maandag 31 december 2012

(31-12-'12) Iets anders

Ja, ik weet het, het is 32 december... wat een verschrijving, zo hard doe ik met best om de 31e te negeren. Natuurlijk geef ook ik me over aan bezinning over wat was, wat komt, maar vooral over wat is. Dat doe ik straks weer wanneer niemand kijkt. Frustraties en zorgen overheersen even, dat is genoeg voor nu.

Iets anders:
Opeens pak ik een stapel bollen wol die al jaren in een kast liggen en verzin wat ik daar nou eens mee zal doen. Ik ben niet echt een handwerktype maar het kriebelt. Kennelijk zit ik in een soort stilte periode en het is fijn als er dan toch iets uit je handen komt.
Ik doe wat ik vaker doe op zo'n moment en surf over het wereldwijde web. Ik kom uit bij Granny Squares. Dat klinkt wel schattig: Oma vierkantjes. Ik heb het idee opgevat om een omslagdoek te haken. Naald tien, dikke wol. Grote stappen, snel thuis.

Na een paar dagen zie ik dat mijn omslagdoek of misschien wel dekentje eerder een kussensloop dan een dekentje zal worden. Veel te weinig wol, oeps. Niet handig wanneer je oude wol gebruikt.
Ik zoek op Marktplaats, meestal mijn eerste stop, maar zie niets wat er echt op lijkt. Ik ga langs de Zeeman en dat soort zaken. 'Nee, die hebben we niet." Of: " Jaren geleden hadden we die maar dat is niet  meer na te bestellen."
Hm, en nu.. Denken, denken, wikken en wegen. Er is niets te vinden dat er op lijkt. Ik probeer het op de wekelijkse markt, eerst in het ene, dan in het andere dorp. Meesmuilend wordt ik aangekeken. "Nee, dat soort bollen vekopen wij niet, dat is niet onze kwaliteit." De ander vertelt me ook fijntjes dat dit een Zeeman-kwaliteit is en dat zij die natuurlijk niet verkopen. Nou zeg, wat een poeha, wat is er mis met Zeeman-kwaliteit. Ik besluit dan maar iets te kopen dat er echt niet op lijkt maar met een beetje goede wil misschien wel valt te combineren.

De eerste wol is zwart/ grijs/ wit, en de tweede is zwart met een klein gekleurd spikkeltje erin. Ach ja...
Ik haak me suf, maar ondertussen wordt ik toch wat benauwd. Hoe ga ik die twee ooit fatsoenlijk combineren? De eerste maakt stugge stevige Granny's en de andere hele zachte losse Granny's, zie daar maar eens een geheel van te maken!
Tot slot heb ik ook nog twee bollen geel/ blauw/ oranje van de eerste kwaliteit liggen, daarmee wil ik alles afwerken. Hoe? Nog geen idee.

Ik heb nu twee stapeltjes, de ene zwart/ grijs/ wit en de andere zwart met spikkeltjes, en ik ga stug door tot ook de zwart met spikkeltjes bollen op zijn. Met patronen ben ik net als met recepten, als ik ze al gebruik dan is het echt als 'inspiratie', voor ik het weet heb ik er een eigen verhaal van gemaakt. Story of my life.


Wordt vervolgd (misschien).

dinsdag 25 december 2012

(25-12-'12) All you need is love

Kerstavond en wat doe ik dan, juist, kijken naar de All you need is love-special. Misschien niet zo slim voor iemand die zelf in een lange afstand- relatie zit, maar okee. Net als ieder ander ben ik ontroerd bij al die verre geliefden die elkaar onverwacht kunnen ontmoeten. Mooie beelden, mooie maar vooral ook trieste verhalen. Ik hou het redelijk droog, totdat het stel met een baby komt. Tranen met tuiten, en boos!!! Kwaad en gefrustreerd om de IND en alle regels en rompslomp die je door moet om bij elkaar te kunnen zijn. Ik heb al vaker verteld dat ik altijd al een hekel aan grenzen heb gehad, dat is alleen nog maar versterkt sinds mijn lief en ik zo vreselijk veel moeite moeten doen om bij elkaar te zijn. Kerstavond en mijn lief zit 5000 km verderop.

Tot overmaat van ramp is het netwerk al weken verschrikkelijk slecht waardoor het heel lastig is om mailcontact te hebben. Ook het mobiele netwerk werkt niet mee. Smsjes komen niet, half en/ of dagen later aan. Natuurlijk is onze liefde sterker dan een al dan niet meewerkend netwerk, maar toch. Zeker over zo'n afstand is het heel belangrijk om de dagelijkse dingetjes met elkaar te kunnen delen. Het is gewoon ook fijn om mail van je lief te ontvangen. Kleine cadeautjes zijn die mails, en het is vervelend als dat ook niet lukt. De afstand wordt nog groter.

Kerst en oud & nieuw, tijden om met je geliefden samen te zijn? Natuurlijk wordt het je aangepraat want wat maakt het eigenlijk uit of je op laten we zeggen 14 oktober alleen bent of op 25 december. Toch voelt het anders.
Mijn moeder overleed in mei van dit jaar en het is de eerste Kerst zonder haar en het is stil. Ik pak per ongeluk 'haar' kopje uit de kast, het kopje waaruit zij altijd thee dronk, en ik heb even een brok in mijn keel. Nu is het nog een beetje echter. Ze is niet op vakantie, nee, ze komt niet terug. Ook al heb ik er vrede mee, er zijn nog steeds dagen waarop ik eraan moet wennen dat het rode autootje niet meer voor de deur stopt. Ik kan haar niet bellen als ik iets leuks of iets vervelends heb meegemaakt. Hier doet het netwerk het prima maar toch krijg ik geen contact. Ik weet niet of iemand anders haar nummer heeft gekregen en dat ga ik ook niet uitproberen.

All you need is love.
Liefde is sterker dan de dood, dat weet ik. Liefde overbrugt elke afstand, dat weet ik ook.
Soms overvalt het gemis me en dan zit ik mezelf in de weg. Dood en afstand maken het moeilijk om een geliefde gewoon even vast te houden, niets te hoeven zeggen en weer even samen te zijn.
All I need is love.

donderdag 13 december 2012

(13-12-'12) Grote schoonmaak: een terugblik.

Geboren en getogen in Nederland kan ik vreemd genoeg maar niet wennen aan de kou. Wat een onaangenaam gevoel. Goed, we doen het er maar mee. Ondertussen ben ik nog steeds bezig met een grote schoonmaak, niet van mijn huis maar van mijzelf. Zoals dat gaat met grote schoonmaken kom ik heel wat tegen, soms leuk, soms minder en vooral vaak onverwacht.

Ik heb een schatkist met brieven, foto's kaarten, cadeautjes en dagboeken vanaf 2008, toen ik voor het eerst na vijfentwintig jaar weer in Afrika kwam. Eerlijk gezegd kijk ik niet vaak in de schatkist. Ik kijk sowieso niet vaak achterom. Behalve in deze tijd. Om verder te gaan moet ik even terug kijken op mijn leven. Opruimen wat niet meer nodig is en uitzoeken wat ik wil behouden. Ik ben in de luxe positie dat ik daar nu even tijd voor heb.

Ik pakte gisteren het dagboek van mijn eerste reis in 2008 en begon er in te lezen. In één adem las ik het uit. Wat leuk om het terug te lezen, vooral met wat ik nu weet. Fascinerend hoe absoluut vanzelfsprekend ik het vond om na drie dagen (!) te beslissen dat ik een huisje ging laten bouwen op de compound bij mensen die ik daarvoor niet kende. Het is een prachtig huisje geworden, zonder meer. Mooier en luxer dan ik ooit had gedacht. Ik, die niet eens een auto ooit heb gehad, had nu opeens een huisje, een paradijsje.

Het is grappig om te zien hoe de kennismaking met mijn lief verliep. Mijn lief, de beste vriend van de eigenaar van de compound. We hadden prettige gesprekken, we hadden bijzondere gesprekken, ik voelde me vertrouwd en op mijn gemak bij hem. Dat was het. Geen haar op mijn hoofd die aan iets relatie-achtigs dacht. Na ruim twintig jaar alleenstaand ouderschap begon ik te ruiken aan de vrijheid, en was op geen enkele manier bezig met een nieuwe verbintenis. Mijn lief wel, direct vanaf het moment dat we elkaar tegenkwamen. Ook hij is sinds jaar en dag een alleenstaand ouder, nou ja, niet altijd helemaal alleenstaand natuurlijk. Ik lees terug dat ik weleens nerveus van hem werd, en ik begrijp nu dat hij (te) dichtbij kwam. Hij raakte me op een manier die ik hoe onnozel, niet thuis kon brengen. We namen na die drie weken gewoon als vrienden afscheid. Eenmaal thuis merkte ik dat ik hem miste. We gingen mailen, en zo is het begonnen.

Leuk om terug te lezen.
Er is één opmerking uit mijn dagboek die me het meest op viel:
" Ik ben nu een maand terug, en het doet pijn om hier (in NL.) te zijn. Ik voel me als een klein kindje dat eindelijk haar moeder (Afrika) heeft teruggevonden, maar weer terug moest naar de stiefmoeder, omdat dat 'beter voor haar' is."

Sinds ik in de jaren tachtig voor het eerst in Afrika was heb ik heimwee gehouden. Heimwee naar Afrika. Toen ik later mijn zoons eens vroeg hoe ze het zouden vinden als ik in Afrika ging wonen, zeiden ze:
"Dat hebben we toch altijd al geweten."
Kortom: het wordt tijd om te gaan.
Laat de voorzienigheid, het Universum, ons alsjeblieft helpen om een huisje voor onszelf te bouwen zodat ik een plek heb om samen met mijn lief de toekomst in te gaan.

Grote schoonmaak, Transformatie, 2012, het is tijd. Ik ben er klaar voor.


vrijdag 7 december 2012

(07-05-'12) Zelfbouw

Natural Building helps us connect again to our local natural environment,
 to our own intuitive and innate creativity, and to each other.
 It helps us to shift from an industrial, and often toxic building process
 to one that is affordable, empowering, community-building and life-affirming.
 We are co-creating ~ learning to dance in balance with nature.   

We are learning to ..."live ingeniously in a low-carbon world !"  
a quote by the Zero Footprint organization .  


Jaren geleden studeerde ik af als Antropoloog van de gebouwde omgeving. Dat betekent dat ik onderzoek heb gedaan naar de relatie tussen bouwen en wonen. Dat was toen (en nog) een nieuwe en onbekende studierichting. Ik heb tijdens mijn studie stage gelopen met een bouwkunde-student in de Republiek Mali, West Afrika.

Het was een fantastische tijd waar ik mijn liefde voor Afrika en mijn liefde voor zelfbouw aan over heb gehouden. 
Zelfbouw of autochtone architectuur. Huizen die gebouwd zijn zonder architecten, huizen die passend gemaakt worden voor en door de gebruikers en die gemaakt worden van materialen die zo veel mogelijk uit de directe omgeving komen.In Mali werd veel met leem gebouwd, dat noemden ze daar Adobe.  

 









Leem als bouwmateriaal is een mix van zand, klei, water en in Mali werden rijstvliesjes voor de leem gebruikt. leem is een prachtig natuurlijk materiaal dat ademt, daardoor is het binnenklimaat koel in de zomer en warm in de winter.
Er wordt over de hele wereld gebouwd met allerlei omgevingsvriendelijke materialen.  

Een bekende organisatie die zich met de bouw van superadobe en de verspreiding van de betreffende technieken bezighoudt is het Cal Earth Institute in California, USA. Cal Earth baseert haar concept van het earthbag house, (ja inderdaad, zandzakken, op de ideëen van de beroemde architect Nader Khalili. Khalili 's bekendste boek is 'Housing for the Poor.' Woningen voor de eenvoudige mens, en met aandacht voor het leefklimaat. Dat spreekt me aan.




zondag 2 december 2012

(02-12-'12) Moederhart


Vaak voelt het of ik de afgelopen jaren stappen vooruit ben gegaan. Emotioneel gegroeid, bla bla. Dan opeens, bwam, val ik terug in mijn oude reactie. Zolang alles alles goed gaat en het bootje lekker loom kabbelt op het water, dan is er niets aan de hand. Oh wee, wanneer er weer een storm opsteekt, dan ben ik toch weer bang, dan zuig ik mee naar beneden in een sterke steile waterkolk.

Letterlijk blijft mijn adem boven in mijn lijf zitten, benauwd. Unheimisch in huis, de kou waait door alle kieren, de vloeren zijn te koud om op te liggen om eventuele ontspanningsoefeningen te doen. Brrr. Toch, ondanks al het zielegeknijp van de laatste jaren, ben ik op zulke momenten alleen, verdomd alleen..
Mijn lief zo ver weg, de stroom werkt niet mee en valt uit als we net contact hebben. Ik mis een schouder om op uit te huilen.

My biggest wish is
Just to be normal
But I am not
Where is this shit
Going with me
Oh oh
I fucked up
I fucked up
I'm a problem child
Well people say so

I just wanna
be happy
and popular
But I can't
If I fuck up
If I fuck up
I've done my mom
So much sorrow
That she's even scared
For what's gonna 
Happen tomorrow. 

Dit gedicht schreef hij, mijn Benjamin, in 2003, bijna tien jaren geleden. Iedere keer zijn hij en ik blij wanneer het beter gaat. We weten het zeker, nu is het voorbij. Iedere keer weer...
Het blijft zo verdomd pijn doen. Zijn gevecht, mijn gevecht, de hoop, de frustratie, de hopeloosheid, de wanhoop. De tranen in de koude donkere nachten, de angst.
'Het is zijn eigen verantwoording', zeggen ze tegen me. Ik weet het, ik weet het.
Familie steunt elkaar, als je nergens anders terecht kunt moet je weten dat je nog een moeder hebt. Alleen trekt deze moeder het niet zo goed, de pijn en de angst verlammen me waardoor ik je niet echt kan opvangen. Van de regen in de drup. Sorry schat.

Ik weet het: Dankbaarheid- Acceptatie- Vertrouwen- Loslaten.
Ik weet het.
Ik weet het.
Soms is de angst weer even sterker, en vooral het verdriet.