Een mooie oude boom is vanochtend vroeg omgevallen.
Rust zacht, lief moedertje.
Vanochtend vroeg, op bevrijdingsdag, is ze vertrokken. Even voor zessen kreeg ik het min of meer verwachte telefoontje van mijn zusje. Mijn lieve moedertje... De 87 jaar heeft ze net gehaald, en ze vertelde trots dat zij de oudste van iedereen uit haar familie is geworden.
Wat was het afscheid mooi en vredig. Ze was zo moe en kwam haar bed sinds donderdag niet meer uit. Omdat ze benauwd was kreeg ze morfine. Tsja, aan de drugs op haar oude dag. Ze werd steeds liever en tevredener. Ze zag hele mooie dingen en was erg onder de indruk, zei ze. Ze kon niet vertellen waarvan ze onder de indruk was of wat ze zag.
Haar kleinzoons zaten aan haar bed en hielden haar handen vast. 'Heel mooi, heel mooi...', herhaalde ze tegen hen. Even later kwam ze weer een beetje terug en voorzichtig werden er herinneringen opgehaald. Ze hebben van elkaar genoten en elkaar alles kunnen zeggen wat ze wilden zeggen. Het was goed zo, en het was mooi. Daar had ze zeker gelijk in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten