so
I just wanna
be happy
and popular
But I can't
If I fuck up
If I fuck up
I've done my mom
So much sorrow
That she's even scared
For what's gonna
Happen tomorrow.
Dit gedicht schreef hij, mijn Benjamin, in 2003, bijna tien jaren geleden. Iedere keer zijn hij en ik blij wanneer het beter gaat. We weten het zeker, nu is het voorbij. Iedere keer weer...
Het blijft zo verdomd pijn doen. Zijn gevecht, mijn gevecht, de hoop, de frustratie, de hopeloosheid, de wanhoop. De tranen in de koude donkere nachten, de angst.
'Het is zijn eigen verantwoording', zeggen ze tegen me. Ik weet het, ik weet het.
Familie steunt elkaar, als je nergens anders terecht kunt moet je weten dat je nog een moeder hebt. Alleen trekt deze moeder het niet zo goed, de pijn en de angst verlammen me waardoor ik je niet echt kan opvangen. Van de regen in de drup. Sorry schat.
Ik weet het: Dankbaarheid- Acceptatie- Vertrouwen- Loslaten.
Ik weet het.
Ik weet het.
Soms is de angst weer even sterker, en vooral het verdriet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten