(oorspronkelijk 23-10-'11) Beeld en tekst

Toen ik nog op de kunstacademie zat kon het echt niet. Een beeld moest voor zich spreken. Geen uitleg bij een schilderij, geen begeleidende tekst, niets. Ik heb mezelf daardoor aangeleerd om geen teksten bij afbeeldingen te maken, hoewel ik dat eigenlijk graag deed. En nu! Nu willen mensen weer een verhaal horen. Het verhaal achter het beeld. Mensen willen niet alleen kijken, nee, ze willen beleven. 

Steeds vaker krijg ik de vraag bij een tekening, een schilderij: Ja, maar wat is het? Wat betekent het? Ik vind dat verwarrend want waarom zou ik nog een schilderij maken als ik het ook moet beschrijven? Waar is de fantasie van de kijker? Langzaam begin ik door te krijgen dat beeld en tekst elkaar kunnen aanvullen. In de tekst vertel je niet wat er op het plaatje staat, maar je vertelt het achterliggende verhaal.

In mijn werk kwam ik hetzelfde tegen. We vroegen een aantal mensen om hun dagelijks leven door middel van fotografie in beeld te brengen. In het begin vroegen we alleen foto’s maar gaandeweg bleek dat we toch iets misten, daarna zijn we tekst bij de foto’s gaan vragen. Ik zal een voorbeeld geven:

1. Zonder tekst

2. Dit is een kopje koffie

3. Ik breng mijn lief graag een kopje koffie in de morgen, wanneer hij er niet is smaakt de koffie niet hetzelfde.

Je ziet meteen dat bij het derde voorbeeld het beeld meer gaat leven. Wat betekent dit nu voor mijn vrije werk: Mijn schilderijen en mijn nieuwste project, de Humble™?  Mijn oudste zoon is de eerste die me er op wijst dat ik een verhaal moet vertellen, niet alleen een beeld geven. Mensen willen iets beleven en niet alleen kijken. Ik moet bekennen dat het even duurde voordat zijn opmerkingen echt doordrongen, maar inmiddels heb ik bij al mijn schilderijen een tekst gemaakt, een sfeerbeeld. Ik merk direct dat de schilderijen meer gaan leven door de teksten erbij. Ik heb een Pdf_Ebook ervan gemaakt dat is te downloaden via http://www.saskia-angenent.nl/actueel.html

Ik ben nu druk met mijn Humbles™, en ik loop daar tegen hetzelfde aan. Op de nieuwe site van de Humbles™ heb ik weinig tekst maar veel plaatjes neergezet. Het ziet er leuk uit maar toch krijg ik af en toe de vraag: Wat is Humble™? Ik realiseer me nu dat het verhaal ontbreekt. Wie of wat is Humble™, wat betekent hij, waar staat hij voor? Daarom ben ik nu bezig met het verhaal achter Humble™ uit te werken, en zo gauw ik het klaar heb zal ik de hele website aanpassen. Humble™ komt dan nog meer tot leven. Heb nog even geduld, hou de website in de gaten: http://landofthehumble.blogspot.com (Engelstalig)

(oorspronkelijk 10-10-'11) Onze grootste angst

Onze Grootste Angst
Door Marianne Williamson

Onze grootste angst is niet dat we onvolmaakt zijn.
Onze grootste angst is dat we mateloos krachtig zijn.


Het is ons licht, niet onze schaduw
Die ons het meest beangstigt.

We vragen ons af
Wie ben ik om briljant, prachtig, talentvol, fantastisch te zijn?
Maar, wie ben jij om dat niet te zijn?
Je bent een kind van God.

Je onbelangrijk voordoen bewijst de wereld geen dienst.
Er is niets verlichts aan jezelf klein te maken zodat andere mensen zich niet onzeker zullen voelen.
Wij zijn allemaal bedoeld om te stralen, als kinderen.
We zijn geboren om de glorie van God,
Die in ons is, uit te dragen.

Die is niet alleen maar in sommigen van ons;
Die is in iedereen!
En als wij ons eigen licht laten stralen, nodigen we andere mensen uit om hetzelfde te doen.

Als wij van onze angst bevrijd zijn, bevrijdt onze aanwezigheid vanzelf de mensen om ons heen.

 Our deepest Fear

By Marianne Williamson

Our deepest fear is not that we are inadequate.

Our deepest fear is that we are powerful beyond measure.

It is our light, not our darkness that most frightens us.

We ask ourselves,

Who am I to be brilliant, gorgeous, talented, fabulous?

Actually, who are you not to be?

You are a child of God.

Your playing small does not serve the world.

There is nothing enlightened about shrinking so that other people won't feel insecure around you.

We are all meant to shine, as children do.

We were born to make manifest the glory of God that is within us.

It's not just in some of us; it's in everyone.

And as we let our own light shine, we unconsciously give other people permission to do the same.

As we are liberated from our own fear, our presence automatically liberates others.

(oorspronkelijk 01-10-'11) Blauwe Roos

Hoewel Blauwe Rozen extreem zeldzaam zijn, volgens sommigen bestaan ze zelfs helemaal niet, herinner ik me net dat we er al jaren een in huis hebben. Ik wist het!!!

(oorspronkelijk 30-09-'11) Marketing 2.0

Okee, het idee is er. De Humble™ in dit geval. Ik ben helemaal verliefd op de Humble™ en wil hem aan de wijde wereld presenteren. Maar hoe?

Ik begin met het zoeken naar printmogelijkheden. Een uitgever van kaarten en posters die Humble™ in het bestand wil opnemen, de distributie gaat dan via de kanalen van de uitgever. Lijkt mooi toch. Maar we leven in 2011. Er zijn zoveel meer mogelijkheden, dus zoek ik verder.

Maak een filmpje voor op youtube! Dat lijkt me een goed idee, ik moet er nog wel even over nadenken want hoe maak je een filmpje van platte plaatjes die geen verhaal vormen. Ga ik een verhaaltje maken met de Humbles™, zodat ik een boekachtig iets ga publiceren, of maak ik animaties van de Humble™. De basis is dan één plaatje dat ik ga laten bewegen. Een andere mogelijkheid is om een app te maken van Humble™. Je hoort iedereen in de weer met apps, Een app is een stukje software, een applicatie, dat je op je mobiel kunt installeren en bekijken. Dat lijkt me wel wat. Ik ben alleen een van de laatste der Mohikanen die een mobiel zonder internet heeft en ik heb nog geen idee hoe je een app maakt of laat maken. Tijdens mijn zoektocht op het wereldwijde web kom ik zoveel informatie tegen dat ik niet meer weet waar ik moet beginnen. Ik kan ook een e-book maken over of met Humble™. Hier geldt hetzelfde, ik heb nooit eerder een e-book gemaakt en ik zoek informatie tot ik er bij neerval. Onderweg kom ik vreselijk interessante informatie tegen over nieuwe manieren van geld verdienen. Het is zo veel informatie dat het me letterlijk duizelt.

Zoals ik de laatste tijd heb geleerd, hoef ik niet alles zelf te doen. Waarom zoek ik niet een marketingstudent die de lancering van de Humble™ als studieopdracht wil doen. Weer Google ik naar mogelijkheden. Het eerste dat me opvalt, is dat er veel vraag is naar studenten met kennis van en ervaring met de nieuwe media, maar er is bijna geen aanbod. Betekent dit dat marketingstudenten zich nog steeds bezighouden met de ouderwetse marketinginstrumenten als Powerpoint-presentaties en dergelijke. Dat zal toch niet.

Om een lang verhaal kort te maken: ik zal nog meer informatie moeten bekijken voordat ik weet wat voor Humble™ en mij, binnen redelijke tijd, haalbaar is. Tot die tijd laat ik een aantal items ouderwets drukken om als promotiemateriaal te gebruiken. Nou ja, ouderwets drukken, misschien is dit marketing 1.5. Ouderwets drukwerk maar wel ‘printing on demand’ via het internet.

Ik ben op de goede weg. De komende tijd duik ik onder in alle informatie en ga ik proberen een keuze te maken. Mijn gedachten gaan vooral in de richting van een app en een e-book, maar daar moet ik nog veel over lezen voordat ik het zelf kan doen. Ik hou je op de hoogte.

(oorspronkelijk 25-09-'11) Zondagochtend

Het is zondagochtend. Ik kom mijn slaapkamer uit en kijk naar rechts: allebei de slaapkamerdeuren zijn dicht. Dat is lang geleden. De jongste zoon logeert inmiddels alweer een maand of wat thuis, totdat…enzovoort. De oudste zoon woont op zichzelf, totdat… enzovoort. Het is lang geleden dat hij een heel weekend thuis was, ‘thuis’ als bij mij bedoel ik dan. Het heeft iets vredigs, die grote slapende en snurkende mannen weer even thuis. De zon schijnt en het is nog heel stil buiten. Het belooft een prachtige dag te worden.

De oudste zoon werkt ongelooflijk hard en aan ongelooflijk mooie dingen. Hij is erg gelukkig met zijn werk, maar zoals iedereen die zijn eigen pad gaat, komt hij ook hele moeilijke situaties tegen. Wanneer je dag en nacht werkt en financieel het resultaat nog niet in handen hebt, wordt de druk soms wel erg groot. Ik vind het aandoenlijk dat hij een weekendje in het ouderlijk huis komt bijtanken. Hij speelt weer ouderwets een computerspel, urenlang, met zijn broertje. De was wordt voor hem gedaan, en ontbijtje, lunch en diner staan ook zomaar(…) voor hem klaar. En eindelijk, na maanden lijkt het me, bereiken we elkaar weer. Emotioneel door alle stress en hobbels op zijn werkpad, kunnen we elkaar weer even aanraken. Ik ben aangedaan want ik herken hem weer, en ik hou ontzettend van hem.

De jongste zoon, werkt op zijn eigen manier keihard om zijn werkplek te vinden. Opeens lijkt alles samen te komen en moet hij straks nog kiezen uit verschillende mogelijkheden. Een heerlijk gevoel, en hij straalt. Tja, financieel zit er nog weinig schot in… Hij is erg gelukkig met zijn werk, maar zoals iedereen die zijn eigen pad gaat, komt hij ook hele moeilijke situaties tegen.

Beide zoons zijn momenteel erg gelukkig in de liefde, wat een rijkdom.

En ik? Ha, ja, ik ben momenteel erg gelukkig in de liefde. Grenzeloos getrouwd, ik ben erg gelukkig met mijn lief, maar zoals iedereen die zijn eigen pad gaat, komen ook mijn lief en ik moeilijke situaties tegen. Een prachtige zomer waarin we zes weken samen konden zijn in Nederland, het was geweldig. En nu zijn we weer ieder in ons eigen land, dat is niet altijd leuk. Daarnaast begin ik op werkgebied mijn eigen pad te vinden, en door mijn toegenomen zelfvertrouwen, en vertrouwen in het universum, durf ik eindelijk, zij het nog heel voorzichtig, mijn pad te gaan. Ik word erg gelukkig van dit werk, maar zoals iedereen die zijn eigen pad gaat, kom ik ook moeilijke situaties tegen. Hoe start ik mijn werk op? Ik heb een prachtig instrument in handen, maar ben nog aan het zoeken naar de te bewandelen weg. Wanneer je eigen baas bent zijn de mogelijkheden ongekend en is de hemel inderdaad de enige grens. Wat een uitdaging, heerlijk.

Ik ben nu op een punt gekomen waarop ik probeer niet meer bang te zijn voor de dingen die nog komen, maar ik probeer me te sterken vanuit de onvoorwaardelijke liefde. Zij is het soort liefde dat de beste intenties en wensen heeft voor alle wezens in het universum, en dat je geliefde de volledige onvoorwaardelijke ruimte en vrijheid biedt om zichzelf te kunnen zijn.

Het is zondagochtend, en de zon schijnt veelbelovend.

(oorspronkelijk 21-09-'11) Over Humble™

Humble™ zag voor het eerst het levenslicht toen een vriendin van me in juni 2011 een jubileum vierde en daarvoor een bijzonder cadeautje moest worden gemaakt. In beeld en tekst gaf ik haar levensverhaal weer en liet dat drukken als een fotoboekje. Ik kreeg de smaak te pakken en raakte langzaamaan verknocht aan het figuurtje.

Waarom Humble™? Volgens het woordenboek betekent Humble: nederig, bescheiden, eenvoud. Overeenkomstig de basisgedachte in Sufisme: Nederigheid, soberheid, maar ook het beste uit jezelf halen. Dat spreekt me aan. Een verhaaltje, een grap, een statement laten zien met zo weinig mogelijk opsmuk. Terug naar basics. Ik probeerde wat mijn Humbles™ allemaal konden uitdrukken, en ik moet zeggen, ze hebben veel zeggingskracht.

Hou ze in de gaten, want ze komen er aan. En jij bent een van de eersten die ze heeft gezien.


*De voorloper van de Humble™ stamt uit 1996. Ik werkte toen aan een lespakket voor basisscholen en daar zie je de eerste, wat later werd genoemd, Humble™. Naast het schrijven van de tekst, tekende ik de figuurtjes en een DTP-er werkte ze digitaal uit. (Dit was voor mij overigens aanleiding om zelf te leren werken met grafische programma’s). Daarna heb ik met de latere Humbles™ 15 jaar lang niets gedaan en niet aangedacht, tot ik het cadeautje voor mijn vriendin maakte.

Hieronder zie je een voorloper van de Humbles™:

1996







Zie link onderaan rechts op dit blog.

(oorspronkelijk 17-09-'11) Gedicht/ Poem

Soms als ik je op een foto zie

Herken ik je niet

Wanneer we samen zijn

Zie ik alleen je ziel

Zoals jij mijn ziel ziet

Daardoor kunnen we samen zijn

Ieder in een ander deel van de wereld

Ruimte en tijd bestaan niet

Licht en liefde delen we overal

Toch doe ik af en toe een stapje terug

En dan mis ik je

Ik mis de prachtige mens die jij bent

Ik mis de armen om me heen

Die me zeggen

Je bent veilig, je bent thuis

Ik doe een poging

En blaas een zuchtje wind

Ter verkoeling en als streling

Naar jouw deel van de wereld

Voel je dat?

Sometimes when I see you in a Photograph

I don’t recognize you…

When we are together

I see only your Soul

Just as you see my Soul

That’s how we can be together

Each in a different part of the World

Time and Space no longer exist

Light and Love we share wherever we are

Yet I step a little back at times

nd I miss you then

I miss the beautiful Person you are

I miss the arms around me

Telling me

You are safe, You are at home

I make an attempt

And blow a soft little breeze

To cool you and caress you

Towards your part of the World

Can you feel it?

(30-10-’11) Einde van Blauwe Roos/ Blue Rose

The Blue Rose is the alchemical symbol of the impossible accomplished.
De Blauwe Roos is het alchemistische symbool van het bereikte onmogelijke.

Amper een maand geleden startte ik het blog, de Blauwe Roos, omdat ik behoefte had en heb aan licht en lucht. Nadat de Phoenix uit de as is herrezen gaat zij uit het vuur het licht en de lucht in. Er komen nieuwe stappen, nieuwe initiatieven. Een voorbeeld hiervan zijn de Humbles™, en de Blauwe roos. Ik ga langzaam in het licht staan: ik wil gezien worden. Boven alles wil ik licht en liefde opvangen en doorgeven, Onvoorwaardelijke liefde.

Ik dacht dat ik dit op het blog Blauwe Roos zou doen, een blog dat er helder en fris uitzag. Het blijkt niet zo te zijn. In de praktijk voelt het kunstmatig; sombere stukken op SPhoenixB, optimistischer, positievere stukken op Blauwe Roos. Op het laatst schreef ik bijna niet meer. Ik ben gehecht geraakt aan SPhoenixB, ik kan er mijn verhalen kwijt op een simpele, vanzelfsprekende manier. Voorlopig schrijf ik in het Nederlands, tweetalig vond ik onrustig op één pagina samen. Mijn andere site: landofthehumble.blogspot.com is Engelstalig. Ik wil mij richten op een werkplaatsonafhankelijke manier van werken in de nabije toekomst, de Engelse taal is daarbij handig.

Mijn besluit staat vast, ik hef Blauwe Roos op, en plaats voortaan mijn stukjes weer op SPhoenixB. Met spijt in het hart, dat wel, ik hou van de blauwe sfeer, maar waarom zou ik geen optimistische, opbouwende stukken op SPhoenixB zetten?

Ik concentreer me voorlopig op SPhoenixB en de Humbles™, dat is overzichtelijk en prettig. De stukjes die ik tot nu heb geplaatst op Blauwe Roos zal ik overzetten naar SPhoenixB. De teksten over vergeving ( van mijzelf) en over onze grootste angst (van Marianne Williamson ) zijn niet nieuw, maar ik vind ze nog steeds de moeite waard om hier te plaatsen. De andere stukjes zijn nieuw geschreven voor Blauwe Roos, en dus nu voor SPhoenixB.

Excuses voor de verwarring, het is beter zo.

(24-10-'11) Ode aan mijn moeder

De katjes staan te smullen van de bakjes die mijn lieve moeder,
attent als je bent voor de schatjes heeft meegenomen.

Terwijl je toch al bijna een week dodelijk vermoeiend, maar zeker ook leuk,
bezoek hebt sta je toch nog voor ons, grote volwassen lummels in de keuken een
heerlijke maaltijd te bereiden.

Wanneer ik in janken uitbarst om de wanhoop van mijn lieve grote zoon, sta je als eerste klaar om me te helpen,
niet alleen door financieel bij te springen, zoals je de laatste tijd vaak doet/ moet, maar ook door de
opdringerige even niet zo gevoelige schoonzus uit mijn buurt te houden.

Je maakte een opmerking over dat je van mij ook dit soort wanhoop telefoontjes kreeg,
en opeens realiseerde ik me, wat je allemaal op je bord krijgt met ons, zo door de jaren heen.

Ik weet het, ik laat niet altijd merken hoezeer ik je waardeer mam,
en soms leg ik dingen van vroeger misschien wat negatief uit,
Maar je bent een moeder en zeker ook een oma uit duizenden.

Dank je mam, dat je zoveel van ons houdt en altijd voor ons klaar staat.
Je bent geweldig.

Hele dikke kus, je dochter

(18-10-‘11) Met de ogen dicht

Vandaag had ik zo’n dag dat ik terugkeek. Terug in de tijd. Zo af en toe doe ik dat, misschien wel niet vaak genoeg. Het is weleens goed om stil te staan bij het verleden, en bij jezelf. Zeker voor iemand als ik die alles zo snel weer vergeet.

Ruim vijf jaar geleden had ik een periode waarin ik veel schreef en daardoor ook lekker in mijn vel zat, zoals dat heet. Ik volgde schrijfcursussen en schrijfworkshops. Hartstikke leuk, echt waar. Ongeveer een jaar lang schreef ik per week een kort verhaal. In die tijd volgde ik een soort training over het benutten van je talenten. Ik was er van overtuigd dat ik mijn talenten moest benutten. En wat deed ik: met de ogen dicht stapte ik in een broodbaan van negen tot vijf waarmee ik de huur (net) kon betalen.

Ongeveer vier jaar geleden bleek dat ik toch niet helemaal op mijn plaats zat in mijn broodbaan. Ik snapte er niets van, ik probeerde zo verschrikkelijk hard om er het beste van te maken. Okee, het was niet helemaal een functie waar mijn hart in lag, maar ach, schop onder de kont en doorgaan maar. De huur moest toch betaald worden?! Vijf jaar lang heb ik het geprobeerd, en natuurlijk waren er tijden dat het beter ging. Uiteindelijk kostte deze baan me al mijn energie, er zat achteraf bezien, geen uitdaging in voor me. Het is dodelijk wanneer je je kwaliteiten niet kunt gebruiken in je dagelijkse bezigheden. Wanneer ik thuiskwam had ik geen energie meer over om dingen te doen die ik leuk vond, en waar ik wel energie van kreeg. Daarbij komt dat het huishouden ook niet een terrein is waarop ik mijn kwaliteiten benutte. En zo gleed ik langzaam weg, met de ogen dicht.

Ik deed mijn stinkende best voor deze baan omdat ik ervan overtuigd was dat ik deze nodig had om de rekeningen te betalen. Bovendien was ik verantwoordelijk voor een gezin, dus ik kon me niet overgeven aan spelen, aan lekker ontdekken en aan vormgeven van ideeën. Dacht ik, wist ik, was mijn overtuiging. Zo worstelde ik en bleef ik een tijdje boven; met de ogen dicht.

Ruim een jaar zit ik in de ziektewet. Regelmatig viel ik uit op mijn werk, ik kon niet meer. Steeds weer bleef ik het toch proberen, dan kwam ik weer een tijdje terug, op therapeutische basis, zoals dat heet. Ik werd er doodmoe van, letterlijk. Mijn lijf weet al lang wat ik niet wilde zien, met als gevolg dat het lijf protesteerde als een gek. Nog liet ik me misleiden en dacht ik dat ik alleen maar fysieke klachten had. Ik wilde zo graag normaal zijn en deze negen tot vijf baan kunnen volhouden. Het grootste gevecht was tegen mezelf. Ik hield alles en iedereen voor de gek, en vooral mezelf, door me altijd maar groot te houden. Ik kon niet meer. Ook de arboarts en het UWV trapten in mijn schijnvertoning en toen ze stelden dat ik weer hele dagen moest werken, stortte het kaartenhuis ineen. Nu ben ik voorlopig volledig arbeidsongeschikt.

Ik verkeer nu in de luxe positie om na te denken over mijn leven. Langzaam zie ik in dat ik zelf mijn grootste vijand ben. Mijn mond vol over het volgen van je hart, en hoe ieder mens zijn eigen pad moet gaan. Ik geloof het ook echt, maar wat doe ik: Met de ogen dicht probeer ik krampachtig vol te houden aan de zelfopgelegde straf dat ik met kunst geen geld mag verdienen, want dat zou te leuk zijn. En een alleenstaande moeder heeft zo haar verantwoordelijkheden, en mag niet spelen, ze moet serieus zijn. Ja, rare overtuigingen kan een mens hebben. Hoe triest. 

Vandaag kwam ik een notitie tegen van jaren geleden. Iemand schreef: ‘Eigenlijk zou je gewoon een goedbetaald kunstenaar moeten zijn.’

Langzaam begin ik die kant op te denken. Ik wil geld verdienen met het maken van leuke, mooie dingen. Als een kind geniet ik wanneer ik mijn Humbles™ teken. Zal ik mezelf eindelijk toestaan om …

Met de ogen dicht denk ik angstig; ‘Nee, ik ben er nog niet.’ Maar ik ben op weg, op de goede weg, maar de weg is nog lang.

(C10-10-‘11) Niemandsland

Sinds een paar dagen zit ik in een raar soort niemandsland. Zoals je weet is het hier een komen en gaan van de mannen in (en uit) mijn leven. Deze zomer was mijn lief zes prachtige weken bij me, dat was langer dan ik ooit met een volwassen man ben samen geweest en we hadden het geweldig. Nu is hij terug naar zijn eigen land, ik heb al geboekt om over een paar maanden weer bij hem te kunnen zijn. Maar nu zit ik hier en hij daar en dat is echt niet leuk, ondanks alle verheven gevoelens dat we ondanks de afstand toch dicht bij elkaar zijn. Allemaal waar, maar het is gewoon niet hetzelfde.

Mijn jongste zoon was enkele maanden bij me terug in huis, en dan ook echt 24/7 in huis. Ik vond het af en toe te veel en zei hem dat ook. Nu heeft hij sinds twee weken een baan en is daar opeens 24/7. En ik? Het huis is stil opeens, het was wel erg abrupt. 

Sinds ruim een jaar zit ik in de ziektewet, af en toe probeer ik weer een tijdje om te reȉntegreren en stort dan weer in. De afgelopen week had ik op eigen verzoek een gesprek met het UWV, ik wil weten waar ik aan toe ben.  Ik dacht echt dat het wat beter ging met me, maar door alle stress rond arboarts en UWV ben ik weer stappen terug gevallen. Vermoeidheid is weer sterker dan het sinds lang was, mijn fysieke klachten blijken erg stressgerelateerd en zijn dus ook erger dan ze de laatste tijd waren. En nu? Ik moet een afspraak maken met een psychiater via het UWV voor een uitgebreid onderzoek. Wil ik dat wel, straks krijg ik na 54 jaar opeens te horen dat ik niet helemaal spoor, haha? Totdat ik een uitspraak van het UWV heb weet ik niet of ik nog ooit terug moet naar de baan waarin ik word ontslagen zo gauw ik beter ben, omdat de functie is opgeheven. Of dat ik me op een nieuwe invulling van mijn toekomst kan gaan richten. Er gaat zo veel kostbare tijd voorbij. Mijn salaris is 30% teruggevallen, en dat is beslist weer wennen. Het was al niet veel maar nu kan ik eigenlijk niet eens mijn eten betalen. Eens lekker er tussen uit is niet te doen. Verlammend.

Zelfs qua weblog zit ik in een soort niemandsland. SPhoenixB voelt vertrouwd, ik kan een stukje schrijven en het plaatsen zonder daar al te veel over na te denken. Eigenlijk had ik me juist voorgenomen om voortaan alleen opmijn nieuwe blog Blue Rose- Blauwe roos te gaan schrijven. De stukjes moeten dan positiever en vol wijsheden zijn, bovendien moet ik ze steeds in twee talen schrijven. Allemaal leuk en aardig, maar het maakt het minder spontaan; te hoge eisen aan mezelf of aan mijn stukjes. Dan heb ik ook mijn nieuwe blog landofthehumbles, hartstikke leuk, daarin ik vertel over mijn nieuwe passie˸ De Humble™. Ook daar moet ik mijn weg nog in vinden. Ik wil graag naar buiten treden met ze maar weet niet precies hoe, ook al omdat mijn gezondheid nog niet helemaal okee is.

Kortom, ik wil niet klagen want ik voel me verder redelijk, maar ik vind het wel even ingewikkeld allemaal. Eigenlijk wil ik gewoon graag verder, vooruit kijken en denken en doen. 

P.S. Kijk je af en toe ook op mijn nieuwe sites? Er staat een link rechtsonderaan op SPhoenixB.